Hinn lifandi Kristur

Við minnumst nú fæðingar Jesú Krists fyrir tvö þúsund árum og gefum vitnisburð okkar um raunveruleika hans, stórbrotið lífsstarf og algjöra friðþægingu. Enginn annar hefur haft jafn djúpstæð áhrif á þá sem lifað hafa og lifa munu á jörðu.

Hann var hinn mikli Jehóva Gamla testamentisins og Messías Nýja testamentisins. Undir forsjá föður síns var hann skapari jarðar. „Allir hlutir urðu fyrir hann, án hans varð ekki neitt, sem til er“ (Jóh 1:3). Hann var skírður, þótt syndlaus væri, til að fullnægja öllu réttlæti. „Hann gekk um [og] gjörði gott“ (Post 10:38), þó var hann fyrirlitinn. Fagnaðarerindi hans var boðskapur friðar og velgjörðar. Hann hvatti alla til að fylgja fordæmi sínu. Hann fór um vegu Palestínu, læknaði sjúka, veitti blindum sýn og reisti látna upp frá dauðum. Hann kenndi eilífan sannleika, raunveruleika fortilveru, tilgang jarðlífsins og það sem bíður sona og dætra Guðs í næsta lífi.

Hann innleiddi sakramentið til að minna okkur á stórfenglega friðþægingu sína. Hann var tekinn höndum og borinn fölskum sökum til að fullnægja lýðnum og dæmdur til að deyja á krossi á Golgata. Hann lét líf sitt til að friðþægja fyrir syndir alls mannkyns. Undursamleg er staðgengilsgjöf hans fyrir alla sem lifa munu á jörðu.

Við berum hátíðlega vitni um að tilvera hans, sem er þungamiðja mannkynssögunnar, hafi ekki hafist í Betlehem eða henni lokið á Golgata. Hann er frumburður föðurins, hinn eingetni sonur í holdinu, lausnari heimsins.

Hann reis upp frá dauðum til að verða „frumgróði þeirra, sem sofnaðir eru“ (1 Kor 15:20). Upprisinn fór Drottinn til þeirra sem verið höfðu honum kærir í jarðlífinu. Hann þjónaði einnig „öðrum sauðum“ sínum (sjá Jóh 10:16) í Ameríku til forna. Á síðari tímum birtust hann og faðir hans piltinum Joseph Smith, en þá hófst hin langþráða ráðstöfun í „fyllingu tímans“ (Ef 1:10).

Spámaðurinn Joseph Smith ritaði um hinn lifandi Krist: „Augu hans voru sem eldslogi, hárið á höfði hans var hvítt sem nýfallin mjöll, ljóminn frá svip hans bar af ljóma sólarinnar og rödd hans var sem dynur mikilla vatnsfalla, já, rödd Jehóva, sem sagði:

Ég er hinn fyrsti og hinn síðasti. Ég er sá, sem lifir. Ég er sá, sem deyddur var. Ég er málsvari yðar hjá föðurnum“ (K&S 110:3–4).

Spámaðurinn sagði einnig um hann: „Og nú, eftir þá mörgu vitnisburði, sem gefnir hafa verið um hann, er þetta vitnisburðurinn síðastur allra, sem við gefum um hann: Að hann lifir!

Því að við sáum hann, já, Guði til hægri handar, og við heyrðum röddina, sem bar vitni um, að hann er hinn eingetni föðurins—

Að með honum, fyrir hann, og af honum eru og voru heimarnir skapaðir, og íbúar þeirra eru getnir synir og dætur Guðs“ (K&S 76:22–24).

Við lýsum því hátíðlega yfir að prestdæmi hans og kirkja hafa verið endurreist á jörðu—„sem hefur að grundvelli postulana og spámennina, en Krist Jesú sjálfan að hyrningarsteini“ (Ef 2:20).

Við berum vitni um að hann muni dag einn snúa til jarðar á ný. „Dýrð Drottins mun birtast, og allt hold mun sjá það“ (Jes 40:5). Hann mun ríkja sem konungur konunganna og Drottinn drottnanna, og öll kné beygja sig og sérhver tunga vegsama frammi fyrir honum. Hvert og eitt okkar mun leitt fyrir dóm hans í samræmi við verk okkar og þrá hjartans.

Við berum vitni, sem réttilega vígðir postular hans—að Jesús er hinn lifandi Kristur, hinn ódauðlegi sonur Guðs. Hann er hinn mikli konungur Immanúel, sem nú er föðurnum til hægri handar. Hann er ljós, von og líf heimsins. Í honum finnum við hamingju í þessu lífi og eilíft líf í því næsta. Guði séu þakkir fyrir óviðjafnanlega gjöf guðlegs sonar hans.