Wiara podczas cierpienia przynosi spokój i radość

Zakończywszy nauczanie ludu, Jezus i Jego uczniowie pożeglowali ku wschodniemu wybrzeżu Morza Galilejskiego. Była noc i Zbawiciel spoczywał wygodnie na wezgłowiu, w tylnej części łodzi, pogrążony we śnie. Po pewnym czasie „zerwała się gwałtowna burza, a fale wdzierały się do łodzi”. Przerażeni uczniowie obudzili Go: „Nauczycielu! Nic cię to nie obchodzi, że giniemy?”¹ Jego odpowiedź była jak zwykle spokojna: „Czemu jesteście tacy bojaźliwi? Jakże to, jeszcze wiary nie macie?”² „I obudziwszy się, zgromił wicher i rzekł do morza: Umilknij! Ucisz się! I ustał wicher, i nastała wielka cisza”³.

On, który stworzył świat, znów rozkazywał żywiołom⁴. Jego uczniowie zdumieni pytali: „Kim więc jest Ten, że i wiatr, i morze są mu posłuszne?”⁵

Żyjemy w niespokojnych czasach. Wielka burza zła zapanowała nad ziemią. Wiatry niegodziwości wyją wokół nas; fale wojny uderzają w nasz statek. Podobnie Paweł napisał do Tymoteusza: „W dniach ostatecznych nastaną trudne czasy: Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, chełpliwi, pyszni, bluźnierczy, rodzicom nieposłuszni, niewdzięczni, bezbożni […], którzy przybierają pozór pobożności, podczas gdy życie ich jest zaprzeczeniem jej mocy”⁶.

To prawda, że zbierają się nad nami złowieszcze chmury, ale słowa Zbawiciela przynoszą nam spokój tak samo, jak przyniosły go Apostołom w łodzi: „A gdy usłyszycie o wojnach oraz wieści wojenne, nie trwóżcie się; musi się to stać, ale to jeszcze nie koniec”⁷, „jeżeli jesteście przygotowani, nie zaznacie trwogi”⁸.

Jehowa powiedział Eliaszowi: „Wyjdź i stań na górze przed Panem”. Eljasz usłuchał i po wichurze, trzęsieniu ziemi i ogniu wreszcie nadszedł „cichy łagodny powiew”. Pan zapytał Eliasza, który skrył się wewnątrz pieczary: „Co tu robisz, Eliaszu?” A Eliasz odpowiedział: „Synowie izraelscy porzucili przymierze z tobą, twoje ołtarze poburzyli, a twoich proroków wybili mieczem. Pozostałem tylko ja sam, lecz i tak nastają na moje życie, aby mi je odebrać”. Lecz Pan miał ważną pracę do wykonania dla Eliasza i dlatego „rzekł do niego: Idź, udaj się w drogę powrotną”⁹. Tak więc Eliasz poszedł.

My również musimy wyjść z naszych bezpiecznych pieczar, ponieważ mamy ważną pracę do wykonania. Za pośrednictwem spokojnego, cichego głosu Jego Ducha Pan nam pomoże, ochroni i poprowadzi nas.

Pamiętajcie, że to On pouczył brata Jereda, jak skonstruować barki dla jego rodziny, aby mogli przeprawić się bezpiecznie przez bezmiar wód oceanu, uchronić się od wiatrów i fal i dotrzeć do ziemi obiecanej.

Barki te były oparte na nietypowym projekcie, lecz mimo to były bardzo bezpieczne: „I gdy pochłaniały ich głębiny morza, woda nie mogła wyrządzić im żadnej szkody, […] [i] żadne zwierzęta morskie ani wieloryby nie mogły im wyrządzić krzywdy”¹⁰.

Jednak barki te nie były oświetlone. To martwiło brata Jereda. Nie chciał, by jego rodzina podróżowała w ciemności; a więc zamiast czekać na pouczenie, sam zaniósł swoje zmartwienie do Pana. „I Pan powiedział bratu Jereda: Co chcesz, abym uczynił, abyście mieli światło w waszych barkach”¹¹.

