مژدۀ عیسی مسیح

خدا پسر محبوبش، عیسی مسیح، را به جهان فرستاد تا همۀ فرزندان خدا امکان تجربۀ لذت و آرامش در این زندگی و زندگی ابدی در جهان پیش رو را در کنار خانواده هایشان داشته باشند. به علاوه، به خاطر عیسی مسیح همۀ فرزندان خدا وقتی بدن و روحشان در رستاخیز دوباره بهم بپیوندند، باری دیگر خواهند زیست (اصول و پیمان‌ها ۷۶: ۴۰-۴۲ را ببینید).

در نتیجۀ سرپیچی آدم و حوا، همۀ مردم مرگ را تجربه می کنند. و از آنجا که همۀ مردم خطا و گناه کرده اند، آنها قادر به برگشت و زندگی با خداوند نیستند زیرا در پیشگاهش ”هیچ چیز ناپاکی نمی‌تواند حضور داشته باشد” (۱ نیفای ۱۰: ۲۱).

به هر حال، به‌ واسطۀ فیض و رحمت ناجی ما می‌توانیم باری دیگر در قالب مخلوقاتی رستاخیز یافته زندگی کنیم و از گناه پاک شویم تا بتوانیم در پیشگاه پدر آسمانیمان زندگی کنیم. پاک شدن از گناه، التیام یافتن از لحاظ روحی است. (۳ نیفای ۹: ۱۳؛ ۱۸: ۳۲).

بخاطر قربانی ناجی، که به کفارۀ مسیح شناخته می‌شود، همۀ مردم به پیشگاه سروَر آورده خواهند شد تا بر اساس کارها و امیالشان داوری شوند (۲ نیفای ۹: ۱۰-۱۶؛ هیلامان ۱۴: ۱۵-۱۸؛ ۳ نیفای ۲۷: ۱۴-۲۲؛ اصول و پیمان‌ها ۱۳۷: ۹ را ببینید) و از مرگ بر خواهند خاست. ما بر مبنای قوانین عدل و رحمت داوری خواهیم شد.

عدل، قانونی تغییر ناپذیری است که پیامدهای اعمالمان را به دنبال می‌آورد، [به عبارتی دیگر،] برکات را برای اطاعت از فرمان‌های خدا و کیفر نافرمانی را باعث می‌شود. همۀ ما مرتکب گناه می‌شویم. گناه ما را ناپاک می‌کند و هیچ چیز ناپاکی نمی‌تواند در حضور خدا به زیستن ادامه دهد (۱ نیفای ۱۰: ۲۱؛ ۳ نیفای ۲۷: ۱۹؛ موسی ۶: ۵۷ را ببینید).

ناجی، هنگامی که او بجای ما ایستاد و به کیفر گناهان ما تن در داد، برای آن دسته از افرادی که از گناهانشان توبه کنند و برای نگهداری از همۀ فرمان‌هایش تلاش کنند، نیازهای برقراری عدالت را برآورده کرد . این عمل، کفارۀ عیسی مسیح نام دارد. بخاطر این رفتار عاری از خودپرستی، مسیح می‌تواند از طرف ما به نزد پدر التماس کند. پدر آسمانی می‌تواند رحمت را به کار گیرد و مجازات را از ما دریغ کند و ما را به پیشگاهش پذیرا باشد. پدر آسمانی ما هنگامی که گناهانمان را می‌آمرزد و به ما کمک می‌کند که برای ساکن شدن در پیشگاهش بازگردیم، رحمت را نشان می دهد.

با این وجود، عیسی مسؤولیت شخصی ما را رفع نکرد. وقتی که ما او را می‌پذیریم، توبه می‌کنیم و از فرمان‌هایش اطاعت می‌کنیم، او گناهان ما را می‌آمرزد. از طریق کفارۀ عیسی مسیح و زندگی بر مبنای مژده، ما می‌توانیم بطور دائم به پیشگاه پدر آسمانیمان وارد شویم. ما با انجام خواسته‌های او و نگهداری از فرمان‌های او، از جمله فرمانبری از اصول و آیین‌های مژده، نشان می‌دهیم که ما مسیح را می‌پذیریم و اینکه به او ایمان داریم. نیفای از این اصول و آیین‌ها به عنوان ”اصول مسیح” یاد می‌کند (۲ نیفای ۳۱: ۲–۳۲: ۶).

