Ojciec Niebieski pragnie naszego powrotu

Jakże jesteśmy błogosławieni jako święci w dniach ostatnich, wiedząc o tym, że ewangelia została przywrócona. Plan zbawienia naprawdę jest „wielkim planem szczęścia” (Ks. Almy 42:8). Dla osób oddanych i wiernych Bogu zawiera on obietnicę wiecznej nagrody w obecności Boga.

Jak zostało objawione w Doktrynie i Przymierzach, niemal wszystkie dzieci Ojca Niebieskiego wejdą do królestwa chwały. Dzięki Zadośćuczynieniu Zbawiciela ci, którzy wyjdą „w zmartwychwstaniu sprawiedliwych” (Doktryna i Przymierza 76:17), będą udoskonaleni i odziedziczą chwałę celestialną.

Większość członków Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich akceptuje tę doktrynę. Niestety, niektórzy mogą nie wierzyć w to, że odnosi się do nich osobiście. Popełniają błędy. Ich duchowy rozwój, choć stały, jest powolny. Zastanawiają się, czy kiedykolwiek będą wystarczająco dobrzy, aby wstąpić do królestwa celestialnego.

Jeśli znajdujecie się w tej grupie, pamiętajcie słowa Pana skierowane do innej grupy wierzących: „Podnieście głowy i nabierzcie otuchy, albowiem pamiętam przymierze, które ze mną zawarliście” (Ks. Mosjasza 24:13).

Bóg kocha nas i chce, abyśmy wszyscy powrócili do Jego obecności. Jesteście prawdopodobnie dalej, niż myślicie, na drodze prowadzącej z powrotem do Ojca Niebieskiego.

Obraz

woman resting her head in her hands

W Doktrynie i Przymierzach, w rozdziale 76., Pan objawia, w jaki sposób Jego dzieci mogą odziedziczyć królestwo celestialne. Jeśli jesteście członkami Kościoła i macie świadectwo, podjęliście już swoją wędrówkę tą ścieżką, jak opisano to w Doktrynie i Przymierzach:

• Musimy przyjąć „świadectwo Jezusa” i uwierzyć „w Jego imię” (werset 51.).

• Musimy zostać ochrzczeni poprzez zanurzenie (zob. werset 51.).

• Musimy „otrzymać Ducha Świętego przez nałożenie rąk” przez osobę posiadającą upoważnienie kapłańskie (werset 52.).

Jednakże wykonanie pozostałych kroków zajmuje całe życie i niektórzy członkowie czują zniechęcenie, kiedy upadają. Wszyscy pracujemy nad spełnieniem poniższych wymagań. Dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa, możemy wszyscy im sprostać:

• Przestrzegajcie przykazań i zostańcie „obmyci i oczyszczeni ze wszystkich swoich grzechów” (werset 52.).

• Bądźcie „przepełnieni wiarą” (werset 53.).

• Bądźcie „zapieczętowani przez Świętego Ducha obietnicy” (werset 53.), który jest Duchem Świętym świadczącym „Ojcu, że [nasze] obrzędy niezbędne do zbawienia zostały dokonane we właściwy sposób i że związane z nimi przymierza zostały dochowane”¹. Ojciec obiecuje to zapieczętowanie wszystkim, „którzy są sprawiedliwi i oddani” (werset 53.).

„Sprawiedliwi i oddani”, jak oświadczył Prezydent Ezra Taft Benson (1899–1994), to „trafne określenie ludzi, którzy są dzielni w świadectwie o Jezusie. Są odważni, broniąc prawdy i prawości. Są to członkowie Kościoła, którzy rozwijają swoje powołania w Kościele (zob. DiP 84:33), płacą dziesięcinę i ofiary, żyją w czystości moralnej, popierają swoich przywódców kościelnych słowem i czynem, zachowują świętość dnia sabatu i przestrzegają wszystkich przykazań Boga”².

Uzyskanie najwyższego stopnia królestwa celestialnego, które jest często określane mianem wywyższenia, oznacza jeden ostateczny wymóg. Musimy zawrzeć „nowe i wieczne przymierze małżeństwa” (Doktryna i Przymierza 131:2), co odbywa się w świątyni na mocy właściwego upoważnienia kapłańskiego. Wiemy, że zgodnie z miłosiernym planem naszego Ojca błogosławieństwa celestialne będą dostępne w przyszłym życiu osobom, które nie miały możliwości przyjęcia obrzędu zapieczętowania świątynnego w tym życiu, ale pozostały wierne Bogu do końca swych dni.

