Historia rodziny i praca świątynna: Zapieczętowanie i uzdrowienie

Relacje rodzinne mogą być zarówno ogromnie satysfakcjonujące, jak i stanowić poważne wyzwanie. Wielu z nas doświadczyło w swej rodzinie pewnego rodzaju rozłamów. Pewien rozłam nastąpił pomiędzy dwoma bohaterami Przywrócenia Kościoła Jezusa Chrystusa w dniach ostatnich. Parley i Orson Pratt to bracia, jedni z pierwszych nawróconych, którzy zostali ustanowieni Apostołami. Przeszli przez próbę wiary i wyszli z niej, mając niezachwiane świadectwo. Obydwaj wiele poświęcili i wiele dali z siebie, działając dla dobra prawdy.

Obraz

Parley Pratt

W czasach, gdy święci zamieszkiwali Nauvoo, relacje między braćmi stały się napięte, a kulminacją była zagorzała publiczna konfrontacja w 1846 r. Powstał między nimi wielki i długotrwały podział. Parley wyciągnął rękę na zgodę, pisząc list do Orsona, ale nie otrzymał odpowiedzi. Poddał się więc i postanowił nie pisać więcej, chyba że w odpowiedzi na list brata¹.

Obraz

Orson Pratt

Kilka lat później, w marcu 1853 r., Orson dowiedział się o projekcie publikacji księgi dotyczącej potomków Williama Pratta, to jest ich najwcześniejszego amerykańskiego przodka. Orson rozpłakał się „niczym małe dziecko”, gdy spojrzał na to cenne źródło informacji o historii rodziny. Jego serce ogarnęło wzruszenie i zdecydował się naprawić naruszone relacje ze swym bratem.

Orson napisał do Parleya: „Mój drogi bracie, nie ma pośród wszystkich potomków naszego Przodka, porucznika Williama Pratta, nikogo, kto czerpałby tak ogromną korzyść z odszukania członków rodziny, jak my”. Orson był jedną z pierwszych osób, które zrozumiały, że święci w dniach ostatnich mają obowiązek szukania i opracowywania danych o historii rodziny w celu dokonywania obrzędów w zastępstwie za swoich przodków. W liście swym kontynuował: „Wiemy, że Bóg naszych ojców przyłożył do tego wszystkiego rękę […]. Błagam o wybaczenie, że ociągałem się z odpisaniem na twój list […]. Mam nadzieję, że mi przebaczysz”². Poza ich niezachwianym świadectwem miłość do przodków była czynnikiem potrzebnym do uleczenia powstałego podziału, zagojenia ran oraz pragnienia otrzymania i udzielenia przebaczenia³.

Kiedy Bóg prowadzi nas, abyśmy coś zrobili, często ma w zamyśle wiele celów. Historia rodziny i praca świątynna są nie tylko dla zmarłych, błogosławią także żyjących. U Orsona i Parleya sprawiły, że ich serca zwróciły się ku sobie. Historia rodziny i praca świątynna dały moc potrzebną do uzdrowienia tego, co wymagało uzdrowienia.

Jako członkowie Kościoła mamy wyznaczony w boski sposób obowiązek, aby szukać naszych przodków i opracowywać historię rodziny. To nie tylko popularne hobby, ponieważ obrzędy zbawienia są niezbędne dla wszystkich dzieci Bożych⁴. Mamy zidentyfikować dane naszych przodków, którzy zmarli, nie otrzymawszy obrzędów zbawienia. Możemy dokonywać obrzędów w zastępstwie w świątyni, a nasi przodkowie mogą sami zdecydować, czy je przyjmą⁵. Zachęca się nas także, abyśmy pomagali członkom okręgu i palika przy szukaniu danych ich przodków. Jest to urzekająco zdumiewające, że dzięki historii rodziny i pracy świątynnej możemy pomóc w odkupieniu zmarłych.

Kiedy zaangażujemy się w pracę nad historią rodziny i pracę świątynną, to otrzymamy też prawo do „uzdrawiających” błogosławieństw obiecanych nam przez proroków i apostołów⁶. Błogosławieństwa te urzekająco zdumiewają także ze względu na swoją skalę, wyjątkowość oraz wpływ na życie doczesne. Ta długa lista zawiera m.in. następujące błogosławieństwa:

• Większe zrozumienie Zbawiciela i Jego zadość czyniącej ofiary;

• Większy wpływ Ducha Świętego⁷, aby poczuć siłę i dostrzec kierunek dla naszego życia’;

• Większa wiara, która skutkuje głębszym nawróceniem do Zbawiciela i trwaniem przy Nim;

• Większa umiejętność i motywacja do nauki oraz pokuty⁸ z powodu zrozumienia tego, kim jesteśmy, skąd przyszliśmy i jaśniejszej wizji tego, dokąd zmierzamy;

• Większy wpływ mocy oczyszczenia, uświęcenia i zmiany w naszym sercu;

• Większa radość poprzez zwiększoną umiejętność odczuwania miłości Pana;

• Więcej błogosławieństw dla rodziny, bez względu na jej aktualną, przeszłą czy przyszłą sytuację oraz na to, jak niedoskonałe wydaje się jej drzewo genealogiczne;

• Większa miłość i uznanie wobec przodków i żyjących krewnych, abyśmy już nie czuli się samotni;

• Większa moc, by rozróżnić, co ma być uzdrowione, a co za tym idzie — służba bliźnim z pomocą Pana;

• Większa ochrona przed pokusami i nasilającym się wpływem przeciwnika oraz

• Większa pomoc w uzdrawianiu zatroskanych, złamanych czy zaniepokojonych serc oraz leczeniu wszelkich ran⁹.