کتاب مورمون کمال مژدۀ عیسی مسیح را در بر می‌گیرد (اصول و پیمان‌ها ۴۲: ۱۲ را ببینید). این کتاب، همچنین محتوی صریح ترین نمایش مژدۀ عیسی مسیح است، که گاهی با عنوان اصول مسیح به آن ارجاع می‌شود (یعقوب ۷: ۶)، که در همه جای نوشته های مقدس یافت می‌شود.

بر طبق کتاب مورمون، مژدۀ عیسی مسیح شامل پنج مورد کلیدی می‌شود: (۱) ایمان به سروَر، عیسی مسیح؛ (۲) توبه از طریق کفارۀ مسیح؛ (۳) تعمید با فرو رفتن در آب به نام مسیح؛ (۴) هدیۀ روح القُدس؛ و (۵) پایداری کردن تا پایان (۲ نیفای ۳۱؛ ۳ نیفای ۱۱؛ ۲۷ را ببینید).

علاوه بر این، کتاب مورمون به ما می‌آموزد که ما برای داشتن ایمان به مسیح، به چه چیزهایی در مورد او باید باور داشته باشیم (۳ نیفای ۲۷: ۱۳-۱۵ را ببینید).

تصویر

The Lord Jesus Christ

مژدۀ عیسی مسیح با ایمان به عیسی مسیح شروع می‌شود. داشتن ایمان به مسیح، دارا بودن عقیده‌ای استوار از اینکه او تنها پسر مولود خدا و ناجی و بازخریدار جهان است را شامل می شود. داشتن ایمان به مسیح، باور این است که ”در هیچ‌کس جز او نجات نیست، زیرا زیر آسمان نامی دیگر به آدمیان داده نشده تا بدان نجات یابیم.” (اعمال رسولان ۴: ۱۲). اگر ما قرار است به مسیح ایمان داشته باشیم، چیزهای دیگری هستند که لازم است باور کنیم. (۳ نیفای ۲۷: ۱۳-۱۵ را ببینید).

ما تصدیق می‌کنیم که فقط با تکیه بر فیض و رحمت پسرش [،عیسی مسیح]، ما می‌توانیم برگردیم تا با پدر آسمانیمان زندگی کنیم. وقتی که ما به مسیح ایمان داریم، ما کفارۀ او و آموزه های او را می‌پذیریم و بکار می‌بندیم. ما به او و آنچه که می‌گوید اعتماد می‌کنیم. ما می‌دانیم که او قدرت نگه داشتن وعده‌هایش را دارد. ما می‌توانیم با تواضع و انجام خواست او و نگه‌داری از فرمان‌هایش ایمان به مسیح را پرورش دهیم. پدر آسمانی کسانی را که برای گوش فرادادن و فرمانبری از پسرش ایمان دارند، برکت می‌دهد.

ایمان به مسیح به عمل منتهی می‌شود. و آن به تغییری خالص و پایدار می‌انجامد. داشتن ایمان باعث می‌شود که ما با ”ایمان استوار به او،و با تکیه کامل بر شایستگی‌های او که در نجات دادن تواناست” (۲ نیفای ۳۱: ۱۹) به حد توانمان سخت تلاش کنیم که دربارۀ ناجی‌مان بیاموزیم و مانند او شویم. ما می‌خواهیم که خواست او را بدانیم و فرمان‌هایش را نگه داریم. اگرچه ما همچنان اشتباه خواهیم کرد، ما با تلاش برای نگهداری از فرمان‌هایش و دوری از گناه از طریق قدرت کفارۀ مسیح، عشقمان به او را ابراز می‌کنیم.

ما به مسیح ایمان داریم، و ما باور داریم که او می‌خواهد ما فرمان‌هایش را نگه داریم. ما ایمانمان به او را با فرمانبری از او نشان می‌دهیم. ما برای توان غلبه بر وسوسه با ایمان نیایش می‌کنیم. موقعی که ما بر اساس فرمانی خاص زندگی کنیم، ما با تجربه به حقیقت آن پی می‌بریم (یوحنا ۷: ۱۷ را ببینید). ما همچنین با گوش فرا دادن و خواندن کلام خدا در ایمان رشد می‌کنیم (رومیان ۱۰: ۱۷؛ هیلامان ۱۵: ۷- ۸ را ببینید).

وقتی که از خدا فرمانبری می‌کنیم، او ما را برکت می‌دهد. او به ما قدرت مواجهه با چالشهای زندگی را می‌دهد. او به ما کمک می‌کند که امیال قلبیمان را تغییر دهیم. به سبب ایمانمان به عیسی مسیح، او می‌تواند ما را هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی التیام دهد.

