گزینه‌هایی از کتابچۀدستورالعمل کُل

از همه برای شرکت در جلسۀ عِشای مقدس، سایر جلسات یکشنبه، و رویدادهای اجتماعی کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان استقبال می‌شود. افسرِ ناظر مسئول این است که اطمینان حاصل کند که همه کسانی که شرکت می‌کنند به محیط مقدّس احترام می‌گذارند.

کسانی که در جلسه شرکت می‌کنند باید از ایجاد مزاحمت یا حواس پرتی‌های مغایر با عبادت یا سایر اهداف جلسه اجتناب کنند. تمام الزامات سِنّی و رفتاری جلسات و رویدادهای مختلف کلیسا باید رعایت شود. این مستلزم پرهیز از رفتارهای عاشقانه آشکار و لباس پوشیدن یا آراستگی است که باعث حواس پرتی می‌شود. همچنین از بیان اظهارات سیاسی یا صحبت در مورد گرایش جنسی یا سایر خصوصیات شخصی به نحوی که از تمرکز جلسات بر منجی می‌کاهد جلوگیری می‌کند.

اگر رفتار نامناسبی وجود داشته باشد، اُسقُف یا رئیس وَتَد با روحیۀ عشق مشاورۀ خصوصی می‌دهد. او کسانی را که رفتارشان برای این رخداد نامناسب است تشویق می‌کند تا بر کمک به حفظ فضای مقدّس برای همۀ حاضران با تأکید ویژه بر پرستش پدر آسمانی و منجی تمرکز کنند.

محل جلسات کلیسا جزء مکانهای خصوصی، [و] تابع مقرّرات کلیسا هستند. از اشخاصی که مایل به پیروی از این دستورالعمل‌ها نیستند، با احترام خواسته می‌شود که در جلسات و رویدادهای کلیسا شرکت نکنند.

هنگامی که توسط قانون محلی مجاز باشد، صاحب منصبان زیر که در حال حاضر در خدمت کلیسا هستند، می‌توانند در گُمارش خود برای انجام مراسم ازدواج مدنی اقدام کنند:

• رئیس حوزۀ تبشیر

• رئیس وَتَد

• رئیس محدوده

• اُسقُف

• رئیس شعبه

این صاحب منصبان فقط می‌توانند ازدواج مدنی بین زن و مرد را انجام دهند. تمامی شرایط زیر نیز باید اِعمال شود:

• عروس یا داماد عضو کلیسا هستند یا تاریخ تعمید دارند.

• سوابق عضویت عروس یا داماد، یا پس از تعمید، در واحد کلیسایی که صاحب منصب ناظر در آن مقیم است می‌ماند.

• صاحب منصب کلیسا از نظر قانونی مجاز به انجام مراسم ازدواج مدنی در حوزۀ قضایی محل ازدواج است.

مراسم عروسی می‌تواند در یک ساختمان کلیسا برگزار شود اگر زمانبندی فعالیت‌های منظّم کلیسا را ​​مُختل نکند. عروسی نباید در روز سَبَّت یا عصر دوشنبه برگزار شود. عروسی‌هایی که در ساختمان‌های کلیسا انجام می‌شود باید ساده و با متانت باشد. موسیقی باید مقدّس، محترمانه و شاد باشد.

ازدواج میتواند در نیایشگاه، تالار [اجتماعات] فرهنگی یا اتاق مناسب دیگری انجام شود. [انجام] ازدواج‌ها باید از رهنمودهای استفادۀ صحیح از محل جلسات کلیسا پیروی کنند.

برای انجام یک ازدواج مدنی، صاحب منصب کلیسا زوج را خطاب قرار می‌دهد و می‌گوید: «لطفا دست راست یکدیگر را بگیرید.» سپس می گوید: «[نام کامل داماد] و [نام کامل عروس]، به نشانه سوگندی که اکنون در حضور خدا و این شاهدان ایراد خواهید کرد، دست راست یکدیگر را گرفته اید.» (زن و شوهر می‌توانند این شاهدان را پیش از موعد، انتخاب یا معرفی کنند.)

صاحب منصب [کلیسا] سپس داماد را خطاب قرار می‌دهد و می‌پرسد: «[نام کامل داماد]، آیا [نام کامل عروس] را به عنوان همسر شرعی خود دریافت می‌کنید و آیا به میل و انتخاب خود به عنوان همدم و شوهر قانونی او قول می‌دهید که شما به او و نه هیچ کس دیگری خواهید پیوست. که تمام قوانین، مسئولیت‌ها و تعهّدات مربوط به دوران مقدّس ازدواج را رعایت خواهید کرد. و اینکه تا زمانی که هر دو زنده هستید او را دوست خواهید داشت، به او احترام می‌گذارید و گرامی خواهید داشت؟»

داماد پاسخ می‌دهد: «بله» یا «انجام میدهم».

صاحب منصب کلیسا سپس عروس را مخاطب قرار می‌دهد و می‌پرسد: «[نام کامل عروس]، آیا [نام کامل داماد] را به عنوان شوهر قانونی خود دریافت می‌کنید، و آیا به میل و انتخاب خود به طور رسمی به عنوان همسر شرعی او قول می‌دهید. که شما به او و نه هیچ کس دیگری خواهید پیوست. که تمام قوانین، مسئولیت‌ها و تعهّدات مربوط به دوران مقدّس ازدواج را رعایت خواهید کرد. و اینکه تا زمانی که هر دو زنده هستید او را دوست خواهید داشت، به او احترام می‌گذارید، و او را گرامی خواهید داشت؟»

عروس پاسخ می دهد: «بله» یا «انجام میدهم».

