Misja i posługa Jezusa Chrystusa

Jego misją było Zadośćuczynienie. Ta misja należała wyłącznie do Niego. Zrodzony z matki śmiertelniczki i nieśmiertelnego Ojca był jedynym, który mógł dobrowolnie oddać Swe życie, a potem ponownie je wziąć (zob. Ew. Jana 10:14–18). Pełne chwały skutki Jego Zadośćuczynienia są nieskończone i wieczne. Odebrał śmierci jej żądło i uczynił przelotnym smutek, jaki niesie ze sobą grób (zob. I List do Koryntian 15:54–55). Jeszcze przed Stworzeniem i Upadkiem było wiadomo, że to na Nim spoczywa odpowiedzialność za Zadośćuczynienie. Miało ono nie tylko zapewnić zmartwychwstanie i nieśmiertelność całemu rodzajowi ludzkiemu, ale także umożliwić nam otrzymanie przebaczenia za nasze grzechy — według ustanowionych przez niego warunków. W ten sposób Zadośćuczynienie otworzyło drogę ku temu, abyśmy mogli na wieczność połączyć się z Nim i naszymi rodzinami. To właśnie nazywamy życiem wiecznym — największym darem, jaki Bóg dał człowiekowi (zob. NiP 14:7).

Nikt inny nie mógł dokonać Zadośćuczynienia. Żaden inny człowiek, choćby posiadał największe bogactwa i władzę, nie mógłby zbawić ani jednej duszy — nawet swojej własnej (zob. Ew. Mateusza 19:24–26). Od żadnego innego człowieka nie będzie wymagane, by przelał krew za wieczne zbawienie drugiej istoty ludzkiej, nikt nie otrzyma też na to przyzwolenia. Jezus dokonał tego „raz na zawsze” (List do Hebrajczyków 10:10).

Choć Zadośćuczynienie miało miejsce w czasach Nowego Testamentu, wydarzenia opisywane w Starym Testamencie wielokrotnie prorokują o jego znaczeniu. Adam i Ewa otrzymali przykazanie, by składać ofiary „na podobieństwo ofiary Jednorodzonego Syna” (Mojżesz 5:7). W jaki sposób? Przelewając krew. Na podstawie własnego doświadczenia potwierdzili prawdę fragmentu pisma, który mówi, że „życie ciała jest we krwi” (III Ks. Mojżeszowa 17:11).

Lekarze wiedzą, że kiedy krew przestaje dopływać do któregoś z narządów, zaczynają się problemy. Jeśli zaburzony zostanie dopływ krwi do kończyny, może wywiązać się gangrena. Jeśli zahamowany zostanie dopływ krwi do mózgu, może dojść do udaru. Jeśli krew nie przepływa normalnie przez tętnicę wieńcową, może dojść do ataku serca. Jeśli zaś nie powstrzymamy krwotoku, doprowadzi on do zgonu.

Adam i Ewa oraz kolejne pokolenia uczyli się, że za każdym razem, kiedy przelewają krew zwierzęcia, odbierają mu życie. W ofierze nie mogło być składane jakiekolwiek zwierzę. Musiało być ono jednoroczne i bez skazy (zob. na przykład II Ks. Mojżeszowa 12:5). Wymogi te miały symbolizować ostateczną ofiarę niepokalanego Baranka Bożego.

Adam i Ewa otrzymali przykazanie: „Przeto wszystko, co czynisz, robić będziesz w imię Syna i pokutować będziesz i wzywać Boga w imię Syna po wieki wieków” (Mojżesz 5:8). Od tego dnia aż do połowy czasów, ofiary ze zwierząt były składane na podobieństwo ostatecznego Zadośćuczynienia Syna Bożego.

Dokonane Zadośćuczynienie, ta największa i ostateczna ofiara, wypełniło prawo Mojżesza (zob. Alma 34:13–14) i zakończyło składanie ofiar ze zwierząt, wedle którego „życie ciała [było] we krwi” (III Ks. Mojżeszowa 17:11). Jezus wyjaśnił, jak elementy starożytnych ofiar zostały wypełnione w Zadośćuczynieniu i w jakim sensie symbolizuje je sakrament. Zwróćcie ponownie uwagę na odniesienia do życia, ciała i krwi:

„Na to rzekł im Jezus: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, jeśli nie będziecie jedli ciała Syna Człowieczego i pili krwi jego, nie będziecie mieli żywota w sobie.

Kto spożywa ciało moje i pije krew moją, ten ma żywot wieczny, a ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym” (Ew. Jana 6:53–54).

Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa cała ludzkość — wszyscy, którzy zechcą — zostanie odkupiona. Zbawiciel zaczął przelewać Swą krew za ludzkość nie na krzyżu, ale w ogrodzie Getsemane. To tam wziął na siebie ciężar grzechów wszystkich, którzy kiedykolwiek żyli i żyć będą na tym świecie. Pod tym ogromnym brzemieniem krwawił ze wszystkich porów (zob. NiP 19:18). Agonia Zadośćuczynienia dopełniła się na krzyżu na Kalwarii.

Znaczenie Zadośćuczynienia podsumował Prorok Józef Smith. Powiedział: „Podstawowymi zasadami naszej religii są świadectwa Apostołów i Proroków dotyczące Jezusa Chrystusa, faktu, że On umarł, został pochowany i powstał trzeciego dnia, i że wstąpił do niebios; a wszystkie inne rzeczy, które dotyczą naszej religii, stanowią jedynie dodatek do tych zasad”¹.

Mając to upoważnienie, z głęboką wdzięcznością o Nim nauczam i świadczę.

