Zal ik mijn moeder weerzien?

Magdalena Donoso, Florida (VS)

Door mijn ervaring in de tempel werd mijn hart gezuiverd. Op dat moment verdwenen mijn pijn en woede.

Afbeelding

vrouw kijkt uit het raam

Foto’s, Christina Smith

Toen mijn ouders uit elkaar waren gegaan, gingen mijn moeder en broer bij mijn oma wonen. Vlak daarna werd ik in Matagalpa (Nicaragua) geboren. Twee jaar na mijn geboorte, toen mijn moeder kanker had en op sterven lag, vroeg ze mijn vader om voor ons te zorgen. Hij weigerde.

Dat deed me veel verdriet. Maar na het overlijden van mijn moeder begon mijn vader te veranderen en ons te bezoeken. Maar ik hield niet van hem. Ik had een hekel aan hem. Zes jaar na de dood van mijn moeder, kwam hij om bij een auto-ongeluk.

Omdat mijn vader gemeen tegen mijn moeder was geweest, had ik een vertekend beeld van het huwelijk. Toen ik 15 was, overwoog ik serieus om non te worden, zodat ik niet hoefde te trouwen. Maar een collega zei: ‘Er zijn veel andere manieren om God te dienen. Je kunt met een goede man trouwen, en jullie kunnen samen God dienen. Vraag Hem welk pad je moet nemen.’

Die avond, tijdens mijn late dienst in het ziekenhuis, dacht ik aan haar woorden. Wanneer ik problemen of moeilijkheden had, miste ik mijn moeder. Terwijl ik patiëntendossiers doornam, viel ik in slaap en droomde ik over haar.

In mijn droom betrad ik een oude kerk en ging op de eerste rij zitten. Toen ik me omdraaide, zag ik mijn moeder. Ze zei niets, maar ze keek verdrietig en gebaarde dat ik weg moest gaan. Ik begreep dat ze niet wilde dat ik non zou worden.

Na mijn droom gingen mijn tante en ik op zoek naar een nieuwe kerk. We bezochten verschillende. Ik vond ze allemaal wel prettig, maar ik had niet het gevoel dat ze de juiste kerk waren. We zochten naar een kerk waar we Gods tegenwoordigheid konden voelen.

Toen we de verschillende kerken bezochten, stelde ik hun leiders mijn ‘grote zielsvragen’.¹ Ik vroeg: ‘Zal ik mijn moeder weerzien? Zal zij mij als haar dochter herkennen? Zal ik haar als mijn moeder herkennen?’ De meesten zeiden dat ik haar alleen als mijn zus zou herkennen, niet als mijn moeder. Dat was volgens mij niet juist.

Jij moet jouw deel doen

Toen ik zendelingen van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen ontmoette, vond ik eindelijk de antwoorden die ik zocht.

‘Zal mijn moeder me herkennen als het meisje van twee dat ze verloor toen ze overleed?’ vroeg ik ze.

‘Ja,’ antwoordden ze, ‘en jij zult haar als je moeder herkennen.’

‘Zal ik haar ooit weer kunnen omhelzen?’

‘Ja,’ zeiden ze, ‘maar daarvoor moet jij jouw deel doen.’

‘Wat moet ik doen?’

‘Laten we je eerst lesgeven’, zeiden ze. ‘Dan moet je bidden over wat je leert. En als je vindt dat wat wij je leren waar is, moet je je laten dopen.’

Diezelfde dag vertelden ze me ook over de tempel. We hadden een heel bijzonder gesprek. Ik wist dat wat ze me leerden waar was. Mijn tante, twee van haar kinderen, en ik lieten ons twee maanden later dopen en bevestigen.

Na onze doop wilde ik graag dat het tempelwerk voor mijn moeder werd verricht, maar niet voor mijn vader. De zendelingen probeerden mij echter op andere gedachten te brengen.

‘Dat hoort ook bij het doen van jouw deel’, zeiden ze. ‘Je vader wacht op je tot zijn werk is gedaan.’

Ik zei dat het me niks kon schelen. Ik was nog steeds kwaad op hem.

‘We hebben het evangelie gevonden’, zei mijn tante. ‘Je moet hem vergeven en het werk voor hem doen.’

Schoorvoetend nam ik hun raad aan. Een jaar na mijn doop nam ik de namen van mijn ouders mee naar de Guatemala-Stadtempel (Guatemala). Het was een indrukwekkende, emotionele ervaring. Ik liet me voor mijn moeder en enkele andere mensen dopen. Toen ging de gemeentepresident het water in om zich voor mijn vader te laten dopen. Dat wilde ik niet zien, dus ik liep weg.

Toen de gemeentepresident in het water stond, hoorde ik dat de naam van mijn vader werd uitgesproken. Onmiddellijk daarna voelde ik de aanwezigheid van mijn vader. Daardoor schaamde ik me omdat ik zijn werk niet had willen laten doen.

‘Vergeef mij, hemelse Vader’, bad ik terwijl ik begon te huilen. ‘Ik ben egoïstisch geweest.’

Toen ik naar Nicaragua terugkeerde, ging ik naar het graf van mijn vader. Voor het eerst legde ik er bloemen op. Ik vroeg hem om vergeving, en ik zei dat ik van hem hield. Toen huilde ik weer.

Net als mijn moeder had mijn vader op mij gewacht om zijn naam mee naar de tempel te nemen, waar mijn hemelse Vader me een geweldige ervaring gaf. Mijn hart werd erdoor gezuiverd. Op dat moment verdwenen alle pijn en boosheid die ik jegens hem had gevoeld.

Daar ben ik eeuwig dankbaar voor.