Zasady i wytyczne Kościoła

Zapraszamy wszystkich do uczestnictwa w spotkaniach sakramentalnych, innych spotkaniach niedzielnych i spotkaniach towarzyskich organizowanych w Kościele Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Przewodniczący urzędnik jest odpowiedzialny za dopilnowanie, żeby wszyscy, którzy uczestniczą w spotkaniu, szanowali świętość miejsca.

Uczestnicy powinni unikać zakłócania porządku i rozpraszania uwagi, gdyż te zachowania są sprzeczne z oddawaniem czci Bogu lub z innymi celami danego spotkania. Wszelkie wymagania dotyczące wieku i zachowania podczas różnych spotkań i wydarzeń kościelnych powinny być uszanowane. Wymagane jest powstrzymanie się od przesadnie romantycznych zachowań oraz unikanie stroju czy wyglądu, który rozprasza uwagę. Wykluczone jest również wygłaszanie oświadczeń politycznych lub mówienie o orientacji seksualnej, lub innych cechach osobistych w sposób, który odwraca uwagę od spotkań skupionych na Zbawicielu.

W przypadku niewłaściwych zachowań biskup lub prezydent palika udziela prywatnych rad w duchu miłości. Zachęca osoby, których zachowanie jest niewłaściwe, aby skupiły się na pomaganiu wszystkim obecnym w utrzymaniu świętości miejsca, ze szczególnym naciskiem na oddawanie czci Ojcu Niebieskiemu i Zbawicielowi.

Kościelne domy spotkań pozostają własnością prywatną, która podlega zasadom Kościoła. Osoby, które nie chcą postępować według tych wytycznych, zostaną z szacunkiem poproszone, aby nie przychodziły na spotkania i wydarzenia kościelne.

Jeśli jest to dozwolone przez lokalne prawo, aktualnie powołani następujący urzędnicy Kościoła mogą działać w swoim powołaniu do przeprowadzenia ceremonii ślubu cywilnego:

• Prezydent misji

• Prezydent palika

• Prezydent dystryktu

• Biskup

• Prezydent gminy

Urzędnicy ci mogą jedynie udzielać ślubów cywilnych pomiędzy mężczyzną a kobietą. Spełnione również muszą być wszystkie następujące warunki:

• Panna młoda lub pan młody jest członkiem Kościoła lub ma wyznaczoną datę chrztu.

• Rejestr członkowski panny młodej lub pana młodego znajduje się lub będzie się znajdował po chrzcie w jednostce Kościoła, której urzędnik przewodniczy.

• Urzędnik kościelny jest prawnie upoważniony do udzielania ślubu cywilnego w jurysdykcji, w której będzie zawierany związek małżeński.

Wesele może odbyć się w budynku Kościoła, jeśli nie zakłóca harmonogramu regularnych działań Kościoła. Wesela nie powinny odbywać się w dzień sabatu ani w poniedziałkowe wieczory. Wesela organizowane w budynkach Kościoła powinny być proste i dostojne. Muzyka powinna być święta, pełna czci i radości.

Ślub może zostać zawarty w kaplicy, sali kulturalnej lub w innym odpowiednim pokoju. Uroczystości zawarcia małżeństwa powinny być w zgodzie z wytycznymi dotyczącymi właściwego korzystania z domu spotkań.

Aby udzielić ślubu cywilnego, urzędnik kościelny zwraca się do pary i mówi: „Proszę, weźcie się za prawą rękę”. Następnie mówi: „[Pełne imię i nazwisko pana młodego] i [pełne imię i nazwisko panny młodej], wzięliście się za prawą rękę na znak ślubu, który teraz zawrzecie w obecności Boga i tych świadków”. (Para może z wyprzedzeniem wybrać lub wyznaczyć świadków).

Następnie urzędnik zwraca się do pana młodego i pyta: „[Pełne imię i nazwisko pana młodego], czy bierzesz sobie [pełne imię i nazwisko panny młodej] jako prawnie poślubioną żonę i czy z własnej wolnej woli i wyboru uroczyście obiecujesz, jako jej towarzysz i prawnie zaślubiony mąż, że będziesz łączył się z nią i nikim innym; że będziesz przestrzegać wszystkich praw i obowiązków związanych ze świętym stanem małżeństwa; i że będziesz ją kochać, szanować i cenić tak długo, jak długo oboje żyć będziecie?”.

Pan młody odpowiada: „Tak”.

Urzędnik kościelny zwraca się następnie do panny młodej i pyta: „[Pełne imię i nazwisko panny młodej], czy bierzesz sobie [pełne imię i nazwisko pana młodego] jako prawnie poślubionego męża i czy z własnej wolnej woli i wyboru uroczyście obiecujesz, jako jego towarzyszka i prawnie zaślubiona żona, że będziesz łączyła się z nim i nikim innym; że będziesz przestrzegać wszystkich praw i obowiązków związanych ze świętym stanem małżeństwa; i że będziesz go kochać, szanować i cenić tak długo, jak długo oboje żyć będziecie?”.