توبه از طریق کفارۀ عیسی مسیح یک اصل مهم دیگر از مژدۀ عیسی مسیح است. ایمان ما به مسیح و عشق ما برای او، ما را به توبه، یا به تغییر افکارمان، عقایدمان، و رفتارهایی که در هماهنگی با خواست او نیستند هدایت می‌کند. توبه شامل ایجاد دیدگاهی نو از خدا، خودمان و جهان می‌شود. وقتی که توبه می‌کنیم، ما اندوهی خدایی را احساس می‌کنیم و با عزم قلبی تمام به سویش برمی‌گردیم. ما انجام چیزهایی که غلط هستند را متوقف و به انجام کارهایی که درست هستند ادامه می‌دهیم. ایجاد تطابق بین زندگی‌مان با خواست خدا از طریق توبه و ایمان به عیسی مسیح هدف مرکزی زندگی‌مان است. ما می‌توانیم فقط با فیض و رحمت مسیح به زندگی با خدا برگردیم و ما رحمت مسیح را به شرط توبه دریافت می‌کنیم.

برای توبه، ما گناهانمان را به رسمیت می‌شناسیم و ندامت یا اندوهی خدایی را احساس می‌کنیم. ما گناهانمان را به خدا اعتراف می‌کنیم. ما همچنین گناهان جدی مان را به رهبران باصلاحیت کلیسای خدا اعتراف می‌کنیم؛ کسانی که وقتی که حقیقتاً توبه کنیم از ما حمایت می‌کنند. ما از خدا می‌خواهیم که ما را ببخشد. ما تمام تلاشمان را می‌کنیم تا مشکلاتی که ممکن است اعمال ما موجب شده باشند را برطرف کنیم؛ به این جبران گفته می‌شود. وقتی که توبه می‌کنیم، دیدگاه‌مان به خودمان و جهان عوض می‌شود. همانطور که عوض می‌شویم، ما درمی‌یابیم که ما فرزندان خدا هستیم و احتیاجی نداریم همان خطا را بارها و بارها تکرار کنیم. اگر ما صادقانه توبه کنیم، ما از گناهانمان رو می‌گردانیم و دیگر انجامشان نمی‌دهیم. ما در برابر هرگونه میل به ارتکاب گناه مقاومت می‌کنیم. علاقۀ ما به پیروی از خدا قویتر و عمیقتر می‌شود.

توبۀ خالصانه نتایج مختلفی در بر دارد. ما بخشش خداوند و آرامش نشأت گرفته از او را در زندگی‌مان احساس می‌کنیم. احساس تقصیر و اندوه زدوده می‌شوند. ما مقدار بیشتری از تأثیر روح مقدس را احساس می‌کنیم. و هنگامی که ما از این زندگی عبور می‌کنیم، برای زندگی با پدر آسمانیمان و پسرش بیشتر آماده خواهیم بود.

حتی پس از اینکه ما مسیح را پذیرفته و از گناهانمان توبه کرده ایم، ما ممکن است دوباره کم بیاوریم و گناه کنیم. ما باید همواره بکوشیم که این سرپیچی‌ها را تصحیح کنیم، و به یاد بیاوریم که ما ”می‌توانیم همه چیز را به‌ واسطۀ مسیح انجام دهیم، اوکه تقویتمان می‌کند” (فیلیپیان ۴: ۱۳). همچنين، ما باید دائماً بهتر شویم، خصوصیات مسیح گونه را پرورش دهیم، در دانش رشد کنیم و به طور مؤثرتری خدمت کنیم. با آموختن بیشتر دربارۀ آنچه که ناجی برای ما می‌خواهد، ما خواهیم خواست که عشقمان به او را با فرمانبری از او ابراز کنیم. از اینرو، وقتی که ما بطور روزانه توبه کنیم، ما درخواهیم یافت که زندگیمان تغییر کرده و بهبود خواهد یافت. قلب و رفتارمان بیشتر مسیح گونه خواهند شد. ما در توبۀ روزانه، تدریجاً به احساس شَعَفی عظیم خواهیم رسید.

تصویر

John baptizing Jesus

ایمان به عیسی مسیح و توبه ما را برای آیین‌های تعمید و تأیید آماده می‌سازند. یک آیین، مراسمی ‌مقدس یا تشريفاتی مذهبى است که نشانگر این است که ما در پیمانی با خدا وارد شده ایم.