صاحب منصب کلیسا سپس آن زوج را خطاب می‌کند و می‌گوید: «بر اساس اقتدار قانونی که به من به عنوان یک ارشد کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان داده شده است، شما را [نام داماد] و [نام عروس] شوهر و زن اعلان می‌کنم. که شما در طول عمر فانی به طور قانونی و شرعی ازدواج کرده‌اید.»

(عبارت جایگزین برای کشیش روحانیی که به عنوان صاحب منصب ناظر کلیسا خدمت نمی‌کند: «به موجب اقتدار قانونی که به من به عنوان کشیش روحانی در [شعبه سازمان نظامی یا غیرنظامی] داده شده است، شما را [نام داماد] و [نام عروس] زن و شوهر اعلان می‌کنم، که به طور قانونی و شرعی برای مدت زندگی فانی شما ازدواج کرده‌اید.»)

«باشد تا خدا به شما برکت دهد که در نسل‌های آینده‌تان شادی و زندگی طولانی با خوشبختی داشته باشند، و به شما برکت دهد که سوگندهایی را که ایراد نموده‌اید حفظ کنید. این برکات را به نام سَروَر عیسی مسیح بر شما مُتِوَسِّل می‌شوم، آمین.»

دعوت به بوسیدن یکدیگر به عنوان زن و شوهر اختیاری است و بر اساس هنجارهای فرهنگی است.

در طول مراسم موهبت و پیوند [ابدی] در معبد، اعضای کلیسا لباس سفید می‌پوشند. زنان لباس‌های سفید زیر را می‌پوشند: لباس آستین-بلند یا آستین-سه-ربع (یا دامن و بلوز آستین-بلند یا سه-ربع)، جوراب یا جوراب شلواری و زیرپوش کشباف و کفش یا دمپایی.

مردان لباس‌های سفید زیر را می‌پوشند: پیراهن آستین بلند، کراوات یا پاپیون، شلوار، جوراب و کفش یا دمپایی.

در طی آیین‌های موهبت و پیوند [ابدی]، اعضاء دیگر لباس مراسم را روی لباس سفید خود می‌پوشند.

رهبران بخش و وَتَد، اعضای موهِبَت دریافت کرده را تشویق می‌کنند تا لباس معبد خود را تهیه کنند. لباس‌ها و جامه‌های معبد را می‌توان از فروشگاه توزیع کلیسا خریداری کرد یا در store.ChurchofJesusChrist.org. دفترداران وَتَد و بخش می‌توانند به اعضاء در سفارش لباس کمک کنند.

اعضایی که موهبت را دریافت می‌کنند عهد می‌بندند که جامۀ معبد را در طول زندگی خود بپوشند.

پوشیدن جامۀ معبد یک امتیاز مقدّس است. انجام این کار بیان بیرونی تعهّد درونی به پیروی از منجی عیسی مسیح است.

لباس یادآور پیمانهایی است که در معبد بسته شده است. هنگامی که در طول زندگی به درستی پوشیده شود، به عنوان یک محافظ عمل می‌کند.

جامۀ معبد باید زیر لباس بیرونی پوشیده شود. این یک موضوع ترجیحِ شخصی است که سایر تنپوش‌های زیر روی جامۀ معبد پوشیده شود یا زیر آن.

لباس را نباید برای سرگرمی‌هایی که می توان همراه با پوشیدن جامه انجام داد، درآورد. نباید آن را به گونه‌ای تغییر داد که سبک های مختلف لباس را در خود جای دهد.

جامه مقدّس است و باید با احترام با آن رفتار کرد. اعضای موهِبَت دریافت کرده باید به دنبال راهنمایی روح القدس باشند تا به سؤالات شخصی در مورد پوشیدن لباس پاسخ دهند.

برای دور انداختن لباس‌های فرسودۀ معابد، اعضاء باید آثار [مارک‌ها] را بریده و از بین ببرند. سپس اعضاء پارچۀ باقی مانده را قیچی می‌کنند تا نتوان آن را به عنوان یک لباس شناسایی کرد. پارچۀ باقی مانده را می توان دور انداخت.

اعضاء می‌توانند لباس‌ها و جامه‌های معبد را که در شرایط خوبی هستند به سایر اعضای موهِبَت دریافت کرده بدهند.

در صورت امکان، اعضای متوفی که موهبت دریافت کرده‌اند باید در لباس معبد دفن یا سوزانده شوند. اگر سنت‌های فرهنگی یا شیوه‌های تدفین این امر را نامناسب یا دشوار می‌سازد، می‌توان لباس را تا کرده و در کنار بدن قرار گیرد.

یک بدن مرد با جامۀ معبد و زیر لباس سفید پوشانده می‌شود: پیراهن آستین-بلند، کراوات یا پاپیون، شلوار، جوراب، و کفش یا دمپایی. بدن زن با جامۀ معبد و زیر لباس سفید پوشانده می شود: لباس آستین-بلند یا سه ربع (یا دامن و بلوز آستین بلند یا سه ربع)، جوراب یا جوراب شلواری و زیرپوش کشباف و کفش یا دمپایی.

لباس مراسم معبد طبق دستور در موهبت بر روی بدن قرار می‌گیرد. روپوش روی شانۀ سمت راست قرار می‌گیرد و با بند در قسمت کمر چپ بسته می‌شود. پیش بند دور کمر محکم می‌شود. شال حمایل دور کمر قرار می‌گیرد و به صورت کمانی روی باسن چپ بسته می‌شود. کلاه مرد معمولاً در کنار بدن او قرار می‌گیرد تا زمان بسته شدن تابوت یا جعبه برسد. سپس کلاه با پاپیون روی گوش چپ قرار می گیرد. چادر یک زن میتواند بر روی بالش در پشت سر او کشیده شود. پوشاندن صورت زن قبل از دفن یا سوزاندن، به تشخیص خانواده اختیاری است.

