Gemoedsrust vinden in onvolmaaktheid
Nu meteen volmaaktheid verwachten zou betekenen dat we onszelf de mogelijkheid tot groei ontzeggen.
Illustraties Alisha Johnson; afbeelding van duif © Photomaster/Shutterstock
Een van de misvattingen waar we in dit aardse leven weleens tegenaan lopen, heeft met het idee van volmaking te maken. Velen gaan er onterecht van uit dat we in dit leven uiteindelijk volmaakt moeten zijn om verlost of verhoogd te worden.
Als therapeute sprak ik eens met een vrouw die in tranen uitbarstte. Ze zei: ‘Hoe kan ik ooit goed genoeg zijn?’ Ze vertelde verder hoe onwaardig ze wel niet was. Toen we haar gevoelens onder de loep namen, kwam er geen grote zonde uit haar verleden of heden naar voren. Ze had gewoon het gevoel dat ze niet goed genoeg was. Ze vergeleek zichzelf met buren, vrienden en familieleden. Ze vond iedereen aan wie ze maar kon denken ‘beter’ dan zij was.
Gedachten worden onze werkelijkheid
Ik weet dat er velen zijn die met gevoelens van onvolmaaktheid en onzekerheid gekampt hebben, in een roeping, als ouder of gewoon in het algemeen. Die gevoelens kunnen ertoe leiden dat we onze talenten verbergen, ons jegens anderen inhouden of ons ontmoedigd, angstig of depressief voelen. Onze gedachten over onszelf hebben grote invloed op ons gedrag en onze gevoelens. Veel mensen zeggen vaak dingen tegen zichzelf die ze nooit tegen een ander zouden zeggen. Dat houdt ons weer in ons werkelijke potentieel tegen en beperkt onze vermogens en talenten. President Ezra Taft Benson (1899–1994) heeft gezegd: ‘Satan [streeft] er steeds meer naar om de heiligen met wanhoop, ontmoediging, moedeloosheid en depressie te bestoken.’1
Gelukkig is ‘de enige mening over ons die belangrijk is, […] die van onze hemelse Vader’, aldus ouderling J. Devn Cornish van de Zeventig. ‘Vraag Hem alstublieft oprecht naar zijn mening. Hij zal ons liefhebben en bijsturen, maar niet ontmoedigen; dat is Satans list.’2
Onvolmaaktheid biedt mogelijkheden
We zijn op aarde om vreugde te hebben. Wat we creëren, geloven en aanvaarden, maakt deel uit van die vreugde. Als we aanvaarden dat we onvolmaakte kinderen van God zijn die gaandeweg leren, kunnen we onze gebreken aanvaarden. Onmiddellijke volmaaktheid verwachten zou betekenen dat we onszelf de mogelijkheid tot groei ontzeggen. We zouden de gave van bekering en de macht van Jezus Christus en zijn verzoening in ons leven aan de kant schuiven. Ouderling Bruce R. McConkie (1915–1985) van het Quorum der Twaalf Apostelen heeft gezegd: ‘Er was maar één volmaakt wezen: de Here Jezus. Als mannen [en vrouwen] volmaakt moesten zijn en de gehele wet strikt, volledig en volkomen moesten naleven, zou er maar één verloste persoon in de eeuwigheid zijn. De profeet [Joseph Smith] heeft gezegd dat er vele zaken gedaan moeten worden, ook in het hiernamaals, om ons heil te bewerken.’3 Juist onze onvolmaaktheden kunnen een middel in Gods handen zijn om ons erop voor te bereiden tot Hem terug te keren.
Zwakheden kunnen sterke punten worden
Ons in onvolmaaktheid tot onze hemelse Vader wenden, vergt ootmoed. Dit proces wordt in Ether beschreven: ‘Indien de mensen tot Mij komen, zal Ik hun hun zwakheid tonen. Ik geef de mensen zwakheid, opdat zij ootmoedig zullen zijn; en mijn genade is genoeg voor alle mensen die zich voor mijn aangezicht verootmoedigen; want indien zij zich voor mijn aangezicht verootmoedigen en geloof hebben in Mij, zal Ik zwakke dingen sterk voor hen laten worden’ (Ether 12:27). Als we nederig zijn, zal onze Vader in de hemel ons bij de hand nemen en ons van onze zwakheden laten leren. In het Nieuwe Testament staat daar een voorbeeld van. Terwijl Paulus met de ‘doorn in [zijn] vlees’ worstelde, kwam hij erachter dat zijn zwakheid hem verootmoedigd en dichter tot God gebracht had (zie 2 Korinthe 12:7). Die nederigheid en bereidheid om te leren is precies wat we op onze eigen onvolmaaktheden moeten toepassen. We moeten van die zwakheden leren zodat ze sterke punten kunnen worden.
