Περιμένοντας τον άσωτο

Ο Σωτήρας, Ιησούς Χριστός, πέρασε την επίγεια διακονία Του διδάσκοντας για τη θεραπευτική και λυτρωτική δύναμή Του. Σε μία περίσταση, στο Κατά Λουκάν κεφάλαιο 15 στην Καινή Διαθήκη, Εκείνος επικρίθηκε στην πραγματικότητα επειδή έτρωγε και δαπανούσε χρόνο με αμαρτωλούς (βλέπε Κατά Λουκάν 15:2). Ο Σωτήρας χρησιμοποίησε αυτήν την κριτική, δράττοντας την ευκαιρία να διδάξει όλους μας πώς να ανταποκρινόμαστε σε εκείνους που έχουν χάσει τον δρόμο τους.

Απάντησε στους επικριτές Του, κάνοντάς τους δύο σημαντικές ερωτήσεις:

«Ποιος άνθρωπος από σας, αν έχει 100 πρόβατα, και χάσει το ένα απ’ αυτά, δεν αφήνει τα 99 στην έρημο και πηγαίνει αναζητώντας το χαμένο, μέχρις ότου το βρει;» (Κατά Λουκάν 15:4).

«Ή, ποια γυναίκα, έχοντας δέκα δραχμές, αν χάσει μία δραχμή, δεν ανάβει ένα λυχνάρι, και σκουπίζει το σπίτι, και την αναζητάει με επιμέλεια, μέχρις ότου τη βρει;» (Κατά Λουκάν 15:8).

Ο Σωτήρας κατόπιν διδάσκει την παραβολή του ασώτου. Αυτή η παραβολή δεν αφορά στα 100 πρόβατα ή τα 10 ασημένια νομίσματα. Αφορά έναν πολύτιμο υιό που έχει χαθεί. Μέσω της παραβολής, τι μας διδάσκει ο Σωτήρας σχετικά με το πώς να ανταποκρινόμαστε όταν ένα μέλος της οικογένειας χάσει τον δρόμο του;

Ο άσωτος υιός πληροφορεί τον πατέρα του ότι θέλει τώρα την κληρονομιά του. Θέλει να αφήσει την ασφάλεια του σπιτικού και της οικογένειάς του και να επιζητήσει έναν κοσμικό τρόπο ζωής (βλέπε Κατά Λουκάν 15:12–13). Παρακαλώ, προσέξτε ότι στην παραβολή του Σωτήρα, ο πατέρας ανταποκρίνεται στοργικά, δίνοντας στον γιο του την κληρονομιά του. Βεβαίως, ο πατέρας θα πρέπει να είχε κάνει τα πάντα ώστε να πείσει τον γιο να μείνει. Ωστόσο, από τη στιγμή που ο ενήλικος γιος κάνει την επιλογή του, ο συνετός πατέρας τον αφήνει να φύγει. Ο πατέρας, στη συνέχεια, δείχνει ειλικρινή αγάπη, παρακολουθεί και περιμένει (βλέπε Κατά Λουκάν 15:20).

Η οικογένειά μου είχε μια παρόμοια εμπειρία. Οι δύο πιστοί αδελφοί μου, η υπέροχη αδελφή μου και εγώ, ανατραφήκαμε από υποδειγματικούς γονείς. Έχουμε διδαχθεί το Ευαγγέλιο στο σπιτικό μας, γίναμε ενήλικοι και οι τέσσερείς μας επισφραγιστήκαμε στον ναό προς τις συζύγους. Ωστόσο, το 1994, η αδελφή μας, Σούζαν, απογοητεύθηκε από την Εκκλησία και κάποιες από τις διδασκαλίες της. Πείσθηκε από εκείνους που κορόιδευαν και επέκριναν τους πρώτους ηγέτες της Εκκλησίας. Επέτρεψε να μειωθεί η πίστη της στους ζώντες προφήτες και αποστόλους. Με τον καιρό, οι αμφιβολίες της υπερνίκησαν την πίστη της και επέλεξε να φύγει από την Εκκλησία. Η Σούζαν μου έδωσε την άδεια να αφηγηθώ την ιστορία της, με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να βοηθήσει άλλους.

