آئین شام–تجدیدی برای روان

یکبار گروهی از دختران جوان از من پرسیدند، ”چه آرزوئی برای دانستن داشتی وقتی که هم سنّ ما بودی؟”اگر من آن سؤال را الآن جواب می دادم، این فکر را شامل می کردم: ”من آرزو می کردم که وقتی هم سنّ شما بودم اهمیّت آئین شام را بهتر می فهمیدم. آرزو می کنم که آئین شام را همانطور که ارشد جفری آر. هالند تشریح می کند می فهمیدم. او گفت، ‘یکی از دعوت های موروثی در آئین شام آنست که واقعاً یک تجربۀ روحی باشد، یک ارتباط مقدّس، یک تجدید برای روان.’^١”

چگونه آئین شام می تواند ”واقعاً یک تجربۀ روحانی، یک ارتباط مقدّس، یک تجدید برای روان” هر هفته باشد؟

آئین شام یک تجربۀ نیرو بخش روحانی می شود وقتی که ما به دعای آئین شام گوش کرده و دوباره متعهّد می شویم. برای انجام این، ما بایستی حاضر باشیم که نام عیسی مسیح را بر خود بگیریم.^٢ در مورد این قول، رئیس هنری بی. آیرینگ تعلیم داد: ”معنایش اینست که ما باید خود را مثل او ببینیم. به او در زندگی خود اولویّت بدهیم. ما آنچه را که می خواهد بخواهیم عوض آنچه که ما می خواهیم یا آنچه که دنیا درس می دهد که بخواهیم.”^٣

وقتی در آئین شام شرکت می کنیم، همچنان پیمان می بندیم که عیسی مسیح را ”همیشه بیاد داشته باشیم”^۴. شب قبل از مصلوب شدنش، مسیح رسولانش را دور خود جمع کرد و آئین شما خداوند را اجرا کرد. نان را بُرید، برکت داد، و گفت، ”بگیرید، بخورید؛ این یاد آوری از بدن منست که من برای فدیه به شما دادم.”^۵ سپس او یک پیالۀ شراب برداشت، برکت داد، به رسولانش داد که بنوشند، و گفت، ”این به یاد آوری خون منست ... ، که برای تمام آنهائی که بنام من ایمان دارند ریخته می شود.”^٦

در میان نیفائیان و دوباره در زمان احیاء کلیسایش در این روزهای آخرین زمان، او تکرار کرد که با اجرای آئین شام او را بیاد داشته باشیم.^۷

با شرکت در آئین شام، ما به خدا شهادت می دهیم که همیشه پسرش را بیاد خواهیم داشت، نه فقط برای لحظه ای کوتاه در عرض آئین شام. آن بدان معناست که ما مداوماً در پی سرمشق و تعلیمات ناجی برای راهنمائی افکار، انتخابات، و کردارمان خواهیم بود.^۸

دعای آئین شام همچنین ما را یاد آوری می کند که باید ”از فرامین او پیروی کنیم.”^٩

عیسی فرمود، ”اگر مرا دوست دارید، از فرامین من پیروی کنید.”^١٠ آئین شام بما فرصت درون نگری و برگرداندن قلب و خواست خود را به طرف خدا می دهد. اطاعت از فرامین خدا قدرت مژده و صلح و روحانیّت به زندگی ما می آورد.

آئین شام زمانی را میسّر می سازد که ما واقعاً بتوانیم به تجربیّات روحانی خود در بارۀ باز خرید کردن و قادر نمودن مان توسّط کفّارۀ ناجی تفکّر کنیم. یکی از رهبران دختران جوان اخیراً در مورد قدرتی که ما با برداشتن آئین شام دریافت می کنیم یاد گرفت. در حالیکه برای کامل کردن برنامۀ لازمه برای پیشرفت شخصی خود کار می کرد، هدفی برای خود در نظر گرفت که بر روی کلمات سرود ها و دعاهای آئین شام تمرکز کند.

هر هفته، او یک ارزیابی شخصی در عرض آئین شام از خود انجام داد. او اشتباهاتی را که مرتکب شده بود بیاد آورد، و تعهّد داد که هفتۀ دیگر بهتر بشود. او شکر گزار بود که می توانست اشتباهاتش را درست کرده و پاک بشود. با نگاه به آن تجربه، او گفت، ”من در قسمت توبۀ کفّاره عمل می کردم.”

یک یکشنبه بعد از ارزیابی شخصی، شروع به احساس تاریکی و بدبینی کرد. او می توانست ببیند که همان اشتباهات را مداوماً تکرار می کند، هفته به هفته، امّا بعد احساس مشخصّی به او دست داد که یک قسمت بزرگ کفّاره را نادیده می گرفت–قدرت قادر نمودن مسیح. او در تمام مدّت فراموش می کرد که ناجی به او کمک کرد که هویّت خود را کسب کرده و ماورای قدرت خود خدمت کند.

با این نظر، دو باره به هفتۀ پیش فکر کرد. او گفت: ”احساسی پُر از شادی بر غمگینی من چیره شد چناکه من متوجّه شدم که او بمن فرصت ها و توانائی های بسیاری داده است. من با سپاسگزاری متوجّه شدم که قدرت دارم نیاز بچّه ام را تشخیص بدهم وقتی که آشکار نبود. متوجّه شدم در زمانی که روزم پُر از تکلیف بود، قادر بودم چند کلام نیرو بخش به دوستم اداء بکنم. من در شرایطی که معمولاً باعث مخالفتم می شد تحمّل نشان داده بودم.”

