De boodschap van mijn hemelse Vader

Toen ik pasgetrouwd en -gedoopt was, verhuisden mijn man en ik naar Engeland. Ik had op school wel wat Engels geleerd, maar mijn Engels was erg moeilijk te verstaan door mijn zwaar Japans accent. En de Britse tongval was voor mij ook een raadsel.

Mijn man en ik waren lid van de kerk, maar nog niet helemaal bekeerd toen we trouwden. Na de avondmaalsdienst gingen we altijd naar huis in plaats van de andere vergaderingen bij te wonen. We wilden geen roepingen aanvaarden.

Op zekere dag belde een ZHV-leidster me op om me meer te betrekken bij de kerkactiviteiten. Ze vroeg of ik wat over mezelf wilde vertellen tijdens de volgende ZHV-bijeenkomst. Ik stemde ermee in, maar had door mijn gebrekkige Engels niet begrepen dat ik wat dingen moest meebrengen om te laten zien.

Toen ik daar aankwam, besefte ik meteen wat de bedoeling was. Er stonden drie tafels met tafellakens en bloemen op. Op een bord stond: ‘Kennismaking met zusters’. Op een van de tafels stond: ‘Zuster Tuckett’. Maar ik had niets bij me om op tafel te zetten. Ik probeerde de tranen in mijn ogen te bedwingen.

Ik voelde me al verdrietig wanneer ik de avondmaalsdienst bijwoonde, omdat ik niet alles verstond. Vaak dacht ik: Waarom ben ik hier? Dus toen ik die ZHV-bijeenkomst bijwoonde en besefte welke fout ik gemaakt had, kreeg ik het gevoel dat ik maar beter niet meer naar de kerk kon gaan. Ik wou dat ik kon verdwijnen, maar ik moest de ZHV-leidster vertellen dat ik me niet had voorbereid.

‘Het spijt me’, zei ik. ‘Ik begreep het niet en heb niets om op mijn tafel te zetten.’

Ze keek me met een erg lieve uitdrukking aan en zei: ‘Dat maakt niet uit — ik ben blij dat je er bent.’ Toen gaf ze me een knuffel.

Ik was getroost en de Geest vertelde me dat haar woorden een boodschap van mijn hemelse Vader waren — dat Hij van me hield en blij was dat ik er was. Ik begreep het Engels niet zo goed, maar de Geest liet me haar boodschap verstaan.

Mijn voornemen veranderde onmiddellijk door dit gevoel. Ik zei tegen mezelf: ‘Als hemelse Vader zoveel van me houdt en wil dat ik naar de kerk kom, zal ik dat doen, zelfs als het erg moeilijk is.’

Sindsdien woonden mijn man en ik elke kerkbijeenkomst bij. Ik nam me ook voor Engels te leren. Geleidelijk aan begon ik het Engels beter te begrijpen en leerde ik het spreken.

Ik ben dankbaar voor de zuster die me een boodschap van mijn hemelse Vader bezorgde op dat kritieke moment in mijn leven. Nu, 15 jaar later, dien ik in het ZHV-presidium van een Engelstalig district in Japan. Ik werd bovendien door de kerk als tolk opgeleid.