برنامۀ رستگاری

مردم زیادی در این فکرند که، ”ما از کجا آمده ایم؟ چرا اینجا هستیم؟ به کجا می‌رویم؟” برنامۀ رستگاری پاسخ این سؤال‌ها را به ما می‌دهد.

خدا پدر روح ماست. ما به معنی واقعی کلمه بچه های او هستیم و او ما را دوست دارد. ما، پیش از تولدمان بر روی زمین، بعنوان فرزندان روحانی پدرمان در آسمان، زندگی می‌کردیم. هرچند، بدون آنکه زندگی در فناپذیری با جسمی فیزیکی را تجربه کنیم، ما نه همانند پدر آسمانی‌مان بودیم، و نه هیچگاه می‌توانستیم همانند او شویم و از تمام موهبت‌هایی که او لذت می‌برد بهره‌مند شویم.

تمام هدف، کار و جلال خداوند، قادر ساختن هر یک از ما برای بهره گیری از تمام برکاتش است. او برنامه ای بی نقص را برای به انجام رساندن مقصودش ارائه کرده است. ما این برنامه را قبل از آمدنمان به زمین فهمیدیم و پذیرفتیم. در نوشته های مقدس، برنامۀ خدا، برنامه رحمت آميز، برنامۀ شادمانی، برنامۀ بازخرید و برنامۀ رستگاری نامیده شده است.

عیسی مسیح در مرکز برنامۀ خداست. از طریق کفاره‌اش، عیسی مسیح هدف پدرش را برآورده ساخت و لذت بردن از فناناپذیری و بلندمرتبگی را برای هر یک از ما مُیَسَر کرد. شیطان یا اهریمن، دشمن برنامۀ خداست.

اختیار، یا قابلیت انتخاب، یکی از بزرگترین هدایای خدا به فرزندانش است. پیشرفت ابدی ما به اینکه چطور از این هدیه استفاده کنیم بستگی دارد. ما باید انتخاب کنیم که آیا می‌خواهیم از عیسی مسیح پیروی کنیم یا از شیطان.

ما در طول زندگی بر روی زمین از نظر جسمی از خدا جدا هستیم ولی او می‌خواهد که هر یک از فرزندانش آرامش را در این زندگی و کمال لذت را در پیشگاه او پس از این زندگی پیدا کند. او می‌خواهد تا ما همانند او بشویم.

تحت رهبری پدر، عیسی مسیح جهان را بعنوان محلی برای زندگی و تجربۀ ما خلق کرد. برای پیشرفت و همانند خدا شدن، هر یک از ما می‌بایست یک بدن بدست آورد و در دوران آزمایش بر روی زمین امتحان شود. مادامی که روی زمین هستیم ما از پیشگاه جسمی خدا بی بهره ایم. ما زندگی پیش از فناپذیری‌مان را به خاطر نمی‌آوریم. ما باید با ایمان راه را بپیماییم و نه با نگاه.

آدم و حوا اولین فرزندان خدا بودند که به روی زمین آمدند. خدا آدم و حوا را آفرید و در باغ عدن قرار داد. آدم و حوا در نگارۀ خدا آفریده شدند، با بدنهایی از گوشت و استخوان. درحالیکه آدم و حوا در باغ بودند، آنها همچنان در پیشگاه خدا بودند و می‌توانستند برای همیشه زندگی کنند. آنها در بى گناهى زندگی کردند و خدا نیازهایشان را فراهم می‌کرد.

در باغ عدن، خدا به آدم و حوا اختیار داد. او به آنها فرمان داد که از میوۀ ممنوعه یا میوۀ درخت دانستن نیکی و پلیدی نخورند. فرمانبری از این فرمان به این معنی بود که آنها می‌توانستند در باغ بمانند، ولی نمی‌توانستند با تجربه کردن تضادها در فناپذیری، پیشرفت کنند. آنها نمی‌توانستند معنی لذت را بدانند چون نمی‌توانستند رنج و درد را تجربه کنند.

