“Besoj Që e Di, Ne e Patëm Shumë të Vështirë”

Ndodhia që sapo ju tregova, ndonëse një situatë e vështirë udhëtimi, qe e shkurtër dhe nuk pati pasoja të qëndrueshme. Megjithatë, shumica e sprovave dhe e mundimeve që hasim në jetë janë të ashpra dhe duket të kenë pasoja të qëndrueshme. Secili prej nesh do të provojë disa nga ato gjatë peripecive të jetës. Shumë vetë që po e dëgjojnë këtë konferencë po provojnë situata të një natyre tepër serioze tamam në këto çaste.

Ne e kuptojmë kërkesën e Profetit Jozef Smith, pasi e kishin ngarkuar me akuza të rreme dhe e kishin burgosur për muaj në burgun Liberti. “O Perëndi, ku je ti? Dhe ku është tenda që mbulon vendin tënd të fshehjes?”

Përgjigja e Zotit është qetësuese:

“Biri im, paqe i qoftë shpirtit tënd; fatkeqësia jote dhe mjerimet e tua do të jenë veçse një çast i shkurtër;

Dhe atëherë, në qoftë se i duron mirë ato, Perëndia do të të lartësojë nga lart.”¹

Një nga doktrinat thelbësore të qartësuara nga Rivendosja sqaron se është e nevojshme të ketë një kundërshtim në të gjitha gjërat, që të mund të ndodhë drejtësia². Jeta nuk është gjithmonë e lehtë, as nuk e kishte për qëllim të ishte; ajo është një kohë për t’u testuar dhe provuar. Ashtu si lexojmë tek Abrahami: “Dhe ne do t’i provojmë me këtë, për të parë nëse ata do t’i bëjnë të gjitha gjërat që Zoti, Perëndia i tyre, do t’i urdhërojë….”³ Plaku Harold B. Li na mësoi: “Nganjëherë, gjërat që janë më të mirat për ne e gjërat që sjellin shpërblime të përjetshme duken në çast sikur janë më të hidhurat dhe gjërat që janë të ndaluara, shpesh janë gjërat që duken më të dëshiruara.”⁴

Romani “Një Rrëfenjë për Dy Qytete” hapet me një rresht të cituar shpesh: “Ishte koha më e mirë; ishte koha më e keqe.”⁵ Shkrimet e shenjta e sqarojnë që secili brez ka variantin e vet të kohës më të mirë dhe asaj më të keqe. Ne të gjithë jemi të ekspozuar ndaj konfliktit midis të mirës e të ligës⁶ dhe kundërshtimit midis dritës e errësirës, shpresës e dëshpërimit. Ashtu si e shpjegoi Plaku Nill A. Maksuell: “Kundërshtimi i mprehtë, krah për krah, midis së ëmblës dhe të hidhurës, është thelbësor deri në fund fare të kësaj përvoje të shkurtër, në vdekshmëri.”⁷ Ne e dimë nga doktrina jonë që e mira do ta mposhtë të ligën⁸ dhe atyre që pendohen e shenjtërohen do t’u jepet jetë e përjetshme⁹.

Gati në të njëjtën kohë kur Dikensi po shkruante romanin e tij, po ndodhnin përpjekjet heroike të shenjtorëve të parë që kolonizuan Perëndimin ndërmalor.

Edhe pse me besimin e tyre të njëjtë, shenjtorët kishin përjetuar shumë vështirësi dhe iu qasën zbrazjes së Navusë me pritshmëri shumë të ndryshme. Disa panë përpara me optimizëm, të tjerë me shqetësim. Dy shembuj të shkëlqyer paraqiten nga Helen Mar Uitni dhe Batsheba Smith. Që të dyja kanë lënë përshkrime mjaft mbresëlënëse të ndjenjave të tyre.

Motra Uitni përshkroi pritshmërinë e saj kur po largohej nga Navuja: “Unë do të paketoj të gjitha shiritat, jakat dhe kordelet e mia të vogla etj. sepse ne po shkojmë atje ku nuk mund t’i blejmë ato. Ne po shkojmë larg botës për të jetuar përtej maleve Roki ku askush tjetër nuk do të dëshirojë të vijë. Nuk do të ketë as të pasur e as të varfër mes nesh dhe nuk do të kemi tjetër përveç njerëzve të ndershëm e të virtytshëm.”¹⁰ Fjalët e Motrës Uitni janë të mbushura me një optimizëm idealist.

