Isang Samahan ng Banal na Kababaihan

Itinuro ni Eliza R. Snow, ang ikalawang pangkalahatang pangulo ng Relief Society, na: “Ang Apostol na si Pablo ay nagsalita noon tungkol sa mga babaeng banal. Tungkulin ng bawat isa sa atin na maging babaeng banal. Magkakaroon tayo ng mga dakilang hangarin, kung tayo ay mga babaeng banal. Madarama natin na tinawag tayo upang gampanan ang mahahalagang tungkulin. Walang malilibre dito. Walang kapatid sa Simbahan ang lubhang mabubukod, at napakaliit ng impluwensya kundi malaki ang magagawa niya sa pagtatatag ng Kaharian ng Diyos sa lupa.”¹

Mga kapatid, hindi tayo mabubukod ni maliit ang ating impluwensya. Sa pagtanggap sa kaloob na pagiging aktibo sa Relief Society, nagiging kabilang tayo sa sinabi ni Propetang Joseph na isang samahang “malayo sa lahat ng kasamaan ng mundo—hinirang, marangal, at banal.”²

Ang samahang ito ang nagpapalakas sa ating pananampalataya at nagpapaunlad sa ating espirituwalidad sa pagbibigay sa atin ng mga pagkakataong mamuno, maglingkod, at magturo. Sa ating paglilingkod may nadaragdag na aspeto sa ating buhay. Umuunlad ang ating espirituwalidad, at mas nadarama nating kabilang tayo, nagkakaroon tayo ng pagkakakilanlan, at nadaragdagan ang pagpapahalaga natin sa sarili. Nauunawaan natin na ang buong layunin ng plano ng ebanghelyo ay bigyan tayo ng pagkakataong maabot ang ating buong potensyal.

Tinutulungan tayo ng Relief Society na maghandang tanggapin ang mga pagpapala ng templo, tuparin ang mga tipang ginawa natin, at makibahagi sa layon ng Sion. Tinutulungan tayo ng Relief Society na pag-ibayuhin ang ating pananampalataya at sariling kabutihan, patatagin ang mga pamilya, at hanapin at tulungan ang mga nangangailangan.

Ang gawain ng Relief Society ay banal, at ang paggawa ng kabanalan ay nagpapabanal sa atin.

Silvia H. Allred, unang tagapayo sa Relief Society general presidency.