توبه و شوراهای عضویت در کلیسا

هدف نخست کمک به محافظت از دیگران است. گاهی اوقات شخص یک تهدید جسمی یا روحی میباشد. رفتارهای متجاوزگرانه، آسیب فیزیکی، سوء استفاده جنسی، سوء مصرف مواد، کلاهبرداری و ارتداد از جمله راه هایی است که می تواند رخ دهد. با الهام گرفتن، یک اُسقُف یا رئیس وَتَد برای محافظت از دیگران، وقتی کسی به این روش‌ها و دیگر راه‌های جدّی تهدید می‌کند، برای محافظت از دیگران اقدام می‌کند (رجوع کنید به آلما ۵۹:۵–۶۰).

هدف دوم کمک به یک شخص است که از طریق توبه به قدرت ضمانت عیسی مسیح دست یابد. از طریق این فرآیند، او می‌تواند دوباره پاک و شایستۀ دریافت همه برکات خدا شود.

هدف سوّم حفاظت از تمامیت کلیسا است. محدود کردن یا لغو عضویت در کلیسا می‌تواند در صورتی ضروری باشد که رفتار او به کلیسا آسیب جدی وارد کند (رجوع کنید به آلما ۱۱:۳۹). تمامیت کلیسا با پنهان کردن یا به حداقل رساندن گناهان جدی محافظت نمی‌شود — بلکه با پرداختن به آنها.

توبه مستلزم اعتراف به گناهان نزد پدر آسمانی است. عیسی مسیح گفت: «از این طریق می‌توانید بدانید که اگر شخصی از گناهان خود توبه کند — بنگرید، او آنها را اعتراف خواهد کرد و آنها را ترک خواهد کرد» (اصول و پیمانها ۴۳:۵۸؛ همچنین رجوع کنید به موصایا ۲۶: ۲۹).

هنگامی که اعضای کلیسا مرتکب گناهان جدی می‌شوند، توبۀ آنها همچنین شامل اعتراف به اُسقُف یا رئیس وَتَد خود می‌شوند. سپس او می‌تواند از طرف آنها کلیدهای مژدۀ توبه را به کار گیرد (رجوع کنید به اصول و پیمانها ۱:۱۳؛ ۲۶:۸۴–۲۷؛ ۱۸:۱۰۷، ۲۰). این به آنها کمک می‌کند تا از طریق قدرت کفّارۀ منجی شفا پیدا کنند و به مسیر مژده بازگردند.

هدف از اعتراف ترغیب اعضا به سبک بار کردن (گناهان) خود است تا بتوانند به طور کامل از سَروَر در تغییر و شفا کمک بگیرند. اعتراف در ایجاد «دلی شکسته و روانی پشیمان» کمک می‌کند (۲ نیفای ۷:۲). اعتراف اختیاری نشان می‌دهد که یک شخص تمایل به توبه دارد.

وقتی عضوی اعتراف می‌کند، اُسقُف یا رئیس وَتَد از رهنمودهای مشاوره در ۳۲.۸ پیروی می‌کند. او با دعا به دنبال راهنمایی در مورد زمینۀ مناسب برای کمک به عضو در توبه است. او در نظر می‌گیرد که آیا شورای عضویت می تواند مفید باشد (یا خیر). اگر مقررّات کلیسا نیاز به شورای عضویت را ضروری می‌داند، او این را توضیح می‌دهد (رجوع کنید به ۳۲.۶.

گاهی اوقات یکی از اعضا به همسر یا بزرگسال دیگری بد کرده است. به عنوان بخشی از توبه، معمولاً باید نزد آن شخص اعتراف کند و طلب بخشش نماید. جوانی که مرتکب گناه بزرگی می‌شود معمولا تشویق می‌شود که با والدین خود مشورت کند.

اسقف‌ها، رؤسای وَتَد و مشاوران آنها وظیفۀ مقدسی دارند که از تمام اطلاعات محرمانه‌ای که با آنها به اشتراک گذاشته شده است محافظت کنند. این اطلاعات می‌توانند در مصاحبه‌ها، مشاوره‌ها و اعترافات به دست آیند. همین وظیفۀ محرمانه بودن برای همۀ کسانی که در شوراهای عضویت شرکت می‌کنند، اِعمال می‌شود. رازداری ضروری است زیرا اگر آنچه را که به اشتراک می‌گذارند محرمانه نباشد، اعضا می‌توانند به گناهان خود اعتراف نکنند یا به دنبال راهنمایی نباشند. زیر پا گذاشتن یک اطمینان، به اعتماد اعضا خیانت می‌کند و باعث می‌شود آنها اطمینان به رهبران خود را از دست بدهند.

مطابق با وظیفهٔ محرمانه بودن، اُسقُف، رئیس وَتَد یا مشاوران آنها می‌توانند چنین اطلاعاتی را فقط به شرح زیر به اشتراک بگذارند:

• آنها باید با رئیس وَتَد آن عضو، رئیس حوزۀ تبشیر یا اُسقُف در مورد برگزاری شورای عضویت یا موضوعات مرتبط مشورت کنند.

• شخص به بخش جدیدی نقل مکان می‌کند (یا رهبر کشیشی مرخص می‌شود) در حالی که اقدام عضویت یا سایر نگرانی‌های جدی در جریان است.

• یک اُسقُف یا رئیس‌ وَتَد می‌آموزد که یکی از اعضای کلیسا که خارج از بخش یا وَتَد زندگی می‌کند ممکن است درگیر گناهی جدی شده باشد.

• افشای اطلاعات در جلسۀ شورای عضویت الزامی است.

• یک عضو انتخاب می‌کند که به رهبر اجازه دهد تا اطلاعات را با افراد خاصی به اشتراک بگذارد.

• می‌تواند لازم باشد اطلاعات محدودی درباره تصمیم شورای عضویت به اشتراک گذاشته شود.

برای کمک به رهبران در محافظت از دیگران و پیروی از قانون، کلیسا کمک متخصصان آموزش دیده را ارائه می‌دهد. برای دریافت این راهنمایی، رهبران سریعاً با خط راهنمای سوء استفادۀ کلیسا در جایی که در دسترس است تماس می‌گیرند (رجوع کنید به ۳۲.۴.۵). در مواردی که در دسترس نباشد، رئیس وَتَد با مشاور حقوقی ناحیه در دفتر ناحیه تماس می‌گیرد.

تنها در یک موقعیت، یک اُسقُف یا رئیس وَتَد باید اطلاعات محرمانه را بدون اینکه ابتدا به دنبال چنین راهنمایی باشد، افشا می‌کند. این زمانی است که افشا برای جلوگیری از آسیب‌های تهدید کنندۀ زندگی یا آسیب جدی ضروری است و زمانی برای جستجوی راهنمایی وجود ندارد. در چنین مواردی، وظیفۀ حفاظت از دیگران مهمتر از وظیفۀ حفظ رازداری است. رهبران باید بلافاصله با مقامات مدنی تماس بگیرند.

برخی از مسائل نیاز به حساسیت و راهنمایی بیشتری دارد. برای دانستن بهترین راه کمک کردن، رئیس وَتَد باید با ریاست ناحیه درباره موقعیت‌های این قسمت مشورت کند.