Odpowiedź na to pytanie wymagała pilnego wysiłku od brata Jereda: wspiął się na górę Szelem „i wytopił ze skały szesnaście kamyków”¹². Wtedy poprosił Pana o dotknięcie kamyków tak, aby zajaśniały światłem.

Jako rodzice i przywódcy powinniśmy pamiętać, że „nie przystoi, [aby Pan] we wszystkim rozkazywał”¹³. Podobnie jak brat Jereda, powinniśmy dokładnie rozważyć, jakie są potrzeby członków naszej rodziny, ustalić plan ich zaspokojenia i wtedy przedstawić go Panu w modlitwie. Będzie to wymagało od nas wiary i wysiłku, ale On pomoże nam, jeśli będziemy szukać Jego pomocy i będziemy wykonywać Jego wolę.

Po swoim doświadczeniu brat Jereda dalej pilnie przygotowywał się do czekającej go podróży¹⁴. My także musimy słuchać pouczeń naszych proroków. Żyjący prorocy radzili nam wielokrotnie, abyśmy uporządkowali nasze życia — pozbyli się długów, zaopatrzyli się w żywność i inne niezbędne przedmioty, płacili dziesięcinę, zdobyli właściwe wykształcenie i żyli według przykazań. Czy byliśmy posłuszni tym podstawowym poleceniom?

Gdy patrzymy w oczy naszych dzieci i wnuków, widzimy zwątpienie i strach naszej epoki. Gdziekolwiek te nasze skarby znajdują się w świecie, tam słyszą o bezrobociu, biedzie, wojnie, niemoralności i zbrodni. Zastanawiają się, jak sobie dać radę z tymi problemami.

By odnaleźć odpowiedzi, zaglądają nam znów w oczy i słuchają naszych słów. Czy słyszą, że mówimy z wiarą i nadzieją mimo niepokoju naszej doby?

Powinny widzieć, że wciąż modlimy się i czytamy razem pisma święte, odbywamy domowe wieczory rodzinne i narady rodzinne, służymy wiernie w naszych powołaniach, bywamy regularnie w świątyni i zachowujemy nasze przymierza. Gdy zobaczą naszą wytrwałość w przestrzeganiu przykazań, ich obawy uciszą się i ich zaufanie do Pana wzrośnie.

Okazując naszą wiarę podczas cierpienia, zapewniamy ich, że furia przeciwnika nie przynosi zguby. Jezus modlił się do Swego Ojca w naszym imieniu: „Nie proszę, abyś ich wziął ze świata, lecz abyś ich zachował od złego”¹⁵. Na tę modlitwę Ojciec Niebieski odpowie w swoim okresie i czasie, w zależności od naszej wiary.

Tymczasem nasze ziemskie próby mają swoje znaczenie i cel. Pomyślcie o Proroku Józefie Smithie: podczas swego życia doświadczył zniechęcających przeciwności — chorób, wypadków, biedy, nieporozumień, fałszywych oskarżeń, a nawet prześladowań. Łatwo pokusić się o pytanie, dlaczego Pan nie ochronił Proroka przed takimi przeszkodami, czemu nie zapewnił mu niewyczerpanych środków i nie zamknął ust jego oskarżycielom? Oto odpowiedź: Każdy z nas musi przejść przez pewne doświadczenia, by stać się bardziej podobnym do naszego Zbawiciela. W tej szkole, jaką jest życie w śmiertelności, wychowawcą często jest ból i cierpienie, jednak lekcje nauczane są po to, by nas oczyścić, błogosławić nas i wzmocnić, a nie zniszczyć nas. Powiedział Pan do wiernego Józefa:

„Synu Mój, pokój niechaj będzie twej duszy; twoje przeciwności i twoje cierpienia potrwają zaledwie małą chwilkę”¹⁶.

„Jeżeli cię wrzucą w głębinę; […] jeżeli okrutne wichry staną się wrogami twoimi; jeżeli niebiosa zbiorą czarność, a wszystkie żywioły połączą się, aby ci zagrodzić drogę, […] wiedz, synu mój, że wszystko to da ci doświadczenie i będzie dla twego dobra”¹⁷.