Ndjenjat e shënuara të Motrës Batsheba Smith janë gjithashtu plot me besim, por tregojnë një farë ankthi. Ajo kishte parë turmat të organizuara kundër shenjtorëve në Misuri dhe kishte qenë e pranishme në vdekjen e Apostullit Dejvid W. Paten.

Ndërsa kujtonte zbrazjen e Navusë, ajo shkroi: “Veprimi im i fundit në atë vend të çmuar ishte pastrimi i dhomave, fshirja e dyshemesë dhe vendosja e fshesës në vendin e vet të zakonshëm pas derës. Pastaj, me emocione në zemër e mbylla butësisht derën dhe eca drejt një të ardhmeje të panjohur, e bëra me besim tek Perëndia dhe jo me më pak siguri për vendosjen përfundimtare të Ungjillit në Perëndim dhe për parimet e tij të vërteta e të qëndrueshme, sesa e kisha ndierë në ato kohë sprovash në Misuri.”¹¹

Që të dyja këto gra pioniere SHDM mbetën të fuqishme në ungjill gjatë tërë jetës së tyre dhe dhanë shërbim të mrekullueshëm për ndërtimin e Sionit, por ato përjetuan shumë sprova e mundime të tjera, të cilat i duruan që të dyja besnikërisht¹². Me gjithë optimizmin e Motrës Uitni, tre fëmijët e saj të parë vdiqën gjatë lindjes ose pak pas saj – dy prej të cilëve gjatë eksodit të saj të zgjatur nga Navuja për në Solt Lejk¹³. Motra Uitni na ka bekuar me shkrimet e saj në mbrojtje të besimit tonë dhe qe nëna e Apostullit Orson F. Uitni.

Motra Smith shënoi varfërinë, sëmundjet dhe mungesat nga të cilat vuajtën shenjtorët gjatë rrugës së tyre për në perëndim¹⁴. Në mars 1847 ndërroi jetë nëna e saj dhe muajin tjetër u lind biri i saj i dytë, Xhoni. Shënimi i saj për këtë qe i shkurtër: “Ai qe fëmija im i fundit dhe jetoi vetëm katër or딹⁵. Më vonë në jetën e saj ajo qe matrona e Tempullit të Solt Lejkut dhe presidentja e katërt e përgjithshme e Shoqatës së Ndihmës.

Ne prekemi thellë nga mundimet që duruan shenjtorët e parë. Brigam Jangu i përshkroi ato me humor në shkurt 1856, kur deklaroi: “Unë do të doja të thosha diçka në lidhje me kohët e vështira. E dini që ju kam thënë se në qoftë se dikush ka frikë se do të vdesë nga uria, lëreni të largohet e të shkojë atje ku ka me bollëk. Nuk mendoj se kemi as rrezikun më vogël të vdesim nga uria, derisa të hamë mushkën e fundit, që nga maja e veshit e deri tek bishti, nuk kam frikë se do të vdesim nga uria.”

Ai vazhdoi më tej dhe tha: “Ka shumë njerëz që tani nuk mund të gjejnë punë, por pranvera do të vijë shpejt dhe do të ketë shumë punë në fusha, dhe ne nuk do të vuajmë më shumë nga sa është për të mirën tonë.”¹⁶

Sfidat me të cilat përballemi sot, në mënyrën e tyre janë të krahasueshme me sfidat e të shkuarës. Kriza ekonomike e kohëve të fundit ka shkaktuar shqetësim serioz në mbarë botën. Problemet e punësimit dhe ato financiare nuk janë të pazakonta. Shumë njerëz kanë sfida të shëndetit fizik e mendor. Të tjerë përpiqen me probleme martesore apo me fëmijë të pabindur. Disa kanë humbur njerëz të dashur. Varësitë dhe prirje pavend apo të dëmshme shkaktojnë pikëllim. Cilido qoftë burimi i sprovave, ato shkaktojnë dhembje e vuajtje të rëndësishme për individët dhe ata që i duan ata.

