Martesa Çelestiale

Të dashur vëllezër dhe motra të mia, jam thellësisht mirënjohës për secilin nga ju. Së bashku ne ndjejmë një mirënjohje të thellë për ungjillin e Jezu Krishtit. Në këtë botë të mbushur me mjerim, ne falënderojmë sinqerisht për “planin e madh të lumturis딹 të Perëndisë. Plani i Tij shpall se burrat dhe gratë janë “që ata të mund të kenë gëzim”². Ky gëzim vjen kur ne zgjedhim të jetojmë sipas planit të përjetshëm të Perëndisë.

Rëndësia e zgjedhjes mund të ilustrohet nga një koncept i thjeshtë që më erdhi në mendje një ditë duke bërë pazar në një dyqan të madh. Unë e quaj atë “modele blerësish”. Duke qenë se pazari është pjesë e jetës sonë të përditshme, këto modele mund të jenë të njohura.

Blerësit e mençur studiojnë plotësisht mundësitë e tyre përpara se të bëjnë një zgjedhje. Ata përqendrohen së pari në cilësinë dhe në qëndrueshmërinë e produktit që kërkojnë. Ata duan më të mirën. Në të kundërtën, disa blerës shohin për ujdi dhe të tjerë mund të mburren, vetëm për të mësuar më vonë – të tronditur – se zgjedhja e tyre nuk rezistoi shumë. Dhe mjerisht, ka nga ata individë të rrallë që nuk pyesin për integritetin personal të tyre dhe vjedhin atë që duan. Ne i quajmë ata vjedhës dyqanesh.

Modelet e blerësit mund të aplikohen në çështjen e martesës. Një çift në dashuri mund të zgjedhë një martesë të cilësisë më të lartë, ose një tip më të ulët që nuk do të rezistojë. Ose ata mund të mos zgjedhin asnjë dhe paturpësisht të vjedhin çfarë të duan si “vjedhës martesash”.

Çështja e martesës debatohet në mbarë botën, ku ka rregullime të ndryshme për jetën bashkëshortore. Qëllimi im për të folur mbi këtë çështje është që të deklaroj, si një Apostull i Zotit,³ se martesa midis një burri dhe një gruaje është e shenjtë – ajo është shuguruar nga Perëndia⁴. Unë deklaroj gjithashtu përsosmërinë morale të një martese në tempull. Ajo është lloji më i lartë dhe më rezistent i martesës që Krijuesi ynë mund të ofrojë për fëmijët e Tij.

Ndërsa shpëtimi është një çështje individuale, ekzaltimi është një çështje familjare⁵. Vetëm ata që janë martuar në tempull dhe martesa e të cilëve është vulosur nga Shpirti i Shenjtë i Premtimit do të vazhdojnë si bashkëshortë pas vdekjes⁶ dhe do të marrin shkallën më të lartë të lavdisë çelestiale, apo ekzaltimin. Një martesë në tempull quhet gjithashtu martesë çelestiale. Brenda lavdisë çelestiale ka tre nivele. Për të arritur më të lartin, një bashkëshort dhe një bashkëshorte duhet të vulosen për kohën dhe gjithë përjetësinë dhe të mbajnë besëlidhjet e bëra në një tempull të shenjtë⁷.

Dëshira e zjarrtë, më fisnike e zemrës njerëzore është për një martesë që mund të vijojë përtej vdekjes. Besnikëria ndaj një martese në tempull e bën këtë. Ajo i lejon familjet të jenë së bashku përgjithmonë.

Ky objektiv është i lavdishëm. Të gjitha veprimtaritë e Kishës, përparimet, kuorumet dhe klasat janë mjete për arritjen në një familje të ekzaltuar⁸.

Për ta bërë të mundur këtë objektiv, Ati ynë Qiellor ka rivendosur çelësat e priftërisë në këtë periudhë të ungjillit, në mënyrë që ordinancat thelbësore në planin e Tij të mund të kryhen nëpërmjet autoritetit të duhur. Mesazherë Qiellorë – përfshi Gjon Pagëzorin⁹; Pjetrin, Jakobin dhe Gjonin¹⁰; Moisiun, Eliasin dhe Elian¹¹ – kanë marrë pjesë në këtë rivendosje¹².

Njohuria e kësaj të vërtete të zbuluar po përhapet në mbarë tokën¹³. Ne, si profetë dhe apostuj të Zotit, i shpallim botës se “familja është thelbësore në planin e Krijuesit për destinacionin e përjetshëm të fëmijëve të Tij”¹⁴.

Ne më tej shpallim se “të gjitha qeniet njerëzore, meshkuj dhe femra, janë krijuar sipas shëmbëlltyrës së Perëndisë. Secili është një bir ose bijë shpirtërore e dashur e prindërve qiellorë dhe, si i tillë, secili ka një natyrë dhe destinacion hyjnor. Gjinia është një karakteristikë thelbësore e identitetit dhe qëllimit individual të jetës para lindjes, të jetës së vdekshme dhe asaj të përjetshme.

