«Ինչ էլ որ լինում է, սիրիր այն»

Առաջինը, որ կարող ենք անել, ծիծաղել սովորելն է: Երբևէ տեսե՞լ եք զայրացած վարորդ, որը, երբ ինչ-որ մեկը սխալ է կատարում, այնքան կոպիտ է արձագանքում, որ վիրավորում է այդ անձնավորությանը, նրա ընտանիքին, շանը և նախնիներին` մինչև Ադամ: Կամ երբևէ անսպասելիորեն տեսե՞լ եք պահարանի կախ ընկած դուռ, բաց թողնված սխալ տեղում և սխալ ժամանակ, որին անիծել, մեղադրել և որից վրեժխնդիր է եղել դժգոհ զոհը:

Նման ժամանակների համար հակաթույն է` ծիծաղել սովորելը:

Ես հիշում եմ, երբ լցրեցինք մեր երեխաներին մեքենայի մեջ և գնացինք Լոս Անջելես: Մեքենայի մեջ ինը հոգով էինք, և մենք մշտապես կորցնում էինք ճանապարհը: Բարկանալու փոխարեն մենք ծիծաղում էինք: Ամեն անգամ, երբ սխալ շրջադարձ էինք կատարում, մենք ավելի ուժեղ էինք ծիծաղում:

Կորելը մեզ համար անսովոր բան չէր: Մի անգամ, երբ գնում էինք հարավ դեպի` Սիդար Սիթի, Յուտա, մենք սխալ տեղից շրջադարձ կատարեցինք և չիմացանք այդ մասին, մինչև չտեսանք «Բարի գալուստ Նեվադա» նշանը: Մենք չբարկացանք: Մենք ծիծաղեցինք, և արդյունքում, գրեթե չզայրացանք ու չվրդովվեցինք: Մեր ծիծաղը փայփայած հիշողություններ է ստեղծել մեզ համար:

Ես հիշում եմ, երբ մեր դուստրերից մեկը պետք է իրեն անծանոթ մարդու հետ գնար ժամադրության: Նա հագնվել էր և պատրաստ սպասում էր այդ տղային, երբ դռան զանգը հնչեց: Ներս մտավ մի մարդ, որը տարիքով մի փոքր մեծ թվաց, սակայն դուստրս փորձեց քաղաքավարի լինել: Նա նրան ներկայացրեց ինձ, կնոջս և մյուս երեխաներին, ապա վերցրեց վերարկուն և դուրս եկավ: Մենք նայում էինք, ինչպես նա նստեց մեքենա, սակայն մեքենան տեղից չէր շարժվում: Ի վերջո, մեր դուստրը դուրս եկավ մեքենայից և կարմիր դեմքով վազեց տուն: Այդ մարդը, որը նրա կարծիքով իր հետ ժամադրվողն էր, իրականում եկել էր տանելու մեր մյուս դստերը, որը համաձայնվել էր պահել նրանց երեխային:

Մենք բոլորս մի լավ ծիծաղեցինք դրա վրա: Մենք չէինք դադարում ծիծաղելը: Ավելի ուշ, երբ մեր դստեր հետ իսկական ժամադրվողը եկավ, ես չկարողացա դուրս գալ նրա հետ ծանոթանալու, քանի որ դեռևս խոհանոցում ծիծաղում էի: Այժմ հասկանում եմ, որ մեր դուստրը շփոթված և իրեն նվաստացած է զգացել: Սակայն նա ծիծաղեց մեզ հետ, և արդյունքում, մենք այսօր էլ ծիծաղում ենք դրա վրա:

Մյուս անգամ, երբ դուք գայթակղվեք ծանր հոգոց հանելու, փոխարենը փորձեք ծիծաղել: Դա կերկարացնի ձեր կյանքը և ձեր շուրջը գտնվողների կյանքն ավելի ուրախ կդարձնի:

Երկրորդ բանը, որ մենք կարող ենք անել, հավերժական հեռանկար փնտրելն է: Դուք հնարավոր է միայնակ զգաք, երբ ձախորդություն է մտնում ձեր կյանք: Դուք տարուբերում եք ձեր գլուխը և հարցնում. «Ինչո՞ւ ես»:

Բայց ի վերջո վիշտը թակում է բոլորի դուռը: Լինի մեկ թե ավելի անգամ ամեն ոք տառապում է: Ոչ ոք բացառություն չէ:

