Bag-o nga Tawo

Naglisud ako nga mobati nga nahiangay. Ang akong pamilya bag-ohay lang nga nabalhin gayud sa laing dapit sa nasud. Ang ward nga among gibalhinan adunay dakong grupo sa kabatan-onan, apan kini mao ang unang higayon nga ako maoy “bag-o.” Ang labing lisud nga bahin mao nga ako kinahanglan nga moadto og bag-ong eskwelahan, ug diha-diha dayon ako naghunahuna, “Kinsa ang akong tuparan panahon sa tingpaniudto?” Tingali ako makakita og usa ka tawo nga kauban sa simbahan, apan dili ako gusto nga moipon sa lamesa sa ubang tawo panahon sa tingpaniudto, ilabi na nga wala ko kahibalo kon sila ganahan ba nako didto!

Ang unang adlaw sa eskwelahan mora og walay katapusan. Sa wala madugay mibagting na ang tingpaniudto. Samtang hinay-hinay akong misulod sa lawak nga paniudtohan, ako nag-ampo sa Langitnong Amahan sa pagtabang kanako nga makakita og usa ka tawo nga akong kaila. Nagpasiplat ako sa palibut sa pagtan-aw kon ako aduna bay mailhan. Wala gayud. Busa ako milakaw padulong sa usa ka lamesa nga anaa sa kinakiliran sa lawak nga paniudtohanan ug mikaon sa akong paniudto.

Sa pagtapos nianang adlawa panahon sa klase sa math, nakaila ako og pamilyar nga nawong. Nakakita ako ni David sa seminary nianang buntag. Siya mihangyo sa pagtan-aw sa akong iskedyul ug nahibaloan nga kaming duha adunay sama nga oras sa tingpaniudto. “Hoy, asa diay ka dapita naniudto kaganina?” siya miingon.

“Mikaon ako didto sa kinakiliran sa lawak,” mitubag ako.

“Nan, ugma uban ug tupad kanako panahon sa tingpaniudto,” siya miingon.

Mapasalamaton ako sa usa ka mahigugmaong Langitnong Amahan, kinsa nasayud sa atong matag panginahanglan ug kinsa motubag sa matag ampo nato. Mapasalamaton usab ako sa usa ka tawo kinsa andam nga makighigala. Ang usa ka butang sama ka yano sa usa ka pagdapit makahimo sa tanang kalainan.