Panna młoda odpowiada: „Tak”.

Urzędnik kościelny zwraca się następnie do pary i mówi: „Na mocy władzy prawnej, jaką posiadam, będąc starszym Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich, ogłaszam was [imię i nazwisko pana młodego] i [imię i nazwisko panny młodej], mężem i żoną, legalnie i prawnie zaślubionymi na okres waszego doczesnego życia”.

(Alternatywne słowa dla kapelana, który nie służył jako przewodniczący urzędnik kościelny: „Na mocy władzy prawnej, jaką posiadam, będąc kapelanem w [gminie organizacji wojskowej lub cywilnej], ogłaszam was [imię i nazwisko pana młodego] i [imię i nazwisko panny młodej], mężem i żoną, legalnie i prawnie zaślubionymi na okres waszego doczesnego życia”).

„Niech Bóg pobłogosławi wasz związek radością z potomstwa i długim wspólnym życiem w szczęściu oraz niech pobłogosławi was, abyście dotrzymywali świętych ślubów, które złożyliście. Te błogosławieństwa przywołuję na was w imię Pana Jezusa Chrystusa, amen”.

Zaproszenie do pocałunku pomiędzy mężem a żoną jest opcjonalne, w zależności od norm kulturowych.

Podczas obrzędu obdarowania i zapieczętowania w świątyni członkowie Kościoła noszą biały strój. Kobiety noszą następujący biały strój: suknię z długimi rękawami lub z rękawami na trzy czwarte (lub spódnicę i bluzkę z długimi rękawami lub z rękawami na trzy czwarte), skarpety lub rajstopy oraz buty lub pantofle.

Mężczyźni noszą następujący biały strój: koszulę z długimi rękawami, krawat lub muszkę, spodnie, skarpety, buty lub pantofle.

Podczas obrzędu obdarowania i zapieczętowania członkowie nakładają na ten biały strój dodatkowe szaty do obrzędów.

Przywódcy okręgu i palika zachęcają obdarowanych członków do uzyskania własnego stroju świątynnego. Strój świątynny i odzienie świątynne można kupić w kościelnym centrum dystrybucji lub na stronie store.ChurchofJesusChrist.org. Pisarze palika i okręgu mogą pomóc członkom w zamówieniu stroju.

Członkowie, którzy otrzymują obdarowanie, zawierają przymierze, że będą nosić odzienie świątynne przez całe życie.

Noszenie odzienia świątynnego jest świętym przywilejem. Jest to zewnętrzny wyraz wewnętrznego zobowiązania do podążania za Zbawicielem Jezusem Chrystusem.

Odzienie jest przypomnieniem o przymierzach zawartych w świątyni. Gdy jest właściwie noszone przez całe życie, służy jako ochrona.

Odzienie powinno być noszone pod odzieżą wierzchnią. Jest to kwestia osobistych preferencji, czy inna bielizna jest zakładana na odzienie świątynne czy pod spód.

Odzienie nie powinno być zdejmowane na czas zajęć, które można w rozsądny sposób wykonać, mając je na sobie. Nie należy go modyfikować w celu dopasowania do różnych stylów odzieży.

Odzienie jest święte i należy je traktować z szacunkiem. Obdarowani członkowie powinni dążyć do uzyskania przez Ducha Świętego odpowiedzi na osobiste pytania związane z noszeniem odzienia.

Aby zutylizować zużyte odzienie świątynne, członkowie powinni wyciąć i zniszczyć znaki. Następnie tną pozostały materiał na kawałki, żeby nie można było go zidentyfikować jako odzienie. Pozostałość materiału można wyrzucić.

Członkowie mogą przekazać innym obdarowanym członkom będące w dobrym stanie odzienie i strój świątynny.

Jeśli to możliwe, zmarli członkowie, którzy są obdarowani, powinni zostać pochowani lub skremowani w stroju świątynnym. Jeśli tradycje kulturowe lub praktyki dotyczące pochówku sprawiają, że jest to niewłaściwe lub utrudnione, strój może być złożony i umieszczony obok ciała.

Ciało mężczyzny jest ubierane w odzienie świątynne i następujące białe ubranie: koszulę z długimi rękawami, krawat lub muszkę, spodnie, skarpety, buty lub pantofle. Ciało kobiety jest ubierane w odzienie świątynne i następujące białe ubranie: suknię z długimi rękawami lub z rękawami na trzy czwarte (lub spódnicę i bluzkę z długimi rękawami lub z rękawami na trzy czwarte), skarpety lub rajstopy oraz buty lub pantofle.

Strój do obrzędów świątynnych jest umieszczany na ciele, zgodnie z instrukcjami z obrzędu obdarowania. Szata jest umieszczona na prawym ramieniu i związana tasiemką z lewej strony talii. Fartuch jest założony na pasie. Szarfa jest umieszczona na wysokości talii z kokardą na lewym biodrze. Nakrycie głowy mężczyzny jest zwykle umieszczane obok jego ciała, do czasu zamknięcia trumny. Wtedy zostaje ono umieszczone na głowie z kokardą nad lewym uchem. Welon kobiety może być wyłożony na poduszce z tyłu głowy. Zasłanianie twarzy kobiety przed pochówkiem lub kremacją jest opcjonalne, zgodnie z życzeniem rodziny.