سَروَر دستور داد: «نباید … بکشید، نه هیچ چیزی مانند آن را انجام بدهید.» (اصول و پیمانها ۶:۵۹). کلیسا با سِقط جنین انتخابی برای راحتی شخصی یا اجتماعی مخالف است. اعضاء نباید به سقط جنین تن بدهند، انجام دهند، ترتیب دهند، هزینه کنند، رضایت دهند یا تشویق کنند. تنها استثناهای ممکن زمانی هستند که:

• بارداری ناشی از تجاوز جنسی یا زنای با محارم است.

• یک پزشک متخصص تشخیص می دهد که زندگی یا سلامت مادر در خطر جدی است.

• یک پزشک حاذق تشخیص می‌دهد که جنین دارای نقایص شدیدی است که اجازه نمی‌دهد نوزاد پس از تولد زنده بماند.

حتی این استثناها به طور خودکار سقط جنین را توجیه نمی‌کنند. سقط جنین جدی ترین موضوع است. فقط پس از اینکه افراد مسئول از طریق دعا تصدیق دریافت کرده‌اند باید در نظر گرفته شود. اعضاء می‌توانند به عنوان بخشی از این فرآیند با اُسقُف‌های خود مشورت کنند.

آزار عبارت است از بدرفتاری یا بی توجهی به دیگران به گونه ای که باعث آسیب جسمی، جنسی، عاطفی یا مالی شود. موضع کلیسا این است که سوء استفاده را نمی‌توان به هر شکلی تحمل کرد. کسانی که از همسر، فرزندان، سایر اعضای خانواده یا هر کس دیگری سوء استفاده می‌کنند، قوانین خدا و انسان را زیر پا می‌گذارند.

همۀ اعضا، به ویژه والدین و رهبران، تشویق می‌شوند که هوشیار و کوشا باشند و تمام تلاش خود را برای محافظت از کودکان و دیگران در برابر سوء استفاده انجام دهند. اگر اعضاء از موارد سوء استفاده آگاه شوند، آن را به مقامات مدنی گزارش کرده و با اُسقُف مشورت می‌کنند. رهبران کلیسا باید گزارش‌های سوء استفاده را جدی بگیرند و هرگز آنها را نادیده نگیرند.

همۀ بزرگسالانی که با کودکان یا نوجوانان کار می‌کنند باید در مدت یک ماه پس از پذیرش و حمایت، آموزش حفاظت از کودکان و نوجوانان را تکمیل کنند (نگاه کنید به ProtectingChildren.ChurchofJesusChrist.org). آنها باید هر سه سال یک بار آموزش را تکرار کنند.

هنگامی که سوء استفاده [آزار] رخ می‌دهد، اوّلین و فوریت مسئولیت رهبران کلیسا کمک به کسانی است که مورد آزار قرار گرفته‌اند و از افراد آسیب‌پذیر در برابر سوء استفاده در آینده محافظت می‌کنند. رهبران نباید شخص را به ماندن در خانه یا موقعیتی که توهین‌آمیز یا ناامن است تشویق کنند.

این امتیاز برای زوج های متاهّلی است که قادر به بچه دار شدن هستند، بدن میرا را برای فرزندان روحی خدا فراهم کنند، که پس از آن مسئول پرورش و بارآوردن آنها هستند (به ۲.۱.۳ مراجعه کنید). تصمیم در مورد تعداد فرزند و زمان داشتن آنها بسیار شخصی و خصوصی است. آن میبایست بین زن و شوهر و پروردگار باقی بماند.

قانون پاکدامنی سَروَر این است:

• پرهیز از روابط جنسی خارج از ازدواج قانونی بین زن و مرد.

• وفاداری در ازدواج

صمیمیّت جسمی بین زن و شوهر زیبا و مقدّس است. از طرف خدا برای خلق فرزندان و ابراز محبت بین زن و شوهر مقرّر شده است.

کلیسا هرزه‌نگاری [در بارۀ] کودکان را به هر شکلی محکوم می‌کند. اگر اُسقُف یا رئیس وَتَد متوجه شود که عضوی با هرزه‌نگاری [در بارۀ] کودکان درگیر است، سریعاً دستورالعمل‌های موجود در ۳۸.۶.۲.۱ را دنبال می‌کند.

کلیسا ختنه زنان را محکوم می کند.

کلیسا هر نوع زنای با محارم و نزدیکان را محکوم می‌کند. همانطور که در اینجا استفاده می‌شود، زنای با محارم و نزدیکان روابط جنسی است بین:

• یک پدر و مادر و یک فرزند.

• یک پدر یا مادر بزرگ و یک نوه.

• خواهر و برادر

• دایی یا عمّه و خواهرزاده یا برادرزاده.

همانطور که در اینجا استفاده می‌شود، فرزند، نوه، خواهر و برادر، خواهرزاده، و برادرزاده شامل روابط بیولوژیکی، خواندگی، ناتنی یا خوانده می‌شود.

هنگامی که یک خردسال قربانی زنای با محارم می شود، اُسقُف یا رئیس وَتَد با خط [تلفنِ] کمک [در موارد] سوء استفادۀ کلیسا در کشورهایی که در دسترس است تماس می گیرد (به ۳۸.۶.۲.۱ مراجعه کنید). در کشورهای دیگر، رئیس وَتَد باید از مشاور حقوقی ناحیه در دفتر ناحیه راهنمایی بخواهد. او همچنین ترغیب می‌شود که با کارکنان خدمات خانواده یا مدیر رفاه و خوداتّکایی در دفتر ناحیه مشاوره کند.

