Ouderling Joseph B. Wirthlin Verknocht aan het koninkrijk

Joseph Bitner Wirthlin is op 11 juni 1917 in Salt Lake City (Utah, VS) geboren, de eerste van vijf kinderen van Joseph L. Wirthlin, werkzaam als presiderende bisschop, en Madeline Bitner Wirthlin. Josephs vader onderhield het gezin als hoofd van Wirthlin Inc., een groothandel in levensmiddelen, terwijl zijn moeder hun kinderen aanmoedigde hobby’s te hebben, vooral muziek en sport. Joseph en Madeline leerden hun kinderen nederigheid, eerlijkheid, ijver, dienstvaardigheid, mededogen en geloof.

De jonge Joseph had veel talenten, maar koos uiteindelijk voor de sport, en blonk op high school uit in American football, basketbal en hardlopen. Na op de East High School als quarterback te hebben gespeeld, speelde hij drie jaar voor de University of Utah als running back.⁵

Ouderling Wirthlin genoot ervan om in zijn toespraken te spreken over de lessen die hij in zijn football-dagen had geleerd. Een belangrijke les leerde hij toen er in een kampioenswedstrijd tien spelers op hem waren gedoken. Net toen hij de winnende touchdown wilde scoren, werd Joseph net vóór de achterlijn getackeld.

‘Op dat moment kwam ik in de verleiding om de bal naar voren te duwen. (…) Ik zou een held zijn geweest’, herinnerde hij zich. Maar toen dacht hij aan de woorden van zijn moeder: ‘Joseph,’ had ze vaak tegen hem gezegd, ‘doe altijd het goede, wat de gevolgen ook zijn.’

Joseph wilde een held in de ogen van zijn moeder zijn, meer nog dan in de ogen van zijn medespelers. Dus zei hij: ‘Liet ik de bal liggen — vijf centimeter vóór de achterlijn.’⁶

Na het football-seizoen van 1936 werd Joseph door zijn vader benaderd over een te vervullen zending. Europa stevende af op oorlog, en Joseph moest er, als hij niet naast een zending wilde grijpen, niet te lang mee wachten.

‘Mijn droom was football blijven spelen en mijn universitaire studie afmaken’, zei ouderling Wirthlin. ‘Als ik op zending ging, zou ik alles moeten opgeven. In die tijd duurde een zending dertig maanden, en ik wist dat ik, als ik op zending ging, waarschijnlijk nooit meer football zou spelen. Misschien zou ik mijn studie niet eens kunnen afmaken.’⁷

Maar Joseph droomde ook van een zending en hij wist wat hem te doen stond. Een paar maanden later was hij op weg naar Europa, waar hij van 1937 t/m 1939 werkzaam was in de Duits-Oostenrijkse en de Zwitsers-Oostenrijkse Zendingen.

Hij heeft nooit meer football gespeeld, maar hij studeerde wel af in bedrijfskunde. ‘Toch heb ik er nooit spijt van gehad dat ik op zending ben gegaan en mij in de dienst van Heer heb begeven’, zei hij. ‘Daardoor is mijn leven vervuld van avontuur, geestelijke ervaringen en vreugde die het verstand te boven gaan.’⁸

Onder de goede voornemens die ouderling Wirthlin die bewuste kerstavond in Oberndorf opvatte, was een huwelijk met een spirituele vrouw die het evangelie naleefde. Hij omschreef haar uiterlijk aan zijn zendingscollega: 1 meter 60 lang, blond haar, blauwe ogen. Twee en een half jaar na zijn zending ontmoette hij Elisa Young Rogers. Zij voldeed volmaakt aan de omschrijving.

‘Ik herinner mij nog goed dat ik haar voor het eerst zag’, zei ouderling Wirthlin in 2006 in een conferentietoespraak, twee maanden na haar dood. ‘Ik deed een vriend een plezier door haar zus, Frances, thuis op te halen. Elisa deed de deur open en het was liefde op het eerste gezicht, althans voor mij.

‘Ik denk dat zij ook iets gevoeld moet hebben, want de eerste woorden die ze, voor zover ik me dat herinner, tegen me zei, waren: ‘Ik wist wel wie je bent.’

