Zuster Spafford sprak tot mij

Ik was op een avond laat een online restaurantgame aan het spelen toen mijn man binnenkwam en aankondigde dat hij naar bed ging.

‘Ik kom zo’, zei ik.

‘Eerst zien, dan geloven’, zei hij.

Ik deed een spel waarin ik virtueel voedsel bereidde, voor virtuele klanten in een virtueel restaurant. Ik keek naar het computerscherm, en zei: ‘Het eten komt er in een kwartiertje aan.’

Om mezelf intussen bezig te houden, pakte ik Dochters in mijn koninkrijk: de geschiedenis en het werk van de zustershulpvereniging, dat al op mijn bureau lag sinds ik het in de ZHV had gekregen. Ik begon het voorwoord te lezen. Op de derde pagina vond ik deze woorden van Belle S. Spafford, de negende algemeen presidente van de zustershulpvereniging.

Ze schreef: ‘De gemiddelde vrouw doet er, zo ben ik van mening, in deze tijd goed aan haar interesses naar waarde te schatten, haar dagelijkse bezigheden te evalueren, en daarna stappen te nemen om haar leven te vereenvoudigen, door de belangrijkste zaken op de eerste plaats te zetten, nadruk te leggen op zaken die de grootste en duurzaamste beloningen opleveren, en zich te ontdoen van minder lonende bezigheden.’ (2011, XIII.)

Buiten de Schriften had nog nooit iets wat ik had gelezen mij zo geraakt. Deze vrouw, die al meer dan dertig jaar geleden was overleden, sprak tot mij. Haar woorden zijn in deze tijd misschien wel relevanter dan toen zij ze uitsprak.

Ik wist meteen dat ik nooit meer online games zou spelen. Ik deed de computer uit, ging naar bed en vertelde mijn man wat ik had besloten. De volgende dag deed ik de computer niet eens aan. In plaats daarvan bedacht ik hoeveel uren ik dagelijks aan die games had verspild.

Ik vermenigvuldigde drie uur per dag met 365 (het aantal dagen in een jaar) en deelde het door 24 (het aantal uren in een dag). Ik was diep geschokt toen ik berekende dat ik 45,62 dagen per jaar had verspild. Die waardevolle uren en dagen waren voor altijd verloren. Ik had ze kunnen doorbrengen met de Schriften lezen, tijd met mijn man en kinderen doorbrengen, anderen dienen of mijn roeping grootmaken.

Algemene autoriteiten noemen dit onderwerp vaak in de algemene conferentie. Maar het was nooit echt tot me doorgedrongen, en ik meende dat het niet op mij sloeg.

Ik ben dankbaar dat de Heilige Geest me hielp om in te zien dat de algemene autoriteiten — en Belle S. Spafford — tot mij spraken.