Ewangelia Jezusa Chrystusa

• Bóg posłał Swego Umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, na ziemię, aby odkupił nas od grzechu i śmierci.

• Dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa możemy zostać oczyszczeni z naszych grzechów i być uświęceni, kiedy odpokutujemy.

• Po Swym Ukrzyżowaniu Jezus zmartwychwstał. Dzięki Jego Zmartwychwstaniu wszyscy po śmierci zmartwychwstaniemy. Oznacza to, że duch i ciało każdej osoby zostaną ponownie zjednoczone, a każdy z nas będzie żył na zawsze w udoskonalonym, zmartwychwstałym ciele.

• Wiara jest pierwszą zasadą ewangelii Jezusa Chrystusa.

• Wiara w Jezusa Chrystusa oznacza ufność w to, że jest On Synem Boga, i zaufanie Jemu jako naszemu Zbawcy i Odkupicielowi.

• Wiara w Jezusa Chrystusa jest zasadą działania i mocy.

• Wzmacniamy naszą wiarę poprzez modlitwę, studiowanie pism świętych i przestrzeganie przykazań.

• Wiara w Jezusa Chrystusa prowadzi nas do pokuty. Pokuta to proces zwracania się ku Bogu i odwracania się od grzechu. Kiedy pokutujemy, nasze czyny, pragnienia i myśli zmieniają się na bardziej zgodne z wolą Boga.

• Gdy szczerze pokutujemy, Bóg nam wybacza. Wybaczenie jest możliwe, bo Jezus Chrystus zadośćuczynił za nasze grzechy.

• Kiedy pokutujemy, odczuwamy spokój wynikający z usunięcia naszej winy i smutku.

• Pokuta jest procesem trwającym całe życie. Bóg wita nas z powrotem za każdym razem, gdy pokutujemy. Nigdy z nas nie rezygnuje.

• Poprzez chrzest rozpoczynamy związek z Bogiem oparty na przymierzu.

• Chrzest składa się z dwóch części: chrztu wodą i chrztu Duchem. Kiedy jesteśmy ochrzczeni i konfirmowani, jesteśmy oczyszczeni z naszych grzechów, co stanowi nowy początek w naszym życiu.

• Jesteśmy chrzczeni przez zanurzenie, bo taki przykład dał nam Jezus.

• Dzieci nie są chrzczone, dopóki nie osiągną wieku ośmiu lat. Dzieci, które umierają przed osiągnięciem tego wieku, są odkupione dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa.

• Co tydzień przyjmujemy sakrament na pamiątkę ofiary Jezusa i dla odnowienia naszych przymierzy z Bogiem.

• Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy.

• Po chrzcie otrzymujemy dar Ducha Świętego w trakcie obrzędu zwanego konfirmacją.

• Gdy otrzymujemy dar Ducha Świętego, możemy cieszyć się Jego towarzystwem przez całe życie, o ile jesteśmy wierni Bogu.

• Duch Święty uświęca nas, prowadzi, pociesza i ułatwia nam poznanie prawdy.

• Wytrwanie oznacza wykazywanie się wiarą w Chrystusa każdego dnia. Stale dotrzymujemy naszych przymierzy z Bogiem, pokutujemy, szukamy towarzystwa Ducha Świętego i przyjmujemy sakrament.

• Kiedy z wiarą staramy się podążać za Jezusem Chrystusem, Bóg obiecuje nam życie wieczne.

• Życie ewangelią pogłębia naszą radość, inspiruje nasze działanie i wzbogaca nasze związki z ludźmi.

• Szczęście może być najpewniej osiągnięte — zarówno indywidualnie, jak i z rodziną — kiedy żyjemy zgodnie z naukami Jezusa Chrystusa.

• Dzięki ewangelii Jezusa Chrystusa rodziny są błogosławione w tym życiu i mogą być zjednoczone na wieczność i żyć w obecności Boga.