Pan nakazał: „Nie będziesz […] zabijał, ani czynił niczego takiego” (Doktryna i Przymierza 59:6). Kościół sprzeciwia się aborcji z wyboru dla wygody osobistej lub społecznej. Członkowie nie mogą poddawać się aborcji, przeprowadzać jej, organizować, płacić za nią ani do niej zachęcać. Jedyne możliwe wyjątki:

• Ciąża jest wynikiem gwałtu lub kazirodztwa.

• Lekarz specjalista stwierdzi, że życie lub zdrowie matki jest poważnie zagrożone.

• Lekarz specjalista stwierdzi, że płód ma poważne wady, które nie pozwolą dziecku przeżyć po urodzeniu.

Nawet te wyjątki automatycznie nie usprawiedliwiają dokonania aborcji. Aborcja to bardzo poważna sprawa. Należy ją rozważyć jedynie po tym, jak osoby za to odpowiedzialne otrzymają potwierdzenie poprzez modlitwę. Członkowie mogą naradzić się ze swoimi biskupami w ramach tego procesu.

Przemoc to niewłaściwe traktowanie lub zaniedbywanie innych osób w sposób, który powoduje krzywdę fizyczną, seksualną, emocjonalną lub finansową. Kościół stoi na stanowisku, że przemoc nie może być tolerowana w żadnej formie. Osoby, które używają przemocy wobec współmałżonka, dzieci, innych członków rodziny lub jakiejkolwiek innej osoby, łamią prawa Boga i ludzkie.

Wszyscy członkowie, szczególnie rodzice i przywódcy, są zachęcani do tego, aby byli czujni i uważni oraz czynili wszystko, co w ich mocy, by chronić dzieci i inne osoby przed przemocą. Jeśli członkowie dowiadują się o przypadkach przemocy, powinni zgłaszać je władzom cywilnym i naradzić się z biskupem. Przywódcy kościelni powinni poważnie traktować zgłoszenia przemocy i nigdy ich nie lekceważyć.

Wszyscy dorośli, którzy pracują z dziećmi lub młodzieżą, w ciągu miesiąca od otrzymania poparcia muszą ukończyć szkolenie dotyczące zapewniania ochrony dzieciom i młodzieży (zob. ProtectingChildren.ChurchofJesusChrist.org). Mają powtarzać to szkolenie co trzy lata.

W przypadku przemocy najważniejszym i natychmiastowym obowiązkiem przywódców kościelnych jest zapewnienie pomocy ofiarom przemocy oraz ochrona osób narażonych na przemoc przed doświadczaniem dalszej przemocy. Przywódcy nie powinni zachęcać osoby, aby została w domu lub w sytuacji, która naraża na przemoc lub niebezpieczeństwo.

Jest przywilejem małżeństw, które są w stanie posiadać potomstwo, by zapewnić śmiertelne ciała duchowym dzieciom Boga, za wychowanie których są następnie odpowiedzialne (zob. 2.1.3). Decyzja o tym, ile mieć dzieci i kiedy, jest niezwykle osobista i prywatna. Jest to kwestia pomiędzy parą a Panem.

Pańskie prawo czystości moralnej oznacza:

• Powstrzymywanie się od relacji seksualnych poza legalnym małżeństwem mężczyzny i kobiety.

• Wierność w małżeństwie.

Fizyczna intymność pomiędzy mężem a żoną ma być piękna i święta. Jest ustanowiona przez Boga dla prokreacji oraz żeby mąż i żona mogli okazywać sobie miłość.

Kościół potępia pornografię dziecięcą w każdej formie. Jeśli biskup lub prezydent palika dowie się, że członek jest zaangażowany w pornografię dziecięcą, bezzwłocznie postępuje według instrukcji z 38.6.2.1.

Kościół potępia okaleczanie żeńskich narządów płciowych.

Kościół potępia wszelkie formy kazirodztwa. Kazirodztwo to relacje seksualne między:

• Rodzicem a dzieckiem.

• Dziadkiem lub babcią a wnukiem lub wnuczką.

• Rodzeństwem.

• Wujem lub ciotką a siostrzenicą/siostrzeńcem lub bratanicą/bratankiem.

Użyte tu określenia dziecko, wnuk, wnuczka, rodzeństwo, siostrzenica, siostrzeniec, bratanica i bratanek obejmują relacje biologiczne, adopcyjne, przybrane lub zastępcze.

Kiedy osoba niepełnoletnia pada ofiarą kazirodztwa, biskup lub prezydent palika dzwoni na kościelną infolinię w sprawie przemocy w krajach, w których jest ona dostępna (zob. 38.6.2.1). W innych krajach prezydent palika powinien uzyskać wskazówki od radcy prawnego obszaru w biurze obszaru. Zachęcany jest on także do narady z personelem Służb Pomocy Rodzinie lub z kierownikiem ds. pomocy wzajemnej i samowystarczalności z biura obszaru.

Wymagana jest kościelna rada ds. członkostwa i umieszczenie adnotacji w rejestrze, jeśli członek dopuszcza się kazirodztwa. W przypadkach kazirodztwa prawie zawsze wymagane jest, aby Kościół pozbawił członkostwa daną osobę.

Jeśli osoba niepełnoletnia dopuszcza się kazirodztwa, prezydent palika kontaktuje się z Biurem Pierwszego Prezydium w celu uzyskania wskazówek.

Ofiary kazirodztwa często doświadczają poważnej traumy. Przywódcy reagują z płynącym z serca współczuciem i empatią. Zapewniają duchowe wsparcie i doradztwo, aby pomóc im przezwyciężyć niszczące skutki kazirodztwa.

Czasami ofiary odczuwają wstyd lub poczucie winy. Ofiary nie są winne grzechu. Przywódcy pomagają im i ich rodzinom zrozumieć miłość Boga i uzdrowienie, które przychodzi przez Jezusa Chrystusa i Jego Zadośćuczynienie (zob. Ks. Almy 15:8; III Nefi 17:9).

Oprócz otrzymania natchnionej pomocy przywódców kościelnych ofiary i ich rodziny mogą potrzebować pomocy psychologicznej. Aby uzyskać więcej informacji, zobacz 38.6.18.2.

Okultyzm skupia się na ciemności i prowadzi do zwiedzenia. Niszczy wiarę w Chrystusa.

Okultyzm obejmuje oddawanie czci Szatanowi. Obejmuje również mistyczne działania, które nie są w harmonii z ewangelią Jezusa Chrystusa. Takie działania obejmują (ale nie ograniczają się do wymienionych): wróżbiarstwo, rzucanie przekleństw i uzdrawiające praktyki, które są imitacją mocy kapłańskiej Boga (zob. Ks. Moroniego 7:11–17).

Członkowie Kościoła nie powinni angażować się w jakąkolwiek formę oddawania czci Szatanowi ani w żaden sposób uczestniczyć w okultyzmie. Nie powinni skupiać się na takiej ciemności podczas rozmów czy spotkań kościelnych.

Kościół potępia pornografię w każdej formie. Korzystanie z jakiejkolwiek formy pornografii szkodzi życiu jednostek, rodzin i społeczeństwa. Oddala ona również Ducha Pana. Członkowie Kościoła powinni unikać wszelkich materiałów pornograficznych i przeciwstawiać się ich produkcji, rozpowszechnianiu i wykorzystywaniu.

Osobiste doradzanie i nieformalne ograniczenia członkostwa są zazwyczaj wystarczające, aby pomóc danej osobie w dokonaniu pokuty za korzystanie z pornografii. Rady ds. członkostwa zazwyczaj nie są organizowane. Jednakże rada może być konieczna w przypadku intensywnego i kompulsywnego korzystania z pornografii, które wyrządziło znaczną szkodę małżeństwu lub rodzinie członka (zob. 38.6.5). Rada jest wymagana, jeśli członek produkuje, udostępnia, posiada lub wielokrotnie ogląda pornograficzne zdjęcia dzieci (zob. 38.6.6).

Wszyscy ludzie są dziećmi Boga. Wszyscy są braćmi i siostrami, którzy są częścią Jego boskiej rodziny (zob. „Rodzina. Proklamacja dla świata”). Bóg „uczynił z jednej krwi wszystkie narody” (Dzieje Apostolskie 17:26). „Wszyscy są Bogu jednakowi” (II Ks. Nefiego 26:33). Każda osoba „jest równie droga” (Ks. Jakuba 2:21).

Uprzedzenia nie są zgodne z objawionym słowem Bożym. Łaska lub niełaska u Boga zależy od oddania wobec Niego i Jego przykazań, a nie od koloru skóry czy innych cech.

Kościół wzywa wszystkich ludzi, aby porzucili postawy i działania związane z uprzedzeniami wobec jakiejkolwiek grupy lub osoby. Członkowie Kościoła powinni przewodzić w promowaniu szacunku dla wszystkich dzieci Boga. Członkowie podążają za przykazaniem Zbawiciela, by kochać bliźnich (zob. Ew. Mateusza 22:35–39). Powinni starać się być ludźmi dobrej woli wobec wszystkich, odrzucając uprzedzenia wszelkiego rodzaju. Obejmuje to uprzedzenia oparte o rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, plemię, płeć, wiek, niepełnosprawność, status społeczno-ekonomiczny, przekonania religijne lub brak wiary oraz orientację seksualną.

