Դա մի անմոռանալի ընտանեկան տնային երեկո էր մեր երկու փոքրիկ դուստրերի՝ 6 տարեկան Անժելիկայի և 4 տարեկան Բեթանիի հետ: Իմ ամուսինն ու ես ընկանք մեր աթոռների վրա՝ հոգնած և չիմանալով, թե որտեղից սկսենք: Ուստի, մեր աղջիկները օգտվեցին ընտանեկան երեկոն վարելու հնարավորությունից և մեզ յուրաքանչյուրիս հանձնարարություններ տվեցին: Իմ ամուսինը պետք է վարեր երեկոն, Բեթանին՝ վարեր երաժշտությունը, ես՝ կազմակերպեի խաղը, իսկ Անժելիկան՝ դաս մատուցեր:

Բեթանին ընտրեց «Ուզում եմ տեսնել տաճարը» (Children’s Songbook, 95) օրհներգը, և մենք միասին երգեցինք այն: Հայրիկն ասաց բացիչ աղոթքը: Այնուհետև Անժելիկան վերցրեց ամենաթարմ Լիահոնան և ընտրեց մի հոդված երեխաների բաժնից: Նա դպրոցում կարդալ է սովորում, ուստի նա մեզ համար կարդաց հոդվածը: Մեր տանը հանդարտ զգացողություն էր տիրում: Հոգին վկայեց, որ այն, ինչ նա կարդում էր, ճիշտ էր:

Մենք ինչ-որ խաղեր խաղացինք միասին, և ես ասացի փակիչ աղոթքը: Մինչ ես աղոթում էի, ես անդադար շնորհակալություն էի հայտնում Երկնային Հորը Իր Հոգու և սիրո համար, և նաև այս փոքրիկ հոգիներով մեր տունը օրհնելու համար: Իմ ամուսինն ու ես գիտենք, որ մեր պարտավորությունն է հոգալ նրանց համար և սովորեցնել նրանց ավետարանը: Ընտանեկան տնային երեկո անցկացնելը այդ պարտավորության մի մասն է կազմում: