کلام خوشایند خدا

بسیاری از ما که در این کنفرانس شرکت داریم آمده ایم که کلام خوشایند خدا را بشنویم، آری، کلامی که روح زخم شده را التیام می بخشد (یعقوب ۸:٢). آن کلام در کتاب های مقدّس و در پیام هائی از رهبران یافت می شود، که امید و آرامش در رنج و تاریکی برای ما میاورد.

از طریق تجربه در زندگی، ما یاد می گیریم که لذّت در این دنیا کامل نیست، امّا در عیسی مسیح لذّت ما کامل است اصول و پیمانها ٣٦:١٠١. او بما توانائی خواهد داد که هیچگونه رنجی نکشیم چرا که همۀ آنها در لذّت مسیح بلعیده شده اند آلما ٣۸:٣١

قلبمان پُر از اضطراب می گردد وقتی می بینیم که یکی از عزیزان مان دچار بیماری وحشتناکی می شود.

مرگ کسی که دوستش داریم می تواند یک جای خالی در روح ما بگذارد.

وقتی بعضی از فرزندان مان از مسیر مژده منحرف می شوند، ممکن است که در بارۀ سرنوشت ابدی آنها احساس گناه و تردید کنیم.

امید حائز شدن یک ازدواج بهشتی و تشکیل خانواده در این دنیا با مرور زمان می تواند محو شود

پرخاش توسّط آنهائی که قرار است دوستمان داشته باشند می تواند خراش های عمیقی در روح مان باقی گذارند.

خیانت یک همسر رابطه ای را که امیدوار بودیم ابدی خواهد بود می تواند نابود کند.

اینها و بسیاری از رنج های دیگر که به این حالت آزمایشی پیوسته هستند بعضی وقت ها سبب می شوند که از خود بپرسیم همان سؤالی را که پیامبر یوسف اسمیت پرسید: ای خدا، تو کجا هستی؟ (اصول و پیمانها ١:١٢١).

در آن لحظات دشوار در زندگی، کلام خوشایند خدا روح زخمی شده را التیام بخشیده این پیام آرامش زیر را به قلب و ذهنمان میاورد:

آرامش بر روح تو باشد؛ سختی و رنج هایت بیش از لحظه ای طول نخواهند کشید؛

و سپس، اگر تو بخوبی تحمّل کنی، خدا ترا متعال خواهد نمود (اصول و پیمانها ۸–٧:١٢١).

کلام خوشایند خدا ما را پُر از امید می کند، زیرا میدانیم آنهائی که در محنت ها با ایمان هستند پاداش بزرگی در ملکوت بهشت خواهند داشت و بعد از محنت ها برکات نازل خواهند شد (مراجعه کنید به اصول و پیمانها ۴–٣:۵۸).

کلام خوشایند خدا، آنطوری که از طریق پیامبران بیان شده است، بما ایمنی خواهد داد که پیوند ابدی ما، تأئید شده با ایمان مان به وعدۀ الهی که بما بخاطر خدمت شجاعانۀ مان برای سبب حقیقت، داده شده است ما و اولاد ما را برکت خواهد داد (مراجعه کنید به اورسون اف. ویتنی،در گزارش کنفرانس، آوریل ١٩٢٩، ١١٠).

و آن همچنین بما ایمنی می دهد که ، بعد از یک زندگی با ایمان، هیچ برکتی را بخاطر انجام بعضی چیز ها که فرصت انجام آنها بما نداده شده بود از دست نخواهیم داد. اگر تا آخر عمرمان با ایمان زندگی کرده باشیم، تمام برکات، تجلیل، و شکوهی را که هر مرد یا زنی [که فرصت آنرا داشتند] که دارا خواهند خواهیم داشت. (مرا جعه کنید به تعلیمات لورنزو اسنو، اد. کلاید جی. ویلیامز [١٩۸۴]، ١٣۸.)