Ne e dimë nga shkrimet e shenjta se disa sprova janë për të mirën tonë dhe janë përshtatur për vetë zhvillimin tonë vetjak¹⁷. Ne e dimë gjithashtu se shiu bie mbi të drejtët dhe të padrejtët¹⁸. Gjithashtu është e vërtetë se jo çdo re që shohim sjell shi. Pavarësisht nga sfidat, sprovat dhe mundimet që durojmë, doktrina qetësuese e Shlyerjes, e shkruar nga Jezu Krishti, përfshin mësimet e Almës se Shpëtimtari do të marrë mbi vete dobësitë tona dhe do “të ndihmojë popullin e tij sipas dobësive të tyre”¹⁹.

Shkrimet e shenjta dhe profetët modernë e kanë bërë të qartë se do të ketë vite zije buke e vite bollëku²⁰. Zoti pret që ne të jemi të përgatitur për shumë nga sfidat që vijnë. Ai shpall: “Nëse jeni të përgatitur ju s’do të frikësoheni.” ²¹ Një pjesë e tronditjes që provova kur kapërceva Sierrat në atë stuhi dëbore shumë vite më parë u shkaktua ngaqë nuk isha i përgatitur për atë ngjarje të beftë e të papritur. Një nga bekimet e mëdha të shkrimeve të shenjta është që ato na paralajmërojnë për sfidat që janë të papritura, por që ndodhin shpesh. Ne do të bënim mirë të përgatiteshim për to. Një formë e përgatitjes është të mbajmë urdhërimet.

Në shumë vende në Librin e Mormonit, njerëzve iu premtua se do të begatoheshin në tokë, “për aq sa … do të zbatoni[n] urdhërimet”²². Ky premtim shpesh shoqërohet nga paralajmërimi që, nëse ata nuk i mbajnë urdhërimet e Perëndisë, ata do të përjashtohen nga prania e Tij²³. Dallueshëm, të kesh bekimet e Shpirtit – shërbesën e Frymës së Shenjtë – është një element thelbësor për t’u begatuar vërtet në tokë dhe për të qenë i përgatitur.

Pavarësisht nga sprovat tona, me bollëkun që kemi sot, do të ishim mosmirënjohës nëse nuk do të vlerësonim bekimet tona. Pavarësisht nga natyra e qartë e mundimeve që po përjetonin pionierët, Presidenti Brigam Jang foli mbi kuptimin e mirënjohjes. Ai deklaroi: “Unë nuk di ndonjë mëkat, përveç mëkatit të pafalshëm, që të jetë më i madh se mëkati i mosmirënjohjes.” ²⁴

Mirënjohja jonë e parë duhet të jetë për Shpëtimtarin dhe Shlyerjen e Tij. Ne jemi të ndërgjegjshëm se shumë njerëz që po e dëgjojnë këtë konferencë po përjetojnë sprova dhe mundime me një masë të tillë saqë ndjenja kryesore në zemrën e tyre, ndërsa i qasen Atit tonë Qiellor në lutje, është: “Besoj që e di, unë e kam shumë vështirë.”

Më lejoni të ndaj me ju ndodhinë e vërtetë për një motër, Elen Jetis nga Grantsvil, Juta. Nga fillimi i tetorit, 10 vite më parë, ajo përshëndeti burrin e saj Leonin, ndërsa ai u largua për të shkuar në punë në Solt Lejk Siti. Kjo do të ishte hera e fundit që ajo do ta shihte të gjallë Leonin. Atij i ndodhi një përplasje me një të ri 20 vjeçar, që ishte vonë për në punën e tij të parë dhe po përpiqej të parakalonte një automjet më të ngadalshëm, duke sjellë si rezultat një përplasje ballore që i vrau në çast që të dy. Motra Jetis tha se, pasi i dhanë lajmin dy policë zemërdhembshur të trafikut rrugor, ajo u krodh në tronditje dhe pikëllim.