Οι αδελφοί μου και εγώ και η χήρα μητέρα μας ήμασταν συντετριμμένοι. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα μπορούσε να την είχε οδηγήσει ώστε να εγκαταλείψει την πίστη της. Οι επιλογές της αδελφής μου έδειχναν να ραγίζουν την καρδιά τής μητέρας μας.

Οι αδελφοί μου και εγώ είχαμε υπηρετήσει ως επίσκοποι και πρόεδροι απαρτίας και είχαμε βιώσει τη χαρά τής επιτυχίας με μέλη του τομέα και της απαρτίας, καθώς αφήναμε τα ενενήντα εννέα και πηγαίναμε προς αναζήτηση του ενός. Παρ’ όλα αυτά, με την αδελφή μας, οι επίμονες προσπάθειές μας να την σώσουμε και να την καλέσουμε πίσω, την απομάκρυναν όλο και περισσότερο.

Επιζητώντας ουράνια καθοδήγηση για το πώς θα έπρεπε να φερθούμε απέναντί της, έγινε φανερό ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του πατέρα στην παραβολή του άσωτου υιού. Η Σούζαν είχε κάνει την επιλογή της και έπρεπε μεταφορικώς να την αφήσουμε να φύγει -- αλλά όχι χωρίς να ξέρει και να αισθάνεται την ειλικρινή αγάπη μας για εκείνη. Και έτσι, με ανανεωμένη αγάπη και καλοσύνη, παρακολουθούσαμε και περιμέναμε.

Η μητέρα μου ποτέ δεν σταμάτησε να αγαπά και να νοιάζεται για τη Σούζαν. Κάθε φορά που η μητέρα μου παρευρισκόταν στον ναό, έβαζε το όνομα της Σούζαν στο ρολό προσευχής και ποτέ δεν έχανε την ελπίδα της. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου και η σύζυγός του που ζούσαν κοντύτερα στη Σούζαν στην Καλιφόρνια, την προσκαλούσαν σε όλες τις οικογενειακές εκδηλώσεις. Ετοίμαζαν δείπνο στο σπίτι τους κάθε χρόνο στα γενέθλια της Σούζαν. Επιβεβαίωναν ότι ήταν πάντα σε επικοινωνία με εκείνη και γνώριζε την πραγματική αγάπη τους για αυτήν.

Ο μικρότερος αδελφός μου και η σύζυγός του προσέγγιζαν τα παιδιά τής Σούζαν στη Γιούτα, νοιάζονταν γι’ αυτά και τα αγαπούσαν. Βεβαιώνονταν ότι τα παιδιά της προσκαλούνταν πάντοτε στις οικογενειακές συγκεντρώσεις και όταν ήρθε ο καιρός να βαπτισθεί η εγγονή τής Σούζαν, ο αδελφός μου ήταν εκεί για να τελέσει τη διάταξη. Η Σούζαν είχε, επίσης, στοργικούς οικογενειακούς διδασκάλους και επισκέπτριες διδασκάλισσες, που ποτέ δεν τα παράτησαν.

Καθώς τα παιδιά μας πήγαιναν σε ιεραποστολές και παντρεύονταν, η Σούζαν προσκαλείτο και παρευρισκόταν σε εκείνες τις οικογενειακές γιορτές. Προσπαθούσαμε με επιμέλεια να δημιουργούμε οικογενειακές εκδηλώσεις, ώστε η Σούζαν και τα παιδιά της να είναι μαζί μας και να ξέρουν ότι τους αγαπούσαμε και ότι ήταν μέρος της οικογένειάς μας. Όταν η Σούζαν έλαβε ένα ανώτερο πτυχίο από ένα πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, ήμασταν όλοι εκεί να την στηρίξουμε στην αποφοίτησή της. Αν και δεν μπορούσαμε να ασπασθούμε όλες τις επιλογές της, μπορούσαμε οπωσδήποτε να αγκαλιάσουμε εκείνη. Αγαπούσαμε, παρακολουθούσαμε και περιμέναμε.