Drugim dalekosiężnym celem doczesnego życia Pana było służenie nam przykładem. To przykładne życie było Jego doczesną posługą. Składały się na nie Jego nauki, przypowieści i kazania. Obejmowało ono Jego cuda, pełną miłości dobroć i cierpliwość wobec dzieci ludzkich (zob. 1 Nefi 19:9). Składało się na nie miłosierne korzystanie z upoważnienia kapłańskiego. Jego częścią był prawy gniew, gdy potępiał grzech (zob. List do Rzymian 8:3) oraz gdy wywracał stoły handlarzy (zob. Ew. Mateusza 21:12). Zaliczały się też do niego Jego cierpienia. Szydzono z Niego, przeklinano, wyrzekł się Go Jego własny lud (zob. Mosjasz 15:5), jeden z uczniów Go zdradził, a inny się Go zaparł (zob. Ew. Jana 18:2–3, 25–27).

Choć dzieła Jego posługi były wspaniałe, nie jest On jedynym, który dokonywał takich rzeczy. Liczba ludzi, którzy mogą podążać za przykładem Jezusa, jest nieograniczona. Podobnych aktów dokonywali i dokonują Jego prorocy i apostołowie oraz reszta jego upoważnionych sług. Wielu cierpiało z Jego powodu prześladowania (zob. Ew. Mateusza 5:10; 3 Nefi 12:10). W naszych czasach znamy braci i siostry, którzy szczerze się trudzą — nawet płacąc za to wysoką cenę — by naśladować przykład Pana.

Tak właśnie powinno być. Tego pragnie dla nas On. Pan poprosił, abyśmy podążali za Jego przykładem. Jego wezwanie jest jasne:

• „Jakimi ludźmi powinniście być? […] na moje podobieństwo” (3 Nefi 27:27; zob. także 3 Nefi 12:48).

• „Pójdźcie za mną, a zrobię was rybakami ludzi” (Ew. Mateusza 4:19).

• „Albowiem dałem wam przykład, byście i wy czynili, jak Ja wam uczyniłem” (Ew. Jana 13:15; zob. także Ew. Jana 14:6).

Te i inne podobne fragmenty w pismach świętych nie zostały zapisane jako sugestie. To boskie imperatywy! Mamy podążać za Jego przykładem!

Aby mocniej rozbudzić w sobie pragnienie, by kroczyć Jego śladami, rozważmy pięć aspektów Jego życia, które możemy naśladować.

Tych pięć aspektów Jego posługi możemy odnieść do własnego życia. Z całą pewnością najlepszym dowodem naszego uwielbienia dla Jezusa jest Jego naśladowanie.

Kiedy zaczniemy uświadamiać sobie, kim jest Jezus i co dla nas uczynił, możemy zrozumieć, choć w niewielkim stopniu, sens pierwszego wielkiego przykazania: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, i z całej myśli swojej, i z całej siły swojej” (Ew. Marka 12:30). Innymi słowy, wszystkie nasze myśli i słowa powinny być przepojone miłością do Niego i do Jego Ojca.

Zadajcie sobie pytanie: „Czy jest ktoś, kogo kocham bardziej niż Pana?”. Następnie porównajcie swoją odpowiedź z normami, jakie ustanowił Pan:

• „Kto miłuje ojca albo matkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien”.

• „Kto miłuje syna albo córkę bardziej niż mnie, nie jest mnie godzien” (Ew. Mateusza 10:37).

Miłość do rodziny i przyjaciół, choć jest wspaniała, staje się znacznie głębsza, kiedy wypływa z miłości do Jezusa Chrystusa. Miłość rodziców do dzieci dzięki Niemu zyskuje na znaczeniu w tym i w przyszłym świecie. Wszystkie więzy miłości są w Nim wyniesione. Miłość naszego Ojca w Niebie i Jezusa Chrystusa daje nam oświecenie, natchnienie i motywację, by kochać bliźnich w bardziej podniosły sposób.

Obrzędy zapewniają skupienie na służbie o wiecznym znaczeniu. Rodzice powinni się zastanowić, jaki kolejny obrzęd czeka każde z ich dzieci. Nauczyciele domowi powinni rozważać, jaki kolejny obrzęd jest potrzebny rodzinom, którym służą.

Przykład modlitwy Zbawiciela przypomina nam, że osobista modlitwa, rodzinna modlitwa i wykonywanie naszych zadań w Kościele w duchu modlitwy powinny być częścią naszego życia. Poznawanie i wykonywanie woli Ojca daje wielką duchową siłę i pewność (zob. NiP 121:45). Pragniemy być po stronie Pana.

Wiedza „o wszystkim, jak rzeczywiście jest i jak rzeczywiście się stanie” (Jakub 4:13) pozwala nam działać według zasad prawdy i doktryny. Pozwala ona zmieniać nasze zachowanie na lepsze. Działania, których motorem są zachcianki i emocje, zastąpią uczynki powodowane rozumem i prawością.

Zobowiązanie, by wytrwać do końca, oznacza, że nie będziemy prosić o zwolnienie z powołania do służby. Oznacza, że wytrwale będziemy dążyć do właściwego celu. Oznacza, że nigdy nie skreślimy bliskiej osoby, która zbłądziła. Oznacza ono również, że zawsze będziemy cenić nasze wieczne związki, nawet w obliczu choroby, niepełnosprawności czy śmierci.

Z całego serca modlę się, aby mający moc odmieniania ludzi wpływ Pana, odcisnął ślad na waszym życiu. Jego misja i służba mogą błogosławić nas wszystkich teraz i po wsze czasy.