ចែករំលែកអាហាររបស់អ្នក
បងប្អូនប្រុសស្រី និងមិត្តភក្ដិជាទីស្រឡាញ់ ខ្ញុំសូមនាំយកការនឹករឭក និងពរជ័យមកពីព្យាការីជាទីស្រឡាញ់របស់យើងគឺប្រធាន ថូម៉ាស អេស ម៉នសុន ។ លោកមានអំណរគុណចំពោះការអធិស្ឋាន និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់បងប្អូននៅក្នុងរដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ និងជារៀងដរាបតទៅ ។
ខ្ញុំតែងតែចូលចិត្តរដូវកាលនេះ ។ ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់របស់គណៈប្រធានទីមួយបានក្លាយជាទំនៀមទម្លាប់គួរឲ្យស្រឡាញ់មួយសម្រាប់មនុស្សជាច្រើន រួមទាំងគ្រួសាររបស់ខ្ញុំដែរ ។ យើងទន្ទឹងរង់ចាំដើម្បីចាប់ផ្ដើមរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ជាមួយនឹងតន្ត្រីដ៏ពីរោះរបស់ក្រុមតន្ត្រីវិសាលដ្ឋានព្រះវិហារបរិសុទ្ធ និងក្រុមចម្រៀងរោងឧបោសថមរមនដ៏អស្ចារ្យ ។ សារលិខិតនានា និងតន្ត្រីជួយបង្កើតបរិយាកាសសម្រាប់រដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ហើយរំឭកយើងអំពីអត្ថន័យដ៏ជ្រាលជ្រៅចំពោះអ្វីដែលយើងសាទរ និងហេតុផលដែលយើងសាទរ ។
បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់
កាលពីក្មេង ក្ដីប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់បានរួមបញ្ចូលទាំងរដូវរងារដ៏ស្រស់ស្អាតមួយផងដែរ ហើយខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំមិននៅតែឯងឡើយនៅក្នុងរដូវនេះ ។ ចំពោះខ្ញុំវាមានន័យថា ត្រូវមានខ្យល់ត្រជាក់នារដូវរងារ ផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវស្រងាត់ ព្រិលថ្មីៗពណ៌-សយ៉ាងច្រើន ។ ផ្ទុយទៅវិញ អាកាសធាតុនោះតែងតែខុសពីក្ដីស្រមៃរបស់ខ្ញុំអំពីភាពមនោរម្យនៃរដូវរងារ ជារឿយៗគឺវាមានផ្ទៃមេឃអាប់ពណ៌ប្រផេះ ព្រិលសើមៗដូចជាដុំសំឡី ឬថែមទាំងមានភ្លៀងទៀតផង ។
ទោះជាយ៉ាងណា នៅថ្ងៃឆ្លងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំនឹងស្លៀកពាក់ខោអាវរងារឲ្យយើង ហើយឪពុករបស់យើងនឹងនាំយើងដើរតាមផ្លូវក្នុងក្រុងរបស់យើង ។
ក្នុងនាមជាកូន យើងដឹងអំពីហេតុផលពិតនៃការដើរបែបនេះរៀងរាល់ឆ្នាំ—ដោយសារអ្នកម្ដាយរបស់យើងត្រូវការពេលដើម្បីតុបតែងដើមគ្រីស្ទម៉ាស់ ដាក់អំណោយនៅក្រោមដើមឈើនោះ ហើយរៀបចំបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវសម្រាប់យប់ដ៏បរិសុទ្ធ ។ យើងបានសាកល្បងគ្រប់វិធីដើម្បីធ្វើឲ្យការដើរនេះមានរយៈពេលខ្លីតាមដែលធ្វើទៅបាន ។ ប៉ុន្តែឪពុករបស់យើងមានប្រាជ្ញាណាស់ក្នុងការនាំយើងដើរមួយជុំហើយមួយជុំទៀត ដើម្បីទុកពេលឲ្យអ្នកម្ដាយរបស់យើងតាមដែលគាត់ត្រូវការ ។