شیطان آدم و حوا را وسوسه کرد که میوۀ ممنوعه را بخورند، و آنها انتخاب کردند که این کار را بکنند. این قسمتی از برنامۀ خدا بود. بخاطر این انتخاب، آنها از باغ و حضور جسمی در پیشگاه خدا رانده شدند. این اتفاق فرو افتادن نام دارد. جدایی از حضور در پیشگاه خدا همان مرگ روحی است. آدم و حوا فناپذیر (فانی) شدند؛ در معرض مرگ جسمی، یا جدایی جسم از روح قرار گرفتند. آنها اکنون می‌توانستند بیماری و هرگونه رنج و زحمت را تجربه کنند. آنها اختیار اخلاقی یا قابلیت انتخاب بین خیر و شر را داشتند. این موضوع، یادگیری و پیشرفت را برایشان ممکن ساخت. همچنین گرفتن تصمیمهای نادرست و انجام گناه را برایشان میسر کرد. علاوه بر این، اکنون آنها می‌توانستند بچه دار شوند، از اینرو بقیۀ فرزندان روحی خدا می‌توانستند به زمین بیایند، جسم فیزیکی بدست آورند، و آزموده شوند. تنها در این صورت بود که فرزندان خدا می‌توانستند پیشرفت کنند و مثل او شوند.

زندگی بر روی زمین یک فرصت و یک برکت است. هدف ما در این زندگی لذت بردن و آمادگی برای بازگشت به پیشگاه خداست. در فناپذیری ما در شرایطی زندگی می‌کنیم که هم در معرض مرگ جسمی و هم مرگ روحی هستیم. خدا بدنی کامل، جلال یافته و فناناپذیر از گوشت و استخوان دارد. برای همانند خدا شدن و بازگشت به پیشگاه او، ما هم باید بدنی کامل، فناناپذیر از گوشت و استخوان داشته باشیم. در هر صورت، به‌ واسطۀ فروافتادن آدم و حوا، هر شخص روی زمین، بدنی ناکامل و فناپذیر دارد و در نهایت خواهد مُرد. اگر بخاطر ناجی، عیسی مسیح، نبود، مرگ تمام امیدها برای زیستن در کنار پدر آسمانی در آینده را به یأس تبدیل می‌کرد.

به همراه مرگ جسمی، گناه یک مانع عمده است که از شبیه شدنمان به پدرمان در آسمان و حضور در پیشگاهش جلوگیری می‌کند. در وضعیت فناپذیرمان، ما اغلب تسلیم وسوسه، شکستن فرمان‌های خدا و گناه می‌شویم. در طول زندگی‌مان بر روی زمین، هر یک از ما اشتباه می‌کند. گناه همیشه به بدبختی منتهی می‌شود اگرچه بعضی اوقات طور دیگری به نظر می‌رسد. گناه موجب احساس بِزِه و شرمندگی می‌شود. بخاطر گناهانمان ما قادر به بازگشت و زندگی با پدر آسمانی نیستیم مگر اینکه ما اول بخشوده و پاک شویم.

در حالیکه در فناپذیری هستیم، تجربه هایی بدست می‌آوریم که برایمان شادی آور هستند. ما همینطور تجربه هایی داریم که برایمان درد و رنج آور هستند، که برخی از آنها از اعمال گناه آلود دیگران ناشی می‌شوند. این تجربه ها برایمان فرصت‌هایی را برای فراگیری و رشد فراهم می‌کنند تا خوبی را از بدی تشخیص دهیم، و تصمیم‌هایی بگیریم. خدا بر ما تأثیر می‌گذارد تا نیکی کنیم؛ شیطان تلاش می‌کند تا ما را به ارتکاب گناه وسوسه کند. به مانند مرگ جسمی، ما خودمان به تنهایی نمی‌توانیم بر تأثیرات گناه چیره شویم. ما بدون کفارۀ عیسی مسیح درمانده ایم.