اگر عضوی مرتکب زنای با محارم و نزدیکان شود، شورای عضویت کلیسا و حواشی نگاری [ضمیمه] پیشینه لازم است. [در صورت] زنای با محارم و نزدیکان تقریباً همیشه لازم است که کلیسا عضویت یک فرد را لغو کند.

اگر یک خردسال مرتکب زنای با محارم و نزدیکان شود، رئیس وَتَد برای راهنمایی با دفتر ریاست اوّل [کلیسا] تماس می‌گیرد.

قربانیان زنای با محارم و نزدیکان اغلب دچار آسیب‌های جدّی می‌شوند. رهبران با دلسوزی قلبی و همدلی پاسخ می‌دهند. آنها برای غلبه بر اثرات مخرّب زنای با محارم و نزدیکان، حمایت روحانی و مشاوره می‌دهند.

گاهی اوقات قربانیان احساس شرم یا گناه دارند. قربانیان گناهی ندارند. رهبران به آنها و خانواده‌هایشان کمک می‌کنند تا مهر خدا و شفایی را که از طریق عیسی مسیح و کفّارۀ او حاصل می‌شود درک کنند (رجوع کنیدبه آلما ۸:۱۵؛ ۳ نفی ۹:۱۷).

قربانیان و خانواده هایشان علاوه بر دریافت کمک الهام گرفته از رهبران کلیسا، می‌توانند به مشاورۀ حرفه‌ای نیاز داشته باشند. برای اطّلاعات، به ۳۸.۶.۱۸.۲. مراجعه کنید.

علم غیب بر تاریکی تمرکز می کند و به فریب می انجامد. ایمان به مسیح را از بین می برد.

علم غیب شامل پرستش شیطان است. همچنین شامل اعمال اسرارآمیز است که با مژدۀ عیسی مسیح هماهنگ نیست. چنین اعمالی شامل (امّا نه محدود به) فال‌-بینی، نفرین، و اعمال شفابخش هستند که تقلید از قدرت کشیشی خدا هستند (رجوع کنید به مورونی ۱۱:۷-۱۷).

اعضای کلیسا نباید به هیچ شکلی از عبادت شیطان درگیر شوند یا به هیچ وجه در علم غیبی شرکت کنند. آنها نباید در گفتگوها یا جلسات کلیسا بر چنین تاریکی تمرکز کنند.

کلیسا هرزه‌نگاری را به هر شکلی محکوم می‌کند. استفاده از هر نوع پورنوگرافی به زندگی افراد، خانواده‌ها و جامعه آسیب می‌رساند. همچنین روح سَروَر را دور می‌کند. اعضای کلیسا باید از هر گونه مطالب مستهجن پرهیز کنند و با تولید، انتشار و استفاده از آن مخالفت کنند.

مشاورۀ شخصی و محدودیت‌های عضویت غیررسمی معمولاً برای کمک به شخص برای توبه کردن از استفادۀ هرزه‌نگاری کافی است. شوراهای عضویت معمولاً تشکیل نمی‌شوند. با این حال، برای استفادۀ شدید و اجباری از هرزه‌نگاری که آسیب قابل توجهی به ازدواج یا خانواده یک عضو وارد کرده است، یک شورا می‌تواند ضروری باشد (به ۳۸.۶.۵ مراجعه کنید). اگر عضوی تصاویر مستهجن کودکان را بسازد، به اشتراک بگذارد، در اختیار داشته باشد یا مکرراً مشاهده کند، شورا لازم است (به ۳۸.۶.۶ مراجعه کنید).

همه مردم فرزندان خدا هستند. همه برادران و خواهرانی هستند که بخشی از خانواده الهی او هستند (رجوع کنید به «خانواده: اعلامیه ای به جهان»). خدا «[جمیع ملل را از نسل یک انسان آفرید]» (کارهای رسولان ۲۶:۱۷). برای او «همه یکسانند» (۲ نیفای ۳۳:۲۶). هر شخص «در دید او به اندازۀ دیگری گرانبها است» (یعقوب ۲۱:۲).

تعصّب با کلام نازل شده خدا سازگار نیست. لطف یا نارضایتی خدا در گرو وقف به او و فرمان‌های اوست، نه به رنگ پوست یا صفات دیگر شخص.

کلیسا از همه مردم می خواهد که رفتارها و اعمال تعصب آمیز نسبت به هر گروه یا فردی را کنار بگذارند. اعضای کلیسا باید در ترویج احترام به همه فرزندان خدا پیشرو باشند. اعضا از فرمان منجی برای دوست داشتن دیگران پیروی می‌کنند (رجوع کنید به متی ۳۵:۲۲-۳۹). آنها می کوشند نسبت به همۀ افراد حسن نیت باشند و هر نوع تعصبی را رد کنند. این شامل تعصّب بر اساس نژاد، قومیت، ملیّت، قبیله، جنسیت، سن، ناتوانی، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، اعتقاد یا عدم اعتقاد مذهبی، و گرایش جنسی است.

کلیسا خانواده‌ها و اعضا را تشویق می‌کند تا با حساسیت، عشق و احترام به افرادی که جاذبه همجنس گرائی دارند، کمک کنند. کلیسا همچنین درک عمومی را در جامعه ترویج می‌کند که منعکس کنندۀ آموزش‌های آن در مورد مهربانی، فراگیری، عشق به دیگران و احترام به همه انسان‌ها است. کلیسا در مورد علل جاذبه همجنس گرائی موضعی نمی‌گیرد.