Në mbretërinë paratokësore, bijtë dhe bijat shpirtërore e njihnin dhe e adhuronin Perëndinë si Atin e tyre të Amshuar dhe e pranuan planin e Tij, me anë të të cilit fëmijët e Tij mund të merrnin një trup fizik, mund të fitonin përvojë tokësore për të përparuar drejt përsosjes dhe së fundi, mund të arrinin destinacionin hyjnor të tyre si trashëgimtarë të jetës së përjetshme. Plani [i madh] i lumturisë [i Atit Qiellor] bën të mundur që marrëdhëniet familjare të vazhdojnë përtej varrit. Ordinancat dhe besëlidhjet e shenjta, që janë në dispozicion në tempujt e shenjtë, bëjnë të mundur që individët të kthehen në praninë e Perëndisë dhe që familjet të bashkohen përjetësisht.”¹⁵

Kjo proklamatë mbi familjen na ndihmon të kuptojmë se martesa çelestiale sjell mundësi më të mëdha për lumturi sesa çfarëdo lidhje tjetër¹⁶. Toka u krijua dhe kjo Kishë është rivendosur në mënyrë që familjet të mund të formohen, të vulosen dhe të ekzaltohen në përjetësi¹⁷.

Shkrimet e shenjta deklarojnë se “është e ligjshme që [një burrë] duhet të ketë një bashkëshorte dhe ata të dy duhet të jenë një mish, dhe kjo e gjitha, që toka të mund të përmbushë qëllimin e krijimit të saj”¹⁸. Një tjetër përforcon: “Gjithsesi në Zotin as burri s’është pa gruan, as gruaja pa burrin.”¹⁹ Kështu, martesa nuk është vetëm një parim ekzaltimi i ungjillit; ajo është një urdhërim hyjnor.

Ati ynë Qiellor deklaroi: “Kjo është vepra ime dhe lavdia ime—të bëj të ndodhë pavdekësia dhe jeta e përjetshme e njeriut.”²⁰ Shlyerja e Birit të Tij të Dashur bëri të mundur që të dy këto objektiva të realizohen. Në saje të Shlyerjes, pavdekësia – ose ringjallja nga vdekja – u bënë realitet për të gjithë²¹. Dhe në sajë të Shlyerjes, jeta e përjetshme – që është jeta përgjithmonë në prani të Perëndisë, “më e madhja nga të gjitha dhuratat e Perëndis딲² – u bë e mundur. Që të kualifikohemi për jetë të përjetshme, ne duhet të bëjmë një besëlidhje të përjetshme dhe të përhershme me Atin tonë Qiellor²³. Kjo do të thotë se një martesë në tempull nuk është vetëm midis burrit dhe gruas, ajo përfshin një bashkëpjesëmarrje me Perëndinë²⁴.

Proklamata mbi familjen na kujton gjithashtu se“bashkëshorti dhe bashkëshortja kanë një përgjegjësi solemne të duan dhe të kujdesin për njëri-tjetrin”²⁵. Fëmijët e lindur nga ky bashkim janë “një trashëgimi që vjen nga Zoti”²⁶. Kur një familje është vulosur në tempull, ajo mund të bëhet aq e përjetshme sa edhe vetë mbretëria e Perëndisë²⁷.

Një shpërblim i tillë kërkon më shumë se një dëshirë shpresëdhënëse. Një herë, lexova në një gazetë një nekrologji që shprehte shpresën se një vdekje së fundi kishte bashkuar atë person me bashkëshorten e tij të vdekur, kur, në fakt, ata nuk kishin zgjedhur variantin e përjetësisë. Në vend të tij, ata kishin vendosur për një martesë që ishte e vlefshme vetëm për sa kohë ishin të dy në jetë. Ati Qiellor u kishte ofruar atyre një dhuratë hyjnore, por ata nuk e kishin pranuar atë. Dhe duke mos pranuar dhuratën, ata nuk kishin pranuar Dhuruesin e saj²⁸.

Një fjali e fortë në shkrimet e shenjta bën qartë dallimin midis një dëshire shpresëdhënëse dhe të vërtetës së përjetshme: “Gjithë besëlidhjet, marrëveshjet, … detyrimet, betimet, zotimet, … ose shpresat, që nuk janë bërë dhe lidhur e vulosur me anë të Shpirtit të Shenjtë të premtimit, prej atij që është i vajosur, si për kohën, ashtu edhe për gjithë përjetësinë, … nuk kanë efektshmëri, virtyt dhe forcë në ringjalljen prej së vdekuri dhe pas saj; sepse të gjitha marrëveshjet që nuk bëhen për këtë qëllim, kanë një fund kur njerëzit vdesin.”²⁹

Këto të vërteta janë absolute. Anëtarët e kësaj Kishe i ftojnë të gjithë njerëzit që t’i mësojnë ato dhe të kualifikohen për jetë të përjetshme³⁰. Ne i ftojmë të gjithë të fitojnë besimin te Perëndia, Ati i Përjetshëm, dhe te Biri i Tij, Jezu Krishti, të pendohen, të marrin Frymën e Shenjtë, të marrin bekimet e tempullit, të bëjnë e të mbajnë besëlidhjet e shenjta dhe të durojnë deri në fund.