خدا همیشه از فرزندانش خواسته است که پیمان ببندند. یک پیمان، قراردادی مقید کننده و جدی بین خدا و فرزندانش است. خداوند قول می‌دهد که به ما برکت دهد و ما قول می‌دهیم که او را فرمانبر باشیم. خدا شرایط پیمان‌های مژده را تعیین می‌کند که ما یا می‌پذیریم یا رد می‌کنیم. پایبندی به پیمان‌ها، برکات در این زندگی و بلندمرتبگی در زندگی پیش رو را به ارمغان می‌آورد.

پیمان‌ها ما را در تعهدی قوی برای احترام به عهدمان به خدا قرار می‌دهند. ما بایستی بخواهیم که پیمان‌هایی که خدا به ما پیشنهاد می‌دهد را با شایستگی دریافت و سپس برای پایبندی به آنها تلاش کنیم. پیمان‌هایمان به ما یادآوری می‌کنند که در حالی که به عیسی مسیح تکیه می‌کنیم، در هر روز زندگی مان توبه کنیم. با دوست داشتن سرور، نگهداری از فرمان‌هایش، و دوست داشتن و خدمت به دیگران، از طریق ”او که ما را دوست داشت، و ما را در خونش از گناهانمان شست” (مکاشفه ۱: ۵) ما آمرزش گناهانمان را بدست آورده و [به آن] استمرار می‌بخشیم.

پیمان‌ها معمولاً به‌وسیلۀ آیین‌های مقدس، مانند تعمید بسته می‌شوند. این آیین‌ها توسط اختیار کشیشی در نام عیسی مسیح اداره و اجرا می‌شوند. به‌ واسطۀ آیین تعمید، به عنوان مثال، ما پیمان می‌بندیم که نام عیسی مسیح را بر خودمان بگذاریم، او را همواره به یاد آوریم و فرمان‌هایش را نگه داریم. هنگامی که ما تعهدات خودمان در پیمان را نگه می‌داریم، خدا همراهی همیشگی روح القدس، آمرزش گناهانمان، و زاده شدن از نو را وعده می‌دهد.

از طریق آیین‌های مقدس، مثل تعمید و تأیید، دربارۀ قدرت خدا می‌آموزیم. (اصول و پیمان‌ها ۸۴: ۲۰ را ببینید). عیسی یاد داد که ما باید با فرو رفتن در آب برای آمرزش یا بخشش گناهانمان تعمید بگیریم. تعمید یک آیین اساسی برای رستگاری است. هیچ شخصی بدون تعمید گرفتن توسط خادم صالح سروَر نمی‌تواند در ملکوت خدا وارد شود. مسیح با تعمید شدنش، برای ما سرمشقی بر جای گذاشت.

تعمید با فرو رفتن در آب، سمبلی از مرگ، تدفین و رستاخیز سرور است. به روشی مشابه، تعمید، پایان زندگی قدیمی‌مان در گناه و تعهد به زندگی جدید به عنوان پیرو عیسی مسیح را بیان می‌کند. ناجی تعلیم داد که تعمید، تولدی دوباره است. موقعی که ما تعمید می‌گیریم، ما روند متولد شدن از نو را آغاز می‌کنیم و تبدیل به پسران و دختران روحانی مسیح می‌شویم (موصایا ۵: ۷-۸؛ رومیان ۸: ۱۴-۱۷ را ببینید).

ما برای اینکه اعضای ملکوت او بر روی زمین (کلیسای عیسی مسیح مقدسین آخرین زمان) بشویم و در نهایت وارد ملکوت آسمانی گردیم، باید تعمید بگیریم. این آیین، قانون خداست و باید با اِذن او و در نام او انجام پذیرد (مَتیٰ ۲۸: ۱۹-۲۰ را ببینید). یک اسقف یا یک رئیس واحد تبلیغ مذهب باید به یک دارندۀ کشیشی اجازۀ انجام تعمید یا تأیید را بدهد.

بچه های کوچک احتیاجی به تعمید گرفتن ندارند و به سبب رحمت عیسی مسیح بازخرید شده اند (مورونی ۸: ۴-۲۴ را ببینید). آنها نباید تا رسیدن به سن مسؤولیت پذیری که سن هشت سالگی است، تعمید بگیرند (اصول و پیمان‌ها ۶۸: ۲۷ را ببینید).

