İbadetin Nimetleri

Kutsal yazılarda kaydedilmiş en dikkate değer ve dokunaklı tecrübelerden biri Kurtarıcı’nın ölümü ve Dirilişinin takibinde Amerika kıtasındaki insanları ziyaret etmesini anlatan hikayedir. İnsanlar öyle büyük bir yıkım yaşamışlardı ki bu yıkım “bütün yeryüzünün [şeklinin bozulmasına]” sebep oldu.¹ Bütün bu olayların kayıtları, takip eden felaketle birlikte insanların ağlamaya devam etmeleri² ve bütün derin acılarının ortasında iyileşme, huzur ve kurtuluşu çok arzu etmeleriyle bağlantılıdır.

Kurtarıcı gökten indiğinde, insanlar iki kez O’nun ayaklarına kapandılar. İlk kez, O, ilahi yetkiyle şu sözleri bildirdikten sonra oldu:

“İşte, ben peygamberlerin dünyaya geleceğine dair tanıklık ettikleri İsa Mesih’im.

“Ve işte, ben dünyanın ışığı ve hayatıyım.”³

Ardından O oradakileri şu sözlerle davet etti “Kalkın, yanıma gelin ve ellerinizi böğrüme koyun ve ellerimdeki ve ayaklarımdaki çivi izlerini de yoklayın; böylece Benim İsrail’in Tanrısı ve bütün dünyanın Tanrısı olduğumu ve dünyanın günahları için öldürülmüş olduğumu bilin. …

“Ve herkes gidip de kendi gözleriyle tanık olduktan sonra, hepsi bir ağızdan şöyle diyerek haykırdı:

“Hozana! Yücelerden yüce Tanrı’nın adı kutlu olsun!”⁴

Ve sonra ikinci kez, “İsa’nın ayaklarına [kapandılar].” Fakat bu sefer bir amaç içindi çünkü “O’na secde ettiklerini”⁵öğreniyoruz.

Bu yılın başında Birleşik Devletler’in batısında bir çadır kazığını ziyaret etmek için görevlendirilmiştim. Sıradan bir Pazar günüydü; sıradan bir toplantıydı; Kilise’nin sıradan üyeleriyle beraberdik. İnsanların ibadet salonuna girişlerini ve saygılı bir şekilde boş yerlere doğru hareket etmelerini izledim. Son saniyede fısıltılı konuşmalar koridorda yankılanıyordu. Anneler ve babalar -bazen boşuna da olsa- hareketli çocuklarını susturmaya çalışıyorlardı. Her şey normaldi.

Fakat sonra, toplantı başlamadan önce Ruh tarafından ilham verilen kelimeler aklıma geldi.

Bu üyeler sadece bir görevi tamamlamak ya da konuşmacıları dinlemek için gelmemişlerdi.

Onlar buraya daha derin ve daha önemli bir nedenle gelmişlerdi.

Onlar ibadet etmek için gelmişlerdi.

Toplantı ilerledikçe topluluktaki çeşitli üyeleri gözlemledim. Neredeyse göksel bir ifadeleri, saygılı ve huzurlu bir halleri vardı. Onlarla ilgili bir şeyler kalbimi ısıttı. Onların o pazar günü tecrübe ettikleri şey oldukça olağanüstü bir şeydi.

Onlar ibadet ediyorlardı.

Onlar cenneti tecrübe ediyorlardı.

Bunu onların yüzlerinde görebiliyordum.

Ben de sevindim ve onlarla ibadet ettim. Bunu yaptığımda Ruh benim yüreğime konuştu. Ve o gün kendim hakkında, Tanrı hakkında ve hayatımızdaki gerçek ibadetin rolü hakkında bir şeyler öğrendim.

Son Zaman Azizleri Kilise çağrılarında hizmet etmek söz konusu olduğunda fevkaladedirler. Fakat bazen işimize başlarken sıradan bir biçimde sadece bir işi yaparmışçasına başlıyor olabiliriz. Bazen toplantılara katılımımız ve krallıktaki hizmetimiz ibadetin kutsal unsurundan yoksun olabilir. Ve bu olmadan, mukayese edilemeyecek sonsuz ruhsal bir tecrübeyi kaçırmış oluruz; sevgi dolu Cennetteki Baba’nın çocukları olarak hak kazandığımız bir şeyi.

İbadet, bir kaza eseri mutlu bir olay olmaktan çok uzakta olup, ruhsal hayatımız için çok önemlidir ve onun merkezidir. Bu bizim tecrübe etmek için çok arzu etmemiz, aramamız ve çabalamamız gereken bir şeydir.