Plot mëshirë, plani i madh i lumturisë i Perëndisë dhe bekimet e tij të përjetshme mund të shtrihen tek ata që nuk patën mundësinë të dëgjojnë ungjillin në jetën tokësore. Ordinancat e tempullit mund të bëhen nëpërmjet të tjerëve për ta³¹.

Por çfarë mund të themi për shumë anëtarë të pjekur të Kishës që nuk janë martuar? Për shkak jo të mangësive të tyre, ata përballen me sprovat e jetës të vetëm. Ne duhet të gjithë të kujtojmë që, në mënyrën dhe kohën e Zotit, asnjë bekim nuk do t’u ndalet Shenjtorëve të Tij besnikë³². Zoti do të gjykojë dhe do të shpërblejë çdo individ sipas dëshirës së zemrës dhe po ashtu veprimeve të tij³³.

Ndërkohë, keqkuptime njerëzore mund të krijojnë probleme në një martesë. Në fakt, çdo martesë fillon me dy dobësi të brendshme. Ajo përfshin dy njerëz jo të përsosur. Lumturia mund t’u vijë atyre vetëm nëpërmjet përpjekjes së tyre të sinqertë. Pikërisht ashtu siç vjen harmonia nga një orkestër vetëm kur anëtarët e saj bëjnë një përpjekje të përqendruar, kështu harmonia në martesë gjithashtu kërkon një përpjekje të përqendruar. Ajo përpjekje do të ketë sukses nëse secili partner do të minimizojë kërkesat personale dhe do të maksimalizojë veprimet e një dashurie vetëmohuese.

Presidenti Tomas S. Monson ka thënë: “Që të gjejmë lumturi të vërtetë, ne duhet të kërkojmë për të, në një fokus jashtë vetes tonë. Asnjë njeri nuk e ka mësuar kuptimin e jetës derisa e ka dorëzuar veten e tij në shërbim të njerëzve të tjerë. Shërbimi ndaj të tjerëve është i ngjashëm me detyrën – plotësimi i së cilës sjell gëzim të vërtetë.”³⁴

Harmonia në martesë vjen vetëm kur njeriu e vë mirëqenien e bashkëshortit ose bashkëshortes së tij ndër përparësitë më të larta. Kur kjo ndodh me të vërtetë, një martesë çelestiale bëhet realitet, duke sjellë gëzim të madh në këtë jetë dhe në jetën që do të vijë.

Plani i lumturisë i Perëndisë na lejon të zgjedhim për veten. Si me shembujt e blerësit, ne mund të zgjedhim martesën çelestiale ose alternativa më të vogla³⁵. Disa variante martese janë të lira, disa janë të kushtueshme dhe disa janë bërë djallëzisht mashtruese nga kundërshtari. Kujdes nga variantet e tij; ato gjithnjë shkaktojnë mjerim!³⁶

Zgjedhja më e mirë është martesa çelestiale. Nëse më parë është bërë një zgjedhje e vogël, fatmirësisht, tani mund të bëhet një zgjedhje për ta ngritur atë në zgjedhjen më të mirë. Kjo kërkon një ndryshim të fuqishëm të zemrës³⁷ dhe një ngritje të përhershme të vetes³⁸. Bekimet që vijnë nga kjo janë të denja për përpjekjet e bëra³⁹.

Kuptimi i plotë i bekimeve të një martese në tempull është gati përtej kuptimit tonë tokësor. Një martesë e tillë do të vijojë të rritet në mbretërinë çelestiale. Atje ne mund të bëhemi të përsosur⁴⁰. Ashtu si Jezusi më në fund mori plotësinë e lavdisë së Atit⁴¹, edhe ne mund “të vi[më] tek Ati … dhe në kohën e përshtatshme të [marrim] plotësinë e tij”⁴².

Martesa çelestiale është një pjesë thelbësore e përgatitjes për jetën e përjetshme. Ajo kërkon të jesh martuar me personin e duhur, në vendin e duhur, nga autoriteti i duhur dhe t’i bindesh besnikërisht asaj besëlidhjeje të shenjtë⁴³. Pastaj mund të sigurohesh për ekzaltimin në mbretërinë çelestiale të Perëndisë. Unë dëshmoj kështu në emrin e Jezu Krishtit, amen.