پیش از تعمید، ما تمایلمان به ورود به پیمانی جهت نگهداری از همۀ فرمان‌ها تا پایان عمرمان را ابراز می‌کنیم. بعد از تعمید، ما با پایبندی به پیمانمان، ایمانمان را به نمایش می‌گذاریم. ما همچنین پیمانی را که هنگام تعمید بسته ایم را با شرکت کردن در آیین شام آخر مرتباً تجدید می‌کنیم. شرکت هفتگی در آیین شام آخر یک فرمان است. به ما کمک می‌کند که شایسته بمانیم تا روح مقدس را همیشه به همراه داشته باشیم. یک یادآوری هفتگی از پیمان ماست. عیسی مسیح این آیین را اندکی پیش از کفاره اش به رسولانش معرفی کرد. او، آنرا توسط پیامبر جوزف اسمیت بازآوری (احیاء) کرد. ناجی فرمان داده که دارندگان کشیشی باید مراسم شام آخر را به یاد بدن و خونش که برای ما ریخته شد، اداره کنند. با برگرفتن از شام آخر با شایستگی، ما عهد می‌کنیم که همیشه قربانی (فداکاری) او را به یاد داشته باشیم، ما قول و قرارهایمان را نو می‌کنیم و ما وعدۀ از نو شده [مبنی بر] اینکه روح مقدس همیشه همراه ما باشد را دریافت می‌کنیم.

عیسی تعلیم داد که ما باید در آب و همين طور در روح تعمید بگیریم. تعمید با آب باید با تعمید از آتش و روح مقدس دنبال شود وگرنه کامل نخواهد بود (۲ نیفای ۳۱: ۱۳-۱۴ را ببینید). تنها وقتی که ما تعمید و هدیۀ روح القُدس را دریافت کرده ایم می‌توانیم آمرزش گناهانمان را بدست آوریم و کاملاً از نظر روحانی دوباره متولد شویم. آنگاه ما زندگی روحانی مان را به عنوان پیروان مسیح از نو شروع خواهیم کرد.

روح القدس تأثیری تقدیس و پاک کننده بر ما دارد. بوسیلۀ هدیه و قدرت روح القدس، ما می‌توانیم از طریق ایمان پیوسته به مسیح، توبه و دنباله روی از خواستۀ خداوند و اطاعت از فرمان‌هایش، آمرزش گناهانمان را بدست آورده و آن‌را استمرار بخشیم.

آن افرادی که هدیۀ روح القُدس را دریافت کنند و شایسته بمانند، می‌توانند از مصاحبت او در طول زندگیشان لذت ببرند. روح القدس از مسیح گواهی می‌دهد و به ما کمک می‌کند که حقیقت را تشخیص دهیم. او قدرت روحانی را فراهم کرده و به ما یاری می‌دهد که آنچه درست است را انجام دهیم. او در زمانهای رنج و مصیبت، تسلی بخش ماست. او ما را از خطرات روحی و جسمی آگاه می‌کند. روح القدس قدرتی را فراهم می‌کند که به وسیلۀ آن ما یاد داده و یاد می‌گیریم. هدیۀ روح القُدس یکی از گرانبهاترین هدایای پدر آسمانیمان است. به‌ واسطۀ قدرت روح القدس، ما می‌توانیم محبت و هدایت خدا برایمان را احساس کنیم. این هدیه، شَمه‌ای از شادی جاویدان و وعدۀ زندگی جاوید و بلندمرتبگی است.

پس از اینکه شخصی با آب تعمید گرفت، یک یا چند تن از دارندگان کشیشیِ دارای صلاحیت و اختیار، دستشان را بر سر شخص قرار داده و او را به عنوان عضو کلیسای عیسی مسیح، مقدسین آخرین زمان تأیید و تصدیق می‌کنند. آنها سپس هدیۀ روح القُدس را اعطاء می‌کنند.

برای برگزاری این آیین اختیار کشیشی مورد نیاز است که قرنها قبل طی مرگ رسولان ناجی از دست رفته بود، و با نظارت از جانب فرشتگان به یک پیامبر دوران مدرن، جوزف اسمیت، بازگردانده شد. تنها از طریق عضویت در کلیسای عیسی مسیح، مقدسین آخرین زمان، یک نفر می‌تواند هدیۀ روح القُدس، [که همان] شایستگی داشتن روح القدس به عنوان همدمی همیشگی است را دریافت کند. این اختیار، کلیسای عیسی مسیح، مقدسین آخرین زمان را از هر دین دیگری در جهان متمایز می‌کند. با اعلام خود سرور، این ”تنها کلیسای حقیقی و زندۀ روی تمام زمین” است (اصول و پیمان‌ها ۱: ۳۰).

