១២នែលសុន-០
ការប្រជុំធម្មនិដ្ឋានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់របស់គណៈប្រធានទីមួយ
ថ្ងៃទី ៦ ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ ២០២០
ម្ចាស់នៃមេត្រីភាព
( អេសាយ ៩:៦ )
ដោយ អែលឌើរ ប្រ៊ែន អេច. នែលសុន
ក្នុងគណៈប្រធាននៃពួកចិតសិបនាក់
មានគ្រានិងនៅកន្លែងមួយ ទៀតដ៏សែនឆ្ងាយពីទីនេះ ឪពុកខ្ញុំ ន័រមិន នែលសុន គឺជាយុវជនម្នាក់ដែលបានចំណាយពេលគ្រប់វិនាទីរបស់គាត់រយៈពេលបួនឆ្នាំធ្វើចម្បាំងនៅក្នុងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកក្នុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ។ រូបថតនេះនៅមុខត្រសាលមួយរបស់គាត់ ដែលកាលគាត់ជាអ្នកជំនាញខាងប្រឆាំងយន្ដហោះ គាត់បានរស់នៅក្នុងព្រៃល្បាតនៃប៉ាពួញូហ្គីណេ ។ នៅថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ឆ្នាំ១៩៤៣ គាត់បានសរសេរសំបុត្រមួយច្បាប់ទៅកាន់ម្ដាយរបស់គាត់នៅផ្ទះដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយ « ដូចម៉ាក់បានឃើញកាលបរិច្ឆេទនេះហើយ ថ្ងៃនេះគឺជាបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ កូនក្រោកពីដេកនៅម៉ោង ៧:០០ ព្រឹក បរិភោគអាហារពេលព្រឹក រួចហើយធ្វើការរហូតដល់ម៉ោង ៣:០០ រសៀល ទើបកូនបានទៅអូរដើម្បីបោកសម្លៀកបំពាក់ ហើយងូតទឹក ។ នៅអាហារពេលល្ងាចនាយប់នេះ យើងមានសាច់មាន់ដុតបន្តិចបន្តួច ដំឡូង ពោត សាឡាត់នំបុ័ង និងនំដុតធ្វើពីទំពាំងបាយជូរក្រៀមខ្លះ ។ កូនចង់នៅផ្ទះជាមួយនឹងម៉ាក់ និងគ្រួសារយើងខ្លាំងណាស់ ដោយអង្គុយបរិភោគអាហារគ្រប់យ៉ាងដែលយើងធ្លាប់ហូបដូចកាលដែលយើងបាននៅជុំគ្នាកាលពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន ។ ពួកយើងខកចិត្តដោយសារអំណោយគ្រីស្ទម៉ាស់របស់យើងមិនបានមកដល់មុនបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ មានពួកយើងជាច្រើននាក់មិនបានទទួលអ្វីសោះសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ កូនចាំម៉ាក់ប្រាប់កូនជាច្រើនដងថា ម៉ាក់មិនដែលខ្វះទឹកទេ ដរាបណាអណ្ដូងនៅតែមានទឹក » ។
នៅឆ្នាំមុននេះ ភរិយាខ្ញុំ ម៉ាសៀ និងបងស្រីខ្ញុំ ស៊ូសិន បានសរសេរប្រវត្តិនៃការបម្រើរយៈពេលបួនឆ្នាំរបស់ឪពុកខ្ញុំអំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ ។ ពួកគាត់បានប្រមូលរាល់សំបុត្រដែលគាត់បានផ្ញើមកម្ដាយរបស់គាត់ ។ ខ្ញុំសូមនិយាយថា ពេលខ្ញុំអានសំបុត្រនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ដ៏សោះកក្រោះនេះ ខ្ញុំស្ទើរតែមិន គួរជឿ ។ ទោះជាវាហាក់ដូចជាមិនសូវសំខាន់ចំពោះបងប្អូនក្ដី ក៏ខ្ញុំចង់ផ្លាស់ប្ដូរព្រឹត្តិការណ៍នៃថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នោះដែរ ដោយសារគាត់ជាឪពុកខ្ញុំ ជាមនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ ។ ខ្ញុំបានក្ដុកក្ដួលក្នុងចិត្ត « តើយុវជនមកពីរដ្ឋអៃដាហូរូបនេះអាចទ្រាំរងទុក្ខយ៉ាងណាទៅ ? » ឪពុកគាត់បានស្លាប់ដោយជំងឺគាំងបេះដូង ពេលគាត់មានអាយុ ១២ ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ។ ម្តាយគាត់បានចិញ្ចឹមបីបាច់គាត់ ហើយគាត់បានចូលក្នុងជួរកងទ័ព ដែលឥឡូវគាត់កំពុងរស់នៅក្នុងទីរហោស្ថាននៅកណ្ដាលចម្បាំងមួយដ៏គួរឲ្យភ័យខ្លាច ។ យ៉ាងហោចណាស់ តើគាត់មិនគួរទទួលបានអំណោយសម្រាប់បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ទេឬអី ? ពេលខ្ញុំគិតពី ស្ថានភាពគាត់ ខ្ញុំបានមានអារម្មណ៍ថា ព្រះវិញ្ញាណកំពុងមានបន្ទូលមកកាន់ខ្ញុំ« ប្រ៊ែន អ្នក ដឹង ថារឿងនេះបញ្ចប់ទៅដូម្តេចដែរឬទេ ។ នៅទីបំផុត ឪពុករបស់អ្នកបានទទួលអំណោយដ៏សំខាន់បំផុត ហើយបានបន្តរស់នៅក្នុងជីវិតពេញដោយសេចក្ដីជំនឿនឹងបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ជាពេលដែលគាត់ចូលចិត្តនៅក្នុងឆ្នាំ » ។
ពេលខ្ញុំអានប្រវត្តិឪពុកខ្ញុំបន្ថែមទៀត ខ្ញុំបានអានសំបុត្រចុងក្រោយរបស់់គាត់ផ្ញើទៅម្ដាយរបស់គាត់នៅខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ១៩៤៥ ។ អំឡុងពេលបួនឆ្នាំនោះ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់ឧត្ដមសេនីយ ដាក់ក្លាស់ ម៉ាកខាតធើរ គាត់បានច្បាំងចាប់ពី ទីក្រុងដវិន ប្រទេសអូស្ត្រាលី ដល់ ប៉ាពួញូហ្គីនី, ឈូងសមុទ្រឡេត៍ នៅប្រទេសហ្វីលីពីន និងទីបំផុតដល់ទីក្រុងម៉ានិល ជាកន្លែងដែលគាត់បានបញ្ចប់ការបម្រើក្នុងជួរកងទ័ពរបស់គាត់ ហើយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។ ភាគច្រើន អំឡុងពេលដែលគាត់បម្រើនៅក្នុងសង្គ្រាមនោះគឺគ្មានការប្រជុំរបស់សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយទេ ប៉ុន្តែពេលគាត់បានទៅដល់ប្រទេសហ្វីលីពីន ជិតចុងបញ្ចប់នៃការបម្រើរបស់គាត់ ទើបគាត់អាចរកឃើញការប្រជុំមួយរបស់សាសនាចក្រ ។ បន្ទាប់ពីចូលរួមការប្រជុំនោះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នេះទៅម្ដាយរបស់គាត់ថា « កូនបានទៅព្រះវិហារកាលពីម្សិលមិញ ប៉ុន្តែមិនសូវ បានយកចិត្តទុកដាក់ ច្រើនទៅលើការឡើងនិយាយទេ ។ កូនមានរឿងជាច្រើនហាក់ដូចជាមិនសំខាន់សម្រាប់កូនពេលនេះ ប៉ុន្តែសំខាន់បំផុតនៅពេលមួយ ។ កូនពុំមែនមានន័យថា ជំនឿកូនលើព្រះ ប្រហែលជារឹងមាំរហូតឡើយ ប៉ុន្តែកូនចាត់ទុកព្រះជាតួអង្គមួយអង្គដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់ និងចេះយល់ចិត្តច្រើនជាងបុគ្គលមួយរូប[ដែល]ដែលនៅពីលើអ្នកដើម្បីដាក់ទោសដល់អ្នករាល់កំហុសដែលអ្នកធ្វើ » ។
អ្វីដែលព្រះវិញ្ញាណបានបង្រៀនខ្ញុំគឺថា ដោយតាមរយៈនៃ គ្រាដ៏លំបាក ដោយបានចូលរួមនៅក្នុងសង្គ្រាមសាហាវឃោរឃៅដែលកងទ័ព គ្រូពេទ្យ នាវិក បុគ្គលិកទ័ពអាកាស និងជនស្លូតត្រង់ជាច្រើននាក់ទាំងសងខាងបានបាត់បង់ជីវិត នោះឪពុកខ្ញុំបានរកឃើញអំណោយ—គាត់បានរកឃើញវិញ្ញាណពិតនៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ។ គាត់បានរៀនថា គាត់មានព្រះវរបិតាសួគ៌មួយអង្គគួរឲ្យស្រឡាញ់ ដែលយល់ចិត្តគាត់ ហើយកំពុងមើលថែគាត់ ។ មេរៀនជីវិតដ៏សំខាន់បំផុតដែលគាត់បានរៀនគឺថា « ដ្បិតព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់មនុស្សលោកដល់ម៉្លេះ បានជាទ្រង់ប្រទានព្រះរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាដែលជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះមិនត្រូវវិនាសឡើយគឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ »១ នៅក្នុងគ្រាដ៏លំបាកបំផុតរបស់គាត់ផ្ទាល់ ឪពុកខ្ញុំបានរកឃើញព្រះវរបិតាសួគ៌មួយអង្គគួរឲ្យស្រឡាញ់ ហើយមានព្រះទ័យសប្បុរស ។ អ្វីដែលឪពុកខ្ញុំបានរកឃើញបាននាំយកសេចក្ដី សុខសាន្ត ព្រមទាំងអំណរ និងសុភមង្គលដល់គាត់នៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលមានពោរពេញដោយការភាន់ច្រឡំ ព្រមទាំងការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខ ។ ពេលគាត់បានចាកចេញពីសង្គ្រាម គាត់បាននាំមកអំណោយនោះមកផ្ទះជាមួយនឹងគាត់ ។
ខ្ញុំមិនប្រាកដថា ខ្ញុំអាចស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកដែលឪពុកខ្ញុំបានប្រឈមដោយមានបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់បីឆ្នាំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះបានឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាដឹងថា មេរៀនដែលគាត់បានរៀន ហើយដែលខ្ញុំបានរៀនគឺថា អំណោយពិតនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់ ដែលព្រះវរបិតាយើងបានប្រទានឲ្យ គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ ។ បុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ដោយសារតែស្ថានភាពនៃពិភពលោក ពួកយើងមួយចំនួនឃើញថាខ្លួនឯងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្រួសារ ឬនៅដាច់ដោយឡែកពីពួកគេ ទោះជាពួកគេរស់នៅក្បែរក្ដី ។ ពួកយើងមួយចំនួនអាចនឹងមានអារម្មណ៍ថាឆ្នាំនេះដូចជាឪពុកខ្ញុំមាននៅថ្ងៃបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នាឆ្នាំ១៩៤៣ដែរ ។ យើងអាចទាំងងឿងឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីយើងមិនទទួលបានអំណោយ ឬការមកលេងអ្វី សោះ ។ តែបើយើងក្រឡេកមើលទៅលើ ហើយមើលទៅព្រះ ហើយរស់នៅ នោះយើងនឹងរកឃើញថា ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទគឺជាអំណោយដ៏ធំបំផុត ។ ការបើកអំណោយនោះនាំយើងទៅកាន់ជីវិតដ៏រីករាយ ហើយពេញដោយសេចក្ដីសុខសាន្ត ។
នៅម៉ាកុសជំពូក ៤ ក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី ពួកសិស្សរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបទពិសោធន៍មួយគួរឲ្យខ្លាច ។ ពួកគេនៅលើទូកមួយជាមួយនឹងព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅលើសមុទ្រកាលីឡេ ពេលមានព្យុះដ៏ធំមួយ ។ ពួកសិស្សទាំងនោះបានភ័យខ្លាច ហើយព្រះអង្គសង្គ្រោះបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេថា « ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាភ័យដល់ម្ល៉េះ ? « តើសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នានៅឯណា ? » ២ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានត្រាស់បង្គាប់ឲ្យខ្យល់ និង រលកឈប់ទៅ ។ បន្ទាប់មក សិស្សទាំងនោះបានសួរសំណួរដ៏សំខាន់នេះដែលខ្ញុំស្នើសូមឲ្យបងប្អូនសញ្ជឹងគិតនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ៖ « តើលោកនេះជាអ្វី បានជាខ្យល់ និងសមុទ្រក៏ស្តាប់បង្គាប់លោកដូច្នេះ »៣ ខ្ញុំនឹងព្យាយាមឆ្លើយសំណួរនេះ ។ ព្រះយេស៊ូវ គ្រីស្ទ គឺជា « ព្រះដ៏ជួយគំនិតយ៉ាងអស្ចារ្យ ព្រះដ៏មានព្រះចេស្តា ព្រះវបិតាដ៏គង់នៅអស់កល្ប និងជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព » ។៤ « ដោយសារព្រះអង្គ និងតាមរយៈព្រះអង្គ ហើយពីព្រះអង្គ នោះពិភពលោកទាំងឡាយមានឡើង » ។៥ ទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះរបស់យើង និងជាព្រះប្រោសលោះរបស់យើង ទ្រង់គឺជាព្រះរាជបុត្រច្បងរបស់ព្រះវរបិតា ។