Wiara w Jezusa Chrystusa prowadzi do działania. Okazujemy naszą wiarę, codziennie przestrzegając przykazań i czyniąc dobro. Pokutujemy za nasze grzechy. Jesteśmy lojalni wobec Jezusa. Staramy się stawać bardziej podobni do Niego.

Kiedy wykazujemy się wiarą, możemy doświadczyć mocy Jezusa w naszym codziennym życiu. On zwiększy efekt naszych własnych wysiłków. On pomoże nam wzrastać i opierać się pokusom.

Prorok Alma nauczał, że budowanie wiary może zacząć się od prostego „pragnienia wiary” (Ks. Almy 32:27). Następnie, aby nasza wiara w Jezusa Chrystusa wzrastała, musimy pielęgnować ją, poznając Jego słowa, stosując Jego nauki i przestrzegając Jego przykazań. Alma nauczał, że kiedy cierpliwie i pilnie pielęgnujemy słowo Boże w naszych sercach, „zakorzeni się [ono] […] [i stanie się jak] drzewo wyrastające ku żywotowi wiecznemu”, wzmacniając tym samym naszą wiarę (Ks. Almy 32:41, zob. wersety 26–43).

Pokuta jest drugą zasadą ewangelii. Wiara w Jezusa Chrystusa i nasza miłość do Niego prowadzą nas do pokuty (zob. Ks. Helamana 14:13). Pokuta to proces zwracania się ku Bogu i odwracania się od grzechu. Kiedy pokutujemy, nasze czyny, pragnienia i myśli zmieniają się na bardziej zgodne z wolą Boga. Przebaczenie grzechu jest możliwe dzięki Jezusowi Chrystusowi i Jego zadość czyniącej ofierze.

Pokuta to coś więcej niż wykazywanie się silną wolą, by zmienić zachowanie czy przezwyciężyć słabość. Pokuta to szczere zwrócenie się do Chrystusa, który daje nam moc doświadczania „wielkiej przemiany” w naszych sercach (Ks. Almy 5:12–14). Kiedy doświadczamy tej przemiany serca, odradzamy się duchowo (zob. Ks. Mosjasza 27:24–26).

Poprzez pokutę kształtujemy nowe spojrzenie na Boga, siebie i świat. Na nowo odczuwamy Bożą miłość do nas jako Jego dzieci, a także miłość Zbawiciela. Możliwość pokuty jest jednym z najwspanialszych błogosławieństw, jakie Bóg nam ofiarował poprzez Swego Syna.

Kiedy pokutujemy, zauważamy nasze grzechy i czujemy szczere wyrzuty sumienia. Wyznajemy nasze grzechy Bogu i prosimy Go o przebaczenie. Bardzo poważne grzechy wyznajemy też upoważnionym przywódcom Kościoła, którzy mogą nas wspierać w pokucie. Robimy wszystko, co w naszej mocy, aby zrekompensować skutki naszych win, co oznacza próbę naprawienia problemów spowodowanych przez nasze czyny. O szczerej pokucie najlepiej świadczą prawe uczynki na przestrzeni czasu.

Pokuta jest codziennym procesem w naszym życiu. „Wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej” (List do Rzymian 3:23). Powinniśmy stale pokutować, pamiętając, że „wszystko możemy w tym, który nas wzmacnia, w Chrystusie” (List do Filipian 4:13). Pan powiedział: „Ile razy moi ludzie będą pokutowali, będę im przebaczał ich wykroczenia przeciwko mnie” (Ks. Mosjasza 26:30).

Pokuta jest pozytywną zasadą, która przynosi radość i pokój. Prowadzi nas „do mocy Odkupiciela, do zbawienia [naszych] dusz” (Ks. Helamana 5:11).

