ใจหลายดวงถูกทิ่มแทงเป็นแผลลึก: เข้าใจการกระทำทารุณกรรมในครอบครัว

“เขาใช้ลิ้นของเขาในการล่อลวง พิษงูร้ายอยู่ใต้ริมฝีปากของเขา … ปากของพวกเขาเต็มไปด้วยคำแช่งด่าอันขมขื่น” (โรม 3:13–14)

ชายคนหนึ่งมาพบผมเพื่อรับการบำบัดขัดกับความประสงค์ของภรรยาผู้เย้ยหยันที่เขา “ต้องการความช่วยเหลือ” ที่โบสถ์เธอเป็นมิตรและจริงใจ แต่ที่บ้านความเย็นชาของเธอปวดแสบเหมือนแส้หวด เธอวิพากษ์วิจารณ์รายได้ของเขาและเรียกอาชีพสอนของเขาว่าเป็น “งานของผู้หญิง” เธอบอกลูกชายเธอว่า “แม่หวังว่าลูกจะไม่กลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวเหมือนพ่อ” และโทรศัพท์หาคุณแม่ของเธอทุกวันซึ่งระหว่างนั้นเธอจะดูถูกสามีของพวกเธอให้กันฟัง คนชอบวิพากษ์วิจารณ์รู้สึกว่าการทำให้เกิดความเจ็บปวดเป็นเรื่องสมควรแล้วและ “ชอบให้คนอื่นๆ ทนทุกข์” (หลักคำสอนและพันธสัญญา 121:13) สมาชิกครอบครัวเหล่านี้ฝ่าฝืนพระบัญชาของพระเยซูที่ว่า “อย่าพิพากษา” และ “อย่าตัดสินลงโทษ” (ลูกา 6:37) เมื่อพวกเขาดูแคลน แสดงความรังเกียจ หรือเหยียดหยาม

“ท่านถูกครอบงำด้วยวิญญาณที่พูดเท็จ, และท่านไม่เอาใจใส่พระวิญญาณของพระผู้เป็นเจ้า” (แอลมา 30:42)

การหลอกลวงพบเห็นทั่วไปในการกระทำทารุณกรรมเมื่อผู้กระทำผิดกลบเกลื่อนการกระทำของตน โทษคนอื่น และบิดเบือนคำพูด นี่ทำให้เหยื่อสับสน ตามที่ผู้เข้าร่วมการวิจัยของผมคนหนึ่งอธิบายว่า “[สามีดิฉันจะ] สติแตกแล้วก็ขอโทษ และพูดต่อจากนั้นว่า ‘ยังไงก็ความผิดของคุณอยู่ดี’ … พูดแบบนั้นไปเรื่อยๆ จนดิฉันเริ่มเชื่อ”⁶ การปฏิเสธความจริงเช่นนี้ของอีกฝ่ายเรียกว่าการล้างสมอง และนั่นทำให้เหยื่อสับสนและไม่มั่นใจกับความจำและความเห็นของตน การล้างสมองเหมือนการหลอกลวงแบบอื่นคือใช้เพื่อคุมการสนทนาและทำการเสแสร้ง

คนที่กระทำทารุณกรรมผู้อื่นไม่ยอมรับอย่างหนักแน่นว่าตนทำร้ายผู้อื่นแต่มักจะอ้างว่าตนเป็นเหยื่อ เมื่อเจนนาแสดงความไม่สบายใจที่เจควิพากษ์วิจารณ์พ่อแม่เธอ เขาโกรธและยืนกรานว่าเธอ “ดูหมิ่น” เขา เจคอยู่ในกลุ่ม “คนเหล่านั้นที่ป่าวร้องการล่วงละเมิด … และพวกเขาเองเป็นลูกของความไม่เชื่อฟัง” (หลักคำสอนและพันธสัญญา 121:17) เขาไม่เพียงส่งเสริมเรื่องเท็จของตนเท่านั้นแต่ไม่พอใจความจริงด้วย⁷

ภาพ

man with head in hands

“ยอมรับความผิดพลาดของลูกและความผิดนั้นที่ลูกทำไป” (แอลมา 39:13)