دستورات خدا هر رفتار ناشایست را، چه دگرجنس گرا یا همجنس گرا، منع می‌کند. رهبران کلیسا به اعضایی که قانون پاکدامنی را زیر پا گذاشته‌اند مشاوره می‌دهند. رهبران به آنها کمک می‌کنند تا درک روشنی از ایمان به عیسی مسیح و کفّاره او، روند توبه و هدف زندگی روی زمین داشته باشند.

اگر اعضا احساس جذابیت همجنس گرائی داشته باشند و در تلاشند تا قانون پاکدامنی را رعایت کنند، رهبران از آنها حمایت می‌کنند و آنها را در عزم خود تشویق می‌کنند. این اعضا میتوانند گُمارش‌های کلیسا را ​​دریافت کنند، توصیه نامه‌های معبد داشته باشند، و اگر شایسته باشند، آیین‌های معبد را دریافت کنند. اعضای مرد کلیسا میتوانند توانایی کشیشی را دریافت کرده و اِعمال کنند.

همه اعضایی که به عهد خود پایبند هستند، همه برکات وعده داده شده را در جاودانگی‌ها دریافت خواهند کرد، چه شرایط آنها به آنها اجازه دهد که برکات ازدواج جاودانی و والدین را در این زندگی دریافت کنند یا نه (رجوع کنید به موصایا ۴۱:۲).

به عنوان یک اصل اعتقادی، بر اساس نوشته‌های مقدّس، کلیسا تأیید می‌کند که ازدواج بین یک مرد و یک زن برای برنامۀ خالق برای سرنوشت جاودان فرزندانش ضروری است. کلیسا همچنین تأیید می‌کند که قانون خدا ازدواج را به عنوان پیوند قانونی و شرعی بین یک مرد و یک زن تعریف می‌کند.

مسئولیت اصلی تربیت جنسی فرزندان بر عهده والدین است. والدین باید در مورد تمایلات جنسی سالم و درست با فرزندان خود گفتگوهای صادقانه، روشن و مداوم داشته باشند.

کلیسا آزار جنسی را محکوم می‌کند. همانطور که در اینجا استفاده می‌شود، آزار جنسی به عنوان تحمیل هرگونه فعالیت جنسی ناخواسته به فرد دیگری تعریف می شود. عمل جنسی با شخصی که رضایت قانونی نمی‌دهد یا نمی‌تواند، به عنوان آزار جنسی تلقی می‌شود. آزار جنسی می‌تواند با همسر یا در یک رابطه دوستی نیز رخ دهد. برای اطلاعات در مورد سوء استفادۀ جنسی از کودک یا نوجوان، به ۳۸.۶.۲.۳ مراجعه کنید.

سوء استفاده جنسی طیف وسیعی از اعمال را شامل می شود، از آزار و اذیت گرفته تا تجاوز جنسی و سایر اشکال تجاوز جنسی. می‌تواند به صورت جسمی، کلامی و به روش‌های دیگر رخ دهد. برای راهنمایی در مورد مشاوره با اعضایی که آزار جنسی، تجاوز جنسی، یا سایر اشکال زنای به عنف را تجربه کرده‌اند، به ۳۸.۶.۱۸.۲ مراجعه کنید.

اگر اعضاء مشکوک شوند یا از آزار جنسی آگاه شوند، در اسرع وقت برای محافظت از قربانیان و دیگران اقدام می‌کنند. این شامل گزارش دادن به مقامات مدنی و هشدار دادن به اُسقُف یا رئیس وَتَد است. اگر کودکی مورد آزار قرار گرفته است، اعضاء باید دستورالعمل‌های موجود در ۳۸.۶.۲ را دنبال کنند.

زندگی میرا هدیه‌ای گرانبها از جانب خدا است — هدیه‌ای که باید ارزش گذاری و محافظت شود. کلیسا به شدّت از پیش‌گیری خودکشی حمایت می‌کند.

بیشتر افرادی که به خودکشی فکر کرده‌اند، می‌خواهند از دردهای جسمی، ذهنی، عاطفی یا روحی تسکین یابند. چنین افرادی به عشق، کمک و حمایت خانواده، رهبران کلیسا و متخصصان واجد شرایط نیاز دارند.

اُسقُف در صورتی که عضوی در فکر خودکشی باشد یا اقدام به خودکشی کرده باشد، حمایت کلیسایی را ارائه می کند. و همچنین بلافاصله به عضو کمک می‌کند تا کمک حرفه‌ای دریافت کند.

با وجود بهترین تلاش‌های عزیزان، رهبران و متخصصان، خودکشی همیشه قابل پیشگیری نیست. دل‌شکستگی عمیق، آشفتگی عاطفی و سوالات بی پاسخ را برای عزیزان و دیگران به جا می‌گذارد. رهبران باید با خانواده مشورت و دلجویی کنند. آنها پرورش و حمایت ارائه می‌کنند.

این درست نیست که شخصی جان خود را بگیرد. با این حال، فقط خدا می‌تواند دربارۀ افکار، اعمال و سطح مسئولیت‌پذیری شخص قضاوت کند (رجوع کنید به ۱ سموئیل ۷:۱۶؛ اصول و پیمانها ۹:۱۳۷).

کسانی که یکی از عزیزان خود را به دلیل خودکشی از دست داده‌اند، می‌توانند امید و شفا را در عیسی مسیح و کفّاره‌اش بیابند.

