„1–14 kwietnia. Ew. Mateusza 16–17, Ew. Marka 9, Ew. Łukasza 9: ‘Tyś jest Chrystus’”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną. Nowy Testament, 2019 (2019)
„1–14 kwietnia. Ew. Mateusza 16–17 Ew. Marka 9, Ew. Łukasza 9”, Przyjdź i naśladuj mnie — do studiowania indywidualnie i z rodziną, 2019
Przemienienie — Carl Heinrich Bloch
1–14 kwietnia
Ew. Mateusza 16–17, Ew. Marka 9,Ew. Łukasza 9
„Tyś jest Chrystus”
Podczas najbliższych dwóch tygodni, rozważaj świadectwo Piotra znajdujące się w Ew. Mateusza 16:15–17 oraz świadectwa proroków i apostołów, które usłyszysz podczas konferencji generalnej.
Zapisuj swoje odczucia
Czy to nie dziwne, że saduceusze i faryzeusze domagali się, aby Jezus pokazał im „znak z nieba”? Czy Jego powszechnie znane cuda nie były wystarczające? A co z Jego pełnymi mocy naukami i licznymi dowodami na to, że wypełnił starożytne proroctwa? Ich żądanie nie wynikało z braku znaków, ale z niechęci do ich „[rozpoznania]” i zaakceptowania. (Zob. Ew. Mateusza 16:1–4).
Piotr, tak samo jak faryzeusze i saduceusze, był świadkiem cudów Zbawiciela. Słuchał też Jego nauk. Jednak jego pewne świadectwo, wyrażone w słowach: „Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego”, nie zostało mu objawione przez fizyczne zmysły — przez „ciało i krew”, lecz przez „[Ojca] […], który jest w niebie”.Objawienie jest fundamentem, na którym Zbawiciel zbudował Swój Kościół, zarówno w czasach starożytnych, jak i współcześnie. Kościół opiera się na objawieniu z niebios udzielanym Jego sługom. Jest to też fundament, na którym możemy się opierać, dążąc do bycia Jego uczniami — możemy opierać się na objawieniu, że Jezus jest Chrystusem i że Jego słudzy dzierżą „klucze Królestwa Niebios”. Kiedy opieramy się na tej opoce, „bramy piekielne nie przemogą [nas]” (Ew. Mateusza 16:15–19).
Pomysły na osobiste studiowanie pism świętych
Ew. Mateusza 16:13–17,Ew. Łukasza 9:18–21
Świadectwo o Jezusie Chrystusie przychodzi poprzez objawienie.
Gdyby Jezus Chrystus zapytał dzisiaj ludzi, „za kogo […] uważają Syna Człowieczego”, ich odpowiedzi różniłyby się od tych, których udzielali ludzie za Jego czasów. Jaki stosunek do Jezusa mają ludzie w naszych czasach? Co byś odpowiedział, gdyby Jezus zapytał cię: „Za kogo mnie [uważasz]?”. (Zob. Ew. Mateusza 16:13–15).
Rozważ swoje świadectwo o Zbawicielu i sposób, w jaki je otrzymałeś. Co w Ew. Mateusza 16:15–17 może wzmocnić twoje świadectwo? Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat świadectwa i osobistego objawienia, zapoznaj się z następującymi wersetami: Ew. Jana 15:26; I List do Koryntian 12:3; 2 Nefi 31:18; Alma 5:45–48; oraz Nauki i Przymierza 8:2–3.
Ew. Mateusza 17:1–9, Ew. Marka 9:2–10, Ew. Łukasza 9:28–36
Co się stało na Górze Przemienienia?
Kiedy Jezus zabrał Piotra, Jakuba i Jana „na wysoką górę”, został w ich obecności przemieniony (uświęcony). Ukazali się im również Mojżesz i Eliasz (prorok Eliasz) i przekazali im klucze kapłaństwa. Dzięki tym kluczom mogli prowadzić Kościół Chrystusa na ziemi po Zmartwychwstaniu Jezusa (zob. Bible Dictionary, „Transfiguration, Mount of”). Klucze te zostały przywrócone w naszych czasach (zob. NiP 110).
Czym są „klucze Królestwa Niebios”?
„Klucze Królestwa Niebios”, które Zbawiciel obiecał przekazać Piotrowi, to klucze kapłaństwa (Ew. Mateusza 16:19). „Klucze kapłaństwa to upoważnienie, które Bóg daje przywódcom kapłańskim, aby prowadzili Jego kapłaństwo na ziemi, kontrolowali sposób korzystania z niego i zarządzali nim. Ci, którzy dzierżą klucze kapłańskie, zarządzają korzystaniem z upoważnienia kapłańskiego (zob. NiP 65:2; 81:2; 124:123). Osoby, które dzierżą klucze kapłaństwa, mają prawo przewodniczyć Kościołowi i prowadzić go w ramach podlegającej im jurysdykcji” (Podręcznik 2: Administrowanie Kościołem [2010], 2.1.1).
„Klucze Królestwa Niebios” to klucze kapłaństwa.