حالا، مهم است بدانیم که بعضی رنج و محنت ها می توانند در زندگی ظاهر شوند اگر ما واقعاً از گناهان خود توبه نکنیم. رئیس ماریون جی. رامنی تعلیم داد: رنج و پریشانی که مردم در این دنیا متحمّل می شوند نتیجۀ گناهان بدون آمرزش و پرداخت نشده است. … همانطوری که رنج و درد گناه را همراهی می کنند، همانطور هم شادی و لذّت با آمرزش گناهان همراه هستند (در گزارش کنفرانس، آوریل ١٩۵٩، ١١).

چرا نکردن توبه باعث درد و رنج می گردد؟

یکی از جواب های ممکنه اینست که مجازات ضمیمه شده [بود]، و قانون عدالت داده شده بود، که سبب امری شدن ندامت وجدان باشد (آلما ١۸:۴٢ ؛ همچنین مراجعه کنید به آیۀ ١٦). پیامبر یوسف اسمیت تعلیم داد که ما هستیم که خودمان را محکوم می کنیم و شکنجۀ نومیدی ها در ذهن ما است که آنرا مانند دریاچۀ آتش و گوگرد شدید می کند (مراجعه کنید به تعلیمات روئسای کلیسا: یوسف اسمیت [٢٠٠۷]، ٢٢).

اگر تلاش کنیم که وجدان خود را با سعی در پوزش [خودمان] در کمترین مرحله از گناهان [خود] تسکین دهیم (آلما ٣٠:۴٢) یا آنها را مخفی نمائیم، تنها چیزی که حائز خواهیم شد توهین به روح القدُس خواهد بود (مراجعه کنید به اصول و پیمانها ٣۷:١٢١) و باعث تأخیر توبۀ ما خواهد بود. این نوع آسایش، علاوه بر موقّتی بودن، نهایتاً درد و غم بیشتری به زندگی مان خواهند آورد و امکان آمرزش از گناهان را از بین خواهد برد.

برای اینگونه رنج، کلام خوشایند خدا همچنین امید و آرامش میاورد؛ بما می گوید که تسکینی برای درد ناشی از گناه وجود دارد. این تسکین از کفّارۀ عیسی مسیح آمده و با عملکرد ایمان ما به او، توبه، و مطیع بودن به فرامینش مؤثّر می گردد.

مهم است تسخیص بدهیم که همچون آمرزش گناهان، توبه کردن یک روند است و چیزی نیست که یک لحظۀ بخصوص اتّفاق میافتد. آن در هر قدمش مداومت لازم دارد.

برای مثال، وقتی ما در آئین شام مشارکت می کنیم، به خداوند نشان می دهیم که همیشه او را بیاد داشته و از فرامینش پیروی خواهیم کرد. این نشانۀ نیّت صمیمی ما است.

لحظه ای که ما روزانه او را بیاد آورده و از فرامینش پیروی می کنیم—و نه فقط در روز سبت—موقعی است که آمرزش گناهان ما بتدریج صورت می گیرند و وعدۀ او برای همدم بودن روح القدُس با ما بر آورده می شود.

بدون اطاعت درست که باید با نیّت ما همرا باشد، تأثیر آمرزش ممکن است که بزودی ناپدید شود و همدمی روح القدُس کنار کشیده شود. ما در خطر محترم شمردن او با لب هایمان و نه با قلب هایمان خواهیم بود (مراجعه کنید به ٢ نیفای ٢۵:٢٧).

علاوه بر آرامش دادن ما، کلام خوشایند خدا بما هشدار می دهد که این روند دریافت آمرزش از گناهان می تواند قطع شود وقتی که در ظواهر دنیا در گیر بیفتیم، و دوباره می تواند از سر گرفته شود اگر ما با صمیمیّت توبه کرده و خود را فروتن سازیم (مراجعه کنید به اصول و پیمانها ٦۵:٢٠).

