آشفته نشوید

من گواهی خودم را به پیام رئیس راسل ام. نلسون و ارشد کوئنتین ال. کوک اضافه می کنم که در لحظاتی پیش از هماهنگی و هم رأیی شورای ریاست اول و گروه دوازده رسولان حکایت می کند. من می‌دانم که این اعلامیه های مکاشفه آمیز، خواست و میل سروَرَند و افراد و خانواده ها و کلیسای عیسی مسیح مقدسین آخرین زمان را برای نسلهای آینده برکت داده و تقویت می کنند.

چند سال پیش، یکی از دختران تازه عروسمان و شوهرش از من و خواهر رزبند سؤالی بسیار مهم و تأثیرگذار بر زندگی پرسیدند: ”آیا هنوز هم آوردن بچه ها به این جهانِ به ظاهر بدکار و ترسناکی که ما در آن زندگی می‌کنیم، کاری بی خطر و عاقلانه است؟“

و حالا این یک پرسش مهم برای یک مادر و پدر است که با فرزندان متأهلشان مورد تفکر قرار دهند. ما می توانستیم ترس را از صدایشان بشنویم و وحشت را در دلهایشان حس می کردیم. وقتی تعالیم بنیادی مژده و احساس قلبی و تجارب زندگیمان را با آنها در میان گذاشتیم، پاسخ ما به آنها یک ”بله، این کاملاً قابل پذیرش استِ“ محکم بود.

هراس [چیزی] تازه نیست. حواریون عیسی مسیح، روی دریای جلیله، از ”باد و امواج“ در تاریکی شب هراسان بودند.^۱ امروزه به عنوان پیروانش، ما هم ترس داریم. بزرگسالان مجردمان در هراس از تعهدهایی مثل ازدواج هستند. تازه متأهلها، مثل بچه های ما، می‌توانند در هراس از آوردن فرزندان در این دنیا با پلیدیهای فزاینده باشند. مبلغین مذهبی از خیلی چیزها می‌ترسند، مخصوصاً نزدیک شدن به غریبه ها. بیوه ها از ادامه دادن [زندگی] به تنهایی می‌ترسند. نوجوانان از پذیرفته نشدن می‌ترسند؛ محصلها از اولین روز مدرسه می‌ترسند؛ دانشجویان در هراس از تنیجۀ یک امتحان هستند. ما از شکست، رد شدن، ناامیدی و ناشناخته ها می هراسیم. ما از تندبادها، زلزله ها، و آتشهایی که خانه و زندگی ما را ویران می کنند می ترسیم. ما می ترسیم که انتخاب نشویم، و در روی دیگر سکه، ما در هراس از انتخاب شدنیم. ما بیم داریم که به اندازه کافی خوب نباشیم؛ ما نگرانیم که سرور برکتی برای ما نداشته باشد. ما از تغییر بیم داریم، و ترسهایمان می‌توانند به وحشت تبدیل شوند. آیا من همه را شامل کردم؟

از دوران بسیار قدیم، هراس، بینشِ فرزندان خدا را محدود ساخته است. من همیشه داستان اليشع در دوم پادشاهان [عهد عتیق] را دوست داشته ام. پادشاه سوریه قشون عظیمی را فرستاد که ”آنها آمدند و در شب، شهر را محاصره کردند.“^۲ قصد آنها اسارت و قتل پیامبر الیشع بود. ما می خوانیم:

”صبح زود وقتی [اليشع] بيدار شد و بيرون رفت ، ديد قشون عظيمی با عرابه ها و اسبان فراوان ، شهر را محاصر ه کرده اند. پس خدمتکار جوانش با عجله نزد اليشع آمد و فرياد زد وای سرورم ، چه کنیم؟“^۳

آن ترس بود که سخن می‌گفت.

”پس [اليشع] به او پاسخ داد، نترس: قوای ما از قوای آنها بزرگتر است.“⁴

ولی او آنجا توقف نکرد.