تصویر

قبل از اینکه دنیا سامان داده شود، پدر آسمانی‌مان عیسی مسیح را انتخاب کرد که ناجی و بازخریدار ما باشد. قربانی کفاره دهندۀ عیسی مسیح چیره شدن بر اثرات فرو افتادن را برایمان میسر کرد. از زمانی که جهان آغاز شد، همۀ پیامبران از عیسی مسیح به عنوان بازخریدارمان گواهی داده اند.

همۀ ما مرگ جسمی را تجربه خواهیم کرد، ولی عیسی مسیح بخاطر ما بر سدِ مرگ جسمی غلبه کرد. وقتی که او بر روی صلیب مُرد، روحش از بدنش جدا شد. در سومین روز، روح و بدنش دوباره و برای اَبَد به هم پیوستند، که دیگر هیچگاه از هم جدا نمی‌شوند. او بر خیلی از مردم ظاهر شد و به آنها نشان داد که او بدنی فناناپذیر از گوشت و استخوان دارد. بهم پیوستن دوبارۀ جسم و روح رستاخیز نام دارد و هدیه‌ای است که به هر کدام از ما وعده داده شده است. به‌ واسطۀ رستاخیز عیسی مسیح، همۀ ما فارغ از اینکه در این زندگی نیکوکاری کرده ایم یا مرتکب پلیدی شده ایم، رستاخیز خواهیم کرد. ما بدنی بی نقص و فناناپذیر از گوشت و استخوان خواهیم داشت که دیگر هیچوقت در معرض بیماری، درد و مرگ نخواهد بود. رستاخیز برگشتن به پیشگاه خدا برای داوری شدن را ممکن می‌کند ولی ضمانت نمی‌کند که ما قادر به زندگی در پیشگاه او خواهیم بود. برای دریافت آن برکت، ما همين طور باید از گناه پاک شویم.

خدا پسر محبوبش عیسی مسیح را فرستاد که علاوه بر مرگ جسمی، بر سدِ گناه نیز چیره شود. ما مسؤول فرو افتادن آدم و حوا نیستیم، ولی ما مسؤول گناهان خودمان هستیم. خدا نمی‌تواند با درجه ای از تخفیف به گناه بنگرد، و گناه مانع از زندگی ما در حضورش است. فقط از طریق فیض ناجی و شفقت اوست که ما می‌توانیم از گناه پاک شویم چنان که ما بتوانیم باری دیگر با خدا زندگی کنیم. این با بکارگیری ایمان در عیسی مسیح، توبه کردن، تعمید شدن، دریافت هدیۀ روح القُدس و تا پایان پایداری کردن امکانپذیر است.

برای برآورده سازی برنامۀ رستگاری، مسیح جریمۀ گناهانمان را پرداخت. او به تنهایی قادر به انجام آن بود. او در زندگی پیش از فناپذیری فراخوانده و آماده شده بود. او پسر واقعی خدا در بدنی زمینی بود. او عاری از گناه و کاملاً مطیع پدرش بود. اگرچه وسوسه شد ولی او هرگز تسلیم وسوسه نشد. زمانی که پدر از پسر محبوبش خواست که هزینۀ گناهان جهان را بپردازد، عیسی آماده و مشتاق بود. کفارۀ ناجی، شامل عذابش در باغ قتسیمانی و عذاب و مرگش بر روی صلیب است و با رستاخیزش به پایان رسید. اگرچه او فراتر از درک، زجر کشید، آنقدر که هر مَنفَذ او خون جارى شد و درخواست کرد که اگر ممکن است این بار از گردن او برداشته شود، اما او با جلوه ای عالی از عشق به پدر و عشق به ما تسلیم خواست پدر شد. این چیرگی عیسی مسیح بر مرگ روحی از طریق زجر کشیدنش و پیروزی اش بر مرگ جسمی به‌ واسطۀ رستاخیزش، کفارۀ عیسی مسیح نام دارد.

