Ejani në Sion

Ndërsa marrim në shqyrtim unitetin që kërkohet për përparimin e Sionit, duhet të pyesim veten nëse i kemi kapërcyer “acarimet, grindjet, zilirat dhe zëniet” (shih DeB 101:6). A jemi ne si individë dhe si popull të lirë nga zënkat e grindjet dhe të bashkuar “sipas bashkimit të kërkuar nga ligji i mbretërisë çelestiale”? (DeB 105:4.) Falja e njëri-tjetrit është një tjetër element i domosdoshëm i këtij uniteti. Jezusi tha: “Unë, Zoti, do të fal kë do të fal, por nga ju kërkohet t’i falni të gjithë njerëzit” (DeB 64:10).

Ne do të bëhemi të një mendjeje dhe një zemre, kur ne në mënyrë individuale ta vendosim Shpëtimtarin në qendër të jetës sonë dhe t’u shkojmë pas atyre që Ai i ka ngarkuar të na udhëheqin. Mund të bashkohemi me Presidentin Tomas S. Monson në dashurinë dhe shqetësimin për njëri-tjetrin. Në konferencën e përgjithshme të prillit të kaluar, Presidenti Monson foli për ata të larguar nga Kisha dhe për ne të gjithë, kur tha: “Në ndërgjegjen e çdo njeriu gjendet ajo lloj ndjenje, ajo vendosmëri për ta flakur tutje njeriun e vjetër dhe për t’u ngritur në lartësinë e potencialit tonë të vërtetë. Në këtë frymë, ne përsëri shpallim atë ftesë të çiltër: Kthehuni. Ne ju afrohemi me dashurinë e pastër të Krishtit dhe shprehim dëshirën tonë për t’ju mbështetur dhe mirëpritur në shoqërim të plotë. Atyre që janë vrarë në shpirt ose vuajnë dhe kanë frikë, u themi: na lini t’ju ngremë, t’ju çelim dhe të qetësojmë frikën tuaj” (Tomas S. Monson, “Shohim Pas dhe Ecim Përpara”, Liahona, maj 2008, f. 87–88).

Në fund të korrikut të këtij viti, të rinj të moshës madhore të pamartuar, nga disa vende të Europës lindore u mblodhën në rrethinat e Budapestit të Hungarisë për një konferencë. Mes këtij grupi kishte 20 të rinj e të reja nga Moldavia, të cilët kishin shpenzuar ditë për të marrë pasaportat e vizat dhe mbi 30 orë udhëtimi me autobus, që të arrinin atje. Programi i konferencës përmbante afro 15 seminare të shkurtra. Secili duhet të zgjidhte dy a tre prej atyre ku kishte më shumë dëshirë të merrte pjesë. Më shumë se përqendrimi vetëm në interesat e veta, këta të rinj të moshës madhore moldavianë u mblodhën tok dhe bënë plan që grupi i tyre të shpërndahej së paku një për çdo klasë e të mbanin shënime të plota. Më pas do t’i ndanin me njëri-tjetrin ato që kishin mësuar dhe, më vonë, me të rinj në Moldavi të cilët nuk morën dot pjesë. Në formën e saj më të thjeshtë, kjo ilustron unitetin dhe dashurinë për njëri-tjetrin, e cila, nëse shumohet me mijëra herë në mënyra të ndryshme, do të “kthejë Sionin” (Isaia 52:8).

Mjaft nga puna që duhet të bëhet në ngritjen e Sionit, qëndron në përpjekjet tona vetjake që të bëhemi “të kulluarit në zemër” (DeB 97:21). “Sioni nuk mund të ndërtohet, po të mos jetë përmes parimeve të ligjit të mbretërisë çelestiale”, tha Zoti, “përndryshe unë nuk mund ta pranoj atë për vete” (DeB 105:5). Ligji i mbretërisë qiellore është, natyrisht, ligji dhe besëlidhjet e ungjillit, të cilat përfshijnë të kujtuarit vazhdimisht nga ana jonë të Shpëtimtarit dhe të premtimit tonë për bindje, sakrificë, përkushtim dhe besnikëri.

Shpëtimtari qe kritik ndaj disa shenjtorëve të hershëm, për “dëshirat epshore” të tyre (DeB 101:6; shih edhe DeB 88:121). Këta qenë njerëz të cilët jetonin në një botë pa televizion, pa film, pa internet, pa iPod. Në botën tashmë të qullur nga pamjet dhe muzika seksualizuese, a jemi të lirë ne nga dëshirat epshore dhe të ligat që i shoqërojnë ato? Mjaft larg shtyrjes së kufijve të një veshjeje modeste apo vështrimit të amoralitetit të të tjerëve përmes pornografisë, ne duhet të jemi të uritur dhe të etur për drejtësi. Për të shkuar drejt Sionit, nuk mjafton që ju apo unë të jemi diçka më pak të ligj se të tjerët. Ne duhet të bëhemi jo vetëm të mirë, por burra dhe gra të shenjta. Duke risjellë shprehjen e Plakut Nil A. Maksuell, le ta vendosim njëherë e mirë banesën tonë në Sion dhe të heqim dorë nga shtëpiza verore në Babiloni (shih Neal A. Maxwell, A Wonderful Flood of Light [1990], f. 47).

Gjatë gjithë historisë Zoti i ka matur shoqëritë dhe individët nga mënyra e përkujdesjes së tyre për të varfrit. Ai ka thënë:

“Sepse toka është plot dhe ka mjaft edhe për të kursyer; po, unë i përgatita të gjitha gjërat dhe u kam dhënë fëmijëve të njerëzve që të jenë veprues për veten e tyre.

