وسوسه و امتحان شده—امّا کمک یافته

در طول زندگی، ما وسوسه و امتحان می شویم. ما همچنین فرصت داریم که از اختیار خود استفاده کرده و به همدیگر کمک کنیم. این حقایق بخشی از برنامۀ شگفت انگیز و کامل پدر بهشتی است.

رئیس جان تیلور تعلیم داد: ”من شنیدم که پیامبر یوسف گفت، در موردی که با گروه دوازده سخن می گفت: ‘شما آزمایشات مختلفی در زندگی خواهید داشت. و آن کاملاً ضروری است که شما مورد آزمایش قرار گیرید مثل ابراهیم و سایر مردان خدا، و (او گفت) خدا شما را آزمایش کرده، و از شما نگهداری خواهد کرد و بر طبق ظرفیت تان امتحان خواهید شد.’”^١

وقتی به سنّ مسئولیّت می رسیم، آزمایشات و وسوسه ها همگانی هستند. گاهاً می توانند بار سنگینی بشوند، امّا همچنانکه بر آنها غلبه می کنیم، می توانند باعث نیرو و رُشد ما گردند.

خوشبختانه، نباید به تنهائی این بار های سنگین را متحمّل شد. آلما تعلیم داد، ”شما آرزومندید که بسوی خدا رو آورده، و مردم او خوانده شوید، و مایل هستید که بار دیگران را، سبک تر کنید.”^٢ این سخنان حاکی بر آن هستند که ما مسئول یکدیگر هستیم. این مسئولیّت می تواند از طریق فراخوانی کلیسا بیاید، یک واگذاری، یا یک رفاقت یا بخشی از وظیفۀ الهی پدر و مادر بودن، یا عضو خانواده—یا به زبان ساده بخشی از خانوادۀ الهی.

من به چهار طریق نشان خواهم داد که با کمک به یکدیگر بار های مان سبک تر می شوند.

١. ناجی گفت، ”هر کسی که شما را وادار کند که یک مایل با او راه روید، دو مایل با او راه بروید.”^٣ برای مثال، از ما خواسته شده تا آنجائی که شرایط شخصی مان اجازه می دهد، مرتّب به معبد برویم. رفتن به معبد به فدا کردن وقت و منابع لازم دارد، مخصوصاً برای آنهائی که باید مسافت طولانی طی کنند. با اینحال، این فداکاری می تواند بخشی از مایل اوّلیه باشد.

ما دوّمین مایل را با فهمیدن معنای کلمات ”جستجو کن، ببر، بیاموز،”^۴شروع می کنیم وقتی که نام اجداد خود را جسته و آنها را برای آئین معبد آماده می کنیم، وقتی در فهرست کردن آنها کمک می کنیم، وقتی در معبد کار می کنیم، و وقتی به کسان دیگر برای داشتن تجربۀ معنی داری در معبد کمک می کنیم.

هنگامی که بعنوان هفتادان ناحیّه خدمت می کردم، یکی از وتد های شورای هماهنگی من سفری به معبد کردند. معبدی که رفتند کوچک بود، و متأسّفانه چند تا از اعضا، علیرغم سفر طولانی ١٢ ساعته، نتوانستند وارد معبد شوند زیرا بیش از ظرفیّت روزانه بود.

چند روز بعد از سفر، من با رئیس وتد ملاقات کرده و در خواست نمودم که با برخی از آنهائی که نتوانسته بودند وارد معبد شوند صحبت کنم. یکی از برادران بمن گفت: ”نگران نباش، ارشد. من در خانۀ خدا بودم. من در سکّوئی در باغ معبد نشستم و در بارۀ آئین معبد تعمّق نمودم. بعداً بمن اجازه داده شد که وارد معبد شوم، امّا من جای خود را، به برادری که برای اوّلین بار برای پیوند به همسرش آمده بود دادم. سپس آنها فرصت داشتند که آنروز در دو تا جلسۀ معبد شرکت کنند. خداوند مرا می شناسد، و مرا برکت داده است، و ما خوبیم.

٢. لبخند این عمل کوچک می تواند به آنهائی که تحت فشار بار سنگین هستند کمک کند. در جلسۀ کشیشی کنفرانس عمومی آوریل گذشته، من بعنوان یکی از اولیای عمومی جدید در جایگاه نشسته بودم. ما در جائی که خواهران ریاست عمومی امدادی الان نشسته اند نشسته بودیم. من از فراخوانی جدیدم بسیار متشنّج و دست پاچه بودم.