Tanrı’ya ibadet ettiğimizde, O’na saygı dolu bir sevgiyle, alçakgönüllülükle ve büyük bir hayranlıkla yaklaşırız. O’nu egemen Kralımız, evrenin Yaratıcısı, sevgili ve son derece sevgi dolu Babamız olarak tanır ve kabul ederiz.

O’na saygı gösteririz ve hürmet ederiz.

Kendimizi O’na teslim ederiz.

Kalbimizi bütün gücümüzle dua ederek açarız, O’nun sözünü el üstünde tutarız, O’nun lütfuyla mutlu oluruz ve adanmış bir sadakatle O’nu takip etmeye söz veririz.

İsa Mesih’in bir öğrencisinin hayatında, Tanrı’ya ibadet etmek öylesine önemli bir unsurdur ki eğer O’nu kalplerimize kabul etmede başarısız olursak meclislerimizde, kiliselerimizde ve tapınaklarımızda O’nu boşuna ararız.

Gerçek öğrenciler, “göğü ve yeri ve denizi ve suların pınarlarını yaratan Rab’bin adını gece gündüz anarak O’na ibadet etmeyi” isterler.⁶

Bizden belki de çok da farklı olmayan diğer insanların, kutsal olanın huzurunda nasıl yüz yüze geldiklerini, nasıl davrandıklarını ve ibadet ettiklerini inceleyerek gerçek ibadetle ilgili pek çok şey öğrenebiliriz.

19. yüzyılın ilk kısmında Mesihçi insanların tümü Tanrı’nın hâlâ insanlarla konuştuğu fikrini terk etmişlerdi. Fakat bu durum 1820 baharında, bir çiftlikte yetişmiş mütevazı bir delikanlının bir koruya girip dizleri üzerine çöküp dua etmesiyle sonsuza kadar değişti. O günden sonra dikkate değer görümler, vahiyler ve ilahi görünüşler akışı yeryüzünü kapladı ve orada yaşayanlara, Tanrı’nın ve O’nun insanlarla olan ilişkisinin doğası ve amacı ile ilgili kıymetli bilgiler bahşetti.

Oliver Cowdery o günleri tanımlarken “hiç unutulmaması gerekir” dedi…arkasından hissettiği o güçlü sevinci, hayreti ve şaşkınlığı ifade etti.⁷

Oliver’ın sözleri, ilahi olana edilen gerçek ibadete eşlik eden ilk unsurları yansıtır ki bunlar muhteşem bir hayranlık ve çok derin bir minnettarlık hissidir.

Her gün, özellikle Şabat günü cennetin mucizesini ve ululuğunu yaşamak için ve Tanrı’ya, O’nun bereketli iyiliğine ve çok büyük merhametine övgülerimizi sunmak için sıra dışı bir imkanımız vardır.

Bu bizi umuda yönlendirir. Bunlar ibadetin ilk unsurlarıdır.

Kutlu Pentikost gününde, Kutsal Ruh Mesih’in öğrencilerinin kalplerine ve zihinlerine onları ışık ve bilgi ile doldurmak için girdi.

O güne kadar onlar zaman zaman ne yapmaları gerektiğinden emin değildiler. Yeruşalim, Kurtarıcı’nın bir takipçisi için tehlikeli bir olmuştu ve kendilerine ne olacağını merak etmiş olmalıydılar.

Ancak Kutsal Ruh kalplerini doldurduğunda şüphe ve tereddüt yok oldu. Gerçek ibadetin bu yüce deneyimi sayesinde Tanrı’nın Azizleri ilahi ışığı, bilgiyi ve güçlenmiş bir tanıklığı aldılar. Ve bu da imana yönlendirdi.

O andan itibaren Havariler ve Azizler kararlı bir yönde hareket ettiler. İsa Mesih’i bütün dünyaya cesurca vaaz ettiler.

Ruhen ibadet ettiğimizde ışığı ve gerçeği ruhlarımıza davet ederiz ki bu imanımızı güçlendirir. Bunlar da gerçek ibadetin gerekli unsurlarıdır.

Mormon Kitabı’ndan öğreniyoruz ki Genç Alma, isyankarlığının sonuçlarının acısından kurtulduğu andan itibaren hiç aynı kişi olmadı. O cesaretle “ülkeyi bir baştan öbür başa dolaşıp …bütün halkın arasına [gitti] … , kiliseye [verdiği] bütün zararları onarmak için canla başla [çalıştı].”⁸

Onun, Her Şeye Gücü Yeten Tanrı’ya olan sürekli ibadeti, enerji dolu öğrencilik halini aldı.