អេសាយ បានពិពណ៌នាព្រះអង្គសង្រ្គោះតាមរបៀបនេះថា ៖ « តើ ឯង មិន បាន ដឹង តើ មិន បាន ឮ ទេ ឬ អី ថា ព្រះ ដ៏ គង់ នៅ អស់ កល្ប ជានិច្ច គឺ ព្រះយេហូវ៉ា ជា ព្រះ ដែល បាន បង្កើត ផែនដី រហូត ដល់ ចុង បំផុត ទ្រង់ មិន ដែល ល្វើយ ឡើយ ក៏ មិន ដែល អស់ កំឡាំង ផង ? . . [ អស់ ] អ្នក ណា ដែល សង្ឃឹម ដល់ ព្រះយេហូវ៉ា វិញ នោះ នឹង មាន កំឡាំង ចម្រើន ជានិច្ច គេ នឹង ហើរ ឡើង ទៅ លើ ដោយ ស្លាប ដូច ជា ឥន្ទ្រី គេ នឹង រត់ ទៅ ឥត ដែល ហត់ ហើយ នឹង ដើរ ឥត ដែល ល្វើយ ឡើយ » ។៦
អ្វីៗទាំងអស់នេះហើយដែលព្រះអង្គសង្រ្គោះអញ្ជើញយើងទាំងអស់គ្នានៅក្នុងរដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ និងជាប់ជានិច្ចថា « អស់អ្នកដែលនឿយព្រួយ ហើយផ្ទុកធ្ងន់អើយ សូមមកឯខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់សម្រាក ។ . . . [ ត្បិត ] ខ្ញុំ ស្លូត ហើយ មាន ចិត្ត សុភាព នោះ អ្នក រាល់ គ្នា នឹង បាន សេចក្តី សម្រាក ដល់ ព្រលឹង ។ ពីព្រោះនឹមខ្ញុំងាយទេ ហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល » ។៧ ការអញ្ជើញរបស់ទ្រង់ឲ្យយើង « ចូរមកឯ » ។
ក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំនៅរដូវបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះគឺ មិនថាកាលៈទេសៈរបស់យើងយ៉ាងណានោះទេ មិនថា យើងនៅទីណានោះទេ និងមិនថាយើងត្រូវបានឃ្លាតឆ្ងាយពីក្រុមគ្រួសារ និងមិត្តភក្តិនោះទេ យើងនឹងចងចាំថា ទ្រង់ គឺព្រះអង្គសង្រ្គោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាអំណោយទាន ដែលថាកាលណាយើងចូរមកឯទ្រង់ នោះទ្រង់នឹងសម្រាលបន្ទុករបស់យើង ហើយថាយើងនឹងអាចរកឃើញទ្រង់ ដូចជាឪពុករបស់ខ្ញុំបានរកឃើញទ្រង់នៅកណ្តាលសង្រ្គាមដ៏ឃោរឃៅដែរ ។ ព្រះអង្គសង្រ្គោះបានមានបន្ទូលថា « ខ្ញុំទុកសេចក្តីសុខនៅនឹងអ្នករាល់គ្នា គឺខ្ញុំឲ្យសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ខ្ញុំដល់អ្នករាល់គ្នា ហើយដែលខ្ញុំឲ្យ នោះមិនមែនដូចជាលោកីយ៍ឲ្យទេ ។ កុំឲ្យចិត្តអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ ឬភ័យឡើយ » ។៨ នៅពេលយើងទុកចិត្តលើទ្រង់ យើងនឹងរកឃើញសេចក្តីសុខសាន្ត និងសុភមង្គល មិនថាកាលៈទេសៈយើងបច្ចុប្បន្នយ៉ាងណានោះទេ ។
ខ្ញុំសូមជូនពរបងប្អូនទាំងអស់គ្នាឲ្យទទួលបានសេចក្តីរីករាយនៅបុណ្យគ្រីស្ទម៉ាស់នេះ ហើយអធិស្ឋានថា នៅឆ្នាំ នេះកាលដែលពិភពលោកដែលនឿយហត់ ត្រេកអរ នោះបងប្អូននឹងទទួលបាន ហើយទទួលស្គាល់អំណោយដែលព្រះវរបិតាសួគ៌ពេញដោយក្តីស្រឡាញ់បានប្រទានដល់យើង កាលដែលទ្រង់បានអនុញ្ញាតឲ្យពលិកម្មព្រះរាជបុត្រាបង្កើតតែមួយរបស់ទ្រង់ ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីផ្ទាល់ខ្លួនពីព្រះវរបិតាសួគ៌ដែលពេញដោយក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះរាជបុត្រាដ៏ឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ដែលជាម្ចាស់នៃមេត្រីភាព ។ នៅក្នុងព្រះនាមនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ៕