بعضی از این ظواهر که می توانند در روند دریافت آمرزش از گناهان که مربوط به مقدّس شمردن روز سبت می باشد ممانعت کنند چه هستند؟

بعضی از این مثال ها شامل دیر آمدن به آئین شام بدون دلیل معتبر، بدون آزمایش قبلی خود، با ناشایستگی خوردن و نوشیدن آئین شام (مراجعه کنید به ١ قرنتیان ٢۸:١١)؛ و آمدن بدون آنکه اوّل به گناهان خود اعتراف کرده و از خدا طلب آمرزش کرده باشیم.

یک مثال دیگر: با دستگا های الترونیکی پیام گرفته یا بفرستیم، بعد از آئین شام جلسه را ترک نمائیم، و در خانه هایمان کار هائی بکنیم که بر خلاف روز مقدّس باشند.

با دانستن همۀ اینها، چه دلیلی ممکن است وجود داشته باشد که چرا ما، اغلب قادر به مقدّس نگهداشتن روز سبت نیستیم؟

در کتاب اشعیا، می توانیم جوابی برای آن پیدا کنیم، هر چند مربوط به سبت، همچنین شامل فرامین دیگری هم که ما باید نگهداریم می شود: اگر از شکستن سبت خود داری کرده، و از انجام لذّت های خود در روز مقدّس من امتناع ورزید(اشعیا ١٣:۵۸).

نکات مهم امتناع ورزیدن … از لذّت های خود هستند، یا به عبارت دیگر، خواست خدا را انجام دادن. اغلب اوقات، خواست ما—که با تمایلات، اشتها ها، و هوای نفس انسان طبیعی شکل می گیرد—مغایر خواست خدا می باشد. پیامبر بریگام یانگ تعلیم داد که وقتی خواست، هوای نفس، و احساسات یک شخص کاملاً تسلیم خدا و الزامات او می شوند، آن شخص تقدیس می شود.—یعنی، خواست من در خواست خدا بلعیده می شود، که مر ا به آنچه که کاملاً خوب است هدایت کرده، و مرا نهایتاً با زندگی جاودان و ابدی تاجدار خواهد نمود (روزنامۀ دزرت، سپتامبر ۷، ١۸۵۴، ١).

کلام خوشایند خدا ما را دعوت می کند که از قدرت کفّارۀ عیسی استفاده کرده و با خواست خدا هماهنگ شویم—و نه با خواست شیطان و انسان—پس ما، از طریق فضل او، می توانیم نجات یابیم (مراجعه کنید به ٢ نیفای ٢۵–٢۴:١٠).

کلام خوشایند خدا که ما امروز داریم نیاز مداوم برای توبه کردن در زندگی را بما نشان میدهد که بتوانیم نفوذ روح القدُس را تا آنجائی که ممکن است نگهداریم.

داشتن همدمی روح القدُس ما را مردم بهتری می کند. آرامش و لذّت به روان [مان] زمزمه خواهد کرد، … او کینه توزی، تنفّر، حسادت، نزاع، و همۀ پلیدی ها را از قلب های [مان] بیرون خواهد کرد؛ و همۀ تمایل [ما] انجام اعمال خوب، نیکوکاری، و ساختن ملکوت خدا خواهد بود (مراجعه کنید به تعلیمات: یوسف اسمیت، ٩۸).

با نفوذ روح القدُس، ما رنجانده نخواهیم شد، نه هم دیگران را رنجیده خواهیم کرد؛ احساس شادی بیشتر خواهیم نمود، و ذهن مان روشنتر خواهد شد. عشق مان بدیگران افزایش خواهد یافت. ما تمایل بیشتری برای بخشیدن، و گسترش شادی برای اطافیان خواهیم داشت.

ما از مشاهدۀ پیشرفت دیگران سپاسگزاری کرده، و در دیگران خوبی خواهیم دید.

آن دعای منست که ما لذّتی را که از زندگی نیکوکارانه حاصل می شود تجربه کنیم و همدمی روح القدُس را با کردن توبۀ صمیمی و مداوم داشته باشیم. ما مردم خوبی شده، و خانواده هایمان برکت خواهند یافت. از این اصول من گواهی می دهم بنام مقدّس عیسی مسیح، آمین.