Το 2006, 12 χρόνια αφότου η Σούζαν είχε φύγει από την Εκκλησία, η κόρη μας Κέιτυ μετακόμισε με τον σύζυγό της στην Καλιφόρνια για να πάει στη Νομική Σχολή. Ήταν στην ίδια πόλη με τη Σούζαν. Αυτό το νεαρό ζευγάρι πρόσβλεπε στη θεία τους, Σούζαν, για βοήθεια και υποστήριξη και την αγαπούσαν. Η Σούζαν βοήθησε στη φροντίδα της εγγονής μας, Λούσυ, που ήταν δύο ετών και η Σούζαν βρέθηκε να βοηθά τη Λούσυ στις βραδινές προσευχές της. Η Κέιτυ μού τηλεφώνησε μια μέρα και ρώτησε αν πίστευα ότι η Σούζαν θα επέστρεφε ποτέ στην Εκκλησία. Την βεβαίωσα ότι θεωρούσα πως θα επέστρεφε και έπρεπε να εξακολουθήσουμε να είμαστε υπομονετικοί. Πέρασαν ακόμα τρία χρόνια με συνεχή αγάπη κι εμείς παρακολουθούσαμε και περιμέναμε.

Ακριβώς πριν από έξι χρόνια, η σύζυγός μου Μάρσια κι εγώ καθόμασταν στην μπροστινή σειρά αυτού του Κέντρου Συνελεύσεων. Εκείνη την ημέρα θα υποστηριζόμουν ως νέο Μέλος της Γενικής Εξουσίας. Η Μάρσια, η οποία έχει πάντοτε επαφή με το Πνεύμα, μού είχε γράψει ένα σημείωμα που έλεγε: «Νομίζω ότι είναι καιρός να επιστρέψει η Σούζαν». Η κόρη μου, Κέιτυ, πρότεινε να φύγω και να τηλεφωνήσω στη Σούζαν, να την προσκαλέσω να παρακολουθήσει τη γενική συνέλευση εκείνη την ημέρα.

Παρακινημένος από αυτές τις δύο σπουδαίες γυναίκες, πήγα στον προθάλαμο και τηλεφώνησα στην αδελφή μου. Της άφησα ένα φωνητικό μήνυμα και απλώς την κάλεσα να παρακολουθήσει εκείνη τη συγκέντρωση της γενικής συνέλευσης. Πήρε το μήνυμα. Προς μεγάλη χαρά μας, αισθάνθηκε την παρότρυνση να παρακολουθήσει όλες τις συγκεντρώσεις της συνέλευσης. Άκουσε προφήτες και αποστόλους που είχε αγαπήσει σε παλαιότερα χρόνια. Βρήκε νέα ονόματα που δεν είχε ακούσει ξανά, όπως του Προέδρου Ούχτντορφ και των Πρεσβυτέρων Μπέντναρ, Κουκ, Κριστόφερσον και Άντερσεν. Κατά τη διάρκεια αυτής και άλλων, μοναδικών, εξ ουρανού σταλμένων εμπειριών, η αδελφή μου --όπως ο άσωτος υιός-- συνήλθε (βλέπε Κατά Λουκάν 15:17). Τα λόγια των προφητών και αποστόλων και η αγάπη της οικογένειάς της, την παρακίνησαν να στραφεί και να πάρει τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Ύστερα από 15 χρόνια, η κόρη και αδελφή μας που είχε χαθεί, βρέθηκε. Η επαγρύπνηση και η αναμονή είχαν τελειώσει.

Η Σούζαν περιγράφει αυτή την εμπειρία, όπως ακριβώς την περιέγραψε ο Λεχί στο Βιβλίο του Μόρμον. Εκείνη άφησε τη σιδερένια ράβδο και βρέθηκε σε μια καταχνιά σκότους (βλέπε Νεφί Α΄ 8:23). Δηλώνει ότι δεν γνώριζε ότι είχε χαθεί μέχρις ότου η πίστη της αφυπνίστηκε εκ νέου από το Φως του Χριστού, το οποίο με φωτεινότητα μεγέθυνε την απόλυτη αντίθεση ανάμεσα σε εκείνο που βίωνε στον κόσμο και σε αυτό που πρόσφεραν ο Κύριος και η οικογένειά της.

Ένα θαύμα συνέβη στη διάρκεια των έξι τελευταίων χρόνων. Η Σούζαν έχει μία ανανεωμένη μαρτυρία για το Βιβλίο του Μόρμον. Έλαβε το εγκριτικό της τού ναού. Υπηρέτησε ως εργαζόμενη στις διατάξεις στον ναό και τώρα διδάσκει στην τάξη Διδαχής του Ευαγγελίου στον τομέα της. Τα παράθυρα των ουρανών έχουν ανοίξει στα παιδιά της και τα εγγόνια της και μολονότι υπήρξαν δυσχερείς επιπτώσεις, είναι σαν να μην έφυγε ποτέ.

