Tingali Kinahanglan Kitang Mag-ampo

Sa tingpamulak niadtong 1975 ang akong pamilya ug ako nagpuyo sa matahum nga green nga mga umahan sa Rheinland-Pfalz nga dapit sa West Germany. Usa ka Dominggo nag-ulan sa among pagpamauli gikan sa Simbahan sakay sa sakyanan, mihunong kami aron motan-aw sa usa ka kotse nga nalimbuwad ngadto sa daplin sa basa nga bahin sa tampi sa kakahoyan. Ilawom sa kakahoyan ngitngit na tungod sa baga nga landong sa mga kahoy ug sa nagsingabut nga kagabhion.

Human og tan-aw sa naguba nga sakyanan, namalik mi sa among sakyanan ug nakita nga miungot kini sa lapok. Dili ko makaatras, apan mahimo ra kong moabante—ngadto sa kakahoyan. Nakaagi na kami kaniadto ilawom sa kakahoyan ug nakita nga may daghang sumpay-sumpay nga karsada ug sa kadugayan makagawas ra kami, mao nga mihukom kong moabante ngadto sa kangitngit.

Nakaamgo dayon ko nga sayop ang akong desisyon. Ang pig-ot, basa nga dalan puno diay sa lawom nga lapok agi sa ligid ug nagpadayon kini pasulod ngadto sa ngitngit nga kakahoyan. Akong gipaningkamutan nga kusog pirmi ang among dagan, nahadlok nga kon mohunong mi, malubong na mi sa lapok. Nakakita ko og dili lapok sa unahan nga ingon og igo nga makasustenir sa gibug-aton sa sakyanan. Ang akong plano mao ang pagpalingkawas sa sakyanan gikan sa lapok aron may higayon ko sa paghunahuna. Nakaabut gyud ang sakyanan ug nakalingkawas sa lapok.

Akong gipatay ang makina ug migawas. Kay wala magsiga ang suga, wala koy makita. Akong gipasiga og balik ang suga, gikuha ang among flashlight, ug human sa pagsusi sa among sakyanan, mihukom nga ang pinakamaayong buhaton mao ang pag-atras gikan sa kakahoyan ug dayon mopas-pas gayud og gawas subay sa among giagian.

Miatras kog balik ngadto sa kakahoyan kutob sa mahimo, gipakusgan og gamay ang makina, mibalik sa karsada, ug nalubong og maayo sa lapok. Karon naa na gyud mi sa tinuoray nga problema. Sa gawas sa sakyanan mao ang hingpit nga kangitngit ug kahilom. Sulod sa sakyanan ang akong asawa ug ako naglingkod uban sa tulo ka nangahadlok nga mga bata.

Nangayo ko sa akong asawa og bisan unsang ideya. Diha dayon miingon siya, “Tingali kinahanglan tang mag-ampo.” Ang mga bata mikalma diha-diha dayon. Mihalad ko og mapaubsanon apan mabalak-on nga pag-ampo alang sa tabang. Samtang nag-ampo ko, usa ka hunahuna ang tin-aw nga miabut kanako: “Itaod ang mga kadena sa ligid.”

Nagbarug sa 10 ka pulgada (25 cm) nga lapok sa iyang pang-Dominggo nga sinina, gigunitan sa akong pinalangga nga asawa ang flashlight samtang akong gilimpyohan ang mga ligid sa luyo gamit ang akong mga kamot ug gitaod ang mga kadena. Uban sa hugot nga pagtuo ug kamasaligon, nag-ampo kami pag-usab ug gipaandar ang makina. Hinay-hinay mipadagan kami latas sa lapok ug sa katapusan nakabalik ngadto sa semento.

Sa kahinam nga naluwas gikan sa lapok ug sa kangitngit, hapit ko makalimot kinsa ang mitabang kanamo nga makagawas gikan sa kakahoyan. Ang among lima ka tuig nga anak nga babaye mipahinumdom kanako dihang siya miingon, “Daddy, ang Langitnong Amahan motubag gayud sa mga pag-ampo, dili ba?”