Jeśli modliliście się o któreś z tych błogosławieństw, zaangażujcie się w historię rodziny i pracę świątynną. Jeśli tak postąpicie, otrzymacie odpowiedzi na modlitwy. Kiedy dokonywane są obrzędy w zastępstwie za zmarłych, dzieci Boże na ziemi doświadczają uzdrowienia. Nie dziwi więc, że Prezydent Russell M. Nelson w swym pierwszym wystąpieniu jako Prezydent Kościoła ogłosił: „Oddawanie czci w świątyni i wasza służba dla przodków pobłogosławi was liczniejszymi osobistymi objawieniami i pokojem. Umocni wasze zobowiązanie, aby pozostać na ścieżce przymierza”¹⁰.

Jeden z żyjących wcześniej proroków przewidział błogosławieństwa zarówno dla żyjących, jak i dla zmarłych¹¹. Niebiański posłaniec ukazał Ezechielowi w wizji świątynię z wytryskującą z niej wodą. Ezechielowi powiedziano:

„Te wody płyną […] i spływają w dół na step i wpadają do Morza [Martwego], do wody […], która wtedy staje się zdrowa.

I gdzie tylko potok płynie, każda żywa istota i wszystko, od czego tam się roi, będzie żyło […]; gdy ta woda tam dotrze, wtedy będzie zdrowa, a wszystko będzie żyć tam, dokąd tylko dotrze potok”¹².

Warto zwrócić uwagę na dwie cechy tej wody. Po pierwsze, pomimo że mały potok nie miał dopływów, to wzrósł, aż stał się potężną rzeką, a im dalej dopływał, stawał się coraz rozleglejszy i głębszy. Podobnie dzieje się z błogosławieństwami, które płyną ze świątyni, kiedy poszczególne osoby zostają zapieczętowane jako rodziny. Znaczący wzrost ma miejsce zarówno w przeszłości, jak i w przyszłości, rozciąga się przez pokolenia, gdy pieczętujące obrzędy łączą razem rodziny.

Po drugie, rzeka dawała odnowienie wszystkiemu, czego dotknęła. Z błogosławieństwami świątyni jest podobnie — mają w sobie niewyobrażalną moc uzdrowienia. Błogosławieństwa świątyni mogą wnieść uzdrowienie do serca i życia, a także rodziny.

Obraz

Todd, syn Betty

Pozwólcie, że podam wam przykład. W 1999 r. młody mężczyzna o imieniu Todd zemdlał z powodu pęknięcia naczynia krwionośnego w mózgu. Chociaż Todd i jego rodzina byli członkami, to sporadycznie przychodzili do kościoła i nikt z nich nie doświadczył błogosławieństw świątyni. Ostatniego wieczoru życia Todda, jego matka, Betty, siedziała przy jego łóżku, trzymając go za rękę, i powiedziała: „Todd, jeśli już musisz odejść, obiecuję, że zadbam o to, by twoja praca świątynna została wykonana”. Nazajutrz orzeczono śmierć mózgu. Chirurdzy przeszczepili serce Todda mojemu pacjentowi, niesamowitej osobie o imieniu Rod.

Kilka miesięcy po przeszczepie Rod dowiedział się, kim była rodzina dawcy i zaczął z nimi korespondować. Mniej więcej dwa lata później matka Todda, Betty, zaprosiła Roda, aby był obecny, kiedy pierwszy raz uda się do świątyni. Rod i Betty po raz pierwszy spotkali się w pokoju celestialnym Świątyni St. George w Utah.

Jakiś czas później zmarł ojciec Todda — mąż Betty. Po upływie kilku lat Betty poprosiła Roda, aby podczas obrzędów świątynnych reprezentował jej zmarłego syna. Rod uczynił to z wdzięcznością, a praca w zastępstwie była zwieńczona w pokoju zapieczętowań Świątyni St. George w Utah. Betty została zapieczętowana do swojego zmarłego męża, kiedy klęczała przy ołtarzu naprzeciw wnuka, który służył w zastępstwie jej męża. Następnie ze łzami w oczach skinęła na Roda, aby dołączył do nich przy ołtarzu. Rod uklęknął obok nich, działając w zastępstwie jej syna, Todda, którego serce wciąż biło w jego piersi. Dawca serca Roda, Todd, został zapieczętowany do swych rodziców na całą wieczność. Matka Todda dotrzymała obietnicy złożonej wiele lat temu umierającemu synowi.