مسیح وعده می‌دهد که گناهان ما را ببخشد به شرطی که ما با بکار بستن ایمان به او، توبه کردن، تعمید گرفتن با فرو رفتن در آب، قرار دادن دستان بر سر برای هدیۀ روح القُدس و تلاش صادقانه برای نگهداری از فرمان‌هایش تا پایان زندگیمان، او را بپذیریم. با توبۀ مداوم، ما می‌توانیم بخشش بدست آوریم و با قدرت روح القدس از گناهانمان پاک شویم. ما از سنگینی احساس گناه و شرم رها می‌شویم و از طریق عیسی مسیح ما شایستۀ بازگشت به پیشگاه خدا می‌گردیم.

مادامی که بر کفارۀ عیسی مسیح اتکا می‌کنیم، او می‌تواند به ما کمک کند که در رنج‌هایمان، مریضی هایمان و دردهایمان پایداری کنیم. ما می‌توانیم سرشار از لذت، آرامش و تسلی شویم. هر آنچه که در زندگی غیر منصفانه است می‌تواند به‌ واسطۀ کفارۀ عیسی مسیح تصحیح شود.

با پرداخت تاوان گناهانمان، عیسی مسؤولیت شخصی مان را [از عهده مان] رفع نمی‌کند. ما باید نشان دهیم که او را می‌پذیریم و اینکه ما از فرمان‌هایش دنباله روی می‌کنیم. تنها از طریق هدیۀ کفارۀ ناجی ما می‌توانیم برای زندگی با خدا [به نزدش] بر گردیم.

اگرچه مسیح بر مرگ جسمی غلبه کرد، همۀ مردم باید بمیرند، زیرا مرگ جزئی از روندی است که به وسیلۀ آن، ما از فناپذیر به فناناپذیر تبدیل می‌شویم. در لحظۀ مرگ، روحمان به دنیای روح می‌رود. مرگ، شخصیت یا میل ما به نیکی یا پلیدی را تغییر نمی‌دهد. آنهایی که فرمانبری از خدا را در این زندگی برگزیدند، در شادی، آرامش و استراحت از گرفتاری‌ها و نگرانی‌ها زندگی می‌کنند. آنهایی که فرمانبری در این زندگی را انتخاب نکردند و توبه نکردند در شقاوت زندگی می‌کنند. در دنیای روح، به آنهایی که از مژده فرمانبری نکرده و یا فرصت شنیدن مژده را در هنگام حضورشان در زمین پیدا نکردند، مژده آموزش داده می‌شود. ما تا وقتی که رستاخیز کنیم در دنیای روح می‌مانیم.

وقتی که بدن و روحمان مجدداً طی رستاخیز بهم بپیوندند، ما به پیشگاه خدا آورده می‌شویم تا مورد داوری قرار گیریم. ما، پرهیزکاری و تقصیر[های] خودمان را کاملاً به خاطر خواهیم آورد. اگر توبه کرده باشیم، به ما رحم خواهد شد. ما بر حسب کارها و امیال‌مان پاداش خواهیم گرفت.

درطول زندگی فناپذیر، ما تصمیم‌هایی دربارۀ نیکی و پلیدی می‌گیریم. خدا بر مبنای کارها و امیالمان، به ما پاداش می‌دهد. چون خدا به هر کس بر مبنای امیال و کارهایشان روی زمین پاداش می‌دهد، ملکوت‌های مختلفی از جلال وجود دارند که می‌توانند پس از داوری برای ما تعیین گردند.

x

تصویر

این بخش حاوی ایده هایی برای شماست که برای آمادگی و تعلیم معلومات این درس بکار ببرید. هنگامی که برای چگونگی بکار گیری این ایده ها تصمیم می‌گیرید، برای هدایت شدن توسط روح مقدس نیایش کنید. ایده هایی که انتخاب می‌کنید را به طرح درستان اضافه کنید. بخاطر بسپارید که این ایده ها پیشنهادهایی (و نه الزاماتی) برای کمک به شما برای برآورده سازی نیازهای افرادی که ملاقات می‌کنید هستند.