Naśladowcy Księcia Pokoju

Wypełniając proroctwo dane Zachariaszowi¹, Jezus triumfalnie wjechał do Świętego Miasta na ośle, co uważano w literaturze za „starożytny symbol żydowskiej rodziny królewskiej”². To rzeczywiście przystoi Królowi królów i Księciu Pokoju³. Był otoczony rzeszą radosnych uczniów, którzy rozpościerali swe szaty, liście palmowe, obcinali gałązki z drzew i kładli na drodze, którą przeszedł Jezus. Chwalili Boga, mówiąc głośno: „Błogosławiony, który przychodzi jako król w imieniu Pańskim; na niebie pokój i chwała na wysokościach”⁴. I ponownie: „Błogosławiony, który przychodzi jako król w imieniu Pańskim; na niebie pokój i chwała na wysokościach”⁵. To majestatyczne wydarzenie, które świętujemy w dniu zwanym Niedzielą Palmową, było radosnym wstępem do straszliwych wydarzeń, które miały nastąpić w tamtym pamiętnym tygodniu, a ich kulminacją była bezinteresowna ofiara Zbawiciela i wspaniały cud pustego grobowca.

Jako Jego naśladowcy jesteśmy Jego ludem nabytym powołanym do rozgłaszania Jego cnót⁶ i orędownikami pokoju tak hojnie udzielonego przez Niego i poprzez Jego zadość czyniącą ofiarę. Ten pokój jest darem obiecanym wszystkim, którzy zwracają swe serca ku Zbawicielowi i żyją w prawości. Taki spokój daje nam siłę, aby cieszyć się doczesnym życiem i umożliwia nam przetrwanie bolesnych prób naszej podróży.

W 1847 roku Pan udzielił pionierom-świętym, którzy potrzebowali pokoju, konkretnych wytycznych, aby zachować spokój i zjednoczyć się, kiedy w podróży na zachód napotkali nieoczekiwane trudności. Pan pouczył świętych między innymi, aby „[poniechali] sporów między sobą, [zaprzestali] źle mówić o sobie nawzajem”⁷. Pisma święte potwierdzają, że tym, którzy czynią dzieła prawości i starają się kroczyć w łagodności Ducha Pana, obiecano pokój, którego potrzebują, aby przetrwać dni zamieszania, w których żyjemy dzisiaj⁸.

Jako uczniowie Księcia Pokoju zostaliśmy pouczeni, abyśmy żyli z „[sercami spojonymi] w jedności i miłości jeden do drugiego”⁹. Nasz ukochany prorok, Prezydent Russell M. Nelson, powiedział niedawno: „Spory bezczeszczą wszystko to, za czym opowiadał się Zbawiciel i czego nauczał”¹⁰. Nasz prorok błagał również, abyśmy „zrobili wszystko, co w [naszej] mocy, aby zakończyć osobiste konflikty, które szaleją obecnie w [naszych] sercach i [naszym] życiu”¹¹.

Rozważmy te zasady, mając na uwadze nieskalaną miłość Chrystusową do nas i to, że my, Jego naśladowcy, staramy się nawzajem nią obdarzać. Pisma święte określają ten rodzaj miłości jako prawdziwą miłość¹². Kiedy myślimy o prawdziwej miłości, nasze umysły zazwyczaj zwracają się ku hojnym czynom i darowiznom, aby ulżyć cierpiącym osobom, które doświadczają trudności fizycznych, materialnych lub emocjonalnych. Prawdziwa miłość jest nie tylko związana z czymś, co przekazujemy komuś, ale jest również atrybutem Zbawiciela, i może stać się częścią tego, kim jesteśmy. Nic dziwnego, że Pan pouczył nas, abyśmy odziali się w więzy prawdziwej miłości, „która jest więzią doskonałości i pokoju”¹³. Bez prawdziwej miłości jesteśmy niczym¹⁴ i nie możemy odziedziczyć miejsca, które Pan przygotował dla nas w posiadłościach naszego Ojca Niebieskiego¹⁵.