Ouderling Wirthlin maakte een grapje over die grammaticale fout, omdat ze Engels studeerde. Maar zei hij: ‘Ik koester die woorden nog steeds alsof ze de mooiste in de taal zijn.’⁹

Ze trouwden op 26 mei 1941 in de Salt Laketempel en hadden 65 jaar lang ‘een volmaakt huwelijk’¹⁰, zoals ouderling Wirthlin het noemde. Zij sterkten, bemoedigden en steunden elkaar, en beslissingen namen ze ook samen. Ouderling Wirthlin verliet nooit het huis zonder Elisa een zoen te geven en hij belde overdag vaak op om te vragen hoe het ging.¹¹

Ouderling Wirthlins vader werd in 1938 in de Presiderende Bisschap geroepen, vandaar dat ouderling Wirthlin na zijn zending het familiebedrijf overnam. Later, terwijl hij en Elisa hun kinderen grootbrachten, besteedde hij vele uren aan het bedrijf en zijn kerktaken. Toch bleven Elisa en hun zeven dochters en één zoon het belangrijkste voor ouderling Wirthlin. Bij zijn dood had hij 59 kleinkinderen en bijna honderd achterkleinkinderen.

Ouderling Wirthlin, door president Thomas S. Monson ‘een man met veel aangeboren goedheid in zich’ genoemd,¹² was geliefd door ieder die hem kende. In de 33 jaar dat hij werkzaam was als algemeen autoriteit, waarvan 22 jaar als apostel, manifesteerde die goedheid zich als hij zijn getuigenis gaf — zowel in woord als in daad — van de Heiland en zijn herstelde evangelie.

Nederig en vaak met humor moedigde ouderling Wirthlin de heiligen der laatste dagen aan om het beste te maken van dit leven door het voorbeeld van de Heiland na te volgen. Daartoe sprak hij vaak over: oog voor die ene hebben, menslievendheid en anderen liefhebben.

‘De dierbaarste en heiligste momenten van ons leven zijn de momenten die vervuld zijn van liefde’, sprak hij. ‘Hoe groter onze liefde, hoe groter onze vreugde. Uiteindelijk is de ontwikkeling van zo’n liefde de ware maatstaf van succes in het leven.’ Om oprecht te leren liefhebben, voegde hij eraan toe, hoeven wij slechts het leven van de Heiland tot voorbeeld te nemen.¹³

‘We hebben het allemaal druk’, zei ouderling Wirthlin op een andere keer. ‘Excuses zijn zo gevonden om anderen niet te hoeven helpen, maar ik denk dat die onze hemelse Vader net zo ongeloofwaardig in de oren klinken als dat van het jongetje dat zijn onderwijzeres in een briefje vroeg of hij van 30 tot en met 34 maart vrij kon krijgen.’¹⁴

Ouderling Wirthlin moedigde de leden van de kerk ook aan om ‘met dagelijkse dankbetuiging te leven’ ongeacht de tegenspoed.¹⁵ ‘Als we aandacht schenken aan onze zegeningen, zullen sommige zorgen ons niet meer deren’, verklaarde hij.¹⁶

‘Er zijn mensen die denken dat algemene autoriteiten zelden pijn, leed of ellende meemaken. Als dat nu toch eens waar was’, sprak ouderling Wirthlin in de laatste algemene conferentie. ‘De Heer heeft in zijn wijsheid niemand afgeschermd van leed en verdriet.’¹⁷

Ouderling Wirthlins ‘grootste verdriet’ kwam met de dood van zijn geliefde Elisa. In de eenzame uren die volgden, putte hij kracht uit de ‘troostrijke leer van het eeuwige leven’ en uit zijn getuigenis dat de donkere vrijdag van Jezus’ kruisiging werd gevolgd door de stralende zondag van zijn opstanding.¹⁸

Daar ouderling Wirthlin een groot getuigenis had van het zoenoffer van de Heiland wist hij dat de dood niet het eind van het bestaan is en dat de getrouwen, die verbonden hebben gesloten in de tempel, een hereniging wacht.

‘We staan allemaal op uit het graf’, getuigde hij in oktober 2006. ‘Op die dag zal mijn vader mijn moeder omhelzen. En op die dag zal ik mijn geliefde Elisa weer in de armen sluiten.’¹⁹

En op die dag zal het voornemen dat lang geleden op een koude winteravond werd opgevat een wereld van verschil betekenen.