Het echte wonder van genezing

Het jaar 2000 was voor mij en mijn gezin een veelbewogen jaar. Mijn vrouw en ik vierden dat we één jaar getrouwd waren. We kregen ons eerste kindje. Het was ook het jaar dat ik — net vijf weken na de geboorte van onze dochter — verlamd raakte.

Die zomer had ik een oudere zuster in onze wijk geholpen door regelmatig de paar straten van ons appartement naar haar toe te fietsen om haar gazon te maaien. Maar op een ochtend was ik erg moe en niet zo oplettend als ik had moeten zijn — en werd ik door een auto aangereden. Hoewel het een wonder is dat ik het heb overleefd, heb ik er helaas wel letsel aan overgehouden. Een week na het ongeluk werd ik wakker met het besef dat ik verlamd was. Ik kon de spieren onder mijn borstkas niet bewegen.

Verlamming is een blijvende handicap. Zelfs met alle vooruitgang in de moderne wetenschap en geneeskunde is er geen genezing mogelijk. En natuurlijk was ik in het begin bang en bezorgd hoe ik een echtgenoot en vader kon zijn. De angst maakte daarna plaats voor boosheid om mijn eigen stommiteit — dat ik op dat kruispunt niet gestopt was en geen helm gedragen had.

Ik zag mezelf als een last. Er waren maanden in een revalidatiekliniek voor nodig om door te krijgen hoe mijn handicap mijn verdere leven zou bepalen en hoe ik weer onafhankelijk kon worden. Door mijn verlamming heb ik echter ook meer begrip van de Schriften en de verzoening van onze Heiland gekregen.

Afbeelding

Christ in Gethsemane

CHRISTUS BIDT IN DE HOF VAN GETHSÉMANÉ, Hermann Clementz

Het volgende inzicht kwam tot mij toen ik nadacht over de wonderen die Christus verricht had. In Markus 2 vergeeft Jezus een verlamde man van zijn zonden en geneest Hij hem vervolgens. Toen de Schriftgeleerden de vergeving die Hij schonk ter discussie stelden, zei Jezus: ‘Wat is gemakkelijker, tegen de verlamde te zeggen: De zonden zijn u vergeven, of te zeggen: Sta op, neem uw ligmat op en ga lopen?’ (Vers 9.)

Ik had deze Schrifttekst al vele malen gelezen, maar begreep die pas na mijn ongeluk. In dit hoofdstuk worden we eraan herinnerd hoe wonderbaarlijk die genezing werkelijk was. Vandaag de dag, zelfs na tweeduizend jaar en ondanks de enorme medische vooruitgang, is een dergelijke genezing nog steeds niet mogelijk door de mens alleen. Dat ervaar ik elke dag opnieuw. Velen denken dat de les achter deze Schrifttekst is dat Christus de macht heeft om zelfs het ongeneeslijke te genezen. Maar er spreekt zoveel meer uit deze tekst, vooral als we voorbij het lichamelijke wonder kijken en onze aandacht op het geestelijke wonder richten.

Net zoals het voor iemand met een lichamelijke verlamming onmogelijk is om ‘op te staan’ en te ‘gaan lopen’, is het voor een mens evenmin mogelijk om de geestelijke verlamming als gevolg van zonde alleen te overwinnen. Ik zie nu in dat de verzoening van de Heiland het echte wonder in deze Schrifttekst is. Ik maak het wonder om lichamelijk op te kunnen staan en weer te gaan lopen in mijn aardse leven misschien nooit mee. Maar ik heb het grotere wonder van de vergeving van mijn zonden dankzij de verzoening van mijn Heer en Heiland, Jezus Christus, ontvangen. De realiteit van dat wonder wordt in de verzen 10 en 11 bevestigd:

‘Maar opdat u zult weten dat de Zoon des mensen macht heeft op de aarde zonden te vergeven (zei Hij tegen de verlamde):

‘Ik zeg u: Sta op, neem uw ligmat op en ga naar uw huis.’

Genezen worden van de gevolgen van zonde is het grootste wonder dat we in ons leven ontvangen, allemaal dankzij Jezus Christus. Christus heeft met zijn verzoening voor onze zonden onze zwakheden, kwalen en zonden op Zich genomen. Hij weet wat we in ons leven doormaken. Hij begrijpt onze beperkingen, zwakheden en moeilijkheden, hoe groot of klein ook. Er is niemand anders in de wereld die geestelijke verlamming door zonde kan genezen.

Ik ben dankbaar voor het inzicht waarmee ik gezegend ben. Dat biedt mij het nodige perspectief terwijl ik met mijn handicap leef en ernaar streef om die voor mijn leer- en groeiproces te gebruiken. Het is me gelukt om geen zelfmedelijden te blijven koesteren en dezelfde dingen te gaan doen die ik vóór mijn ongeluk graag deed. Ook ben ik gezegend dat ik ondanks mijn situatie anderen van dienst kan zijn. Sommigen vinden het misschien moeilijk om met een handicap te leven en dankbaar te zijn. Maar God zegent ons voortdurend, ook in zulke omstandigheden. Ik ben dankbaar voor mijn Heiland, voor zijn verzoening en voor dit verbazingwekkende wonder in mijn leven.