مژدۀ عیسی مسیح شامل کسب و افزایش ایمانمان به عیسی مسیح، توبه کردن از گناهانمان از طریق کفارۀ عیسی مسیح، تعمید شدن در نام عیسی مسیح با فرو رفتن در آب توسط یک خادم دارای صلاحیت و اختیار سروَر، دریافت تعمید آتش و روح القدس با قرار دادن دستان بر سر، و پایداری کردن تا پایان است.

پایداری کردن تا پایان، تنها به معنی صبر کردن تا مرگ نیست. پایداری کردن تا پایان شامل کسب صفات مسیح گونه از طریق کفارۀ ناجی است. پایداری کردن تا پایان همینطور شامل پیروی از خواست پدر و اطاعت از فرمان‌هایش، روزه داری، مطالعۀ نوشته های مقدّس، توجه کردن به روز سَبَت، توبه کردن، و بستن و مراقبت از پیمان‌های مقدس معبدی است.

بمحض اینکه ما با ایمان به عیسی مسیح، توبه، و آیین‌های تعمید و تأیید در مسیر مستقیم و باریک وارد شویم، ما باید هرگونه تلاش برای ماندن بر روی مسیر را بکار بگیریم. ما آن کار را با بکار بستن مداوم ایمان و توکل بر عیسی مسیح، توبه، متعهد شدن و دنباله روی از روح مقدس انجام می‌دهیم.

به محض اینکه ما از گناهانمان بخشوده شدیم، ما باید هر روز تلاش کنیم که از گناه عاری باشیم که بتوانیم روح القدس را همیشه به همراه داشته باشیم. در پیمان تعمید، ما به پدرمان در آسمان قول می‌دهیم که برای ادامۀ زندگی‌مان از فرمان‌هایش پیروی کنیم. اگر قصور کنیم، ما باید توبه کنیم تا برکات پیمان را حفظ کنیم. ما قول می‌دهیم که کارهای نیک بکنیم، به دیگران خدمت کنیم، و سرمشق ناجی را دنبال کنیم. در نوشته های مقدس، این تعهد مادام العمر اغلب ”پایداری تا پایان” نامیده شده است.

با پیروی از مسیر مژده [عیسی مسیح]، ما می‌توانیم به خدا نزدیکتر شویم، بر وسوسه و گناه پیروز شویم و از فراوانی بیشتر هدیۀ روح القُدس لذت ببریم. زمانی که ما صبورانه، صادقانه و با استواری این مسیر را در طول زندگی‌مان دنبال کنیم، ما شایستۀ بلندمرتبگی خواهیم بود (برای اطلاعات اضافی دربارۀ تفاوت بین رستگاری و بلندمرتبگی صفحۀ ۵۳ را ببینید).

ایمان به مسیح؛ توبه، بستن، تجدید و پایبندی به پیمان‌ها؛ و پاکیزه شده توسط روح مقدس تبدیل به الگوی زندگی می‌شوند. اعمال ما در زندگی روزانه توسط این اصول شکل گرفته و کنترل می‌شوند. با متابعت از این روش، آرامش و شادی می‌آیند و ما به تدریج صفات مسیح گونۀ خود را رشد می‌دهیم. در نهایت، وقتی ما این راه را دنبال کنیم و ”با استواری در مسیح ... و پایداری تا پایان پیش رویم،” ”زندگی جاویدان” و بلندمرتبگی وعده داده شده است (۲ نیفای ۳۱: ۲۰؛ و همچنین اصول و پیمان‌ها ۱۳۲: ۱۷ را ببینید).

این بخش حاوی ایده هایی برای شماست که برای آمادگی و تعلیم معلومات این درس بکار ببرید. موقعی که برای چگونگی بکار گیری این ایده ها تصمیم می‌گیرید، برای هدایت شدن توسط روح مقدس نیایش کنید. ایده هایی که انتخاب می‌کنید را به طرح درستان اضافه کنید. بخاطر بسپارید که این ایده ها پیشنهادهایی (و نه الزاماتی) برای کمک به شما برای برآورده سازی نیازهای افرادی که ملاقات می‌کنید هستند.