Panahon sa Pag-istoryahanay

Sige, tanan! Mag-istoryahanay na ta,” mitawag si Mama.

Si Josie tibuok adlaw naghinam-hinam sa panahon sa pag-istoryahanay. Matag gabii, sila si Josie ug ang iyang duha ka manghud nga lalaki, sila si Ben ug Wes, magpundok sa sala uban ni Mama ug Papa aron mag-istoryahanay kon unsay nahitabo kanila.

Karong gabii si Papa misaad nga iyang tabangan si Josie sa pagpraktis sa iyang script alang sa mga pahibalo sa buntag. Ang pagbasa sa mga pahibalo sa buntag usa ka espesyal nga pribilehiyo sa eskwelahan ni Josie. Inigka-ugma si Josie motugtug og gamay nga bahin sa iyang paborito nga kanta ug ipadungog pinaagi sa mga speaker sa eskwelahan ug mogamit sa mikropono sa pagpahibalo sa mga kalihokan sa adlaw ug menu sa paniudto.

Si Josie midagan paingon sa sala, naghinam-hinam sa pagpraktis sa iyang script.

“Ania na ang atong sikat nga tig-anunsyo!” Miingon si Papa sa dihang miambak tapad kaniya si Josie. “Unsa ang imong gibati para ugma?”

“Naghinam-hinam ko apan gikulbaan og gamay. Nahadlok ko nga masayop sa atubangan sa tibuok eskwelahan,” miingon si Josie.

“Mao kana nga magpraktis ta,” miingon si Papa. “Busa padayon ug basaha ang imong script, ug maminaw ko sa mga parte nga angayang palambuon.”

“Salamat, Pa,” miingon si Josie.

Giribyu nila ni Papa ang script makadaghan nga wala na maihap ni Josie kon kapila. Dayon mibarug si Josie ug gipasundayag ang iyang script sa katapusang higayon alang sa iyang pamilya. Si Mama ug Papa miabiba. Miapir si Ben kaniya, ug si Wes mipahiyom ug mipakpak sa iyang kamot.

Si Josie natulog nga malipayon ug masaligon.

Pagkaugma maayo ang nahitabo sa tanan. Bisan tuod siya gikulbaan, si Josie mipahiyum sa dihang iyang nadungog sa mga speaker sa eskwelahan nga gitugtog ang iyang musika. Siya nalipay nga siya nakapraktis sa script uban ni Papa, ug gibasa niya kini sa hinay-hinay ug klaro nga walay sayop.

“Maayo kaayo nimo nga pagkabuhat,” miingon si Mrs. Blake, ang assistant principal.

Pagkahuman sa mga klase, si Josie milinya para sa bus. Usa ka magulang nga lalaki milingi ug nangutana, “Ikaw ba ang babaye nga mibasa sa mga pahibalo ganiha?”

Mipahiyum si Josie. “Oo,” siya miingon.

“Nganong gipili nimo kadto nga kanta?” nangutana ang lalaki. “Bati kaayo kadto nga kanta. Imo gyung giguba ang mga pahibalo sa buntag.” Dayon gitawag siya og ngil-ad nga ngalan ug gikataw-an sa lalaki uban sa iyang mga higala.

Naglingkod si Josie nga nag-inusara sa atubangang lingkuranan sa bus. Nagguol siya pag-ayo.

Sa dihang miabut si Josie sa balay, iyang nakit-an si Mama nga nakigdula ni Wes.

“Ma, nasayud ko nga dili pa panahon sa pag-istoryahanay, apan naghunahuna ko kon mahimo ba nga mag-istoryahanay ta karon,” miingon si Josie.

“Siyembre, Josie,” miingon si Mama. “Unsay nahitabo? Nasayop ka ba sa mga pahibalo sa buntag?”

“Wala,” miingon si Josie. “Ang tanan maayo kaayo. Maoy akong pagtuo, hangtud usa ka batang lalaki miingon kanako nga mipili ko og bati kaayo nga kanta. Gitawag usab ko niya og ngil-ad nga ngalan.”

Gipaphaan ni Mama ang salug duol kaniya. Miduol si Josie ug milingkod. Gigakos siya pag-ayo ni Mama. Giistoryahan nila ni Josie ug Mama ang tanang nahitabo niana nga adlaw, lakip ang pagdayeg ni Gng. Blake.

“Nagguol ko nga ang batang lalaki ug iyang mga higala dili mahigalaon kanimo,” miingon si Mama. “Apan morag ang mga tawo nga imong gitahud, sama ni Gng. Blake, nahimuot pag-ayo sa imong pagbasa sa mga pahibalo. Si Papa ug ako mapasigarbuhon kanimo. Nagkugi ka pag-ayo, ug kini nagantihan!”

Gigakos ni Josie pag-usab si Mama. “Salamat, Ma,” miingon si Josie. “Arang-arang na ang akong gibati.” Si Josie nalipay nga bisan unsang panahon mahimong panahon sa pag-istoryahanay.