Er is ook een verschil tussen ons verootmoedigen en ons van weinig waarde achten. Nederigheid brengt ons dichter bij de Heer, terwijl schaamte en schuld ons van de Heer kunnen wegdrijven. God wil niet dat we onszelf minachten en denken dat we voor Hem weinig waarde hebben. Daarmee doen we Hem en onszelf pijn. Het is belangrijk om in te zien dat we de tijd en moeite die nodig zijn om te veranderen, waard zijn. In dit aardse leven gaat het er onder meer om dat we manieren vinden om onze zwakheden te veranderen. Sommige zwakheden kunnen een levenslange strijd betekenen, terwijl andere sneller te overwinnen zijn.
Enkele jaren geleden werkte ik met een cliënt, Rachel (naam gewijzigd), die een drankprobleem had. Het was een toevlucht en middel geworden om aan de stress van haar moeilijke leven te ontsnappen. Ze besloot haar verslaving aan te pakken, en met wat hulp en aanmoediging liet ze de alcohol uiteindelijk staan. Voordat ze haar drankprobleem volledig overwonnen had, kleineerde ze zichzelf niet vanwege haar zwakheid. Ze erkende het. Toen besloot Rachel, met vastberadenheid en de hulp van een goede bisschop, de Heer en een paar voor haar belangrijke mensen, dat ze de drank zou laten staan. De laatste keer dat ik haar sprak, meldde ze dat ze geen verlangen naar alcohol meer had.
Om te groeien dankzij onze zwakheden, moeten we ons tot de Heer wenden met geloof, hoop en het besef dat Hij ons in de palm van zijn hand zal houden. President Russell M. Nelson, president van het Quorum der Twaalf Apostelen, heeft gezegd: ‘Tot de persoon die zwak in het hart, bang in het hart is, zeg ik: heb geduld met jezelf. Volmaaktheid komt niet in dit leven maar in het leven hierna. Stel geen onredelijke eisen. Maar eis vooruitgang van jezelf. Als je de Heer daarbij betrekt, zal Hij de doorslag geven.’4
Kies nu voor geluk
Terwijl we naar verbetering streven, kunnen we nu voor gemoedsrust en geluk kiezen. Zelfs in de moeilijkste omstandigheden kunnen we onze houding kiezen. Viktor Frankl, een bekend psychiater en overlevende van de holocaust, heeft gezegd: ‘Men kan een mens alles afnemen, behalve één ding, zijn laatste vrijheid: te bepalen wat zijn houding onder welke omstandigheden dan ook zal zijn, en zijn eigen invulling van het leven te kiezen.’5
We leren: ‘De mensen zijn, opdat zij vreugde zullen hebben’ (2 Nephi 2:25). Dat betekent niet dat God ons leven op magische wijze met geluk zal vullen. Geluk is voor de meesten van ons een keuze. Dat vergt moeite en het oefenen van dankbaarheid, geloof en vertrouwen. Als we dat toelaten, kan het negatieve ons leven volledig gaan beheersen. We kunnen onze omstandigheden niet altijd veranderen, maar we kunnen wel kiezen hoe we erop reageren. President Thomas S. Monson heeft gezegd: ‘We hebben geen invloed op de wind, maar we kunnen wel onze zeilen bijstellen. Wie kiest voor een positieve levenshouding, ervaart maximaal geluk, gemoedsrust en tevredenheid.’6
Als we ervoor kiezen om ons op het goede te concentreren, op de Heer en zijn verzoening te vertrouwen en onze zwakheden te aanvaarden en ervan te leren, kunnen we onrealistische verwachtingen van onszelf terzijde leggen en naar goedheid en geluk streven. We zullen vrede met onze onvolmaaktheden hebben en troost in Gods verlossende liefde vinden. We vinden vreugde in ons hart in het besef dat het heilsplan ons naar onze hemelse Vader terug kan voeren als we ons best doen, hoe onvolmaakt ook, om voor een plek bij Hem in aanmerking te komen.