Zdeterminowana, by zrezygnować

Obraz

playing piano

Wpadłam do domu, a łzy zalewały mi oczy po kolejnej rozczarowującej lekcji gry na pianinie. Był to czwarty rok nauki i z ledwością potrafiłam zagrać poprawnie „Wlazł kotek na płotek”. Moja nauczycielka starała się powiedzieć coś pozytywnego na temat mojej okropnej gry, ale ja tylko czułam się gorzej. Moi rodzice opłacali lekcje gry na pianinie, których nie chciałam i co do których nie miałam złudzeń.

Chciałam, żeby rodzice pozwolili mi zrezygnować. „Proszę — błagałam. — Zrobię co tylko chcecie. Jak mam was przekonać?”.

Kiedy omówili tę sprawę na osobności, powiedzieli: „Jeśli nauczysz się 50 hymnów, pozwolimy ci zrezygnować”.

Natychmiast zaczęłam ćwiczyć. Tak bardzo chciałam zrezygnować, że byłam gotować poświęcać na grę dodatkowy czas. Opanowanie pierwszego hymnu „Dziękujemy Ci, Boże, za proroka” (Hymny oraz pieśni dla dzieci, str. 47) zajęło mi niemal miesiąc. Nadal chciałam zrezygnować, więc wciąż ćwiczyłam.

I stała się ciekawa rzecz: coraz łatwiej było mi nauczyć się kolejnych hymnów. Przez cały tydzień czułam się szczęśliwsza. Złapałam się na tym, że nuciłam sobie hymny w ciągu dnia i głośniej śpiewałam podczas spotkania sakramentalnego.

W końcu przestałam liczyć, ile hymnów już znam. Kiedy coraz lepiej radziłam sobie z grą na pianinie, zdałam sobie sprawę, że mogę nauczyć się gry hymnu niemal doskonale w zaledwie 30 minut.

Gdy w końcu je podliczyłam, okazało się, że umiem grać dużo więcej niż 50 hymnów. I nie było już mowy o zrezygnowaniu z lekcji pianina. Byłam coraz bardziej pewna siebie, jeśli chodzi o grę, i odczuwałam moc hymnów w swoim życiu.

Hymny są jak pisma święte — mówią prawdę. Kiedy gram hymny, czuję, jakbym zanurzała się w pismach świętych. Nauka gry hymnów była jak rozrusznik w budowaniu mojego świadectwa i poznawaniu prawdy. Zauważyłam, że słowa różnych hymnów pomagają mi przejść przez każdy dzień. Gra na pianinie wzmocniła moje świadectwo i otworzyła przede mną drzwi — bez względu na to, gdzie pójdę.