Neem een kopje

Toen we nog maar kort lid van de kerk waren, gingen mijn man en ik op vakantie naar Bermuda. In het hotel waar we verbleven, bezocht ik op een middag een feestje. Terwijl ik mij verlekkerde aan de overheerlijke gebakjes, ving ik de geur van thee op. En het rook zo lekker dat ik een stemmetje in mijn hoofd hoorde zeggen: ‘Neem een kopje.’

Ik had mij sinds mijn doop stipt aan het woord van wijsheid gehouden. Ik zei tegen mijzelf: ‘Nee, in geen geval.’

‘Het kan geen kwaad’, leek een kalmerende stem mij tegen te spreken. ‘Niemand kent je hier, en je bent ver van huis.’

Met nog meer overtuiging weersprak ik de stem in mijn hoofd: ‘Nee, in geen geval!’

En weer hoorde ik die verleidelijke stem redeneren: ‘Niemand zal het ooit te weten komen.’

Onwrikbaar reageerde ik: ‘Maar ik wel!’

Op dat moment stond ik vlak bij een kelner die thee schonk. Ik liep hem resoluut voorbij. Ik ging op zoek naar een tafel en tot mijn verrassing hoorde ik iemand mijn naam roepen. Ik was verbaasd dat ik het vrolijke gezicht zag van een voormalige chef die ik in geen jaren gezien had. Hij kwam op mij af en terwijl we naar een tafel liepen, zei hij: ‘Ik heb gehoord dat je lid bent geworden van de mormoonse kerk. Vertel er eens iets over.’

Ik wilde dat maar al te graag, waarop ik een paar beginselen van het evangelie uitlegde, sprak over mijn geluk als lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen en mijn getuigenis gaf. Mijn voormalige chef zei dat hij aan zijn stamboom had gewerkt en vele generaties familiegeschiedenis op schrift had gesteld. Hij had oprechte belangstelling in wat ik over de kerk te vertellen had en ik voelde onder ons gesprek dat de Geest in ruime mate werd uitgestort.

Tijdens ons gesprek kwam de volgende vraag in mij op: ‘Had je dit gesprek kunnen voeren met een kopje thee voor je op tafel?’ Ik wist het antwoord. Als ik voor de verleiding was gezwicht, was ik een gedenkwaardige geestelijke ervaring en een kans om mijn getuigenis te geven, misgelopen.