Pijąc z fontanny

Kiedy rozmawiamy o pięknie świątyń, zwykle wspominamy o iglicach, oknach i malowidłach ściennych. Mówimy z czcią o chrzcielnicach, pokojach obdarowania i zapieczętowania oraz o pokojach celestialnych.

Jednak kiedy prorok poświęca świątynię Panu, poświęca całą budowlę, nie tylko piękne elementy zauważane przez wszystkich. W modlitwie poświęcającej Świątynię Kansas City w Missouri, Prezydent Thomas S. Monson powiedział: „Poświęcamy ziemię, na której stoi ta świątynia. Poświęcamy każdą część tej pięknej budowli, od jej niewidocznego fundamentu aż po majestatyczną figurę Moroniego, która jest jej ukoronowaniem”¹. Kiedy Prezydent Joseph Fielding Smith wypowiedział modlitwę poświęcającą Świątynię Ogden w Utah, poświęcił „fontanny, ściany, podłogi, sufity, wieżę i wszystkie elementy budowli”, modląc się o ochronę „wszystkich części mechanicznych, przewodów i opraw oświetleniowych, a także systemu wentylacji i wind oraz wszystkiego, co jest związane z tym budynkiem”².

Jestem wdzięczny za to, że Pan daje natchnienie Swoim prorokom, aby poświęcali wszystkie elementy każdej świątyni. Chociaż zawiasy drzwiowe czy oprawy oświetleniowe mają mniejsze znaczenie niż ołtarz w pokoju zapieczętowań, te mniejsze elementy przyczyniają się do wypełnienia ostatecznego celu świątyni — otrzymania wyniesienia.

Dzięki jednemu z tych mniej znaczących elementów nauczyłem się pewnej ważnej lekcji. Któregoś dnia byłem w Świątyni Salt Lake, przygotowując się do wyjścia z przebieralni po udziale w jednym z obrzędów za zmarłych. Widząc fontannę do picia, uświadomiłem sobie, że byłem spragniony, więc nachyliłem się po szybki łyk wody. Przyszło mi do głowy takie natchnienie:

Pijesz tę wodę w świątyni, ale czy naprawdę czerpiesz żywą wodę, która jest tutaj dostępna?

To nie było potępienie pełne chłosty, tylko delikatne upomnienie i pytanie przenikające duszę.

Moja odpowiedź na nie była odmowna. Nie czerpałem w pełni ze świątynnego źródła wody żywej. Musiałem przyznać, że kilka minut wcześniej, kiedy brałem udział w obrzędzie za osobę zmarłą, mój umysł gdzieś błądził. Chociaż wykonałem dobrą pracę za ludzi, którzy potrzebowali mojej pomocy, to nie pozwoliłem sobie na otrzymanie pomocy, jakiej sam potrzebowałem.

Teraz za każdym razem kiedy idę do świątyni, podchodzę do fontanny do picia i zatrzymuję się na łyk wody. Zadaję sobie pytanie, jak głęboko czerpię z fontanny wody żywej. Moja odpowiedź brzmi: Wciąż niewystarczająco głęboko. Jednak moje pragnienie wzrasta.