នៅសម័យនោះ ផ្លូវនៅ ស្វ៊ីកខោ ងងឹតខ្លាំងណាស់នៅពេលល្ងាច ។ វាគឺបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ហើយនៅតាមផ្លូវគ្មានភ្លើងសោះ ។ មានតែហាងពីរបីប៉ុណ្ណោះដែលបើកលក់ ហើយហាងខ្លះមានទីតាំងនៅក្បែរនឹងផ្ទះដែលបានកម្ទេចដោយគ្រាប់បែក ដែលវានៅមានក្លិនដ៏ចម្លែកនៃសង្គ្រាមនៅឡើយ ។
មានផ្នែកមួយនៃការដើរនោះដែលយើងចូលចិត្តបំផុត—គឺជាការឈប់នៅវិហារធំមួយក្នុងកណ្ដាលក្រុងស្វ៊ីកខោ ជាកន្លែងដែលយើងស្ដាប់បទគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏ពីរោះ ហើយភ្លេងព្យាណូខ្យល់ដ៏អស្ចារ្យដែលទំនងជាលេងនៅថ្ងៃឆ្លងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ជានិច្ច ។ ភ្លេងនេះបានធ្វើឲ្យពន្លឺតិចតួចនៅក្នុងទីក្រុងរបស់យើងភ្លឺលើសមុនមួយរំពេច—ប្រៀបបាននឹងតារាដែលភ្លឺព្រាកៗ—ហើយបំពេញដួងចិត្តក្មេងខ្ចីរបស់យើងជាមួយនឹងស្មារីដ៏អស្ចារ្យមួយនៃការចាំដោយសង្ឃឹម ។
លុះដល់ពេលដែលយើងត្រឡប់មកផ្ទះវិញ អ្នកម្ដាយរបស់យើងបានបញ្ចប់ការរៀបចំរបស់គាត់ ហើយយើងបានចូលទៅក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវម្ដងម្នាក់ៗដើម្បីមើលនូវដើមគ្រីស្ទម៉ាស់ដែលទើបតុបតែងថ្មីៗ ។ នៅជំនាន់នោះពិបាកនឹងរកដើមនោះណាស់ ហើយយើងយកអ្វីដែលមាន ។ ពេលខ្លះយើងត្រូវដាក់បន្ថែមមែកឈើពីរបីមែកដើម្បីឲ្យវាមើលទៅដូចជាដើមឈើពិតៗ ។ ប៉ុន្តែចំពោះគំនិតដ៏ក្មេងខ្ចីរបស់ខ្ញុំ ដើមគ្រីស្ទម៉ាស់គឺ មានភាពរុងរឿងដ៏ឥតខ្ចោះជានិច្ច ។
ពន្លឺទានភ្លឹបភ្លែតៗបាននាំមកនូវពន្លឺដ៏ចម្លែកគួរឲ្យចាប់ចិត្តមួយ ចូលមកក្នុងបន្ទប់នោះ ។ យើងបានមើលទៅអំណោយនៅក្រោមដើមឈើដោយចិត្តរំភើបរីករាយ ហើយសង្ឃឹមថា ក្ដីប្រាថ្នាដ៏សម្ងាត់របស់យើងនឹងត្រូវបានបំពេញ ។
ក្ដីរំភើបនៃការទទួលបានអំណោយនានាគឺស្ទើរតែស្មើគ្នានឹងក្ដីរំជួលចិត្តនឹងការឲ្យអំណោយទៅគេ ។ ជារឿយៗ អំណោយទាំងនេះត្រូវបានធ្វើឡើងដោយផ្ទាល់ដៃ ។ នៅឆ្នាំមួយ កាលខ្ញុំនៅក្មេង អំណោយរបស់ខ្ញុំទៅកាន់បងប្អូនប្រុសរបស់ខ្ញុំគឺជារូបភាពរបស់គាត់ដែលខ្ញុំបានគូរ ។ ខ្ញុំមានមោទនភាពចំពោះគំនូររបស់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ ។ ហើយគាត់មានចិត្តល្អ ស្លូតបូតដោយប្រើពាក្យអរគុណ និងការសរសើរ ។
ខ្ញុំនឹងចងចាំអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ផ្អែមល្ហែមទាំងនេះកាលពីកុមារភាពរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ខាងកើត ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏គ្មានដែនកំណត់
ទំនៀមទម្លាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ត្រូវបានសាទរនៅក្នុងវប្បធម៌ និងប្រជាជាតិនានានៃពិភពលោកនេះតាមរបៀបដ៏វិសេសអស្ចារ្យ ។ ទំនៀមទម្លាប់នីមួយៗមានភាពស្រស់ស្អាតយ៉ាងអស្ចារ្យ ហើយមានភាពខុសប្លែកពីគ្នា ។
ប៉ុន្តែវាមាននូវអារម្មណ៍ ស្មារតីរួមមួយដែលតែងតែទំនងជាកើតមានឡើង នៅពេលយើងសាទរចំពោះការប្រសូតរបស់ព្រះគ្រីស្ទដ៏ជាស្តេច ជាអង្គលួងលោមចិត្ត និងអង្គដ៏ជឿជាក់របស់យើង ជាសេចក្តីដោះទុក្ខ របស់សាសន៍អ៊ីស្រាអែល !
មាននូវពាក្យជាច្រើនដែលមនុស្សម្នាក់អាចប្រើដើម្បីរៀបរាប់អារម្មណ៍នេះដូចជា ៖ អំណរ សេចក្ដីសង្ឃឹម ការរំពឹងរង់ចាំ ការសង្ឃឹមឡើង ។ ពាក្យទាំងនេះ ផ្ដិតយកនូវផ្នែកដែលយើងហៅថា « ស្មារតីនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ » ។
ចំពោះខ្ញុំ មានពាក្យមួយដែលពិពណ៌នាល្អបំផុតនូវអារម្មណ៍ដែលយើងមាននៅពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ ពាក្យនោះគឺ សេចក្ដីស្រឡាញ់ ។
លើសពីអ្វីទាំងអស់ អំណោយដែលយើងសាទរនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់គឺជាអំណោយនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់—ជាអំណោយរបស់ព្រះដែលបានប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់មក ។ « សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះបានសម្ដែងមកឲ្យយើងខ្ញុំស្គាល់ ដោយទ្រង់ចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែមួយឲ្យមកក្នុងលោកីយ៍ដើម្បីឲ្យយើងរាល់ គ្នាបានរស់ដោយសារទ្រង់ ។ នេះហើយជាសេចក្តីស្រឡាញ់ » ។១
ដោយរងឥទ្ធិពលពីសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះ ដួងចិត្តយើងមានភាពទន់ភ្លន់ ។ យើងទទួលនូវអារម្មណ៍ទន់ភ្លន់មួយដែលធ្វើឲ្យយើងឈោងទៅជួយមនុស្សដទៃដោយសណ្ដានចិត្តមេត្តាករុណា ។
បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់បំផុសគំនិតយើងឲ្យស្រឡាញ់កាន់តែខ្លាំង ។
ទោះជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះក្ដី ក៏ខ្ញុំសូមសារភាពថា ពាក្យ សេចក្ដីស្រឡាញ់ គឺមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ។ ក្នុងភាសាអង់គ្លេស ដូចជាក្នុងភាសាជាច្រើនផ្សេងទៀតដែរ « សេចក្ដីស្រឡាញ់ » អាចមានន័យច្រើនយ៉ាង ។ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំអាចនិយាយថា ខ្ញុំ « ស្រឡាញ់ » ភ្លៀង ឬខ្ញុំ « ស្រឡាញ់ » សម្លៀកបំពាក់ថ្មីរបស់អ្នក ឬខ្ញុំថែមទាំងអាចនិយាយថា « ស្រឡាញ់ » ក្លិនប្រអប់គ្រាប់បាល់តេនីសថ្មីៗដែលបានបើកផងដែរ ។
ប៉ុន្តែសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលខ្ញុំនិយាយគឺជាអ្វីមួយដែលមានន័យលើសពីនោះ ។ ទស្សនៈរបស់យើងក្នុងជីវិតនេះអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់គឺជាតូចតាចណាស់បើប្រៀបធៀបទៅនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលព្រះមានចំពោះយើង ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់គឺជាសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏គ្មានព្រំដែន ហើយមិនរីងស្ងួតឡើយ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះមានពេញភាពអស់កល្បជានិច្ច ។ វាពោរពេញដោយព្រះគុណដ៏អស់កល្ប ។ វាឈោងជួយ ហើយលើកស្ទួយ ។ វាអភ័យទោស ។ វាឲ្យពរ ។ វាប្រោសលោះ ។
សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគឺលើសពីភាពខុសគ្នាខាងចរឹតលក្ខណៈ ខាងវប្បធម៌ ឬខាងសាសនា ។ វាមិនអនុញ្ញាតឲ្យសេចក្ដីលម្អៀង និងការប្រកាន់មករារាំងផ្លូវយើងមិនឲ្យចែកចាយនូវការលួងលោម សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការយល់ចិត្តបានឡើយ ។ វាគ្មាននូវការរំលោភបំពាន ការរើសអើង ឬភាពក្រអឺតក្រទមសោះឡើយ ។ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបំផុសគំនិតយើងឲ្យធ្វើដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ ៖ « ជួយអ្នកទន់ខ្សោយ លើកដៃដែលរោយ ហើយចម្រើនកម្លាំងដល់ក្បាលជង្គង់ដែលញ័រផង » ។២
នេះគឺជាប្រភេទនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងខិតខំស្វែងរក ។ វាគួរតែជាការកំណត់នូវបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យើងក្នុងនាមជាបុគ្គលម្នាក់ៗ និងជាប្រជាជនមួយក្រុម ។
យើងអាចនឹងគ្មានលទ្ធភាពដើម្បីអភិវឌ្ឍនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពេញលេញរបស់ព្រះនៅក្នុងជីវិតនេះបានទេ តែយើងពុំគួរឈប់ព្យាយាមឡើយ ។ ប្រសិនបើមានពេលមួយនៅក្នុងឆ្នាំដែលយើងអាចធ្វើបានប្រសើរជាងពេលផ្សេងៗទៀត វាអាចជាពេលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ជាពេលដែលដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់យើងងាកទៅរកការប្រសូតនៃការបង្ហាញដ៏រស់រវើកនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះគឺព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
អភិបាលក្រុង និងក្មេងប្រុសម្នាក់
ខ្ញុំសូមចែកចាយរឿងមួយដើម្បីបង្ហាញអំពីរបៀបដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់នេះអាចដំណើរការនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ នៅថ្ងៃឆ្លងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ កាលពី ៨៥ ឆ្នាំមុន គឺនៅគ្រានៃវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចដ៏ធំ មានអភិបាលក្រុងម្នាក់កំពុងពិនិត្យមើលផ្លូវនៅក្នុងទីក្រុងសលត៍ លេក ក្រោយពីមានព្យុះទឹកកកមួយ ។ កាលលោកកំពុងបើករថយន្ត លោកបានឃើញក្មេងប្រុសតូចម្នាក់នៅឯចិញ្ចើមផ្លូវ កំពុងឈររងារ ដោយគ្មានអាវរងារ ស្រោមដៃ ឬស្បែកជើង-កវែងឡើយ ។ អភិបាលនោះបានឈប់រថយន្ត ហើយបានអញ្ជើញក្មេងប្រុសនោះឲ្យចូលទៅក្នុងរថយន្តរបស់លោក ហើយបានសួរក្មេងប្រុសនោះថា តើគាត់មានចិត្តរំភើបសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដែរឬទេ ។ ក្មេងប្រុសនោះបានតបថា « យើងនឹងលែងមានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នៅក្នុងផ្ទះរបស់យើងទៀតហើយ ។ ប៉ាបានស្លាប់កាលពីបីខែមុន ហើយខ្ញុំនៅសល់តែម៉ាក់ និងខ្ញុំ ព្រមទាំងប្អូនប្រុសម្នាក់ និងប្អូនស្រីតូចម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ » ។
អភិបាលក្រុងរូបនោះបានបើកម៉ាស៊ីនកម្ដៅនៅក្នុងរថយន្តរបស់លោក ហើយពោលថា « ឥឡូវក្មួយឲ្យឈ្មោះ និងអាសយដ្ឋានរបស់ក្មួយមកឲ្យអ៊ំ ។ នឹងមានមនុស្សម្នាក់ទៅកាន់ផ្ទះរបស់ក្មួយ—ក្មួយនឹងមិនត្រូវគេបោះបង់ចោលឡើយ » ។
អភិបាលក្រុងរូបនេះក៏ជាប្រធានស្តេកមួយនៅក្នុងក្រុងនៃទីក្រុងសលត៍ លេក ដែរ ។ លោកបានកំពុងធ្វើការជាមួយនឹងសមាជិកក្នុងស្តេករបស់លោកដើម្បីផ្ដល់អាហារ និងអំណោយទៅដល់ក្រុមគ្រួសារដែលពុំអាចផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនឯងបាន ។ ក្មេងប្រុសនោះពុំមែនជាសមាជិកក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទេ ប៉ុន្តែនោះពុំមែនជារឿងចោទចំពោះអភិបាលនោះឡើយ ។ នៅយប់នោះ លោក និងប៊ីស្សពម្នាក់នៅក្នុងស្តេករបស់លោកបានធ្វើឲ្យប្រាកដថា គ្រួសាររបស់ក្មេងប្រុសនោះបានទទួលរបស់របរសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់មួយកន្ត្រកពេញ ។៣
ការជួបគ្នានឹងក្មេងប្រុសនេះបានជិះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងដល់ប្រធានស្តេករូបនេះ ។ វាបានធ្វើឲ្យលោកមានការតាំងចិត្តច្រើនជាងមុនដើម្បីស្វែងរក ហើយសម្រាលការរងទុក្ខនៅទីណាដែលលោកបានជួប ។ វាថែមទាំងបានក្លាយជាសញ្ញាសម្គាល់មួយនៃជីវិតរបស់លោកផងដែរ ។
ឈ្មោះរបស់អភិបាលក្រុងនោះគឺជា ហារ៉ូល ប៊ីងហិម លី ហើយ ៤០ ឆ្នាំក្រោយមក លោកបានក្លាយជាប្រធានទី ១១ នៃសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។
ប្រធានលីបានក្លាយជាបុគ្គលដ៏សំខាន់នៅក្នុងការបង្កើតកម្មវិធីដ៏ធំរបស់សាសនាចក្រ ដើម្បីសម្រាលបន្ទុករបស់មនុស្សដែលមានទុក្ខព្រួយ ហើយជួយកូនចៅទាំងអស់របស់ព្រះដើម្បីមានភាពខ្លួនទីពឹងខ្លួន ។
នៅជិតចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់លោក ប្រធានលី បានថ្លែងថា លោកបានចិត្តមនុស្សដែលបានរងទុក្ខ ហើយចង់សម្រាលបន្ទុកពួកគេ ដោយសារភាពក្រីក្រផ្ទាល់ខ្លួន និងការចាប់ផ្ដើមដ៏សាមញ្ញរបស់លោក ។៤
វាពុំសំខាន់ថាអ្នកមានទ្រព្យច្រើនប៉ុណ្ណាទេ ប៉ុន្តែថាអ្នកមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងច្រើនវិញ
ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំស្គាល់នូវអារម្មណ៍របស់ប្រធានលី ។
គ្រួសាររបស់ខ្ញុំក៏បានរស់នៅក្នុងស្ថានភាពក្រីក្រនៅពេលមួយផងដែរ ។ រយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ យើងបានរត់ចេញពីផ្ទះរបស់យើងពីរដងក្នុងនាមជាជនភៀសខ្លួន ហើយយើងរត់ចោលអ្វីៗទាំងអស់ ។ នៅប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ភាគខាងលិច យើងបានរស់នៅក្នុងផ្ទះជួលតូចមួយក្នុងអគារកសិដ្ឋានដ៏ចំណាស់មួយខ្នង ។ វាមានបន្ទប់តូចពីរ ហើយយើងទាំងអស់គ្នាបានដេកនៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ ។ បន្ទប់នោះតូចណាស់ ខ្ញុំត្រូវដើរតាមគែមៗដើម្បីផ្លាស់ពីរគ្រែមួយទៅគ្រែមួយ ។
អ្នកម្ដាយរបស់ខ្ញុំមានបន្ទះក្តៅមួយទុកធ្វើជាជើងក្រានរបស់យើង ។ ហើយនៅពេលយើងចង់ចេញពីបន្ទប់មួយទៅបន្ទប់មួយទៀត យើងត្រូវដើរកាត់កន្លែងដាក់ឧបករណ៍កសិដ្ឋាន ហិបដាក់ជាជួរ និងសាច់ព្យួរហាលនៅលើពិដាន ។ មានម្ដងនោះ ខ្ញុំឈឺ ហើយត្រូវសម្រាកលើគ្រែពេញមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបានឃើញសត្វកណ្ដុររត់ពេញឥដ្ឋក្នុងបន្ទប់របស់យើង ។ ទឹកត្រូវយួរឡើងមកលើបន្ទប់របស់យើង ហើយបន្ទប់ទឹកគឺនៅខាងក្រៅផ្ទះទល់មុខទីធ្លាដ៏ធំមួយនៅក្បែរនឹងជង្រុកស្រូវ ។ នៅថ្ងៃអាទិត្យយើងបានដើរបីបួនម៉ោងដើម្បីទៅដល់អគារសាសនាចក្ររបស់យើងនៅហ្វ្រែងហ្វឺត និងដើរត្រឡប់មកវិញ ។ យើងកម្រមានប្រាក់ដើម្បីជិះរថយន្តក្រុងណាស់ ។
ខ្ញុំនៅចាំថ្ងៃទាំងនោះដោយចិត្តឈឺចាប់ និងអំណរ ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានខំយ៉ាងអស់ពីលទ្ធភាពដែលពួកគាត់អាចធ្វើបានដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់យើង ហើយយើងបានដឹងថា ពួកគេស្រឡាញ់យើង ។ ពិតណាស់ គ្រាទាំងនេះគឺជាពេលដ៏ខ្វះខាតបំផុត ប៉ុន្តែខ្ញុំចាត់ទុកវាជាគ្រាដ៏រីករាយ ដោយសារខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍នូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលយើងមានចំពោះគ្នា ចំពោះព្រះអម្ចាស់ និងចំពោះសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ។