”اليشع چنين دعا کرد، و گفت، سرورم، من به دامانت دعا میکنم که چشمانش را باز کن تا ببيند. خداوند چشمان مرد جوان را باز کرد و او ديد: کوههای اطراف پر از اسبان و عرابه های آتشين دور الیشع است.“^۵

ما ممکن است ارابه های آتشینی که فرستاده شده اند تا ترسهایمان را دفع و بر دیوهایمان پیروز شوند را داشته یا نداشته باشیم، ولی درس روشن است. سرور با ماست، به فکر ماست و ما را به راههایی که فقط او می‌تواند، برکت می‌دهد. دعا می‌تواند نیرو و الهامی را که ما برای مرکزیت دادن دادن افکارمان روی عیسی مسیح و کفارۀ بازخریننده‌اش لازم داریم در دسترس قرار دهد. سرور می دانست که در بُرهه هایی ما می ترسیم. من در آن شرایط بوده ام وهمچنین شما هم بوده اید، که این دلیل این است که نوشته های مقدس پر از اندرزهای سرور هستند:

”دل قوی دارید، و نترسید.“^۶

”در هر اندیشه ای به من روی آورید؛ شک نکنید، نترسید.“^۷

”ای گلۀ کوچک نترسید.“^۸. من نرمش دلسوزانه ای که در [عبارت] ”گلۀ کوچک“ است را دوست دارم. دراین کلیسا، ما ممکن است به روشی که جهان تأثیرگذاری را می سنجد، از نظر تعداد کم باشیم، ولی وقتی ما چشمان روحانیمان را می‌گشاییم، ” قوای ما از قوای آنها بزرگتر است.“^٩ شبان محبوب ما، عیسی مسیح، در ادامه می‌گوید، ”بگذارید زمین و دوزخ بر علیه شما متّحد شوند، زیرا اگر شما بر صخرۀ من بنا شوید، آنها نمی توانند چیره شوند.“^۱۰

ترس چگونه دفع می شود؟ برای خادم جوان، او دقیقاً کنار الیشع ایستاده بود، یک پیغمبر خدا. ما همان وعده را داریم. وقتی به رئیس راسل ام. نلسون گوش فرا می‌دهیم، وقتی نصایح او را به گوش دل بپذیریم، ما در کنار پیامبر خدا ایستاده ایم. کلمات جوزف اسمیت را بیاد آورید: ”و اینک، پس از گواهی های بسیاری که از او داده شده اند، این گواهی، آخرینِ همه است که ما از او می دهیم: اینکه او زنده است!“^۱۱ عیسی مسیح زنده است. عشق ما به او و مژدۀ او هراس را می راند.

تمایل ما برای ”همیشه داشتن روحش“^۱۲ با ما، ترس را در نگرشی بیشتر ابدی از زندگی فانی ما به کنار می‌راند. رئیس نلسون هشدار داده است که، ”در آینده، نجات روحانی بدون هدایت، تسلی و تأثیر دائمی روح القدس میّسرنخواهد بود.“^۱۳

سرور در مورد تازیانه ای فراگستر که دلهای بسیاری را سخت می کند چنین گفت: ”پیروان من در مکان های مقدّس خواهند ایستاد، و جابجا نخواهند شد.“^۱۴

و سپس این پند الهیش: ”آشفته نشوید، زیرا، هنگامی که همۀ این چیزها رخ دهند، شما می دانید که وعده هایی که به شما داده شده اند برآورده خواهند شد.“^۱۵

در مکانهای مقدس بایستید — آشفته نشوید — و وعده‌ها برآورده خواهند شد. بیایید به هر یک از اینها در ارتباط با ترسهایمان نگاهی بیندازیم.

اول، در مکانهای مقدس بایستید. وقتی در ما در مکانهای مقدس می ایستیم — خانه های [مملو از] درستکاری ما، نیایشگاههای وقف شدۀ ما، و معابد تقدیس شده — ما روح سرور را با خودمان احساس می کنیم. ما پاسخ سؤالهایی را که ما را برآشفته می کنند و یا آرامشی را که به سادگی آنها را به کناری می راند، می یابیم. آن روح است در حال انجام کار. این مکانهای مقدس در ملکوت خدا روی زمین نیازمند حرمتگزاری ما، احترام ما برای دیگران، انجام بهترین هایمان در زندگی [بر اساس] مژده، و امیدهایمان برای فرو نشاندن بیم‌ها و جوییدن قدرت التیام بخش عیسی مسیح از طریق کفاره اش هستند.