او چنین نتیجه گرفت: ”چنانکه از خداوند برای قدرت قادر کنندۀ ناجی در زندگیم تشکّر کردم، خیلی احساس خوش بینی در مورد مرحلۀ توبه ای که داشتم کردم و با تجدید امید در آمدن هفتۀ آینده بودم.”

ارشد ملوین جی. بالارد تعلیم داد چگونه آئین شام می تواند یک تجربۀ شفا دهنده و پاک کننده باشد. او گفت:

”چه کسی در میان ما است که روحش با کلام، فکر، یا کردار از سبت به سبت زخمی نشده است؟ ما کار هائی انجام می دهیم که متأسّف هستیم و می خواهیم بخشیده شویم. ... طریقۀ بخشیده شدن اینست ... از گناهان خود توبه کنیم، به نزد آنهائی که بر علیه شان گناه یا تخلّف کرده ایم برویم و از آنها بخشش بگیریم و سپس در آئین شام شرکت کنیم جائی که، اگر ما صمیمانه توبه کرده و خودمان را در شرایط مساعد قرار داده باشیم، می توانیم بخشیده شویم، و شفای روحانی به روان ما خواهد آمد. ...

”من یک شاهد هستم،” ارشد بالارد گفت، ”که یک روحی در مراسم اجرای آئین شام وجود دارد که روان ما را از سر تا پا گرم می کند؛ شما احساس می کنید که زخمتان شفا یافته، و بار سنگین تان برداشته می شود. آرامش و شادی به آن روان هائی که شایسته هستند و واقعاً مایل شرکت در این غذای روحانی هستند می آید.”^١١

زخمهای روانی ما می توانند شفا یافته و ترمیم بشوند نه تنها بخاطر نان و آبی که یاد آوری از بدن و خون ناجی که برای ما فدا کرد بلکه بخاطر اینکه نشانه ها بما یاد آوری می کنند که او همیشه ”نان زندگی”^١٢ و ”آب جاودانی” ما خواهد بود.^١٣

بعد از انجام مراسم آئین شام به نیفائیان، عیسی گفت:

”کسی که این نان را بخورد روانش را با بدن من تغذیه می دهد؛ و کسی که از این شراب می نوشد روانش را با خون من نوشاب می دهد؛ و روانش هر گز گرسنه و تشنه نخواهد شد، بلکه پُر خواهد بود.

”حالا، وقتی که جماعت همه خورده و نوشیده بودند، ببینید، آنها پُر از روح مقدّس بودند.”^١۴

با این کلمات، مسیح بما تعلیم می دهد که روح مقدّس روان ما را شفا داده و تجدید می کند. برکت وعده داده شدۀ آئین شام اینست که ”روح او همیشه با [ما] خواهد بود.”^١۵

وقتی من در آئین شام شرکت می کنم، بعضی وقت ها در فکرم یک نقّاشی را از ناجی رستاخیز با دستهای باز خود تجسّم می کنم که بسوی ما دراز کشیده شده اند، چنانکه آمادۀ دریافت ما در آغوش پُر از محبّت اش است. من این نقّاشی را دوست دارم. من وقتی راجع به آن در مراسم آئین شام فکر می کنم، روان من القاء می یابد چنانکه تقریباً کلامات ناجی را می شنوم: ”ببینید، بازوهای پُر از بخشش مرا که بسوی شما دراز کشیده شده اند، و هر کسی که بسوی من آید من او را دریافت خواهم کرد؛ و متبرّک هستند آنهائی که بسوی من می آیند.”^١٦

دارندگان کشیشی هارونی نمایندگان ناجی هستند وقتی که آئین شام را تهیّه، برکت داده، و پخش می کنند. چنانکه یک کشیش دستش را برای دادن نشانه های مقدّس بما دراز می کند، مانند آنست که ناجی خودش دست با شفقت خود را دراز می کند، هر کدام از ما را دعوت می کند که از هدایای پُر بهای عشقش که از طریق کفّاره اش مهیّا شده برداریم–هدایای توبه، بخشش، آرامش، و امید.^١۷

هر چه بیشتر ما در تعمّق اهمیّت آئین شام باشیم، بیشتر مقدّس تر و معنی دار می شود. این چیزی است که یک پدر ٩٦ ساله بیان کرد وقتی پسرش پرسید، ”پدر، چرا به کلیسا می روی؟ تو نمی توانی ببینی، نمی توانی بشنوی، حرکت کردن برایت سخت است. چرا به کلیسا می روی؟” پدر جواب داد، ”آن آئین شام است. من برای شرکت در آئین شام می روم.”

انشاالله که هر کدام از ما به آئین شام بیائیم با آمادگی برای دریافت ”یک تجربۀ روحانی واقعی، یک ارتباط مقدّس، یک تجدید برای روان [مان].”^١۸

من می دانم که پدر بهشتی و ناجی مان زنده هستند. من سپاسگزارم برای فرصتی که آئین شام میسّر می سازد که عشق آنها را احساس کرده و از روح مقدّس شان بهره مند شوم. بنام عیسی مسیح، آمین