Gdzie przynależę

Zanim przystąpiłam do Kościoła, moje życie było przepełnione nieszczęściem. Po tym jak rodzice się rozwiedli, kiedy miałam siedem lat, ojciec trafił do więzienia. Mama była alkoholiczką i straciła wszystko, co było dla niej ważne. Zostałam posłana do rodziny zastępczej.

Z powodu tego wszystkiego dorosłam dużo szybciej niż wielu z moich rówieśników. Nigdy nie miałam poczucia, że znajdę swoje miejsce w świecie i z tego powodu bezustannie się buntowałam. Będąc bardzo młoda, zaczęłam palić papierosy i robić inne rzeczy, które, jak teraz wiem, były sprzeczne ze Słowem Mądrości. Byłam przekonana, że jestem w życiu skazana na porażkę.

Jedyną rzeczą, jaka dawała mi radość, było pomaganie ludziom — czy było to sprzątanie u ich boku czy słuchanie ich życiowych historii. Rozpaczliwie pragnęłam, żeby ludzie wiedzieli, że mogą na mnie liczyć. Pewnego roku wyjechałam na wakacje i poznałam pewną starszą kobietę, której postanowiłam służyć, słuchając tego, co miała do powiedzenia. Była chrześcijanką i zaczęła ze mną rozmawiać o religii.

Nigdy tak naprawdę nie wierzyłam w Boga. Czasami myślałam, że może On istnieje — winiłam Go wówczas za wszystkie problemy, z jakimi się borykałam. Kiedy jednak ta kobieta opisywała, jak ważna jest wiara w Boga, zaintrygowało mnie to. Zanim wyszłam, powiedziała coś, co mnie szczególnie zafrapowało: „Mormoni przestrzegają przykazań Boga”.

Nigdy wcześniej nie słyszałam o mormonach, więc po przyjściu do domu włączyłam Internet i zaczęłam szukać. Znalazłam stronę mormon.org i zamówiłam bezpłatny egzemplarz Księgi Mormona. Kilka dni później dostarczyli go misjonarze.

Nie byłam pewna, czy mogę zacząć wierzyć w Boga, ale misjonarze pomogli mi odkryć, że mogę nie tylko w Niego uwierzyć, ale mogę Go również poznać. Kiedy zaczęłam się modlić i studiować Księgę Mormona, znalazłam się na przepięknej ścieżce odkrywania szczęścia. Rzuciłam palenie. Przestałam obwiniać Boga i zaczęłam dziękować Mu za dobre rzeczy w moim życiu. Przekonałam się, że Jego Syn cierpiał za moje grzechy i za cały ból, jaki kiedykolwiek odczuwałam. 28 października 2007 roku zostałam ochrzczona w Jego Kościele.

Gdybym sama nie doświadczyła przemiany rozgoryczenia w szczęście, nie wierzyłabym, że jest ona możliwa. Dzisiaj uwielbiam swoje powołanie w Organizacji Podstawowej i jestem wdzięczna, że miałam okazję pomagać w zorganizowaniu projektu służby podczas konferencji dla młodych dorosłych stanu wolnego w Polsce. Możliwość regularnego pomagania bliźnim poprzez służbę w Kościele pogłębiła szczęście, jakie znalazłam w ewangelii Jezusa Chrystusa. Wszystko, co teraz robię, robię z czystą miłością dzięki Jezusowi Chrystusowi. Wierzę, że życie jest piękne i że nawet kiedy mamy wyzwania, jeśli będziemy podążać za Zbawicielem, nie zgubimy się.

Kobieta, którą spotkałam, miała rację: wiara w Boga ma ogromne znaczenie. Nie znajdziemy na tym świecie swojego miejsca, jeśli Go nie poznamy. Jestem wdzięczna, że nareszcie mam miejsce, do którego wiem, że należę.