Kościół zachęca rodziny i członków, aby z delikatnością, miłością i szacunkiem podchodziły do osób, które odczuwają pociąg do osób tej samej płci. Kościół promuje również zrozumienie w społeczeństwie, które odzwierciedla jego nauki na temat życzliwości, nieodtrącania, miłości do bliźnich i szacunku dla wszystkich istot ludzkich. Kościół nie zajmuje stanowiska odnośnie do przyczyn pociągu do osób tej samej płci.

Boskie przykazania zakazują wszelkich nieczystych moralnie zachowań — zarówno heteroseksualnych, jak i homoseksualnych. Przywódcy kościelni udzielają rad członkom, którzy złamali prawo czystości moralnej. Przywódcy pomagają im jasno zrozumieć, czym jest wiara w Jezusa Chrystusa i czym jest Jego Zadośćuczynienie, proces pokuty i cel życia na ziemi.

Jeśli członkowie czują pociąg do osób tej samej płci i dążą do tego, aby żyć w zgodzie z prawem czystości moralnej, przywódcy wspierają ich i dodają im otuchy w ich postanowieniu. Ci członkowie mogą otrzymywać powołania kościelne, posiadać rekomendację świątynną i przyjmować obrzędy świątynne, jeśli są godni. Członkowie Kościoła płci męskiej mogą otrzymywać kapłaństwo i korzystać z niego.

Wszyscy członkowie, którzy dotrzymują swoich przymierzy, otrzymają wszystkie obiecane błogosławieństwa w wieczności bez względu na to, czy ich sytuacja pozwoli im otrzymać błogosławieństwa wiecznego małżeństwa i rodzicielstwa w tym życiu (zob. Ks. Mosjasza 2:41).

Kościół głosi, że małżeństwo między mężczyzną a kobietą w planie Stworzyciela jest kluczowe dla wiecznego przeznaczenia Jego dzieci. Jest to zasada doktrynalna oparta na pismach świętych. Kościół potwierdza również, że prawo Boga określa małżeństwo jako związek pomiędzy mężczyzną a kobietą, który został zawarty w sposób legalny i zgodny z prawem.

Na rodzicach spoczywa główna odpowiedzialność za edukację seksualną swoich dzieci. Rodzice powinni prowadzić szczere, jasne i stałe rozmowy ze swoimi dziećmi na temat zdrowej, prawej seksualności.

Kościół potępia przemoc seksualną. Użyte tutaj określenie przemoc seksualna jest zdefiniowane jako narzucenie innej osobie jakiegokolwiek niechcianego działania seksualnego. Aktywność seksualna z osobą, która nie wyraża lub nie może udzielić ważnej prawnie zgody, jest uważana za przemoc seksualną. Przemoc seksualna może mieć również miejsce wobec małżonka lub w związku na etapie randek. Aby uzyskać informacje na temat przemocy seksualnej wobec dziecka lub młodej osoby, zobacz 38.6.2.3.

Przemoc seksualna obejmuje szeroki zakres działań — od nękania po gwałt i inne formy napaści na tle seksualnym. Może przybierać formę fizyczną, werbalną lub inną. Aby uzyskać wskazówki dotyczące doradzania członkom, którzy doświadczyli przemocy seksualnej, gwałtu lub innych form napaści na tle seksualnym, zobacz 38.6.18.2.

Jeśli członkowie podejrzewają lub dowiadują się o przemocy seksualnej, tak szybko, jak to możliwe, podejmują działania w celu ochrony ofiar i innych osób. Obejmuje to zgłoszenie sprawy władzom cywilnym i poinformowanie biskupa lub prezydenta palika. Jeśli przemocy doznało dziecko, członkowie powinni postępować zgodnie z instrukcjami zawartymi w 38.6.2.

Życie doczesne jest cennym darem od Boga — darem, który powinien być ceniony i chroniony. Kościół zdecydowanie wspiera zapobieganie samobójstwom.

Większość ludzi, którzy myślą o samobójstwie, chce znaleźć ulgę od fizycznego, psychicznego, emocjonalnego lub duchowego bólu. Takie osoby potrzebują miłości, pomocy i wsparcia ze strony rodziny, przywódców kościelnych i wykwalifikowanych terapeutów.

Biskup zapewnia wsparcie duchowe, jeśli członek rozważa samobójstwo lub podjął próbę samobójczą. Natychmiast pomaga też członkowi uzyskać specjalistyczną pomoc.

Pomimo najlepszych starań osób bliskich, przywódców i specjalistów nie zawsze można zapobiec samobójstwu. Pozostawia ono po sobie głęboką ranę w sercu, wstrząs emocjonalny oraz pytania bez odpowiedzi u bliskich i innych osób. Przywódcy powinni udzielać rad i pocieszać rodzinę. Zapewniają troskę i wsparcie.

Nie jest właściwe, aby ktoś odbierał sobie własne życie. Jednakże jedynie Bóg jest w stanie osądzić myśli, czyny i poziom odpowiedzialności danej osoby (zob. I Ks. Samuela 16:7; Doktryna i Przymierza 137:9).