Jezus dał doskonały przykład tego, co oznacza posiadać tę więź doskonałości i pokoju, szczególnie w obliczu bolesnych wydarzeń, które poprzedzały Jego męczeńską śmierć. Zastanówcie się przez chwilę nad tym, co musiał czuć Jezus, kiedy pokornie obmył stopy Swoim uczniom, wiedząc, że jeden z nich zdradzi Go tej samej nocy¹⁶. Albo gdy kilka godzin później miłosiernie uzdrowił ucho jednego z mężczyzn, przybyłego razem z Judaszem, zdrajcą, który Go wydał, aby został aresztowany¹⁷. Albo nawet kiedy Zbawiciel, stojąc przed Piłatem, został niesprawiedliwie oskarżony przez arcykapłanów i starszych, i nie wypowiedział ani słowa przeciwko fałszywym oskarżeniom wygłoszonym przeciwko Niemu, i wywołał zdziwienie u rzymskiego namiestnika¹⁸.

Poprzez te trzy tragiczne wydarzenia Zbawiciel, mimo że był obciążony ogromnym smutkiem i stresem, nauczał nas Swoim przykładem, że „miłość jest cierpliwa […], dobrotliwa, nie zazdrości […]; nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego”¹⁹.

Innym ważnym aspektem, który trzeba podkreślić i który ma bezpośredni wpływ na naszą postawę ucznia i na to, jak orędujemy pokój Zbawiciela, jest sposób, w jaki traktujemy siebie nawzajem. Podczas Swojej ziemskiej posługi Zbawiciel w Swoim nauczaniu koncentrował się — nie tylko, ale szczególnie — na cnotach miłości, prawdziwej miłości, cierpliwości, pokory i współczucia — na podstawowych atrybutach osób, które chcą zbliżyć się do Niego i orędować Jego pokój. Te atrybuty są darami od Boga i, kiedy staramy się je rozwijać, zaczynamy dostrzegać różnice i słabości naszych bliźnich z większą empatią, wrażliwością, szacunkiem i tolerancją. Jednym z najbardziej oczywistych znaków, że zbliżamy się do Zbawiciela i stajemy się bardziej do Niego podobni, jest pełen miłości, cierpliwości i życzliwości sposób, w jaki traktujemy naszych bliźnich bez względu na okoliczności.

Często widzimy ludzi, którzy wypowiadają negatywne, a nawet uwłaczające komentarze na temat dostrzeganych cech, słabości i opinii innych ludzi, głównie wtedy, gdy te cechy i opinie różnią się lub są sprzeczne z tym, jak oni sami się zachowują i myślą. Bardzo często ci ludzie przekazują takie komentarze innym ludziom, którzy powtarzają to, co usłyszeli, nie znając naprawdę wszystkich zaistniałych okoliczności. Niestety media społecznościowe skłaniają do tego rodzaju zachowań w imię relatywnych prawd i transparentności. Bez powściągliwości rozmowa w formie cyfrowej często prowadzi ludzi do osobistych ataków i zażartych sporów, powodując rozczarowania, raniąc serca i rozprzestrzeniając zapalczywą wrogość.

Nefi prorokował, że w dniach ostatnich wróg będzie szalał i podburzał ludzi do gniewu przeciw temu, co dobre²⁰. Pisma święte nauczają, że „wszystko, co skłania i przekonuje do bezustannego czynienia dobra i do miłowania Boga, i służenia Mu, jest przez Boga natchnione”²¹. Z drugiej strony to, „co złe, pochodzi od diabła; bowiem diabeł jest wrogiem Boga i bezustannie z Nim walczy, i bezustannie skłania i przekonuje do grzechu i do czynienia zła”²².