Gerçek ibadet bizi sevgili Öğretmenimiz ve Kurtarıcımız İsa Mesih’in, samimi ve ağırbaşlı öğrencileri haline dönüştürür. Değişiriz ve daha çok O’nun gibi oluruz.

Böylece daha anlayışlı ve daha yardımsever oluruz. Daha affedici. Daha sevecen.

Şunu anlarız ki etrafımızdakilerden nefret ederken, onları kapı dışarı ederken ya da hiçe sayarken, aynı anda Tanrı’yı seviyoruz demek imkansızdır.⁹

Gerçek ibadet, öğrencilik yolunda yürümek için sarsılmaz bir kararlılığa yönlendirir. Ve bu kaçınılmaz bir şekilde ilahi sevgiye yönlendirir. Bunlar da ibadetin gerekli unsurlarıdır.

O sıradan toplantı evinde, o sıradan çadır kazığında, o sıradan başlamış olan pazar sabahını düşündüğümde, hayatımı sonsuza kadar kutsayacak olan o olağanüstü ruhsal tecrübeden dolayı bugün bile duygulanırım.

Şunu öğrendim ki zamanımızı, hizmet çağrılarımızı ve görevlerimizi olağanüstü bir şekilde idare etsek bile, “mükemmel” birey, aile ya da lider olarak listemizdeki bütün kutucukları işaretlesek bile, eğer merhametli Kurtarıcımız’a, cennetteki Kralımız’a ve görkemli Tanrımız’a ibadette başarısız olursak sevindirici haberin sevincinin ve huzurunun çoğunu kaçırmış oluruz.

Tanrı’ya ibadet ettiğimizde, Amerika kıtasındaki eski insanların gösterdiği aynı saygıyla O’nu tanır ve kabul ederiz. Biz O’na mucizenin ve ululuğun akıl ermez duygularıyla yaklaşırız. Tanrı’nın iyiliğine şükranla hayran kalırız. Ve böylece umut sahibi oluruz.

Tanrı’nın sözünü iyice düşünürüz ve bu ruhumuzu ışık ve gerçekle doldurur. Biz sadece Kutsal Ruh’un ışığı ile görülebilecek ruhsal bakış açılarını kavrarız.¹⁰ Ve böylece iman sahibi oluruz.

İbadet ettiğimizde ruhumuz arınmış olur ve biz sevgili Kurtarıcımız İsa Mesih’in izinden yürümeye söz veririz. Ve bu azimle ilahi sevgi sahibi oluruz.

İbadet ettiğimizde, kalplerimiz kutsal Tanrımız’a sabah, öğlen ve gece övgüyle yanaşır.

Biz O’nu kiliselerimizde, evlerimizde, tapınaklarımızda ve bütün işlerimizde sürekli olarak kutsal sayar ve onurlandırırız.

İbadet ettiğimizde, kalplerimizi İsa Mesih’in Kefareti’nin iyileştirici gücüne açarız.

Hayatlarımız ibadetimizin bir işareti ve ifadesi haline gelir.

Kardeşlerim, ruhsal tecrübelerimiz etrafımızda olanlardan çok güçlü bir şekilde etkilenmez ama kalbimizde olanlardan çok güçlü bir şekilde etkilenir. Tanıklık ederim ki gerçek ibadet sıradan Kilise toplantılarını olağanüstü ruhsal ziyafetlere dönüştürecektir. Bu hayatlarımızı zenginleştirecek, anlayışımızı genişletecek ve tanıklıklarımızı güçlendirecektir. Kalplerimizi Tanrı’ya açtığımızda eski Mezmurcu gibi “O’nun kapılarına şükranla, avlularına övgüyle gireriz: Şükrederiz O’na, adına övgüler [sunarız]!

“Çünkü Rab iyidir, sevgisi sonsuzdur. Sadakati kuşaklar boyunca sürer.”¹¹

Samimi ve içten ibadetle umutta, imanda ve ilahi sevgide tomurcuklanır ve olgunlaşırız. Ve bu süreç aracılığı ile ruhumuza göksel ışığı toplarız ki bu ışık hayatımızı ilahi anlamla, kalıcı huzurla ve ebedi sevinçle doldurur.

Bu ibadetin hayatımızdaki nimetidir. İsa Mesih’in kutsal adıyla buna alçakgönüllülükle tanıklık ederim, amin.