We namen het pad

Afbeelding

illustration for lds voices

In het laatste werkgebied van mijn zending, werkten mijn collega en ik in twee dorpjes in het binnenland van de Braziliaanse deelstaat São Paulo. Tussen de twee dorpjes bevond zich een korte weg door het bos die we nog nooit hadden genomen omdat we die gevaarlijk vonden en we er bovendien niet verwachtten er iemand te ontmoeten.

Op een middag naderden we het pad toen de Heilige Geest me ingaf dat we het bos in moesten gaan. Ik keek ouderling Andrade aan en vertelde hem over mijn ingeving. Hij zei dat hij die ook had gehad.

Kort nadat we ons op het onbekende pad hadden begeven, zagen we een vrouw op ons af lopen. Het was een nauw pad, en toen we haar inhaalden, zagen we dat ze huilde.

Toen ze opkeek, nodigde ze ons uit om met haar mee naar huis te gaan, waar we kennismaakten met haar man. We begonnen het geïnteresseerdeechtpaar meteen in het evangelie te onderwijzen. Enkele weken later nodigden we ze uit om zich te laten dopen. We waren enthousiast toen ze die uitnodiging bereidwillig aannamen, want het was een jaar geleden dat er iemand in de wijk gedoopt was. We waren dankbaar dat we gehoor hadden gegeven aan de ingeving om die dag het pad te nemen.

Kort voor hun doop zei de vrouw echter dat ze ons moest spreken. Ze zei dat ze al jaren regelmatig dezelfde droom had. In haar droom was ze aan het wachten in het centrum van São Paulo. Een oudere man kwam op haar af en zei dat twee jongemannen haar leven zouden veranderen. Ze zag vervolgens twee jongemannen naderen, maar daar kwam haar droom altijd ten einde.

Enkele weken geleden was ze op een dag de vloer in haar woning aan het vegen toen een stem tegen haar zei dat er twee jongemannen aan kwamen en dat ze meteen naar het bospad moest gaan waar we haar voor het eerst waren tegengekomen. Ze begreep de ingeving niet, maar wilde graag weten wat haar droom betekende, dus liet ze haar bezem achter en liep het bospad op.

Onder het lopen zag ze in gedachten de beelden uit haar droom alsof ze een film aan het bekijken was, en de film eindigde met een blik op de gezichten van de twee jonge mannen. Ze zag ook dat ze allebei een zwart naamplaatje droegen. Even later, zei ze, verschenen ouderling Andrade en ik voor haar op het pad. Ze werd door emotie overmand en kon alleen nog maar huilen.

Als ik nu terugdenk aan die heilige ervaring, voel ik de Geest weer en zie ik nogmaals in gedachten dat betraande gezicht van die zuster die het evangelie aanvaardde. Gelukkig luisterden mijn collega en ik vol moed goed genoeg naar onze ingevingen om het pad te nemen waar de Heer ons die dag wilde hebben.