فراد تراجنسیتی با چالش های پیچیده ای روبرو هستند. با اعضا و غیرعضوهایی که به عنوان تراجنسیتی شناخته می شوند — و خانواده و دوستانشان — باید با حساسیت، مهربانی، دلسوزی، و یک عشق فراوان مسیح گونه رفتار کرد. از همه برای شرکت در جلسۀ عِشای مقدس، سایر جلسات یکشنبه، و رویدادهای اجتماعی کلیسای عیسی مسیح مقدّسین آخرین زمان استقبال می‌شود (به ۳۸.۱.۱ مراجعه کنید).

جنسیت یکی از ویژگی‌های اساسی برنامهٔ شادمانی پدر آسمانی است. معنای ترکیبیِ جنسیت در اعلامیۀ خانوادهجنس زیستی در هنگام تولّداست. برخی از افراد احساس ناسازگاری بین جنس زیستی و هویت جنسی خود را تجربه می‌کنند. در نتیجه، آنها می‌توانند به عنوان تراجنسیتی شناخته شوند. کلیسا در مورد علل شناسایی افراد به عنوان تراجنسیتی موضعی نمی‌گیرد.

بیشتر مشارکت کلیسا و برخی از آیین‌های کشیشی بی طرف هستند. افراد تراجنسیتی می‌توانند همانطور که در ۳۸.۲.۸.۱۰ ذکر شده است تعمید و تصدیق شوند. آنها همچنین می‌توانند از عِشای مقدّس برگیرند و برکات کشیشی را دریافت کنند. با این حال، انتصاب کشیشی و آیین‌های معبد بر اساس جنس زیستی در بدو تولّد، دریافت می‌شوند.

رهبران کلیسا مداخلۀ پزشکی یا جراحی انتخابی به منظور تلاش برای انتقال به جنسیت مخالف جنس زیستی یک فرد در بدو تولّد («تغییر جنسیت») را توصیه نمی‌کنند. رهبران توصیه می‌کنند که انجام این اقدامات باعث محدودیت عضویت کلیسا خواهد شد.

رهبران همچنین در مورد انتقال اجتماعی توصیه نمی‌کنند. یک گذار اجتماعی شامل تغییر لباس یا آرایش یا تغییر نام یا ضمایر برای نشان دادن خود به غیر از جنس زیستی در بدو تولّد است. رهبران توصیه می‌کنند که کسانی که از نظر اجتماعی در حال گذار هستند، محدودیت‌های عضویت کلیسا را ​​در طول مدت این انتقال تجربه خواهند کرد.

محدودیت‌ها شامل دریافت یا اِعمال توانایی کشیشی، دریافت یا استفاده از توصیه نامۀ معبد، و دریافت برخی از گُمارش‌های کلیسا است. اگرچه برخی از امتیازات عضویت در کلیسا محدود شده است، از مشارکت در دیگر [فعالیت‌های] کلیسا استقبال می‌شود.

اگر عضوی تصمیم به تغییر نام یا ضمایر آدرس ترجیحی خود داشته باشد، می‌تواند نام ترجیحی در قسمت «نامی که ترجیح میدهیدِ» پیشینۀ عضویت ذکر شود. شخص می‌تواند با نام ترجیحی در بخش مورد خطاب قرار گیرد.

شرایط از واحدی به واحد دیگر و شخصی به شخص دیگر بسیار متفاوت است. اعضا و رهبران با هم و با سَروَر مشورت می‌کنند. ریاست‌های ناحیه به رهبران محلی کمک می‌کنند تا با حساسیت به موقعیت‌های فردی رسیدگی کنند. اُسقُف‌ها با رئیس وَتَد مشورت می‌کنند. رؤسای وَتَد و حوزۀ تبشیر باید از ریاست ناحیه مشاوره بگیرند (به ۳۲.۶.۳ مراجعه کنید).

خانوادۀ شخص متوفّی تصمیم می‌گیرند که آیا جسد او باید دفن شود یا سوزانده شود. آنها به خواسته‌های فرد احترام می‌گذارند.

در برخی از کشورها، قانون سوزاندن مرده را الزامی می‌کند. در موارد دیگر، دفن عملی یا مقرون به صرفه برای خانواده نیست. در همۀ موارد باید با احترام و حرمت با بدن [متوفّی] رفتار کرد. به اعضاء باید اطمینان داده شود که قدرت رستاخیز همیشه اِعمال می‌شود (رجوع کنید به آلما ۴۲:۱۱–۴۵).

در صورت امکان، جسد یک عضو متوفّی که موهبت دریافت کرده است، باید هنگام دفن یا سوزاندن آن، به لباس مراسم معبد پوشانده شود (به ۳۸.۵.۸ مراجعه کنید).

والدین می‌توانند تصمیم بگیرند که آیا مراسم ختم یا قبر برگزار کنند.

آیین‌های معبد برای کودکانی که قبل از تولد می‌میرند لازم نیست یا اجرا نمی‌شود. این امکان را رد نمی کند که این کودکان در جاودانگی بخشی از خانواده باشند. والدین تشویق می‌شوند که به سَروَر اعتماد کنند و به دنبال آرامش او باشند.

زندگی میرا هدیه‌ای گرانبها از جانب خدا است. مرگ آسان [خوشمرگی] به معنای پایان دادن عمدی به زندگی یک شخص است که از یک بیماری غیر قابل علاج یا شرایط دیگر رنج می‌برد. یک شخص در مرگ آسان [خوشمرگی] شرکت میکند، از جمله کمک به فردی برای خودکشی، فرمان‌های خدا را نقض می‌کند و می‌تواند قوانین محلی را نقض کند.

قطع یا چشم پوشی از اقدامات حمایتی شدید برای یک فرد در پایان عمر، مرگ آسان [خوشمرگی] محسوب نمی‌شود (به ۳۸.۷.۱۱ مراجعه کنید).