Klucze kapłaństwa udzielone Piotrowi i dwóm innym Apostołom na Górze Przemienienia zostały przywrócone w naszych czasach (zob. NiP 110:11–16). Klucze kapłaństwa dzierżą: Pierwsze Prezydium, Kworum Dwunastu Apostołów oraz pozostali Członkowie Władz Generalnych; prezydenci świątyń, misji, palików, dystryktów; biskupi, prezydenci gmin i prezydenci kworów.
Zob. także Neil L. Andersen, „Moc w kapłaństwie”, Ensign lub Liahona, listopad 2013, str. 92–95; Oddani wierze, str. 50–51; „Priesthood Keys: The Restoration of Priesthood Keys” [Klucze kapłańskie: Przywrócenie kluczy kapłańskich] (film dostępny na stronie internetowej LDS.org).
Ew. Mateusza 17:14–21, Ew. Marka 9:14–29
Pragnąc większej wiary, muszę dbać o tę, którą posiadam.
Ojciec, o którym mowa w Ew. Mateusza 17 oraz Ew. Marka 9, miał powody, by wątpić w to, że Jezus jest w stanie uzdrowić jego syna. Zwrócił się z prośbą do uczniów Jezusa, aby uzdrowili jego syna, lecz oni nie potrafili. Lecz kiedy Zbawiciel zachęcił go, aby polegał na swojej wierze, ojciec ten nie skupił się na swoich wątpliwościach. „[Panie], wierzę”, powiedział i przyznając, że jego wiara nie była doskonała, dodał: „Pomóż niedowiarstwu memu”.
Czego nauczyłeś się od Ducha, czytając o tym cudzie? W jaki sposób Ojciec Niebieski pomógł ci rozwinąć twoją wiarę? W jaki sposób możesz budować na wierze, którą obecnie posiadasz? Możesz sporządzić listę fragmentów z pism świętych, przesłań z konferencji lub doświadczeń, które wzmocniły twoją wiarę.
Zob. także. Jeffrey R. Holland, „Panie, ja wierzę”, Ensign lub Liahona, maj 2013, str. 93–95.
Pomysły na rodzinne studiowanie pism świętych i domowy wieczór rodzinny
Kiedy czytasz pisma święte z rodziną, Duch może pomóc ci rozpoznać, które zasady powinieneś podkreślić lub omówić, aby zaspokoić potrzeby swoich bliskich. Proponowane tematy do omówienia:
Aby nauczać dzieci na temat kluczy kapłaństwa, możesz opowiedzieć im historię o tym, jak Starszy Gary E. Stevenson nie mógł się dostać do swojego samochodu (zob. „Gdzie są klucze i upoważnienie kapłańskie?”, Ensign lub Liahona, maj 2016, str. 29–32). Możesz pozwolić swoim dzieciom, aby przy pomocy kluczy spróbowały otworzyć dom, samochód lub inny zamek. Pokaż im ilustrację przedstawiającą Prezydenta Kościoła i złóż świadectwo o tym, że dzierży on wszystkie klucze kapłańskie tak samo jak Piotr.
Prorocy, którzy posiadali wiarę w Jezusa Chrystusa, przenosili góry (zob. Jakub 4:6; Mojżesz 7:13). Świadectwo Biskupa Richarda C. Edgleya może pomóc ci w odniesieniu tych wersetów do twojej rodziny: „Nigdy nie byłem świadkiem przeniesienia prawdziwej góry. Za sprawą wiary widziałem jednak, jak góra zwątpienia i rozpaczy została przeniesiona i zastąpiona nadzieją i optymizmem. Za sprawą wiary osobiście doświadczyłem zastąpienia góry grzechu pokutą i wybaczeniem. I za sprawą wiary osobiście doświadczyłem zastąpienia góry bólu spokojem, nadzieją i wdzięcznością. Tak, widziałem, jak są przenoszone góry” („Wiara — wybór należy do was”, Ensign lub Liahona, listopad 2010, str. 33). Jakie góry w naszym życiu wymagają przeniesienia? W jaki sposób możemy okazać wiarę w to, że Bóg ma moc, aby przenieść te góry?
Co to znaczy „[oglądać] się wstecz” po „[przyłożeniu ręki] do pługa”? Dlaczego z powodu takiego zachowania „nie [nadajemy] się do Królestwa Bożego”?
Aby znaleźć więcej pomysłów na nauczanie dzieci, zob. zarys lekcji na ten tydzień w podręczniku Przyjdź i naśladuj mnie — dla Organizacji Podstawowej.
Doskonalenie nauczania
Zbierajcie się razem. Prezydent Henry B. Eyring nauczał: „Mądry rodzic nigdy nie przepuści szansy na zebranie dzieci razem, by uczyły się doktryny Jezusa Chrystusa. Takie chwile pojawiają się bardzo rzadko w porównaniu z częstotliwością wysiłków wroga” („The Power of Teaching Doctrine”, Ensign, maj 1999, str. 74).
Nauczycielu, przyprowadziłem do ciebie syna mego — Walter Rane