Ես սիրում եմ սուրբ գրությունները, որովհետև դրանք ցույց ենք տալիս մեծ և ազնվազարմ մարդկանց օրինակներ, ինչպիսիք էին` Աբրահամը, Սառան, Ենովքը, Մովսեսը, Հովսեփը, Էմման և Բրիգամը: Նրանցից յուրաքանչյուրը ձախորդություններ և վիշտ է կրել, որոնք փորձել, հարստացրել և զարգացրել են նրանց բնավորությունը:

Հուսահատության, տառապանքի և վշտի պահերին համբերել սովորելը մեր վարժվելու մի մասն է: Այդ փորձառությունները, որոնք հաճախ դժվար է կրել, իրականում այնպիսի փորձառություններ են, որոնք ընդլայնում են մեր հասկացողությունը, զարգացնում մեր բնավորությունը և ավելացնում մյուսների հանդեպ մեր կարեկցանքը:

Որովհետև Հիսուս Քրիստոսը մեծապես տառապեց, Նա հասկանում է մեր տառապանքը: Նա հասկանում է մեր վիշտը: Մենք կրում ենք դժվարություններ, որպեսզի մենք ևս ունենանք ավելի շատ կարեկցանք և հասկացողություն մյուսների հանդեպ:

Հիշեք Մարգարե Ջոզեֆ Սմիթին ուղղված Փրկչի վեհ խոսքերը, երբ Ջոզեֆը տառապում էր իր ընկերների հետ Լիբերթի բանտի թանձր խավարում. «Որդի՛ս, խաղաղություն քո հոգուն. քո ձախորդություններն ու քո չարչարանքները կտևեն միայն մի փոքր պահ. Եվ հետո, եթե դու լավ համբերես, Աստված քեզ վեր կբարձրացնի. դու կհաղթես քո բոլոր թշնամիներին»:¹

Հավերժական հեռանկարով այդ խոսքերից Ջոզեֆը սփոփվեց, դուք ևս կարող եք սփոփվել: Երբեմն այն պահերը, որոնք թվում է տառապանքով հաղթում են մեզ, այն պահերն են, որոնց, ի վերջո, տառապելով մենք ենք հաղթում:

Երրորդ բանը, որ կարող ենք մենք անել` փոխհատուցելու սկզբունքը հասկանալն է: Տերը փոխհատուցում է հավատարիմներին յուրաքանչյուր կորստի համար: Այն, ինչ վերցվում է նրանցից, ովքեր սիրում են Տիրոջը, կտրվի նրանց Իր ձևով: Թեև այն կարող է չգալ ցանկալի ժամանակ, հավատարիմները կիմանան, որ այսօրվա ամեն մի արցունքը, ի վերջո, կվերադարձվի հարյուրապատիկ անգամ ավելի ուրախության և երախտագիտության արցունքներով:

Ավետարանի օրհնություններից մեկը գիտելիքն է, որ երբ մահվան վարագույրն կազդանշանի մեր մահկանացու կյանքի ավարտը, կյանքը կշարունակվի վարագույրի այն կողմում: Այնտեղ մեզ նոր հնարավորություններ կտրվեն: Նույնիսկ մահը չի կարող մեզանից վերցնել սիրելի Երկնային Հոր խոստացած հավերժական օրհնությունները:

Որովհետև Երկնային Հայրը ողորմած է, փոխհատուցելու սկզբունքը գերիշխում է: Ես տեսել եմ դա իմ կյանքում: Իմ թոռնիկ Ջոզեֆը աուտիզմ ունի: Այդ հիվանդության հետ պայքարելը սրտակեղեք էր իր մոր և հոր համար: Նրանք գիտեին, որ Ջոզեֆը, հավանաբար, երբեք մյուս երեխաների նման չի լինի: Նրանք հասկանում էին, թե ինչ է դա նշանակում ոչ միայն Ջոզեֆի, այլև ողջ ընտանիքի համար: Բայց ինչպիսի՜ ուրախություն է եղել նա մեզ համար: Աուտիստիկ երեխաները հաճախ դժվարությամբ են արտահայտում իրենց էմոցիաները, սակայն երբ ես նրա հետ եմ, Ջոզեֆը միշտ փաթաթվում է ինձ: Ճիշտ է դժվարություններ եղել են, սակայն նա ուրախությամբ է լցրել մեր կյանքը:

Նրա ծնողները խրախուսել են նրան սպորտով զբաղվել: Երբ նա առաջին անգամ սկսեց բեյսբոլ խաղալ, դաշտից դուրս էր գտնվում: Սակայն չեմ կարծում նա ըմբռնում էր, որ անհրաժեշտ է կորցրած գնդակի ետևից վազել: Նա խաղալու ավելի արդյունավետ ձև էր գտել: Երբ գնդակը գալիս էր նրա ուղղությամբ, Ջոզեֆը նայում էր ինչպես է այն իր կողքով անցնում, ապա մեկ այլ բեյսբոլի գնդակ էր հանում իր գրպանից և գցում այն դեպի գնդակ նետողը:

