Praktische perfectie

Een van mijn beste vriendinnen in het Boek van Mormon is Sariah. Ik vind het altijd fijn om in 1 Nephi over haar te lezen. Ik kan me met haar vereenzelvigen. Haar reacties spreken me aan. Sariah bracht haar geloof in praktijk toen ze Jeruzalem verliet, haar goud en zilver achterliet en niets in de woestijn met zich meenam, behalve haar familie en enkele noodzakelijke voorzieningen. Denk aan Lehi in hoofdstuk 3. Hij droomde dat de zonen van Lehi en Sariah naar Jeruzalem moesten terugkeren om de koperen platen bij Laban weg te halen.

De situatie verergerde voor Sariah zoals we twee hoofdstukken later in 1 Nephi 5 lezen. Haar zoons waren al een tijd weg – we weten niet hoelang, maar we weten wel dat ze terug naar Jeruzalem waren gereisd, naar hun huis waren gegaan om al hun waardevolle spullen in te laden. Ze gebruikten verschillende strategieën om de platen van de tegendraadse Laban te verkrijgen. En Sariah maakte zich zorgen!

Ze reageerde op een manier zoals ik had kunnen reageren. Ze maakte zich zorgen om haar zoons, ze treurde om ze, ze klaagde een beetje, en op een gegeven moment zei ze iets tegen Lehi waar ze later waarschijnlijk spijt van had, namelijk dat hij een man van visioenen was.

Maar Sariah oefende zich praktisch in geloof. Ze luisterde naar de troostende woorden die Lehi tegen haar sprak. Ze oefende zich praktisch in geduld. Ze oefende zich praktisch in vertrouwen op de Heer. Ze oefende zich praktisch in haar man steunen. En toen haar zonen met de koperen platen terugkeerden, was haar blijdschap volkomen! Toen wist ze ‘zeker’ (1 Nephi 5:8) dat ze voor de Heer op zending waren. Haar geloof in de praktijk was zo intens dat ze bereid was om op een schip te stappen dat haar zoons, die geen scheepsbouwers waren, gebouwd hadden om naar een onbekende bestemming te varen, die het beloofde land bleek te zijn.

Sariah bracht haar geloof in de praktijk. Ze bracht haar geloof in de Heer Jezus Christus geduldig in praktijk. Ze streefde naar volmaaktheid.

We kunnen in bepaalde taken volmaakt zijn. We kunnen bijvoorbeeld elke dag in het Boek van Mormon lezen. We kunnen tiende betalen. Of we kunnen geconcentreerd een muziekstuk spelen en elke noot raken. Maar ik vraag me af of een musicus die een muziekstuk foutloos ten gehore brengt, zich nog wel afvraagt of de juiste hoeveelheid emotie tot uitdrukking komt. Dat is volgens mij het verschil tussen sterfelijke volmaaktheid – elke noot goed aanslaan – en eeuwige volmaaktheid – een hemels lied creëren. Dat hemelse lied kan alleen met en dankzij de Heiland gespeeld worden.

President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Volmaaktheid is in behandeling. We bereiken die pas na de opstanding en alleen door de Heer. Zij ligt in het verschiet voor allen die Hem liefhebben en zijn geboden onderhouden.’¹

In Moroni’s laatste smeekbede aan ons zegt hij: ‘Ja, kom tot Christus en word vervolmaakt in Hem en onthoud u van alle goddeloosheid; en indien u zich van alle goddeloosheid onthoudt en God liefhebt met al uw macht, verstand en kracht, dan is zijn genade u genoeg, opdat u door zijn genade volmaakt kunt zijn in Christus’ (Moroni 10:32).

Herinnert u zich de broeder van Jared en zijn volk nog, die volgens de instructies van de Heer boten moesten bouwen? De boten waren klein, licht op het water en zo dicht als een schotel.

En met een enorme geloofsdaad stapten de Jaredieten in de boten die ze hadden gebouwd, en zij werden ‘vele malen in de diepten van de zee […] begraven wegens de huizenhoge golven die zich over hen uitstortten. […] En het geschiedde dat de wind, terwijl zij op de wateren waren, nooit ophield te waaien’, totdat ze 344 dagen later in het beloofde land aankwamen. (Zie Ether 6:6, 8, 11, 12.)

Maar bedenk dat voordat de Jaredieten in de boten naar het beloofde land gingen, zij tijdens hun reis door de wildernis ‘boten bouwden waarin zij vele wateren overstaken, en zij werden voortdurend door de hand van de Heer geleid’ (Ether 2:6). Ze hadden al vóór hun reis van 344 dagen boten gebouwd en geloof in de Heer in praktijk gebracht. Uiteraard had de Heer hen tijdens hun reis door de woestijn rond die wateren kunnen leiden. Maar dat deed Hij niet! Hij liet ze boten bouwen, en, wat nog belangrijker is, Hij gaf ze de kans om hun geloof in Hem in praktijk te brengen. Ik denk dat wat ze in praktijk brachten, hen voorbereidde op die lange reis naar het beloofde land.

We brengen volmaaktheid in praktijk om naar ons hemelse thuis terug te keren. En de Heiland, wiens genade eeuwige volmaking mogelijk maakt, geeft ons kansen om in de praktijk te oefenen.

Sterfelijke volmaaktheid en eeuwige volmaaktheid zijn onze doelen. Oefening baart kunst met behulp van de Heiland. Hij geeft de doorslag. President Russell M. Nelson heeft gezegd: ‘Laten wij ons uiterste best doen, en elke dag iets beter worden. Als onze onvolmaaktheden de kop opsteken, kunnen we blijven proberen om ze te verbeteren. We kunnen meer vergevensgezindheid voor onze eigen gebreken en die van onze dierbaren opbrengen. We kunnen rustig en verdraagzaam zijn.’²

Blijf in de praktijk oefenen! Onze dierbare profeet herinnert ons hieraan: ‘De Heer houdt ervan als wij ons inspannen; [en] als we ons inspannen, krijgen we beloningen die anders niet mogelijk waren geweest.’³

Ik getuig dat de Heer ons liefheeft en wil dat wij naar huis terugkeren. Volmaaktheid is in Hem en met Hem te bereiken.