ការមានជីវិតក្រីក្រគឺគ្មានអ្វីគួរឲ្យខ្មាស់អៀននោះទេ ។ ចូរចងចាំថា ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៃពិភពលោកបានប្រសូតមកនៅក្នុងក្រោលសត្វ ហើយផ្ទុំក្នុងស្នូក « ពីព្រោះក្នុងផ្ទះសំណាក់គ្មានកន្លែងណាសម្រាប់ [ ទ្រង់ ]គង់នៅទេ » ។៥ មួយរយៈក្រោយមកទៀត ទ្រង់ព្រមទាំងម៉ារា និងយ៉ូសែបបានក្លាយជាជនភៀសខ្លួន ដោយភៀសខ្លួនទៅស្រុកអេស៊ីព្ទដើម្បីស្វែងរកការការពារឲ្យរួចផុតពីហេរ៉ូឌដ៏ឃោរឃៅ ។ អំឡុងការងារបម្រើរបស់ទ្រង់ជាសាធារណៈ ព្រះយេស៊ូវបានយាងដើរនៅក្នុងចំណោមជនក្រីក្រ ជនស្រេកឃ្លាន និងអ្នកឈឺ ។ ពេលវេលារបស់ទ្រង់ពោរពេញដោយការងារបម្រើដល់ពួកគេ ។ ទ្រង់បានយាងមក « ឲ្យប្រកាសដំណឹងល្អដល់មនុស្សទ័លក្រ » ។៦ តាមវិធីជាច្រើន ទ្រង់គឺជាវិធីមួយ ពីព្រោះទ្រង់ក៏ « គ្មានកន្លែងណានឹងកើយក្បាល » ដែរ ។៧
ទ្រង់បានសរសើរដល់ស្ត្រីមេម៉ាយទ័លក្រដែលបោះប្រាក់ពីរស្លឹងរបស់គាត់ទៅក្នុងឃ្លាំងរបស់ពួកយូដា ទោះជាគាត់ក្រក្ដី ។៨ ហើយសារលិខិតមួយចុងក្រោយរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតរមែងស្លាប់គឺថា សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់យើងត្រូវពឹងផ្អែកលើទង្វើដែលយើងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃ—ជាពិសេស ជនដែលត្រូវបានចាត់ទុកថា « អ្នកតូចបំផុត »—ដោយសារ « ដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើការទាំងនោះ ដល់ [ ពួកគេ ] » ទ្រង់មានបន្ទូលថា « នោះឈ្មោះថា បានធ្វើដល់យើងដែរ » ។៩
មានកវីជនជាតិអង់គ្លេសម្នាក់នៅសតវត្សរ៍ទី ១៩ បាននិពន្ធពាក្យទាំងនេះ ៖
នៅកណ្ដាលភ្លៀងធ្លាក់ និងព្រិលដ៏រងារ
សត្វដ៏កម្សត់បានហើរមក
ការមានចិត្តអាសូរ ពុំធ្វើឲ្យវាទៅឆ្ងាយឡើយ
ប៉ុន្តែចូរបោះកម្ទេចម្ហូបរបស់អ្នកទៅ ។…
មនុស្សគ្រប់គ្នាមានម្ហូបខ្លះដែលនៅសល់ គ្មាននរណាម្នាក់ក្រពេកនោះឡើយ ។
ពេលយើងខ្វះខាតកាលរដូវរងារមកដល់
នំប៉័ងមួយដុំពុំមែនជារបស់អ្នកទាំងអស់នោះទេ
ដូច្នេះចូរចែករំលែកម្ហូបអាហារ ។
មិនយូរប៉ុន្មានទីបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់អ្នកនឹងមកដល់
ថ្ងៃនៃការវាយតម្លៃនឹងមកដល់ ៖
ទាស់នឹងអំពើបាបរបស់អ្នក ដោយច្បាប់ដ៏ខ្ពស់
ទង្វើល្អរបស់អ្នកនឹងត្រូវវាស់វែងនឹងអំពើបាបរបស់អ្នក ។១០
មិនថាជីវិតរបស់យើងមានស្ថានភាពបែបណាទេ យើងគ្រប់គ្នាគឺជាសត្វដ៏កម្សត់មួយ—ជាអ្នកសូមទានម្នាក់—នៅចំពោះព្រះ ។ យើងពឹងផ្អែកលើព្រះគុណទ្រង់ ។ ដោយសារតែពលិកម្មរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះអង្គសង្គ្រោះរបស់យើង ជាផ្នែកមួយនៃផែនការនៃសុភមង្គលដ៏មហិមា ទើបយើងមានសេចក្ដីសង្ឃឹមនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងសេចក្តីមេត្តាករុណា ។ អំណោយខាងវិញ្ញាណនេះបំផុសគំនិតយើងឲ្យគោរពបទបញ្ញត្តិរបស់ព្រះ ហើយឈោងទៅជួយដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់មនុស្សជុំវិញខ្លួនយើង ។ ទោះជាអ្វីដែលយើងមានគឺជាកម្ទេចអាហារដ៏ច្រើនក្ដី យើងចែកចាយវាដោយរីករាយជាមួយនឹងអស់អ្នកដែលខ្វះខាតខាងសតិអារម្មណ៍ ខាងវិញ្ញាណ ឬខាងសាច់ឈាម ជាការបង្ហាញនូវការដឹងគុណរបស់យើងចំពោះអាហារដ៏ទេវភាពដែលព្រះបានរៀបចំសម្រាប់យើង ។
ការឲ្យពរដល់មនុស្សដទៃនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់
អំឡុងរដូវកាលបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏ប្រពៃនេះ វាសក្ដិសមដើម្បីឲ្យយើងមានភាពរីករាយនៅក្នុងពន្លឺភ្លើង តន្ត្រី អំណោយ និងពន្លឺព្រាកៗ ។ នេះគឺជាផ្នែកមួយនៃហេតុផលដែលយើងស្រឡាញ់គ្រានេះយ៉ាងខ្លាំង ។
ប៉ុន្តែចូរយើងកុំភ្លេចថា យើងគឺជាពួកសិស្ស និងពួកអ្នកដើរតាមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះរាជបុត្រាដែលមានព្រះជន្មរស់នៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ។ ដើម្បីផ្ដល់កិត្តិយសពិតចំពោះ ការដែលទ្រង់យាងមកក្នុងពិភពលោកនេះ យើងត្រូវធ្វើដូចជាទ្រង់បានធ្វើ ហើយឈោងទៅជួយដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាដល់បងប្អូនយើង ។ ការណ៍នេះយើងអាចធ្វើរាល់ថ្ងៃ ដោយពាក្យសម្ដី និងទង្វើ ។ ចូរឲ្យកិច្ចការនេះក្លាយជាទំនៀមទម្លាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់របស់យើង មិនថាយើងនៅទីណាទេ—ចូរយើងមានចិត្តល្អ បន្តិចទៀត អភ័យទោសឲ្យបានច្រើន កុំសូវកត់សេចក្ដីគេ មានអំណរគុណច្រើន និងមានសេចក្ដីសប្បុរសកាន់តែច្រើនក្នុងការចែកចាយភាពសម្បូររបស់យើងជាមួយនឹងជនខ្វះខាត ។
សូមឲ្យការសញ្ជឹងគិតអំពីការប្រសូតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅភូមិបេថ្លហិម បំផុសគំនិតយើងឲ្យក្លាយដូចជាទ្រង់កាន់តែខ្លាំងឡើង ។ សូមឲ្យបេសកកម្ម និងគំរូរបស់ព្រះគ្រីស្ទបណ្ដាលឲ្យដួងចិត្តយើងពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះចំពោះព្រះ ហើយមានសេចក្ដីមេត្តាករុណាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដល់បងប្អូនរបស់យើង ។ ហើយសូមឲ្យយើងចែករំលែកម្ហូបអាហាររបស់យើងដោយសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ធំ និងដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ឥតឈប់ឈរ ។ នេះជាការអធិស្ឋាន និងការប្រសិទ្ធពររបស់ខ្ញុំនារដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ និងរៀងដរាបតទៅ ក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។