اعضای مبتلا به HIV (ویروس نقص ایمنی انسانی) یا مبتلا به ایدز (سندرم نقص ایمنی اکتسابی) باید در جلسات و فعالیت‌های کلیسا مورد استقبال قرار گیرند. حضور آنها خطری برای سلامتی دیگران ندارد.

جستجوی کمک پزشکی شایسته، اِعمال ایمان، و دریافت برکات کشیشی، طبق خواست سَروَر، با هم برای شفا کار می‌کنند.

اعضاء نباید از روش‌های پزشکی یا بهداشتی که از نظر اخلاقی، معنوی یا قانونی مشکوک هستند استفاده یا ترویج کنند. کسانی که مشکلات سلامتی دارند باید با متخصصان پزشکی ماهر که دارای مجوز در نواحی‌ای هستند که در آن فعالیت می‌کنند مشورت کنند.

کلیسا با استفاده از [علف] ماری جوانا برای مقاصد غیرپزشکی مخالف است. به ۳۸.۷.۱۴ مراجعه کنید.

اعضاء نباید خود را موظّف بدانند که زندگی میرا را با ابزارهای افراطی افزایش دهند. این تصمیمات در صورت امکان توسّط شخص یا اعضای خانواده بهتر است. آنها باید از طریق دعا به دنبال مشاورۀ پزشکی شایسته و راهنمایی الهی باشند.

واکسیناسیون‌هایی که توسط متخصصان حاذق پزشکی انجام می‌شود از سلامتی و حفظ زندگی محافظت می‌کند. اعضای کلیسا تشویق می‌شوند تا از طریق واکسیناسیون از خود، فرزندان و اجتماعات خود محافظت کنند.

در نهایت، افراد مسئول تصمیم گیری در مورد واکسیناسیون هستند. اگر اعضا نگرانی‌هایی دارند، باید با متخصصان پزشکی شایسته مشورت کنند و همچنین از روح‌القدس راهنمایی بگیرند.

کلام فرزانگی فرمان خدا است. پیامبران تصریح کرده‌اند که آموزهشهای اصول و پیمانها ۸۹ شامل پرهیز از تنباکو، نوشیدنی‌های قوی (الکل) و نوشیدنی‌های گرم (چای و قهوه) است.

مواد و اعمال مُضِر دیگری وجود دارد که در کلام فرزانگی یا رهبران کلیسا مشخص نشده است. اعضاء باید از حکمت و قضاوت دعا در انتخاب برای ارتقای سلامت جسمی، روحی و عاطفی خود استفاده کنند.

به فرزندخواندگی و ارائۀ نگهداری فرزند می‌تواند فرزندان و خانواده‌ها را برکت دهد. خانواده‌های دوست داشتنی و جاودان می‌توانند از طریق فرزندخواندگی ایجاد شوند. چه فرزندان از طریق فرزندخواندگی و چه از طریق تولّد به خانواده بیایند، نعمتی به یک اندازه ارزشمند هستند.

اعضایی که به دنبال فرزندخواندگی یا ارائه نگهداری از کودکان هستند باید از همهٔ قوانین قابل اجرا کشورها و دولت‌های درگیر تبعیت کنند.

اعضای کلیسا نباید به دنبال امضای اولیای کُل، دبیران کُل و هفتادان ناحیه باشند. انجام این کار از [ارزش] گُمارش مقدّس و روح جلسات آنها می‌کاهد. همچنین می تواند مانع از پیشواز آنها از دیگر اعضاء شود.

اعضاء نباید از اولیای کُل، دبیران کُل و هفتادان ناحیه در نیایشگاه‌ها عکس بگیرند.

مجلات کلیسا عبارتند از:

• دوستFriend برای کودکان.

• برای استحکام نوجوانان برای نوجوانان.

• Liahona برای بزرگسالان.

ریاست اول همهۀ اعضاء را تشویق می‌کند که مجلّات کلیسا را ​​بخوانند. مجلات می‌توانند به اعضاء کمک کنند تا مژدأ عیسی مسیح را بیاموزند، آموزش‌های پیامبران زنده را مطالعه کنند، با خانوادۀ جهانی کلیسای احساس ارتباط کنند، با ایمان با چالش‌ها روبرو شوند و به خدا نزدیک شوند.

تصویر

وُردمارک [علامت با کلمه] و نماد کلیسا

نام کلیسا، وُردمارک [علامت با کلمه] و نماد، معیّن کننده‌های هویت اصلی کلیسا هستند.

وُردمارک [علامت با کلمه] و نماد وُردمارک [علامت با کلمۀ] و نماد كليسا (به تصوير بالا مراجعه كنيد) فقط بايد در صورت تاييد رياست اوّل و مجمع دوازده رسول استفاده شود. آنها نمی توانند به عنوان عناصر تزئینی استفاده شوند. همچنین نمی توان از آنها در هیچ راه شخصی، تجاری یا تبلیغاتی استفاده کرد.

کامپیوتر [رایانه]ها و نرم افزارهای مورد استفاده در ساختمان جلسات کلیساها توسّط ستاد مرکزی کلیسا یا دفتر ناحیه تهیه و مدیریت می‌شوند. رهبران و اعضاء از این منابع برای حمایت از اهداف کلیسا، از جمله کار تاریخ نیاکان استفاده می‌کنند.

تمامی نرم افزارهای موجود در این کامپیوتر [رایانه]ها باید دارای مجوز مناسب برای کلیسا باشند.