در این مکانهای مقدس خدا و یا در قلبهای فرزندانش، جایی برای ترس وجود ندارد. چرا؟ بخاطر عشق. خداوند عاشق ماست. — همیشه — و ما او را دوست داریم. عشق ما به خدا با همۀ ترسها در ضدیت است، و عشق او در مکانهای مقدس وافِر است. به آن فکر کنید. زمانی که ما در تعهداتمان به سرور مردّدیم، وقتی که ما از مسیرش که به زندگی جاویدان منتهی می‌شود منحرف می‌شویم، موقعی که ما به اهمیت خودمان در طرح الهی او شک و تردید می کنیم، وقتی که به ترس اجازه می‌دهیم که در را برای همکارانش — یأس، خشم، سرخوردگی و نا امیدی — باز کند، روح [مقدس] ما را ترک می‌کند و ما از [همراهی] سرور محروم می شویم. اگر شما بدانید که آن چطور حالی است، می دانید که احساس خوبی نیست. در مقابل، وقتی ما در مکانهای مقدس می ایستیم، ما محبت خدا را احساس می کنیم و ”مِهر کامل همۀ ترس را بیرون می اندازد.“^۱۶

وعدۀ دیگر، ”آشفته نشوید“ است.^۱۷ فارغ از اینکه چه مقدار تبهکاری و هرج و مرج زمین را پُر کند، به ما از طریق ایمان روزانه به عیسی مسیح، ”آرامش خدا، که فهم انسان قادر به درک آن نیست “ وعده داده شده است. ^۱۸ و زمانیکه مسیح در تمام قدرت و شکوهش بیاید، شَر، طغیان و ظلم پایان خواهد یافت.

زمانی دور، رسول پائولوس زمان ما را پیشگویی کرد، وقتی به تیموتی جوان گفت:

”این را نیز بدانی که در زمانهای آخر، زمانی خطرناک خواهد آمد.

”زیرا مردم، خودپرست، پولدوست، مغرور و متکبر خواهند بود؛ خدا را مسخره کرده و نسبت به والدین نامطیع و ناپاک و ناسپاس خواهند شد، …

…عیش و عشرت را بیشتر از خدا دوست خواهند داشت.“^۱٩

بیاد آورید، ”قوای ما“ در هر دو طرف پردۀ [غیب]، آنها که سرور را با تمام دل و نیرو، ذهن و قوت دوست دارند، ”بیشتر از قوای آنان خواند بود.“^۲۰ اگر ما فعالانه به سرور و روشهای او توکل کنیم، اگر خود را درکارش دخیل کنیم، ما از تغییرات بَدِ دنیا نخواهیم هراسید یا از آنها آشفته نخواهیم شد. من از شما درخواست می کنم که فشارها و تأثیرات دنیوی را از خود دور کنید و معنویت را در زندگی روزمره خودتان دنبال کنید. آنچه که سرور دوست دارد را دوست بدارید، که فرمانهایش، خانه های مقدسش، پیمانهای مقدسمان با او، مراسم شام خداوند در هر روز سَبَت، وارتباطمان از طریق دعا را شامل می شود و شما آشفته نخواهید شد.

آخرین نکته: به سرور و وعده هایش اعتماد کنید. من می‌دانم که تمام وعده هایش برآورده خواهند شد. من آنرا می‌دانم به همان استحکامی که من اینجا در این مجمع مقدس در برابر شما ایستاده‌ام.