Biorąc pod uwagę tę proroczą naukę, nic dziwnego, że jedną z taktyk przeciwnika jest wzbudzanie wrogości i nienawiści w sercach dzieci Boga. Raduje się on, kiedy widzi ludzi krytykujących, ośmieszających i oczerniających siebie nawzajem. Takie zachowanie może zniszczyć charakter, reputację i poczucie własnej wartości danej osoby, szczególnie wtedy, gdy podlega ona niesprawiedliwej ocenie. Niezwykle ważne jest, aby zaznaczyć, że kiedy pozwalamy na taki rodzaj postawy w naszym życiu, znajdujemy w naszych sercach miejsce dla wroga, aby mógł zasiać ziarno niezgody pośród nas. Ryzykujemy w ten sposób, że wpadniemy w jego pochłaniającą pułapkę.

Jeśli nie będziemy uważać na nasze myśli, słowa i uczynki, możemy w końcu zostać uwikłani w przebiegłe sztuczki wroga, niszcząc relacje z otaczającymi nas ludźmi i z naszymi bliskimi.

Bracia i siostry, jako szczególny lud Pana i promotorzy Jego pokoju, nie możemy pozwolić, aby te sztuczki złego miały miejsce w naszych sercach. Nie możemy nosić takiego destrukcyjnego ciężaru, który niszczy uczucia, relacje, a nawet życie. Ewangelia to dobra nowina o wielkiej radości.

Oczywiście nikt z nas nie jest doskonały i z pewnością są okresy, kiedy jesteśmy zwodzeni, aby zachować się w ten sposób. W Swej doskonałej miłości i wszechwiedzy o naszych ludzkich skłonnościach Zbawiciel zawsze stara się ostrzegać nas przed takimi niebezpieczeństwami. Nauczał: „Albowiem jakim sądem sądzicie, takim was osądzą, i jaką miarą mierzycie, taką i wam odmierzą”²³.

Moi drodzy bracia i siostry, kiedy staramy się rozwijać atrybuty Zbawiciela, możemy stać się narzędziami Jego pokoju na świecie — według wzoru, który On sam ustanowił. Proszę, abyście rozważyli, w jaki sposób możemy przemienić się w podnoszących na duchu i wspierających ludzi; ludzi, którzy mają serca pełne zrozumienia i wybaczenia, ludzi, którzy szukają w innych tego, co najlepsze, zawsze pamiętając, że jeśli „coś jest cnotą, zaletą, uznane za dobre czy godne pochwały, dążymy do tego”²⁴.

Obiecuję wam, że kiedy będziemy dążyć do rozwijania tych atrybutów, będziemy stawać się coraz bardziej serdeczni i wrażliwi na potrzeby naszych bliźnich²⁵, i doświadczymy radości, spokoju i duchowego wzrostu²⁶. Bez wątpienia Pan rozpozna nasze wysiłki i obdarzy nas darami, których potrzebujemy, abyśmy byli bardziej tolerancyjni i cierpliwi wobec różnic, słabości i niedoskonałości innych osób. Co więcej, będziemy w stanie lepiej oprzeć się pokusie obrażania się lub obrażania tych, którzy nas krzywdzą. Nasze pragnienie wybaczenia tak jak Zbawiciel, osobom, które nas krzywdzą lub mówią o nas źle, z pewnością wzrośnie i stanie się częścią tego, kim jesteśmy.

Obyśmy dzisiaj, w tę Niedzielę Palmową, rozpościerali szaty miłości i liście palmowe prawdziwej miłości, idąc śladami Księcia Pokoju, przygotowując się do świętowania w najbliższą niedzielę cudu pustego grobowca. Jako bracia i siostry w Chrystusie, z radością głośmy: „Hosanna Synowi Dawidowemu! Błogosławiony, który przychodzi w imieniu Pańskim. Hosanna na wysokościach!”²⁷.

Świadczę, że Jezus Chrystus żyje i że Jego doskonała miłość, wyrażona w Jego zadość czyniącej ofierze, dotyczy wszystkich, którzy pragną iść z Nim i cieszyć się Jego pokojem w tym świecie i w świecie, który nastanie. Mówię to wszystko w imię Jezusa Chrystusa, amen.