Kiedy pokutujemy, możemy być uzdrowieni z poczucia winy i smutku. Czujemy wpływ Ducha w większej obfitości. Pragnienie podążania za Bogiem staje się w nas coraz silniejsze

Obraz

Prezydent Russell M. Nelson

„Zbyt wielu ludzi traktuje pokutę jako karę — coś, czego należy unikać […]. Jednakże to uczucie bycia karanym pochodzi od Szatana. Próbuje on odwieść nas od spojrzenia ku Jezusowi Chrystusowi, który stoi z otwartymi ramionami, mając nadzieję i pragnąc nas uzdrowić, oczyścić, wzmocnić, sprawić, że staniemy się bez skazy, i uświęcić” (Russell M. Nelson, „Możemy lepiej postępować i być lepsi”, Liahona, maj 2019, str. 67).

Zbawiciel nauczał, że chrzest jest konieczny, abyśmy weszli do królestwa niebieskiego (zob. Ew. Jana 3:5). Konieczne jest również, abyśmy stali się członkami Kościoła Jezusa Chrystusa. Nasz Zbawiciel dał przykład, przyjmując chrzest (zob. Ew. Mateusza 3:13–17).

Kiedy jesteśmy ochrzczeni i dotrzymujemy zawartego przymierza, Bóg obiecuje wybaczyć nasze grzechy (zob. Dzieje Apostolskie 22:16; III Nefi 12:1–2). To wspaniałe błogosławieństwo jest możliwe dzięki zadość czyniącej ofierze Jezusa Chrystusa, który „miłuje nas i który wyzwolił nas z grzechów naszych przez krew swoją” (Objawienie Jana 1:5). Bóg obiecuje nam także, że pobłogosławi nas towarzystwem Ducha Świętego, abyśmy byli uświęceni, prowadzeni i pocieszeni.

W przymierzu chrztu składamy świadectwo, że pragniemy wziąć na siebie imię Jezusa Chrystusa. Obiecujemy, że będziemy zawsze o Nim pamiętać i przestrzegać Jego przykazań. Obiecujemy, że będziemy „płakać z tymi, którzy płaczą […], pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia, i stać jako świadkowie Boga o każdej porze i we wszystkim, i gdziekolwiek się [znajdujemy]” (Ks. Mosjasza 18:9; zob. wersety 8–10, 13.). Dajemy wyraz naszej determinacji, by służyć Jezusowi Chrystusowi do końca życia (zob. Doktryna i Przymierza 20:37; Ks. Mosjasza 2:17).

Nasze zobowiązania związane z chrztem niosą ze sobą wielką odpowiedzialność. Są również inspirujące i radosne. Tworzą one wyjątkową relację pomiędzy nami a Ojcem Niebieskim, w której On nieustannie okazuje Swoją miłość.

Jezus nauczał, że musimy zostać ochrzczeni przez zanurzenie dla odpuszczenia naszych grzechów (zob. Doktryna i Przymierza 20:72–74). Chrzest przez zanurzenie symbolizuje śmierć, pochówek i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa (zob. List do Rzymian 6:3–6).

Symbolika chrztu przez zanurzenie ma dla nas również znaczenie osobiste. Symbolizuje śmierć i pogrzeb naszego starego życia oraz nasze duchowe odrodzenie. Podczas chrztu rozpoczynamy proces ponownych narodzin i stawania się duchowymi synami i córkami Chrystusa (zob. Ks. Mosjasza 5:7–8; List do Rzymian 8:14–17).

Dzieci nie są chrzczone, dopóki nie osiągną wieku odpowiedzialności, czyli wieku ośmiu lat (zob. Doktryna i Przymierza 68:27). Dzieci, które umierają przed osiągnięciem tego wieku, są odkupione poprzez Zadośćuczynienie Jezusa Chrystusa (zob. Ks. Moroniego 8:4–24; Doktryna i Przymierza 137:10). Zanim dzieci zostaną ochrzczone, powinny być nauczane ewangelii, aby były przygotowane na ten ważny krok w ich życiu — krok zawarcia przymierza z Bogiem.