Mimo wielkich cierpień w życiu Proroka Józefa, wydarzyły się wspaniałe rzeczy, aby Ewangelia mogła być przywócona w tych ostatnich dniach. Józef pojął i uczył nas tego, że kiedy walczył z przeciwnościami, Pan nie pozwolił mu zginąć. Próby naszej wiary są również bezcennymi okazjami do poznania, jak bardzo Nauczyciel dba o dobro naszych dusz, by pomóc nam wytrwać do końca.

W naszych czasach pomocne ramię Pana dosięga nas poprzez obrzędy w Jego świętych świątyniach. Prorok Józef powiedział do pierwszych Świętych w Nauvoo: „Potrzebne wam jest obdarowanie, bracia, abyście mogli się przygotować i byli zdolni do przemożenia wszystkiego”¹⁸. Jakże trafne były jego słowa! Dzięki błogosławieństwu świątynnych przymierzy i obdarowaniu mocą z nieba Święci w Dniach Ostatnich przetrwali z wiarą czasy cierpienia. Pod koniec swej pionierskiej podróży Sarah Rich zapisała „Gdyby nie wiara i wiedza, jaka była nam dana w tej świątyni […] nasza podróż byłaby […] jak skok w ciemność”¹⁹.

Jestem poruszony bezmiarem cierpienia, którego doświadczył Zbawiciel. Mimo że był Jednorodzonym Synem Ojca, przebiegli ludzie od samego początku próbowali odebrać Mu życie. W czasie całej Jego służby burza plotek, kłamstw i prześladowań podążała wszędzie tam, gdzie On.

Szczególne wrażenie wywarł na mnie ten tydzień, który wiódł Go ku śmierci. Arcykapłani zakwestionowali Jego autorytet, próbowali podejść go podstępem i dwukrotnie spiskowali, by Go zabić. W ogrodzie Getsemane, podczas gdy Jego uczniowie spali, cierpiał za grzechy całej ludzkości i krew sączyła się z każdego Jego poru. Zdradzono Go, aresztowano, przesłuchiwano, uderzano, pluto na Niego i bito Go. Po przesłuchaniu przez radę najwyższą został wydrwiony przez Heroda i wreszcie zaprowadzony do Piłata, gdzie zmuszono Go, by stanął przed rozwścieczonym tłumem. Wychłostanego z koroną cierniową na głowie zmuszono Go do niesienia Swego własnego krzyża na Golgotę. W Jego dłonie i stopy wbito gwoździe. Jego ciało podniesiono pomiędzy dwoma zwykłymi złodziejami. Żołnierze ciągnęli losy o Jego ziemską własność i podali Mu ocet dla zaspokojenia pragnienia. Po sześciu godzinach²⁰ oddał i polecił ducha w ręce Swego Ojca i umarł.

Gdy spogladamy na ostatni tydzień życia Zbawiciela z naszego ziemskiego punktu widzenia, na pierwszy rzut oka dostrzegamy jedynie cierpienie i zniszczenie. Widzimy tylko matkę Zbawiciela i innych, płaczących przy krzyżu, przestraszonych żołnierzy, ziemię w wielkim zamieszaniu, roztrzaskane skały, rozdartą na dwoje zasłonę świątyni i ciemność zalegającą ziemię przez trzy godziny. Podobna sceneria burz i destrukcji wydarzyła się w Nowym Świecie. Mówiąc w skrócie: widzimy wściekłość strasznej zawieruchy.

Jednak spójrzcie jeszcze raz — tym razem z wiarą.