Ajo tregon: “Ndërsa përpiqesha të shihja përpara në jetë, gjithçka mund të shihja ishte errësirë dhe dhembje.” Doli se miku më i mirë i burrit të saj qe peshkopi i lagjes së të riut. Peshkopi i telefonoi Motrës Jetis dhe i tha se nëna e të riut, Zholin Uillmor, donte të fliste me të. Ajo kujton: “Duke qenë e tronditur, sepse isha kaq e përqendruar tek pikëllimi dhe dhembja ime, saqë as që kisha menduar për të riun dhe familjen e tij, befas e kuptova se këtu qe një nënë që kishte po aq, apo më shumë dhembje sesa unë. Shpejt dhashë lejen time … për një vizitë.”

Kur mbërritën Vëllai dhe Motra Uillmor, ata shprehën hidhërimin e tyre të madh që biri i tyre ishte përgjegjës për vdekjen e Leonit dhe i paraqitën asaj një pikturë të Shpëtimtarit që mban një vajzë të vogël në krahët e Tij. Motra Jetis thotë: “Kur jeta bëhet shumë e vështirë për t’u përballuar, unë shoh atë pikturë dhe kujtoj që Krishti më njeh personalisht. Ai e di vetminë time dhe sprovat e mia.” Një shkrim i shenjtë që ngushëllon Motrën Jetis është: “Prandaj, merrni zemër dhe mos u frikësoni, sepse unë, Zoti, jam me ju dhe do t’ju qëndroj përkrah.”²⁵

Çdo tetor, Motra Jetis dhe Motra Uillmor (të cilat që të dyja janë sot këtu së bashku në Qendrën e Konferencave) shkojnë së bashku në tempull dhe ofrojnë falënderime për Shlyerjen e Jezu Krishtit, për planin e shpëtimit, për familjet e përjetshme dhe për besëlidhjet që lidhin së bashku bashkëshortët, bashkëshortet dhe familjen në të dy anët e velit. Motra Jetis përfundon: “Përmes kësaj sprove, unë kam ndier dashurinë e Atit tim në Qiell dhe të Shpëtimtarit tim me bollëk më të madh nga sa e kisha ndier ndonjëherë më parë.” Ajo dëshmon se “nuk ka hidhërim, as dhembje, as sëmundje kaq të madhe saqë Shlyerja e Krishtit dhe dashuria e Krishtit nuk mund ta shërojë” ²⁶. Çfarë shembulli të mrekullueshëm dashurie dhe faljeje kanë treguar këto dy motra. Ato kanë lejuar Shlyerjen e Jezu Krishtit të ketë efekt në jetën e tyre.

Mendoni për Shpëtimtarin në Kopshtin e Gjetsemanit gjatë procesit të Shlyerjes, që vuajti një agoni kaq të madhe saqë i doli gjak nga çdo por²⁷. Thirrja e Tij drejtuar Atit të Tij përfshinte fjalën Abba²⁸. Kjo mund të interpretohet si thirrja e një biri që është në fatkeqësi drejtuar atit të tij: “Ati im, në qoftë se është e mundur, largoje prej meje këtë kupë; megjithatë, jo si dua unë, por si do ti.”²⁹ Unë dëshmoj se Shlyerja e Jezu Krishtit ndikon te të gjitha sprovat dhe mundimet që cilido prej nesh do të hasë në këtë jetë. Në ato çaste kur ne na vjen të themi: “Besoj që e di, unë e pata shumë të vështirë”, mund të jemi të garantuar se Ai është atje dhe ne jemi të sigurt në krahët e Tij të dashur.

Kur Profetin tonë të dashur, Presidentin Tomas S. Monson, e pyetën në ditëlindjen e tij, gushtin që kaloi, se cila do të ishte dhurata ideale që anëtarët në mbarë botën do të mund t’i jepnin atij, ai tha pa asnjë çast ngurrimi: “Gjeni dikë që po kalon çaste të vështira … dhe bëni diçka për të.”³⁰

Unë, bashkë me ju, jam përjetësisht mirënjohës ndaj Jezu Krishtit, shpëtuesit të njerëzimit. Unë jap dëshmi se Ai është Shpëtimtari dhe Shëlbuesi i botës. Në emrin e Jezu Krishtit, amen.