Z Księgi Mormona dowiadujemy się, że wszystkie dzieci Boga, które przestrzegają Jego przykazań i są Mu wierne bez względu na okoliczności życia, będą błogosławione i „zostaną [przyjęte] w niebie, aby tam przebywać z Bogiem w stanie niekończącego się szczęścia” (Ks. Mosjasza 2:41). W pełnym miłosierdzia i miłości planie zbawienia naszego Ojca Niebieskiego zawsze jest dla nas nadzieja.

Obraz

man praying

Zdjęcie — Hyun Lee

Nasz umiłowany prorok, Prezydent Russell M. Nelson, nauczał: „Pan nie oczekuje od nas doskonałości na tym etapie naszego wiecznego postępu. Oczekuje jednak, że będziemy coraz bardziej czyści. Codzienna pokuta jest ścieżką do czystości, a czystość przynosi moc”³.

Prezydent Nelson powiedział również, że „postępując lepiej i stając się lepszymi każdego dnia”, zyskujemy „wzmacniającą siłę”⁴. Kiedy używamy tej wzmacniającej siły przeciwko naturalnemu mężczyźnie lub kobiecie (zob. Ks. Mosjasza 3:19), idziemy naprzód po ścieżce prowadzącej z powrotem do naszego Ojca.

Ponieważ żadna nieczysta rzecz nie może przebywać w obecności Boga (zob. Ks. Mojżesza 6:57), codziennie pracujemy nad autentyczną duchową przemianą — w naszych myślach, naszych pragnieniach i naszym zachowaniu. Mówiąc słowami Apostoła Pawła, dążymy do tego, aby stawać się nowymi istotami w Chrystusie, stopniowo zastępując to, co w nas stare, nowym (zob. II List do Koryntian 5:17). Ta zmiana przychodzi słowo po słowie, kiedy każdego dnia staramy się być nieco lepsi.

Podążanie za Zbawicielem poprzez staranie się, aby stać się takimi jak On, jest procesem wymagającym osobistych wyrzeczeń, który wyjaśnił On jako wzięcie swojego krzyża (zob. Ew. Mateusza 16:24–26). Bierzemy swój krzyż, gdy:

• Kontrolujemy nasze pragnienia, upodobania i zamiłowania.

• Cierpliwie poddajemy się „wszystkiemu, co Pan uważa za stosowne na [nas] nałożyć” (Ks. Mosjasza 3:19).

• Wyrzekamy się wszelkiej bezbożności (zob. Ks. Moroniego 10:32).

• Poddajemy naszą wolę woli Ojca, jak czynił to Zbawiciel.

A co robimy, kiedy się potykamy? Zwracamy się do naszego Ojca i prosimy Go, by wykorzystał „zadość czyniącą krew Chrystusa, abyśmy mogli otrzymać przebaczenie naszych grzechów” (Ks. Mosjasza 4:2). Ponownie staramy się przezwyciężyć słabości i porzucić grzech. Modlimy się o łaskę, o „moc do działania i duchowe uzdrowienie” Jezusa Chrystusa⁵. Podejmujemy nasz krzyż i wznawiamy naszą podróż, jakkolwiek długą i ciężką, do ziemi obiecanej Ich obecności.

Nasza nieśmiertelność i życie wieczne to dzieło i chwała Boga (zob. Ks. Mojżesza 1:39). Nasza praca, aby osiągnąć tę chwałę, polega między innymi na tym, byśmy — póki jesteśmy na ziemi — z odwagą trwali w naszym świadectwie.

Prorok Józef Smith ujrzał w wizji, że ludzie wierni Bogu „przemogą wszystko” (Doktryna i Przymierza 76:60). Później oświadczył: „Wszystkie trony i państwa, księstwa i moce będą objawione i nadane tym wszystkim, którzy dzielnie wytrwali dla ewangelii Jezusa Chrystusa” (Doktryna i Przymierza 121:29).

Kiedy ufamy tym obietnicom, nie poniechamy siebie, najbliższych osób czy innych dzieci Boga. Dołożymy starań, aby czynić to co w naszej mocy i pomagać innym ludziom w czynieniu tego samego. Nikt z nas sam z siebie nigdy nie będzie wystarczająco dobry, aby być zbawionym w królestwie celestialnym, jednak dzięki „[zasługom i miłosierdziu, i łasce] Świętego Mesjasza” (II Ks. Nefiego 2:8) to błogosławieństwo jest w naszym zasięgu.

Kiedy pozostaniemy wierni Bogu, świadczę, że odziedziczymy „niekończące się szczęście” w obecności Ojca i Syna. „Och, pamiętajcie, pamiętajcie, że te rzeczy są prawdziwe, albowiem Pan Bóg to powiedział” (Ks. Mosjasza 2:41).