Pagserbisyo sa usa ka Estranghero

Ang akong mama wala gyud modawat sa ebanghelyo sa dihang buhi pa, bisan tuod og nag-ampo ko alang kaniya ug mibati nga iya kining dawaton sa umaabut. Siya usa ka lig-ong babaye kinsa misakripisyo sa tibuok niyang kinabuhi aron sa pagsuporta sa among pamilya human sa Gubat sa Korea. Atol sa usa ka tuig nga anibersaryo sa kamatayon sa akong mama, ang akong asawa ug ako miadto sa Los Angeles California Temple aron sa pagpahigayon sa iyang bunyag ug pagkumpirma. Ang kusog nga pagbati sa Espiritu diha sa lawak mipamatuod kanako nga ang akong mama malipayong midawat sa ebanghelyo ug sa mga ordinansa.

Sa wala pa mamatay ang akong mama, siya mihangyo nako sa pag-atiman sa iyang manghud nga babaye, kinsa anaa sa ospital sa Korea. Ang akong pamilya ug ako nagpuyo sa California, USA, busa ingon og walay paagi nga matuman ang katapusan nga hangyo sa kalooy sa akong inahan. Dayon wala damha nga gibalhin akong trabaho sa South Korea, ug kinahanglang malayo ko sa akong pamilya sulod sa usa ka tuig. Bisan tuod nabalaka ko nga magpuyo layo sa akong pamilya, naghinam-hinam usab ko sa pagbisita sa akong iyaan ug amahan, kinsa anaa sa ospital sa Korea nag-antus sa Alzheimer.

Ako nangamuyo sa Langitnong Amahan og balaanong tabang nga mahilayo sa akong pamilya. Samtang naghunahuna ko sa akong panahon nga igahin sa Korea, mihukom ko sa pagbisita sa akong amahan, iyaan, ug sa templo matag semana ingon man sa pag-ampo para sa akong pamilya matag adlaw.

Sa dihang naa nako sa Korea, ang bishop sa akong bag-o nga ward mitawag nako nga mahimong presidente sa Young Men ug magtutudlo sa Doktrina sa Ebanghelyo. Ang akong ward ug ang mga ospital kon asa ang akong papa ug tiya nahimutang lagyo, ug busy ko kanunay sa trabaho; apan gipanalanginan ko sa Langitnong Amahan og kalig-on aron mapalambo nako ang akong mga calling ug matuman ang akong mga saad.

Sa wala madugay human sa pagsugod nako og bisita sa akong iyaan, akong nadiskobrehan nga wala kaayo siyay bisita. Mihukom ko nga kada katapusan sa semana igawas siya sa ospital ug ikuyog nako sa akong hotel, nga adunay ekstra nga kwarto. Apan, ako adunay problema: iuban ba nako siya sa pagsimba sa Dominggo? Naghunahuna ko nga dili siya interesado ni makasabut sa mga miting, ug siya kinahanglang maghulat og dugay nako human sa simba para sa mga miting ug uban pang mga buluhaton. Apan sa pipila ka rason akong gibati nga kinahanglan dad-on siya.

Nianang Dominggo giuban nako siya, ug, sama sa gilauman, siya kinahanglang magpaabut nako. Human sa akong mga miting, gidala nako siya balik sa hotel aron mokaon. Akong namatikdan nga naggunit siya og usa ka bag. Ako siyang gipangutana kabahin niini, ug siya miingon nga usa ka sister mihatag niya og snacks.

Matag higayon nga aduna koy buluhaton sa simbahan, kini nga sister—kinsa wala makaila sa akong iyaan—kanunay mohatag og snacks niya. Usa ka semana atol sa akong pagtudlo sa Sunday School, usa ka pamilyar nga tingog miboluntaryo sa pagbasa sa kasulatan. Wala gyud nako damha nga moboluntaryo akong iyaan, apan usa ka mabination nga sister nga naglingkod tapad sa akong iyaan miaghat kaniya sa pagbasa para sa klase. Bisan tuod ang akong iyaan dili maayo sa pakig-interact sa uban tungod kay siya nag-inusara sa ospital, ang tanang miyembro mabination nga miabi-abi ug nakigsulti kaniya.

Matag Dominggo sa gabii ako siyang ibalik sa ospital ug mosaad nga kuhaon siya sa sunod tapos sa semana, nga kanunayng makapahiyom kaniya sa kalipay.

Usa ka adlaw ang akong higala mipaambit og kabalaka nga ang akong iyaan maglisud kon kalit lang mawala akong pagbisita niya inigbiya nako sa Korea. Samtang nagkaduol ang akong naka-iskedyul nga pagbiya sa Korea, naglibug ko—malipayon nga makauban pag-usab ang akong pamilya apan nasakitan ug nagguol sa pagbiya sa akong iyaan nga mag-inusara.

Sa katapusan, akong gipasabut sa akong iyaan nga dili nako makabisita niya kanunay. Siya mihunong og kadiyot, klaro nga nasagmuyo. Dayon iyang gipaningkamutan sa pagkontrolar iyang emosyon ug mihangyo kon makabisita ko kaniya pag-usab sa sunod tuig. Nakahilak ko ug nangamuyo sa Langitnong Amahan nga tabangan kini nga babaye.

Sa akong katapusang Dominggo sa Korea, ang bishop mihangyo kon ang mga miyembro sa ward makahimo ba sa pagkuha sa akong iyaan ma-Dominggo aron makasimba siya. Siya miingon nga daghan sa mga miyembro andam nga kanunay mobisita kaniya—daghan kaayo nga kinahanglan nilang i-organisar ug magpuli-puli. Dili ko makatuo sa iyang tanyag! Kini ang wala damhang tubag sa akong desperado nga mga pag-ampo.

Tungod ang mga miyembro nagpuyo layo sa ospital kon asa naa akong iyaan, mitanyag ko nga magbilin og kwarta para sa ilang pamilite, apan mibalibad ang mga miyembro sa akong kwarta. Sila miingon kanako nga magpuli-puli sila sa pagbisita kausa sa usa ka bulan, apan sa wala madugay akong nahibaloan nga sa tinuoray sila mibisita kada semana. Usa ka matinud-anong sister mokuha sa akong iyaan matag Biyernes aron makatambong sa institute ug maniudto. Gani iyang gidala akong iyaan sa parlor para magpatupi. Lain nga sister, usa ka single nga inahan sa duha ka tin-edyer nga anak, miboluntaryo nga kuhaon siya matag Dominggo sa buntag. Iyang lutuan akong iyaan, maglakaw-lakaw sila, ug maminaw og musika uban kaniya. Labing importante, siya naningkamot nga mahimong higala, ug sa katapusan ang akong iyaan misalig ug komportabling nakig-istorya ngadto kaniya ug sa ubang mga miyembro. Matag Dominggo sa gabii kuhaon sa bishop ang akong iyaan sa usa ka balay sa miyembro human sa iyang mga miting ug buluhaton sa Simbahan aron ibalik siya sa ospital. Kada Huwebes iya kong padalhan og email sa pagreport sa ilang langitnong pagserbisyo alang sa akong iyaan.

Nagtuo ko nga ang akong inahan nakakita sa mga buhat sa matinud-anong mga Santos sa Ulahing mga Adlaw nga nagserbisyo sa iyang manghud nga babaye. Ug karon ako nasayud, mas klaro sukad-sukad, nganong atong tawgon ang atong mga kaubanan sa Simbahan nga “mga igsoon.”