Περιμένοντας την ανατολή του ηλίου

Σκιές περιτύλιγαν το δωμάτιο στο σκοτάδι, καθώς ήμουν ξαπλωμένη, ακούγοντας την αναπνοή του συζύγου μου, προσπαθώντας να καταλάβω αν κοιμόταν. Είχαν περάσει μόνο δύο μέρες από τότε που η δωδεκάχρονη κόρη μας απεβίωσε από ένα ξαφνικό τραυματικό δυστύχημα. Ξαναέκλεισα τα μάτια μου, αλλά ο ύπνος δεν με έπαιρνε. Η καρδιά μου λαχταρούσε την κόρη μου. Όλη η γνώση του σχεδίου σωτηρίας δεν μπορούσε να μειώσει τον πόνο, επειδή μου έλειπε.

Καθώς πλησίαζε η ανατολή, ένιωσα μια ξαφνική, έντονη επιθυμία. Ο ήλιος θα ανέτειλε σύντομα και το μυαλό μου είδε τον ουρανό να λούζεται με απαλό ροζ φως. Η κόρη μας αγαπούσε το ροζ χρώμα. Μια ροζ ανατολή θα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να αισθανθώ κοντά της και πάλι.

«Πάμε να δούμε την ανατολή», ψιθύρισα στον μισοκοιμισμένο σύζυγό μου.

Σταθήκαμε στον δρόμο, κοιτάζοντας ανατολικά και περιμέναμε… και περιμέναμε. Παρόλο που ο ουρανός φωτίστηκε, ο ήλιος δεν προωθήθηκε μέσω των χαμηλών σύννεφων.

Έσκυψα το κεφάλι μου στον ώμο του συζύγου μου και αναστέναξα, προσπαθώντας να προσποιηθώ ότι δεν είχε σημασία. Όμως, ήθελα περισσότερο. Χρειαζόμουν περισσότερο. Φυσικά, ο Επουράνιος Πατέρας θα μπορούσε να μου πραγματοποιήσει αυτήν την επιθυμία, αφού πήρε το γλυκό κορίτσι μας σπίτι μαζί Του.

Καθώς ο σύζυγός μου γύρισε να πάει μέσα, κοιτάζοντας πίσω μας προς τη δύση, είπε: «Κοίτα!»

Γύρισα. Πίσω μας, τα σύννεφα είχαν λουστεί σε απαλό κόκκινο, με χρυσό φως να τα περιβάλλει. Πιάστηκε η αναπνοή μου και δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Ήταν πιο όμορφο από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ. Αισθάνθηκα σαν μια αγκαλιά από την κόρη μου. Ήξερα ότι ο Επουράνιος Πατέρας γνώριζε τον πόνο της καρδιάς μου και έστειλε μια υπόσχεση ελπίδας για το μέλλον – μια ευγενική υπενθύμιση των αιώνιων οικογενειών και όλων των όμορφων στιγμών που θα έρθουν.

Συχνά σκέφτομαι αυτήν την όμορφη στιγμή και την καινούργια οπτική που μου έδωσε. Ποιος αναζητεί την ανατολή στη δύση; Κι όμως εκεί περίμενε το θαύμα μου. Πόσες ευλογίες και θαύματα χάνω, επειδή έρχονται από απρόσμενα μέρη; Πόσες φορές συγκεντρώνομαι σε αυτό που νομίζω ότι είναι και χάνω τη δόξα αυτού που είναι;

Προσευχόμασταν ακατάπαυστα για ένα θαύμα, το οποίο δεν έγινε αποδεκτό, αλλά καθώς κοίταξα γύρω με την καινούργια προοπτική, είδα το θαύμα τεσσάρων ζωών που βελτιώθηκαν μέσω της δωρεάς των οργάνων της κόρης μας, το θαύμα της οικογενειακής αγάπης και της ενότητας του τομέα και το θαύμα της υπηρέτησης. Έχω αισθανθεί μεγάλη θλίψη, αλλά επίσης έχω αισθανθεί μια δυνατή ελπίδα να γεμίζει την ψυχή μου, με κάθε κόκκινη ανατολή, κάθε ρόδινη δύση και κάθε ροζ λουλούδι που βρίσκεται στον δρόμο μου.

Τώρα, καθώς ο ήλιος ανατέλλει, κοιτάζω ανατολικά και μετά γυρνάω δυτικά. Χαμογελάω έχοντας συνειδητοποιήσει ότι υπάρχουν πάντα θαύματα και ευλογίες να βρούμε – και ότι ο ήλιος πάντα θα ανατείλει στις θλίψεις μας, αν το αφήσουμε.