Jak możemy podejść do tematu przemocy

Jako ofiara¹ przemocy, nie jesteś winny popełnienia przemocy, której doświadczyłeś, ani nie potrzebujesz niczyjego wybaczenia za czyny, których ktoś dopuścił się względem ciebie. Możesz się zastanawiać, w jaki sposób Zbawiciel może przyczynić się do twojego uzdrowienia. Możesz myśleć, że zadość czyniąca ofiara Zbawiciela dotyczy jedynie osób, które grzeszą i potrzebują odpokutować.

W jaki więc sposób Zbawiciel pomaga tobie? Ze względu na Swą ofiarę On rozumie twoją sytuację. Zbawiciel odczuwa boską empatię. Choć być może nie rozumiemy dokładnie, w jaki sposób Zbawiciel mógł czuć cały nasz ból, możemy mieć wiarę, że On rozumie w doskonały sposób każdego mężczyznę, kobietę i dziecko (zob. II Ks. Nefiego 9:21). On może dać spokój i siłę, by ruszyć naprzód².

Poprzez Zadośćuczynienie Zbawiciel pomaga osobom, które zostały zranione. On może pomóc, „uzdrawiając nas i rekompensując nam wszelkie cierpienia, których niewinnie doświadczamy”³.

Bez względu na to, kiedy lub jak winowajca odpowie za swe czyny, „miejcie pewność, że Doskonały Sędzia, Jezus Chrystus, który posiada doskonałą wiedzę na temat wszystkich szczegółów, pociągnie wszystkich ciemięzców do odpowiedzialności za każdy nieprawy czyn”⁴. Wiedz także, że ci, którzy „molestują współmałżonka albo potomstwo […], pewnego dnia odpowiedzą za to przed Bogiem”⁵.

Obraz

priesthood leader talking to a young man

Wszyscy przywódcy i nauczyciele, którzy pracują z młodzieżą i dziećmi, muszą odbyć szkolenie on-line pt. „Ochrona dzieci i młodzieży”⁶.

Żaden przywódca kościelny nie powinien nigdy lekceważyć doniesienia o przemocy ani doradzać członkowi Kościoła, aby nie zgłaszał popełnienia przestępstwa⁷. Przywódcy i członkowie Kościoła powinni wypełniać wszelkie prawne obowiązki związane ze zgłaszaniem przemocy władzom cywilnym. Jednakże w różnych obszarach obowiązują różne przepisy dotyczące zgłaszania przestępstw. W niektórych obszarach stosowany jest wymóg, aby to osoba duchowna kontaktowała się z organami ścigania, a w innych obszarach jest to zabronione.

Ważne jest, aby przywódcy rozumieli, że ofiarom przemocy może być trudno zaufać innym ludziom — szczególnie tym, którzy zajmują pozycje przywódcze. Sytuacja może być emocjonalnie zawiła. Trudność osoby skrzywdzonej w mówieniu o tym, co ją spotkało, może nie mieć z wami osobiście nic wspólnego. Spotykanie się z przywódcami sam na sam może wydawać się przerażające z punktu widzenia ofiary przemocy. Osoby poszkodowane mogą prosić zaufanego dorosłego, aby im towarzyszył, kiedy spotykają się z przywódcami kapłańskimi⁸.

Bez względu na to, kiedy ktoś doznał przemocy, ta osoba może skorzystać ze wsparcia i profesjonalnej pomocy. Większość ofiar dobrzeje najszybciej, gdy ich uczucia zostają uznane, gdy czują się bezpieczne i chronione, kiedy czują, że ktoś im wierzy, i kiedy rozumieją, w jaki sposób przemoc na nie wpłynęła. Wsparcie może im pomóc odnaleźć spokój i sprawić, że nie będą się czuć osamotnieni, gdy będą starać się o uzdrowienie⁹.

Opowiadanie się przeciwko przemocy bez względu na to, kogo ona dotyczy, powinno być normą. Kiedy oprawcy zajmują stanowiska przywódcze i cieszą się zaufaniem, przemoc jest poważniejszą przewiną i może być bardziej krzywdząca dla ofiary. Osoby na odpowiedzialnym stanowisku, wykorzystujące bliźnich, powinny zostać pociągnięte do większej odpowiedzialności, gdyż naruszyły zaufanie ofiary. Kościół wyznaje zasadę braku tolerancji względem przemocy i odnosi się to szczególnie do osób pełniących odpowiedzialne stanowiska przywódcze.

Choć historie o wykorzystywaniu przez osoby dzierżące władzę bardziej przykuwają uwagę mediów, ofiary przemocy są najczęściej wykorzystywane przez kogoś, kogo znają. Oprawca może być członkiem rodziny, krewnym lub sąsiadem. Może być w każdym wieku. Rzadko jest osobą całkowicie obcą¹⁰.

Istnieje jednak wiele oznak przemocy, o których możemy uczyć nasze dzieci, aby pomóc im rozpoznać te symptomy i ich uniknąć. Nauczajcie swoje dzieci, że jeśli ktoś prosi je, aby zrobiły coś, co wiedzą, że jest złe, mogą powiedzieć „nie”. Oto kilka przykładów, w jaki sposób sprawcy przemocy mogą zmuszać, zastraszać lub wabić ofiary:

• Sprawcy wykorzystują swoje stanowisko, władzę, wiek, wzrost lub wiedzę, aby zmusić ofiarę do zrobienia tego, co chcą.

• Mówią, że nie chcą być przyjacielem ofiary, chyba że zrobi ona to, co mówią.

• Zabierają coś i nie oddają, dopóki ofiara nie zrobi tego, czego pragną.

• Grożą, że rozpowiedzą kłamstwa o ofierze, o ile ona nie ulegnie.

• Oferują podarunki, przysługi i inne nagrody, aby uzyskać to, czego chcą.

• Mówią ofierze, że nikt jej nie uwierzy i że wpadnie w kłopoty, jeśli opowie komuś o akcie przemocy.

• Grożą, że zrobią krzywdę ofierze lub bliskiej jej osobie, jeśli nie wykona ich poleceń¹¹.

Zajmowanie się tematem przemocy jest złożone. Nie ma tu prostych odpowiedzi, ale możemy znaleźć wielkie pocieszenie w słowach Starszego Davida A. Bednara z Kworum Dwunastu Apostołów: „Nie ma takiego bólu fizycznego, takiej rany duchowej, takiego cierpienia duszy czy serca, takiej choroby czy słabości, z którymi być może kiedyś przyjdzie nam się uporać w życiu doczesnym, których Zbawiciel pierwszy nie doświadczył. Być może w chwili słabości wołamy: ‘Nikt nie wie, co czuję. Nikt mnie nie rozumie’. Jednak Syn Boży doskonale wie i rozumie, gdyż odczuł i poniósł nasze własne brzemiona. A dzięki Swej nieskończonej i wiecznej ofierze (zob. Ks. Almy 34:14) ma doskonałą empatię i może wyciągnąć ku nam Swe miłosierne ramiona. Może wyciągnąć rękę, dotknąć nas, pospieszyć na ratunek, uzdrowić i nas wzmocnić, abyśmy byli kimś więcej, niż kiedykolwiek moglibyśmy być, oraz pomóc nam uczynić to, czego sami nie moglibyśmy uczynić, polegając jedynie na własnych siłach”¹².

Obraz

Savior in Gethsemane

Ojcze mój — Simon Dewey

Zwracajmy się do Księcia Pokoju i poprzez Niego odnajdujmy nadzieję i uzdrowienie.