Osoby, które straciły bliską osobę z powodu jej samobójstwa, mogą odnaleźć nadzieję i uzdrowienie w Jezusie Chrystusie i Jego Zadośćuczynieniu.

Osoby transpłciowe stają przed skomplikowanymi wyzwaniami. Członkowie i osoby spoza Kościoła, które identyfikują się jako transpłciowe — oraz ich rodziny i przyjaciele — powinni być traktowani z wrażliwością, życzliwością, współczuciem i obfitością miłości Chrystusowej. Zapraszamy wszystkie osoby do udziału w spotkaniach sakramentalnych, innych spotkaniach niedzielnych i spotkaniach towarzyskich organizowanych w Kościele (zob. 38.1.1).

Płeć ma zasadnicze znaczenie w planie szczęścia Ojca Niebieskiego. Płeć, do której odnosi się proklamacja o rodzinie, jest rozumiana jako płeć biologiczna w momencie urodzenia. Niektórzy ludzie odczuwają niezgodność między płcią biologiczną a tożsamością płciową. W rezultacie mogą identyfikować się jako osoby transpłciowe. Kościół nie zajmuje stanowiska w sprawie przyczyn, dla których pewne osoby identyfikują się jako transpłciowe.

Większość spotkań kościelnych i niektóre obrzędy kapłańskie mają neutralny charakter, jeśli chodzi o płeć osób w nich uczestniczących. Osoby transpłciowe mogą zostać ochrzczone i konfirmowane zgodnie z opisem w 38.2.8.10. Mogą również przyjmować sakrament i otrzymywać błogosławieństwa kapłańskie. Jednakże ustanowienia w kapłaństwie i obrzędy świątynne są udzielane zgodnie z płcią biologiczną w momencie urodzenia.

Przywódcy kościelni odradzają interwencję medyczną lub chirurgiczną na życzenie w celu zmiany ciała na ciało osoby płci przeciwnej biologicznej w momencie urodzenia („korekta płci”). Przywódcy informują, że podjęcie tych działań spowoduje ograniczenia członkostwa w Kościele.

Przywódcy odradzają również tranzycję społeczną. Tranzycja społeczna obejmuje zmianę ubioru lub wyglądu albo zmianę imienia lub zaimków używanych do przedstawiania siebie jako osoby płci innej niż płeć biologiczna w momencie urodzenia. Przywódcy informują, że osoby, które dokonały tranzycji społecznej, będą podlegały pewnym ograniczeniom członkostwa w Kościele w czasie trwania tranzycji.

Ograniczenia dotyczą: otrzymania kapłaństwa lub działania na mocy kapłaństwa, otrzymania lub korzystania z rekomendacji świątynnej oraz otrzymywania niektórych powołań kościelnych. Chociaż niektóre przywileje związane z członkostwem w Kościele są ograniczone, inne formy uczestnictwa w życiu Kościoła są mile widziane.

Jeśli członek postanowi używać swojego preferowanego imienia lub zaimków, którymi chce się określać, te informacje mogą zostać odnotowane w odpowiednim polu rejestru członkowskiego. Do tej osoby można zwracać się za pomocą imienia preferowanego w okręgu.

Okoliczności różnią się w zależności od jednostki i osoby. Członkowie i przywódcy w duchu modlitwy naradzają się ze sobą i z Panem. Prezydia Obszarów pomagają lokalnym przywódcom z delikatnością radzić sobie z poszczególnymi sytuacjami. Biskupi naradzają się z prezydentem palika. Prezydenci palików i prezydenci misji muszą zwrócić się o radę do Prezydium Obszaru (zob. 32.6.3).

Rodzina zmarłej osoby podejmuje decyzję, czy ciało powinno zostać pochowane czy skremowane. Szanuje ona pragnienie danej osoby.

W niektórych krajach prawo wymaga kremacji. W innych przypadkach pochówek nie jest praktyczny ani dostępny finansowo dla rodziny. We wszystkich tych przypadkach ciało powinno być traktowane z czcią i szacunkiem. Członkowie powinni być zapewnieni, że moc Zmartwychwstania ma zastosowanie w każdej sytuacji (zob. Ks. Almy 11:42–45).

Tam, gdzie jest to możliwe, ciało zmarłego członka, który został obdarowany, powinno być ubrane w strój do obrzędów świątynnych podczas pogrzebu lub kremacji (zob. 38.5.8).

Rodzice mogą zdecydować, czy chcą zorganizować uroczystość upamiętnienia czy pogrzeb.

Obrzędy świątynne nie są potrzebne ani dokonywane za dzieci, które zmarły przed narodzeniem. Nie wyklucza to możliwości, że dzieci te mogą być częścią rodziny w wieczności. Rodzice są zachęcani, aby ufać Panu i szukać Jego pocieszenia.

Życie doczesne jest cennym darem od Boga. Eutanazja celowo kończy życie osoby cierpiącej na nieuleczalną chorobę lub inną przypadłość. Osoba uczestnicząca w eutanazji, a także pomagająca komuś w popełnieniu samobójstwa, łamie przykazania Boga i może łamać prawo lokalne.

