Vergeven

Guy de Maupassant, de Franse schrijver, vertelt het verhaal van de boer Hauchecorne. Terwijl hij over de markt loopt, ziet hij een stukje touw op de grond liggen. Hij raapt het op en doet het in zijn zak.

Later op de dag verliest iemand een handtas. Hauchecorne wordt gearresteerd en naar de burgemeester gebracht. Hij beweert dat hij onschuldig is en laat zien dat hij alleen maar een stukje touw heeft opgeraapt. Maar hij wordt niet geloofd en wordt uitgelachen.

Als de volgende dag de handtas wordt gevonden, wordt Hauchecorne vrijgesproken van de beschuldigingen. Maar hij was verontwaardigd over de valse beschuldiging. Hij raakte verbitterd en kon het niet naast zich neerleggen. Onwillig om te vergeven en te vergeten dacht en praatte hij over niets anders. Iedereen die hij tegenkwam, moest horen wat hem aangedaan was. Geobsedeerd door zijn wraakgevoelens werd hij ziek en overleed. Op zijn sterfbed mompelde hij nog herhaaldelijk: ‘Een stukje touw, een stukje touw.’ (Zie ‘La ficelle’, naar een kort verhaal van Guy de Maupassant.)

Met verschillende karakters en omstandigheden kan dat verhaal in onze tijd vele malen worden herhaald. Het is voor ons allen moeilijk om de mensen te vergeven die ons iets hebben aangedaan.

Broeders en zusters, laten we de wonden verbinden die veroorzaakt worden door plannen om ‘wraak te nemen’ op de mensen die ons iets hebben aangedaan. We hebben allemaal iets van de geest van wraak in ons. Gelukkig hebben we ook allemaal de macht om die geest te overwinnen. Ik smeek u om de Heer om de kracht tot vergeving te vragen. Het is misschien niet gemakkelijk, en het zal misschien niet snel gaan. Maar als u daarnaar streeft, zult u vrede in uw hart krijgen. Dit is de zoete vrede waarvan Christus sprak: ‘Zalig de vredestichters, want zij zullen kinderen Gods genoemd worden’ (Matteüs 5:9).

Zie ‘Het is van u vereist alle mensen te vergeven’, De Ster, november 1991, pp. 4–6.