Nasz Ojciec Niebieski pragnie, abyśmy byli wierni przymierzom, które z Nim zawieramy. Aby nam w tym pomóc, przykazał nam, abyśmy się często spotykali w celu przyjęcia sakramentu. Sakrament to obrzęd kapłański, który Jezus przedstawił Apostołom tuż przed Swoim Zadośćuczynieniem.

Przyjmowanie sakramentu jest głównym celem cotygodniowego spotkania sakramentalnego. Chleb i woda zostają pobłogosławione i przekazane kongregacji. Chleb symbolizuje ofiarę z ciała Zbawiciela za nas. Woda symbolizuje Jego krew, którą za nas przelał.

Przyjmujemy te symbole na pamiątkę ofiary Zbawiciela i po to, aby odnowić nasze przymierza z Bogiem. Na nowo otrzymujemy obietnicę, że Duch będzie z nami.

Chrzest składa się z dwóch części. Jezus nauczał, że musimy „[narodzić] się z wody i z Ducha”, aby wejść do królestwa Bożego (Ew. Jana 3:5, wyróżnienie dodane). Józef Smith głosił: „Chrzest wodą jest zaledwie połową chrztu i jest niczym bez drugiej połowy, jaką jest chrzest Duchem Świętym” (Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith [Nauki Prezydentów Kościoła. Józef Smith] [2007], str. 95).

Aby chrzest wodą był pełny, musi nastąpić po nim chrzest Duchem. Kiedy przyjmujemy oba te chrzty, jesteśmy oczyszczeni z naszych grzechów i odradzamy się duchowo. Zaczynamy wtedy nowe życie duchowe jako uczniowie Chrystusa.

Otrzymujemy chrzest Ducha w trakcie obrzędu zwanego konfirmacją. Obrzęd ten jest dokonywany przez jednego lub kilku posiadaczy kapłaństwa, którzy nakładają ręce na naszą głowę. Najpierw konfirmują nas na członka Kościoła, a następnie nadają nam dar Ducha Świętego. Jest to ten sam obrzęd, o którym mowa w Nowym Testamencie i Księdze Mormona (zob. Dzieje Apostolskie 8:14–17; III Nefi 18:36–37).

Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy. Działa w jedności z Ojcem Niebieskim i Jezusem Chrystusem. Kiedy otrzymujemy dar Ducha Świętego, możemy mieć Jego towarzystwo przez całe życie, jeśli jesteśmy wierni Bogu.

Dar Ducha Świętego jest jednym z najwspanialszych darów Ojca Niebieskiego. Duch Święty oczyszcza nas i uświęca, sprawiając, że jesteśmy świętsi, doskonalsi i bardziej podobni do Boga (zob. III Nefi 27:20). Duch Święty pomaga nam się zmieniać i wzrastać duchowo, kiedy staramy się postępować zgodnie z naukami Boga.

Duch Święty pomaga nam uczyć się prawdy i rozpoznawać ją (zob. Ks. Moroniego 10:5). Potwierdza On również prawdę w naszym sercu i umyśle. Ponadto Duch Święty pomaga nam nauczać prawdy (zob. Doktryna i Przymierza 42:14). Kiedy uczymy się i nauczamy prawdy mocą Ducha Świętego, On niesie ją do naszych serc (zob. II Ks. Nefiego 33:1).

Kiedy pokornie poszukujemy wskazówek od Ducha Świętego, On nas prowadzi (zob. II Ks. Nefiego 32:5). Obejmuje to także podszepty związane z tym, jak możemy służyć bliźnim.

Duch Święty zapewnia nam duchową siłę, abyśmy mogli przezwyciężać nasze słabości. Pomaga nam opierać się pokusom. Może nas ostrzegać przed duchowym i fizycznym niebezpieczeństwem.

Duch Święty pomoże nam radzić sobie z wyzwaniami życia. Pocieszy nas w czasach prób i smutku, napełniając nas nadzieją (zob. Ks. Moroniego 8:26). Poprzez Ducha Świętego możemy odczuwać miłość Boga do nas.