Ik voelde me onbekwaam
Anoniem, Stockholm (Zweden)
Illustratie Allen Garns
Toen ik als ZHV-presidente werd geroepen, was ik een jonge moeder die het erg druk had. Ik was als lid van de kerk opgegroeid en had altijd de leringen nageleefd, maar ik wist dat ik niet volmaakt was. Ik vroeg me af of ik in staat zou zijn om de zusters in onze wijk met hun problemen te helpen.
Op een zondag voelde ik me in de kerk behoorlijk ontmoedigd. De hele dag was ik aangesproken door zusters die me nodig hadden. Sommige zusters hadden hulp nodig met welzijnsvragen, andere hadden gewoon een luisterend oor nodig. Toen de Geest me influisterde om niet de avondmaalsdienst in te gaan die bijna begon, kwam ik tot mijn verbazing een minderactieve zuster in de gang tegen die hulp en troost nodig had en niet tot na de dienst kon wachten.
Na de kerk was ik uitgeput! Ik huilde de hele weg naar huis. In gedachten hoorde ik de volgende woorden: ‘Praat met de bisschop!’ De bisschop zou me vast wel kunnen vertellen hoe ik de last van mijn roeping kon verlichten. Ik wilde hem echter niet aan het eind van een lange dag in de kerk lastigvallen. Ik besloot om hem een andere keer te bellen, maar toen ging de telefoon. Het was de bisschop. Hij had het gevoel dat hij mij moest bellen.
Ik vertelde hem hoe vermoeiend het was om zoveel dingen tegelijk op te lossen, en hoe verdrietig ik was dat ik niet meer zusters kon helpen. Hij luisterde geduldig. We namen ook enkele vragen over de welzijnszorg door die me in de loop van de dag waren gesteld. Daarna voelde ik me al een stuk beter.
Aan het eind van ons gesprek zei ik: ‘Ik had gehoopt dat u me zou vertellen hoe ik de last van mijn roeping kon verlichten.’ Hij antwoordde dat hij me graag advies had willen geven, maar dat hij momenteel helaas geen advies voor me had.
Hoewel mijn vraag niet beantwoord werd, voelde ik me na dat gesprek een stuk beter. Ik had het gevoel dat de Heer mijn behoefte aan leiding en steun had beantwoord.
In de daaropvolgende weken kwamen die onzekere gevoelens weer terug. Ik vroeg in gebed of ik mocht begrijpen wat ik moest doen om een betere ZHV-presidente te worden. Toen ik op een dag naar een conferentietoespraak luisterde, werd er iets gezegd dat mij raakte. De Geest sprak krachtig tot mijn hart. Ik begreep dat de reden dat ik me zo onbekwaam voelde, was omdat ik onbekwaam ben als ik het alleen doe.
Door zijn voorbeeld had de bisschop me laten zien hoe belangrijk het is om naar de Heilige Geest te luisteren. De Geest is de sleutel tot onze roeping in de kerk, niet onze eigen talenten en vaardigheden. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me rustig en zeker.
Ik heb nog steeds onvoldoende ervaring en ik heb het thuis nog even druk als voorheen, maar ik heb niet meer het gevoel dat ik mijn roeping volmaakt moet uitvoeren. Onze hemelse Vader kan me geven wat ik nodig heb om zijn wil te doen. Hij is in staat om onze inspanningen groot te maken. Maar dan moeten wij wel zijn geboden onderhouden.