وقتی که سرود میانه را می خواندیم، من احساس شدیدی کردم که کسی بمن نگاه می کند. با خودم فکر کردم: ”بیش از ٢٠٫٠٠٠ نفر در این ساختمان وجود دارند، و اکثرشان رو به این طرف دارند، البتّه که کسی نگاهت می کند.”

در هنگام خواندن، من دوباره احساس شدیدی کردم که کسی بمن نگاه می کند. من به ردیفی که دوازده رسولان نشسته بودند نگاه کرده و دیدم که رئیس راسل ام. نلسون کاملاً بر گشته، و به طرف جائی که ما نشسته بودیم نگاه می کند. چشمش بمن افتاد، و یک لبخند بزرگی بمن داد. آن لبخند یک آرامشی به قلب پریشان من آورد.

بعد از رستاخیزش، عیسی مسیح با پیروان دیگرش دیدار نمود. او دوازده مرید را فرا خواند و مقتدر ساخت، و با آن اقتدار، آنها به مردم خدمت کردند. خداوند عیسی مسیح خودش در میان آنها ایستاد. خداوند از آنها خواست که زانو زده و دعا کنند. من مطمئن نیستم اگر دوازده مرید فرا خوانده شدۀ جدید و مقتدر از فراخوانی خود دست پاچه بودند، امّا کتاب مقدّس می گوید، ”بدانجا رسید که عیسی آنها را در هنگام دعا کردن برکت داد، و سیمایشلبخند زدبر آنها، و نور سیمایش بر آنها تابید.”^۵ در عرض کنفرانس عمومی گذشته، یک لبخند بار سنگین مرا فوراً و فوق العاده سبک تر کرد.

٣. احساس دلسوزی برای دیگران بیان کنید. اگر اقتدار کشیشی دارید، لطفاً آن قدرت را در مورد فرزندان خدا، با دادن برکت به آنها بکار ببرید. کلمات تسلّی و آرامش برای آنهائی که در رنج و سختی هستند بیان کنید.

۴. اساس برنامۀ خدا بر مبنای کفّارۀ خداوند عیسی مسیح بنا شده است. حدّاقل هفته ای یکبار، تفکّر کنیم همان طور که رئیس یوسف اف. اسمیت در بارۀ ”عشق شکفت انگیز پدر و پسر بخاطر آمدن باز خرید کنندۀ دنیا کرد.”^٦ با دعوت کردن دیگران به کلیسا و با شایستگی در آئین شام شرکت کردن به فرزندان پدر بهشتی اجازه خواهد داد که در بارۀ کفّاره تعمّق کنند. و اگر ما شایسته نیستیم، می توانیم توبه کنیم. بخاطر داشته باشید که پسر بالا مقام پائین آمد که جرایم، گناهان، تجاوزات، ناخوشی ها، درد ها، سختی ها، و تنهائی ها را بر خود بگیرد. کتاب مقدّس بما تعلیم می دهد که مسیح ”که بالا تر از همه صعود، و پائین تر از همه چیز فرود کرده است، و در آن از همه چیز آگاه است.”^٧

مهم نیست که چه چالش هائی داریم—اگر ناخوشی یا تنهائی دراز مدّت یا از وسوسه ها و امتحانات رنج کشیدن—چوپان خوب اینجا است. او ما را بنام صدا می کند، ”بسوی من آئید، همۀ آنهائی که تحت فشار بار های سنگین هستید، و من به شما آرامش خواهم داد.”^۸

من می خواهم چهار نکته را خلاصه کنم:

اوّل—مایل دوّم را ادامه دهید.

دوّم—لطفاً لبخند بزنید. لبخند شما به دیگران کمک خواهد کرد.

سوّم—بیان دلسوزی کنید.

چهارم—از دیگران دعوت کنید به کلیسا بیایند.

من از ناجی گواهی می دهم. عیسی مسیح است، پسر خدای زنده، و زندگی می کند. من میدانم که او از برنامۀ پدر، با تمام قدرت و توانائیش حمایت می کند. من میدانم که رئیس توماس اس. مونسون یک پیامبر زنده است. او دارای تمام کلید ها برای انجام دادن کار خدا در روی زمین است. من میدانم که می توانیم به یکدیگر بعنوان فرزندان پدر بهشتی در آزمایشات و وسوسه ها کمک کنیم. بنام عیسی مسیح، آمین.