Przerwanie lub rezygnacja z ekstremalnych środków podtrzymujących życie u osób u kresu życia, nie są uważane za eutanazję (zob. 38.7.11).

Członkowie, którzy są zarażeni wirusem HIV (ludzki wirus upośledzenia odporności) lub którzy chorują na AIDS (zespołu nabytego niedoboru odporności), powinni być mile widziani na spotkaniach i zajęciach kościelnych. Ich obecność nie stanowi zagrożenia dla zdrowia innych ludzi.

Poszukiwanie kompetentnej pomocy medycznej, wykazywanie się wiarą i otrzymanie błogosławieństw kapłańskich wspólnie prowadzi ku uzdrowieniu, zgodnie z wolą Pana.

Członkowie nie powinni korzystać ani promować praktyk medycznych lub zdrowotnych, które są wątpliwe pod względem etycznym, duchowym lub prawnym. Osoby, które mają problemy zdrowotne, powinny szukać porady u kompetentnych lekarzy, którzy mają prawo wykonywania zawodu w obszarze świadczonej praktyki.

Kościół sprzeciwia się używaniu marihuany do celów niemedycznych. Zobacz 38.7.14.

Członkowie nie powinni czuć się zobowiązani, aby wydłużyć życie doczesne przy użyciu skrajnych środków. Najlepiej, gdy takie decyzje są podejmowane przez daną osobę, jeśli to możliwe, lub członków rodziny. Powinni szukać kompetentnej porady medycznej i boskiego przewodnictwa poprzez modlitwę.

Szczepienia dokonywane przez kompetentnych pracowników służby zdrowia chronią zdrowie i życie. Członkowie Kościoła są zachęcani, aby chronić siebie, swoje dzieci oraz swoje społeczności poprzez szczepienia.

Ostatecznie to poszczególne osoby są odpowiedzialne za podejmowanie własnych decyzji w kwestii szczepień. Jeśli członkowie mają wątpliwości, powinni poradzić się kompetentnych pracowników służby zdrowia, a także szukać przewodnictwa Ducha Świętego.

Słowo Mądrości jest przykazaniem od Boga. Prorocy wyjaśnili, że nauki zawarte w Doktrynie i Przymierzach 89 obejmują powstrzymywanie się od tytoniu, silnych napojów (alkohol) i gorących napojów (herbata i kawa).

Istnieją również inne szkodliwe substancje i praktyki, które nie są wymienione w Słowie Mądrości lub przez przywódców kościelnych. Członkowie powinni używać mądrości i osądu w duchu modlitwy podczas dokonywania wyborów, aby dbać o swoje zdrowie fizyczne, duchowe i emocjonalne.

Adopcja dzieci i zapewnianie pieczy zastępczej może pobłogosławić dzieci i rodziny. Kochające wieczne rodziny mogą być tworzone poprzez adopcję. Bez względu na to, czy dzieci przychodzą do rodziny poprzez adopcję czy narodziny, są równie cennym błogosławieństwem.

Członkowie, którzy starają się o adopcję lub zapewnianie pieczy zastępczej dzieciom, powinni przestrzegać wszystkich odnośnych przepisów prawa krajowego.

Członkowie Kościoła nie powinni dążyć do uzyskania autografów Przedstawicieli Władz Generalnych, Urzędników Generalnych czy Siedemdziesiątych Obszaru. Umniejsza to ich świętym powołaniom i duchowi spotkań. Może to również uniemożliwić przywitanie przez nich innych członków.

Członkowie nie powinni robić w kaplicach zdjęć członków Władz Generalnych, Urzędników Generalnych ani Siedemdziesiątych Obszaru.

Czasopisma kościelne to:

• Przyjaciel dla dzieci.

• Dla wzmocnienia młodzieży dla młodzieży.

• Liahona dla dorosłych.

Pierwsze Prezydium zachęca wszystkich członków do czytania czasopism kościelnych. Czasopisma te pozwolą członkom poznać ewangelię Jezusa Chrystusa, studiować nauki żyjących proroków, poczuć więź z globalną rodziną Kościoła, z wiarą stawiać czoła wyzwaniom i zbliżać się do Boga.

Obraz

Logo i symbol Kościoła

Nazwa Kościoła, logo i symbol są kluczowymi identyfikatorami Kościoła.

Logo i symbol. Logo i symbolu Kościoła (zob. ilustracja powyżej) należy używać jedynie w taki sposób, jaki zatwierdziło Pierwsze Prezydium i Kworum Dwunastu Apostołów. Nie mogą być używane jako elementy ozdobne. Nie mogą być też używane w sposób prywatny, komercyjny czy promocyjny.

Komputery i oprogramowanie używane w kościelnych domach spotkań są dostarczane i zarządzane przez siedzibę główną Kościoła lub biuro obszaru. Przywódcy i członkowie korzystają z tych zasobów, aby wspierać cele Kościoła, w tym pracę nad historią rodziny.