Ορισμένοι από εσάς, όπως η οικογένεια Νίλσον, έχουν μέλη της οικογένειας τα οποία πρόσκαιρα έχασαν τον δρόμο τους. Η οδηγία τού Σωτήρα προς όλους όσοι έχουν 100 πρόβατα, είναι να αφήσουν τα ενενήντα εννέα και να αναζητήσουν να σώσουν το ένα. Η οδηγία Του προς εκείνους που έχουν 10 αργυρά νομίσματα και χάσουν το ένα, είναι να το ψάξετε έως ότου το βρείτε. Όταν αυτός που έχει χαθεί είναι ο γιος ή η κόρη σας, ο αδελφός ή η αδελφή σας και εκείνος ή εκείνη έχει αποφασίσει να φύγει, μάθαμε στην οικογένειά μας πως, αφού κάνουμε ό,τι μπορούμε, αγαπάμε εκείνο το άτομο με όλη την καρδιά μας και παρακολουθούμε, προσευχόμαστε και περιμένουμε να αποκαλυφθεί το χέρι του Κυρίου.

Ίσως το σημαντικότερο μάθημα που με δίδαξε ο Κύριος μέσω αυτής της διαδικασίας, συνέβη κατά την οικογενειακή μας μελέτη των γραφών, όταν η αδελφή μου έφυγε από την Εκκλησία. Ο γιος μας, Ντέιβιντ, διάβαζε καθώς μελετούσαμε μαζί το Κατά Λουκάν 15. Καθώς διάβαζε την παραβολή του άσωτου υιού, την άκουσα διαφορετικά εκείνη την ημέρα, από όσο την είχα ακούσει ποτέ. Για κάποιο λόγο, αισθανόμουν πάντοτε σαν τον γιο που έμεινε στο σπίτι. Καθώς ο Ντέιβιντ διάβαζε εκείνο το πρωί, κατάλαβα ότι κατά κάποιο τρόπο ήμουν ο άσωτος υιός. Όλοι μας υπολειπόμεθα της δόξας του Πατέρα (βλέπε Προς Ρωμαίους 3:23). Όλοι μας χρειαζόμαστε την εξιλέωση του Σωτήρα για να ιαθούμε. Όλοι μας έχουμε χαθεί και πρέπει να βρεθούμε. Αυτή η αποκάλυψη εκείνη την ημέρα με βοήθησε να μάθω ότι η αδελφή μου κι εγώ χρειαζόμασταν την αγάπη του Σωτήρα και την εξιλέωσή Του. Η Σούζαν κι εγώ ήμασταν, στην πραγματικότητα, στον ίδιο δρόμο πίσω στο σπίτι.

Τα λόγια του Σωτήρα στην παραβολή, καθώς περιγράφει τον πατέρα να χαιρετίζει τον άσωτο υιό του είναι δυνατά και πιστεύω ότι ίσως είναι η περιγραφή της εμπειρίας που θα έχουμε εσείς κι εγώ με τον Πατέρα, όταν επιστρέψουμε στο ουράνιο σπίτι μας. Μας διδάσκουν για έναν πατέρα ο οποίος αγαπά, περιμένει και παρακολουθεί. Αυτά είναι τα λόγια του Σωτήρα: «Και ενώ ακόμα απείχε μακριά, ο πατέρας του τον είδε, και τον σπλαχνίστηκε· και τρέχοντας, έπεσε επάνω στον τράχηλό του και τον καταφίλησε» (Κατά Λουκάν 15:20).

Είθε εσείς κι εγώ να λάβουμε αποκάλυψη, ώστε να γνωρίζουμε πώς θα προσεγγίσουμε καλύτερα εκείνους στη ζωή μας, οι οποίοι έχουν χαθεί και, όταν είναι αναγκαίο, να έχουμε την υπομονή και την αγάπη του Πατέρα μας στους Ουρανούς και του Υιού Του, Ιησού Χριστού, καθώς αγαπούμε, παρακολουθούμε και περιμένουμε τον άσωτο. Στο όνομα του Ιησού Χριστού, αμήν.