คนอ่อนน้อมถ่อมตนรู้สึกเสียใจที่ทำร้ายผู้อื่น กลับใจ และทำดีขึ้น คนที่กระทำทารุณกรรมขัดขืนเสียงร้องของมโนธรรมด้วยข้อแก้ตัว ตามที่ผู้เข้าร่วมการวิจัยคนหนึ่งของผมจำได้ “ผมรู้สึกแย่มากกับการกระทำทารุณทางร่างกาย แต่ต่อมาผมจะคิดว่าจะไม่เกิดขึ้นถ้าเธอจะแค่หุบปาก” “โทมนัส [ของเขา] หาใช่เพื่อการกลับใจ” (มอรมอน 2:13) แทนที่จะกลับใจ เขากลับโกรธแค้นและโทษคนอื่น

ในการบำบัด ผมเคยบอกภรรยาคนหนึ่งว่าผมไม่เคยเห็นเธอแสดงความเสียใจตามพระประสงค์ของพระเจ้าที่เธอวิพากษ์วิจารณ์สามีมาหลายปี คำตอบของเธอไม่ใช่ความเสียใจแต่เป็นความโกรธ “อ๋อ นี่เป็นอีกอย่างที่ดิฉันจะไม่ทำ!” คนกระทำทารุณกรรมปฏิเสธความรับผิดชอบ ขี้โมโห และเข้าข้างตัวเอง พวกเขาขุ่นเคืองง่ายกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

“จงถือว่าคนอื่นดีกว่าตัวด้วยใจถ่อม” (ฟีลิปปี 2:3)

ความจองหองรวมถึงการหลงตัวเองและเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ชายคนหนึ่งตะคอกใส่ภรรยากับลูกทุกครั้งที่เขาคิดว่าคนเหล่านั้น “ไม่เคารพ” เขา ถ้าความเห็นของคนเหล่านั้นไม่ตรงกับของเขา แสดงว่ากำลัง “หมิ่น” เขา หรือ “ไม่เชื่อฟัง” ความจองหองคือชิงดีชิงเด่น จ้องจะใช้อำนาจและเอาชนะ ในทางกลับกัน ครอบครัวที่ดีจะร่วมมือกัน มีดุลยภาพของความยุติธรรม และสมาชิก “ปฏิบัติต่อกันอย่างเที่ยงธรรม” (4 นีไฟ 1:2) คู่สมรสควรเป็นหุ้นส่วนเท่าๆ กัน⁸ แต่ละฝ่ายมีสิทธิ์พูดและความเห็นของพวกเขามีค่า

“เมื่อเรา … ใช้การควบคุมหรืออำนาจการปกครองหรือการบังคับจิตวิญญาณของลูกหลานมนุษย์, … สวรรค์ย่อมถอนตัว” (หลักคำสอนและพันธสัญญา 121:37)

แม้เราเห็นค่าของสิทธิ์เสรี แต่น่าแปลกที่บ่อยครั้งสมาชิกครอบครัวบอกกันบ่อยเหลือเกินว่าต้องคิด รู้สึก และทำอย่างไร บางคนถึงกับควบคุมผ่านการข่มขวัญ การทำให้อาย การถอนความรัก หรือการข่มขู่ สามีคนหนึ่งมีความคาดหวังตายตัวว่าภรรยาควรเตรียมอาหารเช้าทุกวันตามเวลา ทำตามที่เขาขอ และฟัง “ข้อกังวล” ของเขาซึ่งมักเกี่ยวกับวิธีที่เธอจะปรับปรุงได้ดีขึ้น เขาสอนเธอเรื่องการใช้จ่ายและโกรธถ้าเธอไม่ตอบข้อความของเขาทันที

มารดาอีกคนหนึ่งแสดงความผิดหวังทุกครั้งที่ลูกสาววัยรุ่นทำหน้าเศร้าหรือไม่ดำเนินชีวิตตามมาตรฐานของมารดา ถ้าไม่บรรลุความคาดหวัง หรือถ้าสามีเธอแสดงความกังวล เธอจะปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเย็นชา

ภาพ

holding hands