Rozważcie to, że w ostatnich tygodniach Swego życia, pełnych największej udręki, Jezus nauczał, składał świadectwo, pocieszał, błogosławił i wzmacniał ludzi wokół siebie. Wskrzesił Łazarza, uczył o Swym Ojcu, zaprowadził porządek w świątyni, opowiedział kilka przypowieści, widział, jak wdowa oddaje swój grosz, pouczył Swych uczniów o znakach Jego Powtórnego Przyjścia, odwiedził dom Szymona trędowatego, ustanowił sakrament, umył stopy Apostołom i nauczał Swoich uczniów o miłości wzajemnej. Świadczył o Swojej, jako Syna Boga, boskości i uczył o Pocieszycielu — Duchu Świętym. W Swojej wielkiej wstawienniczej modlitwie modlił się do Swego Ojca za Swych Apostołów i wszystkich, którzy uwierzą w ich słowa, „aby mieli w sobie [Jego] radość w pełni”²¹.

W Jego najciemniejszej godzinie światło pokoju i radości nie zanikło. Ono pojaśniało! Po śmierci ukazał się Marii Magdalenie. Cóż za radość musiano odczuwać, gdy rozniosła się wiadomość: „wstał z martwych”²²! Po pewnym czasie przyszedł do kobiet znajdujących się na drodze do Kleopas i do Swoich uczniów, którzy podróżowali do Emaus; do Apostołów i uczniów na piętrze; do Tomasza, który wątpił i innych. I znów była radość i radowanie się w Zadośćuczynieniu i Zmartwychwstaniu²³.

To jednak nie wszystko. W swej wizji, Prezydent Joseph F. Smith — prorok, widzący i objawiciel — ujrzał Zbawiciela w świecie duchowym:

„I była zebrana w jednym miejscu niezliczona kompania duchów sprawiedliwych, co byli wierni w świadectwie Jezusa, kiedy żyli w śmiertelności […].

Wszyscy ci opuścili życie śmiertelne, nieugięci w nadziei na chwalebne zmartwychwstanie, […] [i byli] napełnieni weselem i radością, i radowali się wspólnie, bowiem dzień ich wybawienia był blisko.

Byli zgromadzeni oczekując przyjścia Syna Bożego do świata duchów, aby ogłosił im wykupienie z pęt śmierci”.

Te wierne dusze wiedziały, że wkrótce „ich śpiący proch miał być przywrócony do swego doskonałego kształtu, kość do kości, a ścięgna i ciało na nich, duch i ciało złączone, aby nigdy więcej nie zostały rozdzielone, aby otrzymali pełnię radości.

[I] kiedy ta wielka rzesza oczekiwała i rozmawiała, radując się w godzinie ich wyzwolenia z łańcuchów śmierci, ukazał się Syn Boży głosząc wolność więźniom, co byli wierni”²⁴.

Moi bracia i siostry, bez względu na to, jak mrocznymi mogą się zdawać okoliczności w dzisiejszym świecie, jakimkolwiek burzom stawiamy czoła w naszym życiu osobistym w naszych domach i naszych rodzinach, ta radość może być naszą już teraz. Czasami nie rozumiemy śmierci, chorób, umysłowej i fizycznej niepełnosprawności, osobistych tragedii, wojny i innych konfliktów. Niektóre z tych rzeczy są niezbędną częścią naszej próby na tej ziemi. Inne, zgodnie z proroctwem Enocha, są częścią przygotowań na Powtórne Przyjście Zbawiciela, gdy „zaciemnią się niebiosa i welon ciemności pokryje Ziemię; i trząść się będzie niebo i Ziemia; i dzieci ludzkie znosić będą wielkie udręki, ale” — mówi Pan — „zachowam mój lud”. I gdy Enoch zobaczył te wszystkie rzeczy, „doznał pełni radości”²⁵.

Dzisiejszego poranka, w porze narodzin i zmartwychwstania Zbawiciela, składam specjalne świadectwo, z radością i weseląc się, że On przyszedł na ten świat, cierpiał za nasze grzechy i że powróci tu ponownie. Nasza wiara w Niego i posłuszeństwo Jego przykazaniom przyniesie „pełną światła nadzieję”²⁶ i rozpędzi ciemność i mrok rozpaczy tej epoki. Ten, który miał moc uciszyć żywioły ziemi, ma moc ukoić nasze dusze, dać nam schronienie przed burzą: „Ucisz się!”²⁷

O tym świadczę, w imię Jezusa Chrystusa, amen.