Obraz

Rod i Kim w dniu ślubu

Lecz historia ta jeszcze się nie kończy. Piętnaście lat po przeszczepie serca Rod zaręczył się i poprosił mnie, abym dokonał zapieczętowania w Świątyni Provo w Utah. W dniu ślubu spotkałem się z Rodem i jego cudowną panną młodą, Kim, w pokoju mieszczącym się obok pokoju zapieczętowań, w którym czekała ich rodzina i bliscy przyjaciele. Po krótkiej rozmowie z Rodem i Kim, zapytałem, czy mają jeszcze jakąś prośbę.

Rod odrzekł: „Tak. Rodzina mojego dawcy jest tutaj i chciałaby cię poznać”.

Byłem zaskoczony i zapytałem: „To znaczy, że oni są tutaj? Teraz?”.

Rod odpowiedział: „Tak”.

Wyszedłem zza rogu i poprosiłem rodzinę, która czekała w pokoju zapieczętowań, aby podeszła do mnie. Betty, jej córka oraz jej zięć dołączyli do nas. Rod uścisnął Betty na powitanie i podziękował za przybycie, a następnie nas sobie przedstawił. Rod powiedział: „Betty, to jest Starszy Renlund. To lekarz, który troszczył się o serce twego syna przez wiele lat”. Podeszła bliżej i uścisnęła mnie. A kilka następnych minut było wypełnionych uściskami i łzami radości.

Gdy się opanowaliśmy, przeszliśmy do pokoju zapieczętowań, w którym Rod i Kim zostali zapieczętowani na ten czas i na całą wieczność. Rod, Kim, Betty i ja możemy świadczyć, że niebiosa były bardzo blisko, że tego dnia z nami byli obecni inni, którzy już wcześniej przeszli przez zasłonę doczesności.

Bóg, o nieograniczonych możliwościach, pieczętuje i uzdrawia poszczególne osoby i rodziny ze skutków przeżytych przez nich tragedii, strat i trudów. Czasami przyrównujemy uczucia, jakich doświadczamy w świątyni, do przedsmaku nieba¹³. Owego dnia w Świątyni Provo w Utah pobrzmiewały we mnie następujące słowa C.S. Lewisa: „Kiedy spotyka [śmiertelników] cierpienie, mówią: ‘Nawet szczęście w Niebie nie wynagrodzi mi tego’, i nie wiedzą, że gdy osiągną Niebo, obejmie ono ich przeszłość i przemieni także i tamto cierpienie w chwałę […]. Błogosławieni powiedzą: ‘Nigdy nie przebywaliśmy gdzie indziej, jak tylko w Niebie’”¹⁴.

Bóg nas wzmocni, pomoże i podtrzyma¹⁵; i uświęci dla nas najsroższe z naszych trosk¹⁶. Kiedy gromadzimy historię rodziny i udajemy się do świątyni, wykonując pracę w zastępstwie za przodków, Bóg jednocześnie spełnia wiele z obiecanych błogosławieństw po obu stronach zasłony. Podobnie jesteśmy błogosławieni, kiedy pomagamy członkom naszych okręgów i palików. Członkowie, którzy nie mieszkają blisko świątyni, także otrzymują te błogosławieństwa w wyniku zaangażowania w pracę nad historią rodziny, zbierania danych o przodkach w celu wykonania obrzędów świątynnych.

Prezydent Russsell M. Nelson ostrzegał: „Możemy być natchnieni na cały dzień, dzięki doświadczeniom związanym ze świątynią i historią rodziny, które miały inne osoby. Jednakże, abyśmy sami mogli doświadczyć tej radości, musimy coś zrobić”. Mówił dalej: „Zachęcam was, abyście z modlitwą rozważyli, jakiego rodzaju poświęcenia możecie dokonać — najlepiej poświęcenia czasu — aby wykonać więcej pracy związanej z historią rodziny i pracą świątynną”¹⁷. Kiedy przyjmiecie zaproszenie Prezydenta Nelsona, odkryjecie, zgromadzicie i połączycie swoją rodzinę. Poza tym błogosławieństwa spłyną na was i waszą rodzinę niczym rzeka, o której mówił Ezechiel. Doświadczycie uzdrowienia tam, gdzie jest ono potrzebne.

Orson i Parley Prattowie doświadczyli wpływu uzdrowienia i zapieczętowania wynikającego z pracy nad historią rodziny i pracy świątynnej na początku tej dyspensacji. Betty, jej rodzina i Rod także tego doświadczyli. I wy też możecie. Dzięki Swej zadość czyniącej ofierze Jezus Chrystus oferuje te błogosławieństwa wszystkim — zarówno zmarłym, jak i żyjącym. Dzięki tym błogosławieństwom poczujemy, że „nie przebywaliśmy gdzie indziej, jak […] w Niebie”¹⁸. O tym świadczę, w święte imię Jezusa Chrystusa, amen.