Ցանկացած վերապահում, զոհաբերություն, որ նրա ընտանիքը կատարել է Ջոզեֆին մեծացնելիս, տասնապատիկ անգամ ավելի փոխհատուցվել է: Այս ընտրյալ հոգու շնորհիվ նրա մայրն ու հայրը շատ բան են սովորել թերություններով երեխաների մասին: Նրանք անմիջական ականատեսն են եղել ընտանիքի, հարևանների և ընկերների մեծահոգության և կարեկցանքի: Նրանք միասին ուրախանում էին Ջոզեֆի առաջադիմությամբ: Նրանք հիանում էին նրա լավ հատկանիշներով:

Չորրորդ բանը, որ մենք կարող ենք անել, ապավինել մեր Երկնային Հորը և Նրա Որդուն` Հիսուս Քրիստոսին:

«Աստված այնպես սիրեց աշխարհը, որ իր միածին որդուն տվեց»:² Տեր Հիսուս Քրիստոսը մեր գործընկերն է, օգնականը և բարեխոսը: Նա ցանկանում է, որ մենք երջանիկ լինենք: Նա ցանկանում է, որ մենք հաջողակ լինենք: Եթե մենք անենք մեր մասը, Նա կմիջամտի:

Նա, ով իջավ ամեն ինչից վար, կգա մեզ օգնության: Նա կսփոփի և նեցուկ կլինի մեզ: Նա կամրացնի մեզ մեր թուլության մեջ և ուժ կտա մեր հուսահատության ժամանակ: Նա թույլերին ուժեղ կդարձնի:³

Մեր դուստրերից մեկը, ծննդաբերելուց հետո, ծանր հիվանդացավ: Մենք աղոթում էինք նրա համար, խնամում նրան և օգնում որքանով կարող էինք: Մենք հույս ունեինք, որ նա բուժման օրհնություն կստանա, սակայն օրերը ամիսներ դարձան, իսկ ամիսները` տարիկներ: Մի առիթով ես նրան ասացի, որ այդ տառապանքը կարող է լինել մի բան, որ նա պետք է պայքարի իր ողջ կյանքի ընթացքում:

Ես հիշում եմ, մի առավոտ մի բացիկ հանեցի և դրեցի իմ գրամեքենայի վրա: Բառերը, որ ես մեքենագրեցի նրա համար, հետևյալն էին. «Պարզ գաղտնիք է` ապավինիր Տիրոջը, կատարիր լավագույնը, ապա մնացածը թող Նրան»:

Նա իր հույսը դրեց Աստծո վրա: Նրա տառապանքը չանհետացավ: Տարիներ շարունակ նա տառապեց, սակայն պատշաճ ժամանակին, Տերը օրհնեց նրան և, ի վերջո, նա ապաքինվեց:

Իմանալով իմ այս դստերը, ես հավատում եմ, որ նույնիսկ եթե նա երբեք չապաքինվեր, այնուամենայնիվ նա կվստահեր իր Երկնային Հորը և «մնացածը [կթողներ] Նրան»:

Թեպետ մայրս երկար ժամանակ է, ինչ գնացել է իր հավերժական վարձքը ստանալու, նրա խոսքերը միշտ ինձ հետ են: Ես դեռևս հիշում եմ ինձ տված նրա խորհուրդը տարիներ առաջ այն օրը, երբ իմ ֆուտբոլային թիմը խաղը տանուլ տվեց. «Ինչ էլ որ լինում է, սիրիր այն»:

Ես գիտեմ, թե ինչու պետք է հակառակություն լինի բոլոր բաներում: Ձախողումը, եթե դրան ճիշտ վերաբերվես, կարող է օրհնություն լինել մեր կյանքում: Մենք կարող ենք սովորել սիրել այն:

Եթե հումորով նայենք, հավերժական հեռանկար փնտրենք, հասկանանք փոխհատուցման սկզբունքը և ավելի մոտենանք մեր Երկնային Հորը, մենք կարող ենք կրել դժվարությունը և փորձությունը: Մենք կարող ենք ասել, ինչպես մայրս. «Ինչ էլ որ լինում է, սիրիր այն»: Այս մասին ես վկայում եմ Հիսուս Քրիստոսի անունով, ամեն: