Nagkataas nga mga Tubig

“Ma! Tugnaw kaayo!”

Si Jacob, usa sa akong siyete anyos nga kaluha, nagbarog nga ang tubig sa suba nagpisik-pisik sa iyang mga buulbuol [ankles].

Ang akong tulo ka uban pang mga anak adunay susama nga reaksiyon. Kay ang akong bana milarga sa usa ka biyahe sa pagpangayam, miapil ko sa akong mga paryente alang sa unsay akong gilaoman nga mahimong makalingaw nga biyahe ngadto sa pipila ka init nga mga tubod. Sa pagkakaron, ang “init” nga mga tubod dili gayod init.

Adunay inalisngaw nga misaka gikan sa usa ka gamay nga lim-aw sa ibabaw sa suba. Mas nagpaduol ko ug nabati ang kainit niini. “Kini tingali usa ka init nga tubod,” naghunahuna ko.

“Makalangoy ba kita niini?” Gipangutana nako ang akong iyaan, “kansang mga anak anaa usab diha sa suba.

“Wala ko kahibalo.”

Nangita kami og timailhan nga mahimong mopaila kon para unsa ang lim-aw, apan wala kami bisan unsa nga nakit-an. Tagsa-tagsa, ang among nagkurog nga mga anak mibalhin gikan sa bugnaw nga suba ngadto sa lim-aw. Ang akong iyaan ug ako nagbarog sa daplin sa lim-aw, nagtan-aw ug nag-istoryahanay samtang nagdula sila.

Usa ka mas magulang nga batang lalaki ang mipakita duol sa daplin sa lim-aw. “Ipagawas nako ang tubig sa pool nganhi sa lim-aw!” misinggit siya. Gituyok niya ang usa ka dako nga plaka, ug ang tubig mihuwad didto sa lim-aw.

Misinggit ang mga bata sa kahinam samtang ang sulbong sa tubig misulod sa lim-aw. Mapasalamaton ko nga namugos ko nga sul-obon nila ang ilang mga life vest. Mipahiyom ko samtang ang nagkataas nga sulog midala kanila sa wala nga bahin sa lim-aw.

Mipalayo si Jacob gikan kanila, nakigbisog sa mga sulog aron molangoy ngadto sa tuo nga bahin sa lim-aw. Mihunong siya, ug usa ka dagway sa seryoso nga sopresa ang makita sa iyang nawong. “Ma, nasangit ko!”

Sa walay paghunahuna, miambak ko ug gikuha ang iyang bukton aron birahon siya sa kahilwasan. Dili siya mairog. Nasangit ba siya sa usa ka butang? Mipadayon ko sa pagbira, apan dili nako siya mapalingkawas. Ang lebel sa tubig mipadayon sa pagsaka.

“Oy, nasangit siya! Tabangi ko ninyo!” Apan nasayod ko nga layo kaayo sila.

Mitingog ang usa ka timpasaw, ug ang akong uyoan kalit lang nga mipakita. Gikuha niya si Jacob, gibitad ug gibira.

Ang tubig hapit na molapaw sa ulo ni Jacob. Nakakaw-it ba ang life vest ngadto sa usa ka butang? Gibira nako ang usa ka strap gamit ang nagkurog nga mga kamot. Sa dihang natangtang nako ang usa ka buckle, ang tubig mitabon na sa ulo ni Jacob. “Oy, tabang!” Nag-ampo ko.

Ang akong uyoan mibunlot paatras sa tibuok niyang kusog. Nakalingkawas si Jacob, ug gibalhin siya sa akong uyoan ngadto sa daplin sa lim-aw.

Nagdali-dali kong miadto sa kiliran ni Jacob ug gisapwang siya.

“Adunay imburnal,” miingon ang akong uyoan, nagtudlo ngadto sa usa ka 24 pulgada nga tubo nga wala namo mabantayi. Ang tubig kusog kaayo nga milusot niini ngadto sa suba. Ang life vest ni Jacob lagmit kaayo nga mao gayod ang mipugong kaniya nga mabira pasulod niini.

Uban sa kalisang, ang akong uyoan ug ako miadto sa uban sa among pamilya. “Tanan, gawas!”

Samtang mikawas ang mga bata, gitangtang nako ang life vest ni Jacob ug gisusi siya. Dili kaayo daghan ang iyang nainom nga tubig ug walay bisan unsa nga mga pangos o mga bun-og.

“Nagmaisogon gayod ka, langga. “Nahadlok ka ba?”

“Wala man, nagpadayon lang gyod ko sa pagpugong sa akong gininhawa,” miingon siya. Sa kalit lang nahimo kong mapasalamaton kaayo alang sa tanang panahon nga iyang gigahin sa pagbansay sa pagpugong sa iyang ginhawa didto sa swimming pool.

“Giunsa nimo pagkahibalo nga moanhi?” Gipangutana nako ang akong uyoan samtang miapil siya kanamo didto sa mga bato.

“Mibati ko og usa ka pag-aghat nga moanhi aron tan-awon kon kumusta ang tanan,” miingon ang akong uyoan. “Mao nga, mianhi ko.”

Sa dihang miapil kanamo ang uban, gitan-aw namo pag-usab ang mga kiliran sa lim-aw, ug niining higayona, nakakita kami og usa ka natumba nga karatula sa pasidaan nga misagol diha sa mga bato ug lapok sa kilid sa lim-aw.

Ang tanan nabalaka, mao nga akong gidala ang mga bata balik ngadto sa camping trailer. “Pasalamatan nato ang Langitnong Amahan alang sa pagtabang kanato,” miingon ko. Samtang ang akong mga anak miapil kanako sa pag-ampo, akong naamgohan ang reyalidad sa unsay nahitabo.

Nasayod ko nga adunay uban sa susama nga mga kahimtang nga miatubang og lahi kaayo, makapahugno nga sangpotanan. Wala ko masayod kon nganong naluwas si Jacob, apan nasayod ko nga usa kadto ka milagro. Samtang mas gipaduol nako ang akong mga anak, mapasalamaton ko alang sa panahon nga anaa ako uban kanila ug sa panalangin sa among mahangtorong pamilya. Nasayod ko nga ang Langitnong Amahan ug si Jesukristo nasayod bahin kanamo ug nga Sila mipadala og usa ka milagro sa dihang nataligam-an namo ang mga karatula sa pasidaan sa pagkapeligro.