وحی سرور است که: ”زیرا آنهایی که خردمند هستند و راستی را دریافت کرده اند، و روح مقدّس را به عنوان راهنمایشان برگزیده اند، و فریب نخورده اند — همانا من به شما می گویم، آنها بریده نشده و به آتش افکنده نخواهند شد، بلکه در آن روز تاب خواهند آورد. “^۲۱

آن دلیل این است که ما نبایستی از آشفتگی امروز، از آنانکه در ساختمان بزرگ و جادار هستند، از آنهایی که تلاشهای صادقانه و خدمت خالصانه برای سرور، عیسی مسیح را به استهزاء می گیرند، آشفته شویم. خوش بینی، شجاعت، و حتی محبت از دلی می آیند که از آشفتگیها و گرفتاریها متأثر نمی شود. رئیس نلسون، کسی که ”در مورد آینده نیک اندیش“ است، به ما خاطرنشان کرده است، ”اگر ما به امید محک زدن عقاید مختلف مردمی هستیم که به حقیقت حمله می کنند، ما باید بیاموزیم که وحی دریافت کنیم.“^۲2

برای دریافت وحی شخصی، ما باید اولویت را بر زندگی بر اساس مژده و ترغیب ایمانداری و معنویت در دیگران به همان اندازۀ خودمان قرار دهیم.

اسپنسر دابلیو. کیمبال یکی از پیامبران دوران نوجوانیم بود. در این چند سال اخیر، بعد از اینکه به عنوان رسول نائل شدم، از [مرور] اولین پیامش در کنفرانس عمومی ۱٩۴۳ آرامش می‌یابم. او بخاطر فراخوانیش، بسیار منقلب شده بود، من می‌دانم آن چه احساس دارد. ارشد کیمبال گفت: ”من زیاد فکر و دعا کردم، و روزه گرفتم و دعا کردم. افکار متناقضی بودند که نمی‌توانستم از سرم خارج کنم – صداهایی که به نظر می گفتند: «تو نمی توانی [این] را به انجام برسانی. تو لایق نیستی. تو توانایی نداری» – و همیشه در نهایت این فکر پیروز بود که می گفت: «تو باید وظیفۀ محول شده را انجام دهی – تو باید خودت را قابل، شایسته، و واجد شرایط کنی.» و آن جدال همچنان ادامه یافت.“^۲۳

من از آن گواهی بی ریای این رسول که بعداً دوازهمین رئیس این کلیسای مقتدر شد قوّت قلب می گیرم. او متوجه بود که باید ترسش را پشت سر گذارد تا ”وظیفۀ محول شده را انجام دهد“ و اینکه او مجبور بود بر سرور برای مقاومت اتکا می کرد تا خود را ”قابل، شایسته، و واجد شرایط“ نماید. ما هم می‌توانیم. جدالها ادامه خواهند یافت، ولی ما با روح سرور با آنها مواجه خواهیم شد. ما ”آشفته نخواهیم شد“ زیرا موقعی که ما در کنار سرور و اصول او و طرح جاودانه‌اش بایستیم، ما بر عرصه ای پاک قدم نهاده ایم.

حالا، آن دختر و دامادی که آن سؤال را که از صمیم قلب و کاوش و بیمناکی سالها پیش پرسیدند چه کردند؟ آنها به گفتگویمان در آن شب با جدیت فکر کردند؛ آنها دعا کردند و روزه گرفتند و به نتایج خودشان رسیدند. با شادمانی و خوشحالی برای آنها و ما، پدربزرگ و مادربزرگ، آنها اکنون با پیشروی با ایمان و عشق توسط هفت فرزند زیبا متبرک شده اند.

برادران و خواهران، مثبت اندیش باشید. بله، ما در زمانه ای خطیر زندگی می کنیم، ولی وقتی که بر مسیر پیمان بمانیم، ما به ترس احتیاجی نداریم. من به شما برکت می دهم که در حین اینکه شما این کار را می کنید، شما در زمانی که در آن قرار داریم و توسط مشکلاتی که در فرا رویتان قرار دارند آشفته نگردید. من به شما برکت می دهم که مکانهای مقدس را انتخاب و در آنها بایستید و جابجا نشوید. من به شما برکت می دهم که در وعده های عیسی مسیح باور داشته باشید، که او زنده است، او مواظب ماست، مراقب ما و در کنار ما ایستاده است. به نام سرور و ناجیمان، عیسی مسیح، آمین.