کلیسا موادی را برای کمک به اعضاء فراهم می‌کند تا مژدۀ عیسی مسیح را بیاموزند و بر اساس آن زندگی کنند. اینها شامل متون مقدّس، پیام‌های همایش عمومی، مجلات، دفترچه‌های راهنما، کتاب‌ها و سایر منابع می‌باشد. رهبران اعضاء را تشویق می‌کنند که از متون مقدّس و سایر منابع در صورت نیاز برای مطالعۀ مژده در خانه استفاده کنند.

اعضای کلیسا تشویق می‌شوند که در انتخاب لباس و ظاهر مناسب به بدن احترام بگذارند. آنچه مناسب است در فرهنگ‌ها و مناسبت‌های مختلف متفاوت است.

اعضاء می‌توانند در هر زمانی روزه بگیرند. با این حال، آنها معمولاً اولین سَبَّت ماه را روزه می‌گیرند.

یک روز روزه معمولاً شامل دعا کردن، بدون غذا و نوشیدنی برای یک دورۀ 24 ساعته (در صورت توانایی بدنی) و دادن یک روزۀ سخاوتمندانه است. اعانۀ روزه کمکی است برای کمک به نیازمندان (به ۲۲.۲.۲ مراجعه کنید).

گاهی اوقات جلسات محلی یا در سراسر کلیسا در اولین سَبَّت ماه برگزار می‌شود. هنگامی که این اتفاق می‌افتد، ریاست وَتَد یکشنبۀ جایگزین را برای روز روزه تعیین می‌کند.

کلیسا با قمار به هر شکلی مخالف است و توصیه نمی‌کند. این شامل شرط‌بندی‌های ورزشی و بخت آزمایی‌های دولتی می‌شود.

اعضایی که در سرزمین مادری خود باقی می‌مانند اغلب فرصت‌هایی برای ایجاد و استحکام کلیسا را در آنجا دارند. با این حال، مهاجرت به کشور دیگر یک انتخاب شخصی است.

اعضایی که به کشور دیگری نقل مکان می‌کنند باید از همه قوانین قابل اجرا تبعیت کنند (رجوع کنید به اصول و پیمانها ۲۱:۵۸).

مُبَشِّران نباید پیشنهاد حمایت از مهاجرت دیگران را بدهند.

اعضاء باید قوانین را در هر کشوری که در آن زندگی می‌کنند یا سفر می‌کنند اطاعت، احترام و حفظ کنند (رجوع کنید به اصول و پیمانها ۲۱:۵۸ -۲۲؛ ارکان دین ۱۲:۱). این شامل قوانینی است که تبلیغ مذهبی را ممنوع می‌کند.

اعضای کلیسا از تماس، ارسال ایمیل، یا نوشتن نامه به اولیای کُل در مورد سؤالات اعتقادی، چالش‌های شخصی یا درخواست‌ها دلسرد [برحذر] می‌شوند. هنگام جستجوی راهنمایی روحانی، اعضا تشویق می‌شوند که با رهبران محلی خود، از جمله انجمن امداد یا رئیس مجمع ارشدان، تماس بگیرند (به ۳۱.۳ مراجعه کنید).

رهبران و اعضاء تشویق می‌شوند تا به نیازهای همۀ کسانی که در واحد خود زندگی می‌کنند پاسخ دهند. اعضای دارای معلولیت ارزشمند هستند و می‌توانند به روش‌های معناداری مشارکت کنند. ناتوانی‌ها می‌توانند فکری، اجتماعی، عاطفی یا جسمی باشند.

بسیاری از چیزهایی که الهام‌بخش، شریف و شایستۀ بالاترین احترام است در بسیاری از ادیان دیگر یافت می‌شود. مُبَشِّران و سایر اعضاء باید نسبت به عقاید و سنت‌های دیگران حساس باشند و احترام بگذارند.

اعضای کلیسا تشویق می‌شوند تا در امور سیاسی و دولتی شرکت کنند. در بسیاری از کشورها، این می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

• رای دادن

• عضویت یا خدمت در احزاب سیاسی.

• ارائه حمایت مالی.

• ارتباط با مقامات و نامزدهای حزب.

• خدمت در دفاتر منتخب یا منصوب در دولت محلی و ملی.

اعضاء همچنین تشویق می‌شوند تا در اهداف شایسته شرکت کنند تا جوامع خود را به مکانی سالم برای زندگی و بزرگ کردن خانواده تبدیل کنند.

رهبران کلیسای محلی نباید اعضاء را برای مشارکت در مسائل سیاسی سازماندهی کنند. رهبران نیز نباید تلاش کنند بر نحوأ مشارکت اعضاء تأثیر بگذارند.

رهبران و اعضاء همچنین باید از اظهارات یا رفتارهایی که می‌توانند به عنوان تأیید کلیسا از هر حزب سیاسی، مرام، سیاست یا نامزدی تفسیر شود، اجتناب کنند.

رهبران کلیسا موظف به محافظت از حریم خصوصی اعضاء هستند. اسناد کلیسا، فهرست راهنماها و مطالب مشابه را نمی‌توان برای مقاصد شخصی، تجاری یا سیاسی استفاده کرد.

اعضای کلیسا به عنوان بخشی از مسئولیت خود در مراقبت از نیازمندان (رجوع کنید به موصایا ۲۶:۴)، زمان، استعدادها و دوستی خود را برای پذیرایی از پناهندگان به عنوان اعضای اجتماعات خود ارائه می‌کنند.

اعضای نیازمند تشویق می‌شوند به جای تماس با دفتر مرکزی کلیسا یا درخواست پول از دیگر رهبران یا اعضای کلیسا، با اُسقُف خود صحبت کنند.