Każde oprogramowanie na tych komputerach musi posiadać właściwą licencję dla Kościoła.

Kościół zapewnia materiały, które pomagają członkom uczyć się ewangelii Jezusa Chrystusa i żyć według niej. Należą do nich pisma święte, przesłania z konferencji generalnej, czasopisma, podręczniki, książki i inne materiały. Przywódcy zachęcają członków, aby korzystali z pism świętych i, w razie potrzeby, z innych materiałów do studiowania ewangelii w domu.

Członkowie Kościoła są zachęcani do okazywania szacunku wobec ciała poprzez podejmowanie decyzji o odpowiednim ubiorze i wyglądzie. To, co jest odpowiednie, różni się w różnych kulturach i przy różnych okazjach.

Członkowie mogą pościć w dowolnym czasie. Jednakże zwykle przestrzegają pierwszego sabatu w miesiącu jako dnia postu.

Dzień postu zazwyczaj obejmuje modlitwę, powstrzymywanie się od jedzenia i picia przez 24 godziny (jeśli fizycznie jest to możliwe) oraz złożenie hojnej ofiary postnej. Ofiara postna to darowizna z przeznaczeniem na pomoc osobom potrzebującym (zob. 22.2.2).

Czasami ogólnokościelne lub lokalne spotkania przypadają na pierwszy dzień sabatu w miesiącu. W takiej sytuacji prezydium palika określa alternatywny dzień sabatu na dzień postu.

Kościół sprzeciwia się hazardowi i odradza udział w nim w jakiejkolwiek formie. Obejmuje to zakłady sportowe i loterie organizowane przez rządy.

Członkowie, którzy pozostają w swoich ojczystych krajach, często mają możliwość budowania i wzmacniania tam Kościoła. Jednakże imigracja do innego kraju jest osobistym wyborem.

Członkowie, którzy przeprowadzają się do innego kraju, powinni przestrzegać wszystkich związanych z tym praw (zob. Doktryna i Przymierza 58:21).

Misjonarze nie powinni oferować sponsorowania imigracji innych osób.

Członkowie powinni przestrzegać, szanować i popierać prawa w każdym kraju zamieszkania lub podróży (zob. Doktryna i Przymierza 58:21–22; Artykuły wiary 1:12). Obejmuje to także prawa, które zabraniają głoszenia ewangelii.

Członkowie Kościoła nie mogą dzwonić, wysyłać e-maili ani pisać listów do Władz Generalnych w kwestii pytań doktrynalnych, osobistych wyzwań lub próśb. Zachęcamy członków, aby w poszukiwaniu duchowego przewodnictwa zwracali się do swoich lokalnych przywódców, w tym do prezydent Stowarzyszenia Pomocy lub prezydenta kworum starszych (zob. 31.3).

Przywódcy i członkowie są zachęcani do zwracania uwagi na potrzeby wszystkich osób, które mieszkają w ich jednostce. Niepełnosprawni członkowie są cenieni i mogą mieć znaczący wkład. Niepełnosprawność może być intelektualna, społeczna, emocjonalna lub fizyczna.

Wśród wielu innych wyznań można znaleźć to, co jest inspirujące, szlachetne i godne najwyższej pochwały. Misjonarze i inni członkowie muszą być wrażliwi i szanować wierzenia i tradycje innych osób.

Członkowie Kościoła są zachęcani do udziału w sprawach politycznych i rządowych. W wielu krajach może to obejmować:

• Głosowania.

• Przyłączanie się do partii politycznych lub służbę w nich.

• Zapewnianie wsparcia finansowego.

• Komunikację z przedstawicielami i kandydatami partii.

• Służbę w wybranych lub wyznaczonych urzędach w samorządach i administracji krajowej.

Członkowie są również zachęcani do angażowania się w wartościowe sprawy, aby ich społeczności były zdrowymi miejscami do życia i wychowywania rodzin.

Lokalni przywódcy kościelni nie powinni organizować członków do udziału w sprawach politycznych. Przywódcy nie powinni też próbować wpływać na to, w jaki sposób członkowie się angażują.

Przywódcy i członkowie powinni również unikać oświadczeń lub zachowań, które mogą być interpretowane jako aprobata Kościoła dla jakiejkolwiek partii politycznej, platformy, polityki lub kandydata.

Przywódcy kościelni są zobowiązani chronić prywatność członków. Rejestry kościelne, katalogi i podobne materiały nie mogą być wykorzystywane do celów osobistych, komercyjnych lub politycznych.

W ramach obowiązku, by troszczyć się o potrzebujących (zob. Ks. Mosjasza 4:26), członkowie Kościoła oferują swój czas, talenty i przyjaźń, aby powitać uchodźców jako członków swojej społeczności.

Członkowie będący w potrzebie powinni porozmawiać ze swoim biskupem, zamiast kontaktować się z siedzibą główną Kościoła lub prosić o pieniądze innych przywódców lub członków Kościoła.