Si rrjedhim, në qoftë se dikush do të marrë nga bollëku që kam krijuar dhe nuk do t’u japë nga pjesa e tij, sipas ligjit të ungjillit tim, të varfërve dhe nevojtarëve, ai, me të ligjtë, do t’i hapë sytë e tij në ferr, duke qenë i munduar” (DeB 104:17–18; shih edhe DeB 56:16–17).

Për më tepër, Ai shpall: “Në gjërat tuaja tokësore ju duhet të jini të barabartë dhe kjo jo kundër dëshirës, përndryshe begatia e manifestimeve të Shpirtit do të jetë fshehur” (DeB 70:14; shih edhe DeB 49:20; 78:5–7).

Ne kontrollojmë përdorimin e mjeteve dhe burimeve tona, por i japim llogari Perëndisë për këtë kujdestari në gjëra tokësore. Kënaqesh kur dëshmon zemërgjerësinë tuaj, ndërsa kontribuoni për oferta agjërimi dhe projekte humanitare. Gjatë viteve vuajtja e miliona njerëzve është lehtësuar dhe njerëzve të tjerë të panumërt u është dhënë mundësi të ndihmojnë veten përmes bujarisë së shenjtorëve. Sidoqoftë, kur ndjekim kauzën e Sionit, secili prej nesh duhet të shqyrtojë përmes lutjes a po bën atë që duhet dhe gjithçka që duhet në sytë e Zotit, lidhur me të varfrit dhe nevojtarët.

Mund të pyesnim veten, meqenëse shumica prej nesh jeton në shoqëri që adhurojnë pronat dhe kënaqësitë, a e ruajmë vetëpërmbajtjen nga lakmia dhe etja për të marrë gjithnjë e më shumë nga gjërat materiale të kësaj bote? Materializmi është thjesht një shfaqje tjetër e idhujtarisë dhe krenarisë që karakterizon Babiloninë. Ndoshta mund të mësojmë të kënaqemi me atë që është e mjaftueshme për nevojat tona.

Apostull Pali e këshilloi Timoteun kundrejt njerëzve të cilët mendojnë “se perëndishmëria është burim fitimi” (1 Timoteut 6:5).

Ai tha: “Ne nuk kemi asgjë me vete në këtë botë, dhe është e qartë se prej saj nuk mund të marrim gjë me vete;

por, kur kemi çfarë të hamë dhe të veshim, të jemi të kënaqur me kaq” (1 Timoteut 6:7–8).

Në shumë pjesë të botës, po hyjmë në kohë paqëndrueshmërie ekonomike. Le të kujdesemi për njëri-tjetrin sa më mirë që mundet. Më kujtohet historia e një familjeje vietnameze që u largua nga Sajgoni më 1975 dhe përfundoi duke jetuar në një shtëpizë-rimorkio në Provo të Jutas. Një i ri i familjes refugjate u bë shok për mësimin e shtëpisë me Vëllain Xhonson, që jetonte aty pranë me familjen e tij të madhe. Djali tregoi sa vijon:

“Një ditë Vëllai Xhonson vuri re që familja jonë nuk kishte tryezë kuzhine. Të nesërmen ai mbërriti me një tryezë të vjetër në pamje, por shumë funksionale, e cila shkonte për bukuri tek muri i rimorkios, mes lavamanit të kuzhinës dhe banakut. Them e vjetër në pamje, sepse dy këmbë i përgjigjeshin nivelit të tryezës dhe dy jo. Gjithashtu, disa kunja të vegjël druri dilnin jashtë përgjatë njërës anë me sipërfaqe të konsumuar.

Shpejt ne e përdorëm përditë këtë tryezë të veçantë, për përgatitjen e ushqimit dhe për të ngrënë ndonjë vakt të shpejtë. Akoma e hanim ushqimin familjarisht të ulur në dysheme… sipas zakonit të vërtetë vietnamez.

Një mbrëmje po qëndroja tek porta brenda shtëpisë së Vëllait Xhonson, në pritje për të shkuar në një takim për mësimin e shtëpisë. Në kuzhinën aty pranë – u habita kur e pashë – ishte një tryezë pothuaj e njëjtë me atë që ata ia kishin dhënë familjes sime. I vetmi ndryshim ishte që, aty ku tryeza jonë kishte kunja, ajo e Xhonsonve kishte vrima! Atëherë e kuptova që, duke parë nevojën tonë, ky njeri mirëbërës e kishte prerë përgjysmë tryezën e kuzhinës së tij dhe kishte vënë dy këmbë të reja për secilën.

Kuptohej lehtë që familja Xhonson nuk mund të rehatohej rreth kësaj orendie të vogël – ata ndoshta nuk i merrte të gjithë kur ajo ishte e plotë. …

Gjatë gjithë jetës sime, ky akt dashamirësie ka qenë për mua një kujtues i fuqishëm i dhënies së vërtetë” (Son Quang Le, siç tregohet tek Beth Ellis Le, “Two-of-a-Kind Table”, Liahona, korrik 2004, f. 43).

Profeti Jozef Smith tha: “Ngritjen e Sionit ne duhet ta kemi si objektivin tonë më të madh” (History of the Church, 3:390–91, cituar tek Teachings of the Presidents of the Church: Joseph Smith, f. 186). Në familjet tona dhe në kunjet e distriktet tona, le të kërkojmë të ndërtojmë Sionin me anë të unitetit, perëndishmërisë dhe dashurisë hyjnore, duke u përgatitur për atë ditë të madhe kur Sioni, Jeruzalemi i Ri, do të ngrihet. Me fjalët e himnit tonë:

Unë jap dëshmi për Jezu Krishtin, Mbretin e Sionit, në emër të Jezu Krishtit, amen.