انتخاب کنید که ایمان داشته باشید

ژانویه گذشته، سیلر گُتزلرهفت ساله و خانواده اش در هواپیمای خصوصی از فلوریدا به النوی سفر میکردند. پدر سیلر آنرا کنترل میکرد. بعد از تاریک شدن هوا، هواپیما دچار نقص مکانیکی شد ودر تاریکی تپّه های کنتاکی، در ناحیّۀ نا همواری سقوط کرد. همه بغیراز سیلر در آن تصادف کشته شدند. مچ دستش در تصادف شکست. او بریدگی و خراشهائی داشت و کفشش راهم گم کرده بود. حرارت هوا ٣۸ درجۀ فارنهایت بود.(یا ٣ درجۀ سانتی گراد)—یک شب سرد و بارانی زمستانی کنتاکی بود—و سیلر فقط یک شلوار کوتاه، یک پیراهن و یک جوراب به تن داشت.

با گریه مادر و پدرش را صدا زد، ولی کسی جواب نداد. با جمع کردن هر ذرۀ شجاعتش، با پای برهنه به جستجوی کمک از میان روستاکنار، از نهرهای آب، گودالها، و باشجاعت از بتّه های خاردار تمشک گذر کرد. از بالای تپّۀ کوچکی، سیلر از دور نوری را مشاهده کرد، تقریباً درفاصلۀ یک مایلی. با زحمت از میان تاریکی و بتّه ها بسوی نور، بلاخره به خانۀ مرد مهربانی که تا بحال ملاقات نکرده بود رسید که بلافاصله به کمکش شتافت. سیلر امن بود. او بزودی به بیمارستان برده شد و به بهبودی او کمک کردند.¹

سیلر زنده ماند زیرا که نوری را در تاریکی دید و با زحمت راهش را به آنجا پیدا کرد—علیرغم روستاکنار پهناور، عمق فاجعه ای که با آن مواجه شد، و جراحتهائی را که دریافت کرده بود. سخت است که تصّور کنیم سیلر چگونه در آن شب توانست آن کار ها را انجام دهد. ولی چیزی را که میدانیم اینست که او تشخیض داد که نورآن خانۀ دور دست موقعیّتی برای نجات است. امید بود. او علیرغم تمام مشکلات، در پناه این حقیقت که از طریق آن نور نجات خواهد یافت، شجاعت بخرج داد.

عدۀ کمی از ما هر گز چنین فاجعۀ دلخراشی را تجربه خواهیم کرد. ولی همۀ ما، زمانی، باید ازسرزمین بایر روحانیمان عبور کنیم، ومسئولیت سفر ناهنجار احساستمان را بعهده بگیریم. در آن لحظات، هر قدر هم تاریک و بی امید، اگر ما جستجو کنیم، همیشه نور روحانی وجود خواهد داشت که به ما علامت داده، امید نجات و رفاه خواهد داد. آن نور از ناجی تمام انسانها می تابد، که نور دنیا است.

دریافتن نور روحانی با دیدن نور فیزیکی تفاوت دارد. تشخیص نور روحانی ناجی با تمایل به داشتن ایمان شروع میشود. خدا لازم میداند که برای شروع اقلاً تمایل به ایمان داشته باشیم. ”اگر برخیزید وتوانائیهای خود را به کار گیرید … و ذرّه ای ایمان بیازمایید،” پغمبر آلما آموزش میدهد، ”آری، حتّی اگر بیش از میل به ایمان آوردن کاری نمیتوانید بکنید، بگذارید این میل در شما اثر کند، تا طوری ایمان بیاورید که بتوانید جائی برای بخشی از سخنان [ناجی] باز کنید.”²

فراخوانی آلما برای ما که بخواهیم ایمان داشته باشیم و در قلبمان ”جائی” برای سخنان ناجی باز کنیم یادآوری می کند که اعتقاد و ایمان مستلزم انتخاب شخصی و اعمالمان است. ما باید ”برخیزیم و توانائیهای [مان] را به کار گیریم.”ما خواستارش هستیم قبل از آنکه به ما داده شود؛ جستجو می کنیم قبل از آنکه بیابیم؛ در می زنیم قبل از آنکه بر ما باز شود. سپس این قول به ما داده شده است: ”هر کسی که تقاضا کند، بدست میآورد؛ و آنکه جستجو کند پیدا خواهد کرد؛ و برای آنکه در بزند، آن باز خواهد شد.”³.

پر شورترین تقاضا برای ایمان آوردن از جانب خود ناجی، در زمان وزارتش در این دنیا آمده است، هنگامی که از شنوندگان بی ایمانش التماس کرد:

”اگر من کارهای پدرم را انجام ندهم، به من ایمان نیاورید.

”امّا اگر انجام می دهم، اگر چه شما به من ایمان ندارید، لااقل به کارهایم ایمان بیاورید: که بدانید، و باور کنید که پدر در وجود من است، و من در وجود او.”⁴

هر روز هرکدام ما با آزمایشی روبرو میشویم. آن آزمایش عمر ما است: آیا انتخاب میکنیم که به او اعتقاد داشته باشیم و اجازه دهیم نورمژده او در ما رشد کند، یا از اعتقاد داشتن امتناع کرده و به تنهائی در تاریکی سفر کنیم؟ ناجی مژده اش را مهیّا می سازد، تا مانند نور کسانی را که انتخاب می کنند به او ایمان داشته و پیرو او باشند راهنمائی کند.

بعد از تصادف، سیلر گزینه ای داشت. او میتوانست پیش هواپیما در تاریکی، تنها و ترسان بماند. امّا شبی طولانی در پیش بود، وقرار بود سرد تر هم بشود. او راه دگری را انتخاب کرد. سیلراز تپه بالا رفت و آنجا نوری را در افق دید.

بمرور، وقتی او در شب راهش را بطرف نور طی کرد، آن نورانی تر شد. هنوز، حتماً زمانی بود که آنرا نمی توانست ببیند. احتمالاً زمانی آن در پشت درّه یا درختها یا بوته ها از دیدش پنهان میشد، امّا او ادامه داد. هرگاه که توانست نور را ببیند، سیلر می دانست که در مسیر درست بود. او هنوز دقیقاً نمی دانست آن نور چی بود، امّا بر اساس آنچه که میدانست، به راهش ادامه داد با اعتماد و امید به آنکه اگر در جهت درست راه برود دوباره آنرا خواهد دید. با انجام این عمل، احتملاً زندگیش را نجات داده است.

زندگی ما میتواند مانند آن باشد. زمانی ممکن است اسیب دیده باشیم، وقتی خسته هستیم، و وقتی که زندگیمان سرد و تاریک بنظر می آید. زمانی ممکن است هیچ نوری را در افق نبینیم، و احساس تسلیم شدن داشته باشیم. اگر مایل باشیم که اعتقاد کنیم، اگر انتخاب کنیم که اعتقاد داشته باشیم، سپس آموزشها و نمونۀ ناجی راه پیش رفتن را نشان خواهد داد.